CHAPTER 4: She is Different From What He Remembered 

Natigil si Mariana, kalmado ang kaniyang ekspresiyon, ngunit hindi niya tinanggap ang nakalahad na palad sa kaniyang harapan. 

Bahagyang tumigas ang mukha ni Diana. 

Si Tyson, na siyang nanatiling nakatayo, ay nagsalita upang tulungan siya, gamit ang mahinang boses: "Nalaman ni Lolo ang nangyari sa atin, inaanyayahan ka para sa hapunan ngayong gabi. Nakapatay ang telepono mo, kaya pumunta ako para sunduin ka." 

"Alam ko." Sinulyapan ni Mariana ang kaniyang telepono, at nakitang nakapatay nga iyon. Tumango siya: "Susunod ako, charge ko lang ito." 

Ang ibig sabihin niyon ay wala siyang plano na sumama sa kanila. 

Sumimangot si Tyson: "Bakit hindi na lang kita hintayin..." 

Pinutol ni Mariana ang nais sabihin ni Tyson ng may ngiti sa kaniyang labi: "Hindi na, kaya kong pumunta doon ng mag-isa." 

Nang nakitang natahimik si Tyson, sinulyapan niya naman si Diana na nanatiling nakalingkis ang kamay sa braso ni Tyson: "At bukas ng alas nuebe, kung hindi ito abala sa inyo, samahan ninyo ako, pumunta tayo at kunin ang certificate ng divorce natin."

Hindi alam ni Tyson kung bakit, at nakaramdam siya ng kaunting inis: "Nag- aapura ka ba?"

Seryoso namang tumango si Mariana: "Oo, nag - aapura ako." 

Tila nabulunan si Tyson sa sinabi niya, at may bahagyang lungkot sa mukha, pagkatapos ay agad na niyang hinila si Diana palayo.

Matapos makapag - lakad ng ilang hakbang, agad na nagsalita si Diana ng malapit sa puso ni Tyson, umikot ito at naglakad palapit kay Mariana, maamo ang mga mata nito: "Mariana, kahit papaano, may utang akong pasasalamat sa'yo." 

Kumunot ang noo ni Mariana dahil sa kalituhan: "Salamat para saan?" 

Nilingon ni Diana ang lalaking naghihintay sa kaniya sa hindi kalayuan. Inipit nito ang takas na buhok sa kaniyang tainga at matamis na ngumiti, tila may naalala at saka bumuntong hininga: "Noon, nag hiwalay kami ni Tyson ng hindi inaasahan. Pagkatapos kong bumalik, akala ko ay hindi na kami muling magkakasama pa. Alam kong mahal na mahal mo siya. At kung hindi dahil sa tulong mo, marahil ay wala ng pag-asa na magkasama pa kaming muli." 

"Mali ka." iniangat ni Mariana ang kaniyang tingin: "Hiniwalayan ko siya hindi para tulungan ka. Wala akong ganyang kalawak na pag-iisip. Hiniwalayan ko siya dahil lang ayaw ko nang gustuhin pa siya, at hindi ko na siya gugustuhin pa kahit kailan." 

Ginugol niya ang tatlong taon bilang isang mabuting Mrs. Ruiz, pero nabigo siya. 

Sa tatlong taon na iyon, baka may pag - asa pa siyang manalo ng jackpot sa pagbili ng lotto, pero hindi ang magustuhan siya pabalik ni Tyson, kaya bakit ko pa ipipilit? 

Simula nang magpasya siyang makipag hiwalay, dapat ay binitiwan na niya ito.

Ang dami na niyang nagawa para kay Tyson, ngunit ang tanging natanggap niya lang ay ang pag dala nito ng ibang babae sa harap niya, ngunit wala namang ibang maramdamang pagsisisi si Mariana roon. 

    

Bahagyang nanigas si Diana sa kaniyang kinatatayuan. 

    

Pinag-isipan ni Mariana iyon ng mabuti, ibinaba ang kilay at malamig na sinabi, "At sa kung ano man ang nangyari sa inyong dalawa, wala na akong pakialam doon."

Lagpas ng alas otso ang oras ng hapunan, at lagpas alas siyete pa lang nang makarating si Mariana sa kaniyang apartment. 

Nakaramdam ng kaginhawaan si Mariana, marahil ay dahil iniwan na niya ang pamilya Ruiz. Naligo siya at isinaksak ang telepono para mag-charge, at nakitang maaga pa para sa hapunan kasama ang mga Ruiz. 

Pinili ni Mariana ang kulay pulang rosas na bestida na gusto niya sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, nagsuot rin siya ng contact lens at naglagay ng kolorete sa kaniyang mukha. 

    

Ito ang bagay na halos hindi niya nagawa nang siya ay nasa poder ng pamilyang Ruiz. 

Noong bagong kasal lamang siya, nag-aayos din siya ng sarili, pero hindi nagustuhan ng ina ni Tyson at laging sinasabi na hindi iyon maganda para sa isang may asawa na at hindi bagay sa kaniya, at si Tyson naman ay hindi rin nagagawang sulyapan man lang siya. Ngayon, nagagawa na niya ang gusto niya, at napipili ang mga bagay na gusto niya sa wakas. Matapos magbihis at mag-ayos ng sarili, pumara si Mariana ng sasakyan papunta sa lumang bahay ng pamilya Ruiz. 

"Dito po ang daan." saad ng katulong. 

Bahagya pa itong nagulat nang makita ang kaniyang itsura, ngunit magalang pa rin siya nitong pinapasok para sa dadaluhang hapunan. 

Nang marinig na hindi niya binago ang mga salita, alam ni Mariana sa kanyang puso na panigurado ay ayaw ng matandang Ruiz na makipaghiwalay siya kay Tyson. 

Sigurado siya roon. 

Nang pumasok siya, bukod kay Tyson, naroon din si Diana sa hapag. Nakaungot ang lolo ni Tyson at wala ni isang salita ang sinambit. Mukhang malamig ang atmospera na namumutawi sa pagitan nilang lahat.

Nang makita siya ng matanda ay bahagyang gumaan ang ekspresyon nito, ngumiti ang matanda at mahinaho siyang binati: "Mariana, halika, matagal na mula nang saluhan mo ako sa pagkain." 

Wala sa sariling inangat ni Tyson ang kaniyang ulo, agad na napatalon ang kaniyang puso nang dumako ang tingin kay Mariana. 

Hinubad ni Mariana ang suot na salamin, at lumitaw ang kanyang makipot at bahagyang nakataas na mga mata na parang phoenix. May liwanag na kumikislap sa kanyang mga mata, na kapareho ng kulay pulang rosas na labi, kaakit-akit at nagmamalaki.

At ang kanyang impresyon sa babae na palaging sumusunod at hindi nagrereklamo... ay ibang iba na sa dati...