CHAPTER 4: She is Different From What He Remembered 

Tumigil si Mariana, kalmado ang kaniyang ekspresiyon, ngunit hindi niya binalikan ang pakikipagkamay.

Bahagyang tumigas ang mukha ni Diana.

Si Tyson, na nakatayo sa tabi, ay nagsalita upang tulungan siya, gamit ang mababang boses, "Alam ni Lolo ang tungkol sa atin, at inaanyayahan ka niyang maghapunan mamaya. Nakapatay ang telepono mo, kaya't pinuntahan kita."

"Alam ko." tinignan ni Mariana ang kaniyang telepono, at talagang nakapatay nga iyon. Tumango siya. "I-charge ko lang ito at pupunta ako mamaya."

Ang ibig sabihin niyon ay wala siyang na sumama sa kanila.

Kumunot ang noo si Tyson. "Bakit hindi na lang kita hintayin..."

Pinutol siya ni Mariana ng may ngiti, "Hindi, kaya kong pumunta ng mag-isa."

Nang nakitang natahimik siya, tumingin si Mariana kay Diana. "At bukas ng alas nuebe, kung hindi ito abala sa inyo, samahan ninyo ako, kunin na natin ang certificate ng divorce."

Hindi alam ni Tyson kung bakit, at nakaramdam siya ng kaunting inis. "Apurahan ba ito?"

Seryoso namang tumango si Mariana. "Oo, nag - aapura ako."

Tila nabulunan si Tyson sa sinabi niya, at may bahagyang lungkot sa mukha, pagkatapos ay hinila niya si Diana palayo.

Pagkatapos maglakad ng ilang hakbang, biglang may sinabi si Diana na malapit kay Tyson, humarap siya at lumapit sa kanya, ang mga mata niya ay malambing, "Miss Ramirez, kahit papaano, may utang na loob ako sa iyo."

Bahagyang nalito si Mariana. "Salamat sa anong bagay?"

Nilingon ni Diana ang lalaking naghihintay sa kaniya sa hindi kalayuan. Inipit nito ang takas na buhok sa kaniyang tainga at matamis na ngumiti, tila may naalala at saka bumuntong hininga, "Noon, nag hiwalay kami ni Tyson ng hindi inaasahan. Pagkatapos kong bumalik, akala ko ay hindi na kami muling magkakasama pa. Alam kong mahal na mahal mo siya. At kung hindi dahil sa tulong mo, baka hindi na kami nagkaroon ng pagkakataong magsama."

"Mali ka." iniangat ni Mariana ang kaniyang tingin. "Hiniwalayan ko siya hindi para tulungan ka. Wala akong ganong kalawak na pag-iisip. Iniwan ko siya dahil ayaw ko na siyang mahalin, at hindi ko na siya mamahalin."

Ginugol niya ang tatlong taon na sinusubukang maging mabuting Mrs. Ruiz, pero nabigo siya.

Sa loob ng tatlong taon na ito, baka manalo siya ng jackpot sa pamamagitan ng pagbili ng tiket sa lotto, pero hindi niya mapapapamahal si Tyson sa kanya, kaya bakit pa niya pipilitin.

Simula nang magpasya siyang makipag hiwalay, dapat ay binitiwan na niya ito.

Marami siyang ginawa para kay Tyson, pero bilang kapalit ay nagdala lamang siya ng ibang babae sa kanya, ngunit hindi naman nakaramdam si Mariana ng anumang pagsisisi.

Bahagyang nagulat si Diana.

Nag-isip si Mariana, ibinaba niya ang kilay. "Kung ano man ang nangyari sa inyong dalawa, wala akong pakialam." Malamig niyang sambit.

Ang oras ng hapunan ay alas-otso y medya, at kakalipas lang ng alas-siete nang dumating si Mariana sa apartment.

Marahil dahil umalis siya sa pamilya Ruiz, nakaramdam ng ginhawa si Mariana. Naligo siya at nag-charge ng kanyang cellphone, at maaga pa.

Pinili ni Mariana ang kulay pulang rosas na bestida na gusto niya sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, naglagay siya ng contact lens at naglagay ng kolorete.

Ito ay isang bagay na halos hindi niya nagawa sa pamilya Ruiz.

Noong una siyang ikinasal, naglalagay din siya ng makeup, pero hindi gusto ng ina ni Tyson na parang dwende siya at hindi sapat ang kanyang kabutihan, at hindi man lang siya pinansin ni Tyson. Ngayon ay gumagawa siya ng kahit anong gusto niya, at natural na pinipili ang mga gusto niya. Pagkatapos magbihis at maglagay ng makeup, sumakay ng sasakyan si Mariana papunta sa lumang bahay ng pamilyang Ruiz.

"Madam, pakiusap, dito po ang daan."

Medyo nagulat ang katulong nang makita ang hitsura ni Mariana, ngunit magalang pa ring inimbitahan siya na pumasok para kumain.

Nang marinig na hindi niya binago ang mga salita, alam ni Mariana sa kanyang puso na marahil ay ayaw ng matandang Ruiz na makipaghiwalay siya kay Tyson.

Sigurado 'yon.

Nang pumasok siya, bukod kay Tyson, naroon din si Diana sa hapag. Ang matandang Ruiz ay may malungkot na mukha at hindi nagsasalita. Ang atmospera ay mukhang medyo malungkot.

Nang makita siya, bahagyang humupa ang ekspresyon ng matandang Ruiz, ngumiti ito at malumanay siyang binati, "Mariana, halika na, matagal ka nang hindi kumakain kasama si lolo."

Wala sa sariling inangat ni Tyson ang kaniyang ulo, ang kanyang mga mata ay napadako kay Mariana, at biglang kumabog ang kanyang puso.

Inalis ni Mariana ang kanyang salamin, at lumantad ang kanyang makitid at bahagyang nakataas na mga mata ng phoenix. May kumikislap na liwanag sa kanyang mga mata, kasabay ng kulay rosas na pula, kaakit-akit at mayabang.

At ang kanyang impresyon sa babae na susunod lamang at sasang-ayon... ay ganap ng magkaiba...