1 - Feelings

I rested my head on my desk as I stared at Ethan, who’s quietly reading his book. Wala itong ibang ginagawa kun’di magbasa ng magbasa lang. Ilag rin sa mga tao—stupid people to be exact. Ayaw na ayaw niya ng gano’ng tao, well except for me.

“Tantan! Lunch! Let’s go!” nakangiting saad ko sa kanya sabay hila ng kamay nito para mapatayo siya sa kinauupuan niya.

“I’m not hungry.” Malamig nitong wika.

I leaned closer to his face, but he didn’t flinch. Sanay na ito sa paganito ko sa kanya, kaya hindi na ito nagugulat pa. Ngumiti ako sa, tsaka ko pinitik ang noo niya. Napapikit siya, at huminga ng malalim, halata ang inis sa mukha niya ng gawin ko iyon sa kanya. I giggled when I saw that he’s controlling his anger towards me. Hindi niya naman magawang nagalit sa akin, ako pa.

“I told you, Sera, I’m not hungry.” 

Ngumuso ako sa kanya pero hindi ako nagpatalo. I grabbed his book and immediately ran outside of our classroom. Narinig ko pa ang pagsigaw nito sa pangalan ko, kaya sumilip ako sa kanya sa pintuan.

“You’ll have this once you catch me, Ethan!” I giggled. Napabelat rin ako sa kanya pero hindi niya na ako pinansin muli at kumuha ng panibagong libro.

“Stop that, Sera.” Nagulat ako nang may baba akong nararamdaman sa ulo ko. 

Itinaas ko ang ulo ko tsaka ko nakita si Liam, ang kaklase namin. Maraming nagsasabi na may gusto daw si Liam sa akin, pero hindi ko na binigyan ng pansin iyon. Liam and I we’re friends. Hangga’t hindi siya umaamin, I will not consider their rumors about him crushing on me.

Napanguso ako kay Liam, pero pinitik nito ang noo ko. “Liam!” Inis kong saad sa kanya.

Napansin ko ang pagtingin ni Ethan sa amin, kaya nang linungin ko siya ay kaagad itong umiwas ng tingin.

Ethan and I were childhood friends. Kaibigan ni mama ang mama ni Ethan, kaya naging kaibigan ko narin ang mga Sierra. But I am more drawn into Ethan. Ewan. May something sa kanya na hindi ko maintindihan.

Gwapo siya, oo. Pero lahat naman ata ng mga Sierra. Halo-halo kasi ang lahi nila. His grandfather, Don Antonio is a pure spanish na dito na lumaki sa Pilipinas. Ang naging asawa naman nito ay may halong Pinay at American. Tita Karina is also a half-american, pero lutang ang pagiging espanyol ng mga anak nito, at mas kuhang-kuha iyon ni Ethan.

“Tara, kakain ka na ba? My treat,” saad ni Liam. 

Napatingin ako kay Ethan na busy pa rin sa pagbabasa ng libro. Muli akong napatingin kay Liam, na may kinang sa mga mata nang marinig kong ililibre niya ako. 

“Isasauli ko lang ‘to. Basta libre mo ha!” I giggled again as I ran back to Ethan to return his book.

I gently placed the book on top of his table. Napaangat naman siya ng tingin sa’kin, pero muli ding tinuon ng pansin ang librong binabasa. Fundamental Law of Business. Napanguso ako kasi halos lahat ata ng mga libro ni Ethan ay about sa business and investments.

“Ayaw mo talagang kumain? I’ll buy you nalang. Pero sekret lang ‘yon kasi libre naman daw ni Liam!” Mahinang saad ko kay Ethan. 

Ethan has no interest in other things. Babad ito lagi sa mga libro niya. Ni mga babaeng nagkakagusto sa kanya ay hindi niya pinapansin—well, ako lang ang babaeng may gusto sa kanya na pinapansin niya. Perks of growing up with him.

Hindi naman siya sumagot kaya pinisil ko ang magkabilang pisngi ni Ethan bago tumakbo papalapit kay Liam, muli akong bumaling kay Ethan na masama na ang titig sa akin habang hanaplos ang pisngi. Nag-belat ako sa kanya tsaka tuluyang umalis.

Natawa naman si Liam sa ginawa ko tsaka ako inakbayan papuntang cafeteria. “Ang kulit mo talaga, Sera,” aniya.

“Well,” tanging saad ko na lang.

Hindi naman talaga ako makulit—tanging kay Ethan at Liam lang. They’re my close friends. Walang ibang lumalapit sa akin para makipagkaibigan dahil lahat sila ay nagseselos dahil sa pagigiging malapit ko kina Ethan at Liam. Well, kasalanan ko bang lumaki akong kasama sila?

Nakarating kami ni Liam sa cafeteria, medyo maraming tao pero keri naman ang dami. Sanayan nalang din talaga dahil napakaraming estudyante dito sa Smith International School. It’s an international school, kaya iba’t ibang mga lahi ang nandidito and 90% of it’s population are born rich. May mga scholarships na binibigay ang SIA, at may mga estudyante ding sponsor ang mga Sierra at Devin.

“Hanap ka ng upuan, ako na kukuha ng meals natin,” aniya tsaka dederetso na sana papuntang counter nang tawagin ko siyang muli.

“Vege salad, clubhouse sandwich—”

“—sandwich and Mango shake. Anything?” 

I giggled when Liam memorized my meal. Umiling ako tsaka ngumiti sa kanya. Ginulo niya naman ang buhok ko bago lumakad papalapit sa counter. Ako naman ay maghanap ng pwedeng mauupuan, at sakto, may bakante sa dulo na malapit sa greenhouse ng school. 

Manghang-mangha ako nang makita ang mga iba’t ibang kulay ng paru-parung lumilipad sa paligid. Our school is eco-friendly. Hindi ko naman mahawakan dahil nasa loob kami ng cafeteria. May glass kasing humaharang sa pagitan ng cafeteria at greenhouse.

May malawak na garden ang school kung saan minsan ay tinatambayan ng mga estudyante dahil sa sariwang hangin mula sa mga nagsisitaasang puno at mga iba’t ibang klase ng bulaklak na pampagana talaga sa pag-aaral.

Habang hinihintay ko si Liam ay nakarinig naman ako ng tili sa paligid. Hindi ko na iyon pinansin dahil alam kong mga Sierra lang naman iyon. Wala namang ibang pinagkakaguluhan sa SIA kun’di ang mga Sierra at mga barkada nila.

I took my phone out to take photos of these little creatures. At habang ginagawa ko iyon ay may nilapag na tray sa lamesa. 

Hindi ko na iyon nilingon dahil alam kong si Liam lang naman, pero nagtaka ako nang hindi ito nagsalita, knowing Liam is talkative too just like me, kaya nilingon ko iyon at nagulat ako nang makita ko si Ethan.

May dalawang tray sa lamesa. May egg soup, vege salad, grilled salted fish fillet, rice, and a mango shake.

“Stop eating just sandwiches, Seraphina.” 

I gulped when I heard his cold and deep husky voice that sends shivers to my spine. Pero imbes na lamigin ako, ay mas uminit ang nararamdaman ko.

His words and actions are so thoughtful. And somehow, it gives me comfort. Hindi ko naman kasi aakalaing magiging ganito si Ethan, lalo na’t kilala naman siya ng lahat bilang “Ice Prince”.

“Why? Sandwiches are carbo too—” natigilan ako nang napaangat ito ng tingin at binigyan ako ng masamang tingin.

“Just eat.” 

Hindi ko alam pero biglang lumakas ang pagkakatibok ng puso ko. I blinked several times because of his uncasual actions towards me.

Crush na ba ako ni Ethan? Nagiging delulu na ba ako? Impossible kasi wala naman interesado si Ethan sa lahat ng bagay—kun’di ang pag-aaral lang!

Dumating si Liam pero lukot na ang mukha nitong umupo sa tabi ko dala ang mga pagkain namin.

Ngumiti ako sa kanya at kinuha ang pagkain na para sa akin at nilagay ko sa tapat ko. “Gutom pala ako. Mauubos ko ‘to.”

I’m really hungry. Hindi kasi ako nakapag-almusal kanina kakamadali nang nahuli ako ng gising.

Pagkatapos kumain ni Ethan ay nauna na itong umalis, kaya sinundan ko ito ng tingin. His back really amazes me. Hindi naman siya itong tipong pala-gym na tao, pero ang ganda ng likod niya. And the way he walks, screams authority, tipong mapapaluhod ka na lang kapag nadaanan ka.

Pinitik naman ako ni Liam sa noo dahilan para mapangiwi ako sa sakit at mapatingin sa kanya.

“Para saan ‘yon?!” Singhal ko sa lalaki.

“Tapusin mo na pagkain mo at magsisimula na ang klase!” I pouted my lips on him, pero nagulat ako nang biglang ilapit ni Liam ang mukha nito sa akin. Mas nagulat ako nang bumaba ang tingin nito sa labi ko kaya abot langit na ang kaba ko.

Napalunok ako habang umaatras sa kanya. Napapikit naman itong umatras palayo sa akin, tsaka kinuha ang tray niya at naglakad papuntang lagayan ng mga pinaggamitan ng mga tray.

Pero nang sundan ko ng tingin si Liam, nagtama naman ang mga mata namin ni Ethan. He’s staring at me. Hindi ko mabasa ang ekspresyon niya dahil sa sobrang lamig nito.

Di… Did I do something bad to make him stared at me like that? Galit ba siya kasi muntikan na akong halikan ni Liam? 

Hindi ko alam, but my thoughts of him being mad, make me happy… At least now I know that he has feelings for me too. Or... Am I just being a delulu?