2 - Him

“Ethan! Wait up!” I shouted at him. 

Nagmamadali akong ligpitin ang mga gamit ko para mahabol ko si Ethan. Bakit ba kasi nakaligpit na ang mga gamit niya? Hindi naman siya mukhang excited umuwi ano?!

As soon as I finished picking up my things, ay kaagad din akong tumakbo para habulin si Ethan nang may humila sa bag ko. Nilingon ko iyon at nakita ko ang nakangisi na si Liam, kaya sumimangot ako. 

“It’s Friday, pupunta ako ng mall, sama ka?” Aniya.

Napatigil ako saglit sa sinabi niya, at tinignan ang direksyon ni Ethan, pero wala na ito sa paningin namin.

“Libre mo ba?” Tanong ko kay Liam. 

Kinuha niya ang mga librong hawak ko, maging ang bag ko, na siyang lagi niya namang ginagawa sa tuwing pauwi na kami.

“Oo naman, bakit hindi? Ikaw pa e, malakas ka sa akin!” Natatawang sabi ni Liam.

I grinned at him. “Sige! Sabi mo e!” I giggled.

Nakarating kami sa parking lot, pero nagulat ako nang makita si Ethan na nakasandal sa sasakyan nito, na para bang may hinihintay. Nakapamulsa siya at nakayuko habang sinisipa ang mga maliliit na bato. Ang cute niyang tignan kapag ginagawa niya iyon! Mukha siyang nagtatampo na malamig ang expression sa mukha.

“Ethan!” Tawag ko sa kanya. I waved at him, napaangat ng tingin si Ethan, but he showed no emotions at all. Napatingin siya kay Liam at muli siyang napatingin sa akin.

Kaagad itong umayos ng tayo at lumakad papuntang driver’s seat niya. Lalapit pa sana ako nang kaagad itong pinatakbo ang sasakyan. Anong nangyari doon? Did he really wait for me?

Nahila naman ako kaagad ni Liam para itabi. “Tsk. Be careful, Sera.” 

I blinked twice as Ethan’s car disappeared from my sight. Hindi ko siya maintindihan. Never ko talaga siyang maiintindihan! Pero crush ko pa rin siya! At hinding-hindi magbabago iyon!

Tulad ng sabi ni Liam ay gumala kami sa mall. Nag-iikot kami, dinala ko siya sa bilihan ng mga skin essentials, dahil paubos na ang night skin care ko. Babayaran ko na sana nang binigay kaagad ni Liam ang card niya sa cashier.

Napanguso ako sa kanya, “I have money, Liam. Isa pa gamit ko iyon, bakit ikaw magbabayad?” 

Ginulo naman ni Liam ang buhok ko habang tawang-tawa naman. “I told you, it’s my treat.”

Almost five thousand din ang na-save ko dahil kay Liam. Kaya nagpasalamat ako sa kanya.

“Gusto ko ng ice cream!” 

Ginulo naman ni Liam ang buhok ko, kaya nakanguso akong inayos iyon. “Sure, mango flavor?” 

I nodded enthusiastically. Napatawa naman si Liam tsaka kami lumapit sa ice cream store.

Nang makaorder na si Liam ay napaupo kami para makain namin ng maayos ang ice cream.

“Do you really like Ethan?” Tanong niya bigla dahilan para mabilaukan ako.

Kaagad naman akong inalalayan ni Liam at inabutan ng tubig. Nang mainom ko iyon ay tinignan ko si Liam na nakakunot ang noo, may pag-aalala sa kanyang mukha.

“Oo,” hindi ko iyon itatanggi. 

Alam ng lahat kung gaano ko ka-gusto si Ethan. Simula elementary ay may gusto na ako sa kanya. Pero hindi ko naman siya pinipilit na gustuhin ako. I knew my limits and boundaries.

“Tsk.” 

Napatingin ako kay Liam kung bakit gano’n ang reaksyon nito sa sinabi ko.

“Bakit?” Tanong ko sa kanya. 

Umiwas lang ng tingin si Liam tsaka tinuloy ang pagkain ng ice cream.

Matapos namin kumain ay nag-arcade pa kami at nakakuha siya ng malaking teddy bear tsaka niya binigay iyon sa akin. Tuwang-tuwa ako kasi first time kong makatanggap ng gano’n.

“Ihahatid na kita sa inyo,” aniya nang napansin naming mag aalas siyete na pala ng gabi. 

Nanlaki ang mga mata kong maalala na hindi pala ako nakapagpaalam kay mama. Mag-aalala iyon. Sa tuwing matatagalan kasi ako ng uwi ay nagte-text talaga ako kay mama para hindi siya mag-aalala. May one time ngang halos tumawag na siya ng mga pulis nang hindi ako mahagilap. Nasa bahay lang naman ako ng classmate ko, gumagawa ng group project.

Hinatid nga ako ni Liam sa amin, pero labas pa lang ng bahay namin ay rinig na rinig ko na ang pagtatalo nila mama at pala.

“Sige na, Liam salamat sa paghatid sa akin. Thank you din dito!” Nakangiting sabi ko kay Liam.

Napatingin naman ito sa akin na may pagtataka at pag-aalala, but I pushed him away. Nagdadalawang isip pa itong umalis, pero ningitian ko lang siya kaya ay umalis na rin siya.

Pumasok ako sa loob ng gate. At ramdam na ramdam ko na ang panginginig ng buong katawan ko dahil sa palitan nilang sigawan, at mga basag na gamit sa loob. Naiiyak ako, pero mas pinilit kong ngumiti. Hindi naman bago sa’kin na nag-aaway sila mama at papa, pero ang mga basag na gamit sa loob ay iyon ang bago.

“Miss Sera, nandiyan ka na po pala,” ani Manang Jona.

“A-ano pong nangyayari, manang?” Kinakabahan kong tanong. 

Hinila ako ni Manang Jona papunta sa likod ng bahay para hindi ako madamay ni papa. Gano’n kasi ito sa tuwing makikisali ako sa away nila ni mama.

“Nako, hindi ko din alam e. Pero mukhang may kabit ang tatay mo, Miss Sera.” 

My whole world sank. Kabit? Gusto kong matawa kasi ang tanda-tanda na ni papa para mangabit. Where did he get the audacity to have a mistress? Now that I am growing old? Fvk.

Nabitawan ko lahat ng gamit ko at tumakbo papasok sa loob. Nakita ko si mama na umiiyak na nakaupo sa sahig. Nilapitan ko si mama para yakapin. Yumakap si mama sa akin, mas lalong lumakas ang pagkakahikbi nito nang maramdaman ako.

Napatingin ako kay papa, pero namumula ang buong mukha, hingal na hingal din dahil sa kakasigaw nito kay mama at maging siguro kakatapon ng mga gamit sa paligid.

“Ma, nandito na ako, I won’t let anyone harm you!” I whispered. 

Kaagad kong inalalayan si mama patayo, pero napasinghap ako nang may dugong umaagos pababa sa kanyang binti. Panic surged through me. Pati si papa ay nagulat nang may makitang dugo sa pagitan ng mga binti ni mama.

“Ma…” nagulat kong saad. Maging si mama ay nagulat rin at naramdaman ko ang pagbigat ng katawan ni mama, na para bang gusto niya nalang na umupo sa sahig.

Napasinghap akong muli nang ma-realize ko ang nangyayari.

Kaagad naming isinugod si mama but it was too late. She lost my baby sister or brother. I just lost a sibling. 

Ilang beses na napasuntok si papa sa dingding nang malamang nawalan ito ng anak. 

I scoffed. 

Really? May gana pa siyang magalit pagkatapos kong mawalan ng kapatid? After what he did to my mom, to us? 

“Umalis ka na dito,” malamig kong saad kay papa. Natigilan ito at napatingin sa akin.

Malungkot ang mga mata nito at gulat ring nang pinapalayas ko siya.

“H-hindi ko sinasadya, Sera… I… I don’t know that your mom is pregnant—”

“Hindi sinasadya? But you have the audacity to cheat on her? Pa, I’m turning sixteen this year! How could… How could you do that to her?!” I shouted. Umalingawngaw ata sa buong hallway ang sigaw ko dahil sa galit ko sa ama ko.

I used to be proud of him. Kahit na may pagkakataong nag-aaway sila ni mama, dahil sa mga bagay-bagay na hindi ko alam, still, I loved him dahil ama ko siya. Dahil tumatak sa isip ko kung paano siya naging mabuting ama sa akin. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit niya nagawa sa amin iyon.

“I…” Dad couldn’t find the right words to say.

“Umuwi ka na dad, ako na magbabantay kay mama. I bet she doesn’t want to see your face right now. It’s for the better.” 

Tumalikod ako kay papa, tsaka pumasok sa loob ng room ni mama. Nakita ko itong tulog na tulog, pero kumirot ang puso ko nang may makitang luha sa gilid ng kanyang mga mata.

Ilang araw din kaming nasa ospital. Mama couldn’t speak, and the doctor said it’s because of the trauma of losing a child. Halos hindi din kumikibo si mama at palaging tulog.

Isang linggo narin akong absent sa school para mabantayan si mama, dahil natatakot ako na baka may gawing iba si mama, dahil prone si mama sa suicidal attempts. She not only lost her child but also a husband.

“Miss Sera, may naghahanap po sa inyo.” Ani Manang Jona. 

Kaagad naman akong napatingin sa bintana ng kwarto ni mama at halos tumalon ang puso ko nang makita ko si Ethan sa labas, nakasandal sa kanyang sasakyan, at boryong-boryo na naghihintay. Bakit siya nandito?

“Papasukin niyo po, manang. Mag-aayos lang ako tapos bababa narin.” 

Napatingin ako kay mama na mahimbing na natutulog. Hindi pa rin ito nakakapagsalita o talagang ayaw niya lang kaming kausapin.

Nag-ayos ako dahil mukha na akong bruha kakaalaga kay mama. May mga eyebags na nga ako dahil sa walang maayos na tulog. Bumaba rin ako kaagad at inutusan si Manang na bantayan muna si mama saglit. Nakita ko naman si Ethan na nakatayo sa tapat ng grand piano at kinuha ang isang litrato na nakapatong doon.

Lumapit ako sa kanya at nakita kong hawak niya ang picture frame naming dalawa nang mga bata pa lang kami. 

Sa picture, nasa harapan siya, habang ako naman ay nasa kanyang likuran at pinisil ko ang magkabilang pisngi, para mapangiti siya, pero wala pa rin itong reaksyon.

And I did that to him right now. Pero kaagad ding natigilan nang hawakan ni Ethan ang kamay ko, sending sparks throughout my body. Ramdam ko rin ang pagbilis ng tibok ng puso ko sa ginawa niya, kaya napabitaw ako kaagad pero nahuli ni Ethan ang mga kamay ko.

“How are you?” Tanong nito nang hindi man lang humaharap sa akin.

How are you? 

Tanong na hindi ko inaasahan mula sa kanya, pero siyang dahilan para tumulo ang mga luhang ilang araw ko nang pinipigilan.

“Can I hug you?”

Hindi sumagot si Ethan, pero gumalaw ang mga kamay niyang hawak ang kamay ko, tsaka niya iyon nilagay sa bewang niya.

Ethan might be cold, but he has this side. A side that he never showed to anyone unless it’s about his family... and to me.

Tahimik akong napaiyak sa likod ni Ethan. Humigpit pa ang pagkakayakap ko sa kanya dahil kailangan na kailangan ko iyon.

Ethan remained silent. And it doesn’t need a word, para kumalma ako. Just him. Siya lang ay ayos na ako.