6 - Birthday

“Can you stay?” I asked Ethan, who was tucking me into bed.

“No,” Ethan fixed my comforter, “but I’ll stay until you fall asleep. Now, sleep.” Malamig na saad ni Ethan. 

Tumalikod ako sa kanya at niyakap ang unan ko. Naiiyak ako. It’s my birthday, yet Mama and Papa didn’t greet me. Nakakatampo sila. I miss them. I miss my old family.

Napapikit ako nang tumulo ang luha ko. Pilit na makatulog kahit iyak na iyak na ako. At habang pilit na makatulog, Ethan humms me a song while gently caressing my hand to make me fall asleep.

Just as I was drifting to sleep, I heard Ethan’s voice and his kiss on my forehead. “Goodnight, clumsy. Happy birthday.”

MAAGA akong nagising at kaagad na napatakbo sa baba para salubungin sila mama, pero nagulat ako nang si Manang Jona lang ang nakita ko sa kusina na naghahanda ng almusal.

“Hindi pa rin po ba nakakauwi sila mama?” Tanong ko.

Malungkot na napailing si Manang Jona.

Napatingin ako sa pintuan. Pero wala talaga. Akala ko, they will prank me like they used to before. Pero wala. I grabbed my phone from my pocket and dialed Mom’s phone. She's still not answering.

“Do you want us to celebrate your birthday, Miss Sera?” Tanong ni Manang. Umiling ako. Para saan pa? My parents are not here.

“Hindi po, may lakad kami nila Liam,” I lied. 

Sa totoo lang kasi wala kaming plano. Hindi ko nga alam kung naalala ba ni Liam, kasi hindi niya naman nabanggit iyon kahapon.

Still, I took a shower and dressed myself up at nagpahatid kay Kuya JP sa mall.

Nag-iikot lang mag-isa sa mall. I turned sixteen, a fvking sweet sixteen, yet there’s no one beside me to celebrate my birthday. 

Tamad na tamad akong napainom ng buko juice na binili ko habang binibilang ang mga taong dumadaan sa harapan ko. Umaga pa lang, pero napakarami nang tao, siguro dahil na rin na summer.

I grabbed my phone and was about to call Ethan to celebrate my birthday with him when someone sat in front of me.

“Ethan!” Masiglang tawag ko sa kanya.

“You left the house.” Malamig nitong sabi na may halong pagalit.

Napanguso naman ako at muling sinipsip ang buko juice ko. Napatingin lang ako sa tissue na nasa harapan ko na may drawing ng mukha ni Ethan. Kinuha niya iyon at maitim na tinignan.

“You like to draw, don't you? Why don’t you do arts instead of ABM?” He asked.

“Gano’n pa rin naman, I will handle their businesses someday. And arts... It’s just a hobby.” I answered.

“It’s more than just a hobby, Seraphina.” 

Napatalon ang puso ko nang tawagin ako sa buon kong pangalan. I mean, Ethan used to call me by my whole name, but this is different. Or talagang nagiging delulu lang ako?

“Kumain ka na?” Aniya sabay tingin sa kanyang cellphone, mukhang may pinag-aabalahan.

“Oo, kaunti lang. Wala kasi akong gana.” Nakangiting sagot ko sa kanya.

Napaangat naman ng tingin si Ethan sa akin nang sabihin kong kaunti lang, nang tumunog ang phone niya, kaya sinagot niya iyon.

“Yes, this is Ethan Sierra speaking. Yes, about the contract, my secretary already prepared it for you to sign today. Yes, the terms and conditions will be explained by my secretary to you, Mr. Malcoy… Yes… Thank you.” 

Nakatitig lang ako kay Ethan while he professionally answered the call from his client. Imagine a fifteen-year-old boy, kaya na niyang makipag-transact ng business with their clients.

Kaagad akong tumikhim nang napatingin si Ethan saakin, iiwas na sana ako ng tingin nang maalala ko kung bakit ko kailangang gawin iyon?

“Are you done?” I mouthed at him. Umiling siya bago napatayo at nagpaalam na tatapusin ang tawag.

Tamad na tamad akong dinungo ang ulo ko sa lamesa, habang nilalaro ang straw ng juice ko. Still waiting for my parent’s call.

Muling bumalik si Ethan, pero hindi na siya umupo sa harapan ko at inabot niya ang kamay niya sa akin. Nabigla ako sa ginawa niya, kaya napaayos ako ng upo.

“What do you want to do today?” He asked. Still, there’s a coldness in his voice. Hindi ko alam kung anong kinain niya at hinding-hindi na talaga nawawala ang panlalamig niya. Baka naman nagkulong sa refrigerator?

“Hindi ka ba babalik ng Manila? Your training is still ongoing, right? April pa lang, May pa ang tapos ng training mo—” 

“Does it matter?” 

Napakurap ako sa tanong niya, hindi ko siya gets. Pero sa tanong niya ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagkakatibok ng puso ko.

I smiled at him. “Be my boyfriend for a day, Ethan! Let’s do what couples do!” I giggled at him.

I saw him parted his lips in disbelief. But I immediately clung my arms around him.

“It’s just an act, Ethan! Come on! You said it doesn’t matter, right? So, be my boyfriend today!” 

Hindi na nakapagreklamo si Ethan at sinamahan ako mag-shopping, at nang babayaran ko na ay kaagad niyang inabot ang card niya sa cashier.

“Ha! Trying to be a good boyfriend ha,” I tease. 

Hindi naman nag-react si Ethan, pero napansin ko ang pamumula ng kanyang tenga.

“Do you like me, Ethan?” I asked, medyo seryoso pero may pilyong ngiti.

Napatingin naman si Ethan sa akin, at wala akong mabasang ekspresyon mula sa kanya, kaya napasimangot ako.

“Oo na, wala na. Ito naman hindi mabiro!” I giggled. 

Masaya kong kinuha ang mga pinamili ko at hinila si Ethan papuntang arcade. Kinuha niya naman ang mga paper bags na hawak ko. At konti nalang talaga iisipin kong may crush sa akin si Ethan. Medyo nakakapanibago na kasi mga pakikitungo niya sa akin, pero ayokong mag-assume! Masakit!

“Kunin mo ‘yan, Tantan! Dali!” Utos ko sa kanya nang tumapat kami sa isang claw machine.

“Can we just buy it?” He asked.

Napatawa ako sa sinabi niya. “Ang hirap naman sa mayayaman, bili agad ang nais. Can’t you work hard to get that plushie for me, please?” I pouted at him and gave him my puppy eyes. “I know money can buy everything, but working hard is a plus! Mayaman din ako! I can buy everything. Pero parang wala namang kwenta kung bibilhin ko lang hindi ba?” 

Trying to convince Ethan to get the plushies for me. And I succeeded! Kinuha niya ang tokens sa kamay ko at nag-try na kumuha ng plushies for me. Pero nakakailang try na ito ng hindi niya pa rin nakukuha ang laruan.

Napakagat ako ng labi nang makitang nawawalan na ng pasensya si Ethan. Aalis na sana siya nang sumingit ako. Nasa harapan na niya ako, nakakulong sa bisig niya at ako na ang komontrol sa kamay niya.

“There’s a technique on that, baby,” I teased. Hindi ko naman makita ang mukha ni Ethan pero panigurado, namumula na siya.

“Ganito kasi,” wika ko sabay galaw ng mga kamay niya para kontrolin ang controls ng claw machine.

And with just one try, nakakuha kami ng stuff toys. Napatalon ako sa saya, naramdaman ko pa ang paglayo ni Ethan para makuha ko ang plushie.

“‘Di ba? Gano’n lang kadali ‘yon, Tantan!” I giggled and hugged my new baby. 

“Well, I will name him Tantan! Hi, Tantan!” wika ko sa stuffed toy. It’s a bean stuffed toys na nay maliliit na parang buto na natatanggal, kunyaring mga baby niya.

“How about babies?” He asked.

“Hmm, ewan? Pag-iisipan muna ni mommy!” I giggled. 

Tsaka ako napatingin kay Ethan na nakatingin sa akin, umiwas siya ng tingin pero huli na dahil nahuli ko na siyang nakatitig sa akin. Hindi ko alam, but I find it cute, sa tuwing umiiwas siya ng tingin sa akin.

“Baka si daddy may gustong ipangalan,” I smirked at him.

Napaismid ito at kinuha ang mga paper bags na nasa lapag, tsaka ito lumakad palayo sa akin. Hinabol ko naman siya. “Gutom na ‘ko,” wika ko. Tumango naman si Ethan, pero tahimik pa ring naglalakad hanggang sa nakarating kami sa restaurant na pagmamay-ari din ng pamilya niya. 

This mall is owned by them. Maraming business ang mga Sierra, malls, hotels and restaurants, banks, investment companies, electronics, foods etc. at mukhang dumadami pa dahil pagkakaalam ko e may pinagkakasundo sila ni Don Antonio sa mga mayayaman na negosyante rin para mas mapalago ang business nila.

And Ethan will have his too once he reaches the age of eighteen. Kaya habang wala pa, sinusulit ko ang pagiging magkaibigan namin ni Ethan. Dahil baka kapag nalaman na namin kung sino magiging fiancé niya ay baka tuluyan ko siyang iwasan.

I know it will never be me, we’re not that rich like them. Pero gusto kong ako na lang. Ako lang din naman ang kayang magpalambot ng puso ni Ethan e.

“Eat slowly, Seraphina.” Malamig nitong paalala sa akin.

But I can’t stop eating, not that my heart is in pain. Hindi pa rin ako tinatawagan ni mama. Pati ni papa para batiin ako. Nakakatampo. Nakakainis.

“What if… my parents left me alone?” I suddenly asked.

Napaangat ng tingin sa akin si Ethan at napatigil din sa paghihiwa ng beef steak nito. Hindi naman siya nakasagot kaya napatawa ako at pinagtuunan ng pansin ang pagkain ko.

Naging magaan ulit ang atmosphere between us when I started to tell him stories about what happened during my summer days without him. Nakikinig naman si Ethan as always kahit na he doesn’t seemed to be interested.

Marami pa kaming ginawa ni Ethan sa loob ng mall para pasayahin ako ngayong araw. And I’m so grateful that he spends time with me even though he’s busy with his training. 

Hinatid naman ako ni Ethan sa bahay namin nang dumilim na. Pero napansin kong madilim sa bahay kaya kaagad akong pumasok sa loob, nagtataka. Hindi ba kami nakabayad ng kuryente?

“M-manang Jona?” Tawag ko kay manang. Pero walang sumasagot. 

Lalabas na sana ako para tawagin si Ethan nang hindi ko na makita ang paligid dahil sa sobrang dilim. I panicked.

“E-Ethan. Are you there?” I asked, my voice was cracking. Tumulo din ang luha ko at pilit na kinakapa ang paligid hanggang sa may humawak sa akin.

“I'm right here, Sera.” Mahinang saad ni Ethan, pero hindi na ito singlamig ng mga boses tuwing kausap niya ako.

Humigpit ang pagkakahawak ko kay Ethan. Kukunin ko na sana ang phone ko sa bulsa ko nang bigla niya akong yakapin.

“I might not give you the people you want today, but did I make you happy today, Sera?” He asked, and gently kissed my forehead. 

My heart sank. Sobrang lakas ng pagkakatibok ng puso ko sa sinabi niya. Tumango ako sa sinabi niya. Alam kong naramdaman niya iyon. Pero nabigla ako nang bitawan niya ako. 

“Ethan!” Tawag ko sa kanya, at muling kumapa sa ere, para hanapin siya nang biglang bumukas ang mga ilaw. At may kumanta ng happy birthday.

Napasinghap ako nang makita ko ang mga kapatid at mga pinsan ni Ethan kasama ang mga kaibigan ni Eros, at si Liam.

“Happy birthday, Sera!” Zen said with a smile on her face while holding the cake with a candle on it.

Unang hinanap ng mga mata ko si Ethan pero hindi ko na siya mahanap. Did he prepare this for me?

“Kung si Ethan hinahanap mo, e babalik na siya ng Manila,” wika ni Eros dahilan para lumungkot ako.

Ginulo naman ni Eros ang buhok ko. “Don’t worry. Mahal ka no’n.” Eros winked at me before he dipped his hand on the icing cake, tsaka niys pinahid sa akin iyon.

“Ethan prepared this for you, Sera. Inistorbo pa kami, para ihanda ‘to para sa’yo. I heard that you don’t have a friend, well except for Ethan and Liam?” 

Tumango ako sa tanong ni Eros. Ngumiti naman siya at kinurot ang pisngi ko. “Mahal ka no’n.” 

Napatawa naman ako sa sinabi ni Eros. “Huwag mo nga akong paasahin! Masakit umasa!” 

Nagsitawanan lang kami. Buong gabi ay sinamahan nila ako at hindi ko alam na ang saya nilang kasama. Lalo na nang laging nagbabangayan sila Thaddeus at Cali. Mukhang magkakatuluyan ang dalawang ‘to. Bagay sila e.

Nang matapos ang pagsasalo ay umakyat ako sa taas at dumiretso sa kwarto ko, pero nang buksan mo ang pintuan ko nagulat ako sa malaking box na nasa ibabaw ng kama ko.

Lumapit ako roon at binuksan iyon. Pero nagulat ako nang makita ang canvas na may mukha namin ni Ethan na masama ang tingin sa isa’t isa. Eto ang unang araw na nagkakilala kami. Ang sungit niya kaya akala ko inaaway niya ako kaya inaway ko siya. Ang cute.

Bigla kong naalala ang sinabi ni Eros. Mahal ka no’n.

Ayaw ko man umasa. Pero mukhang totoo naman, hindi ba? O mahal ako ni Ethan bilang kaibigan? Whatever it is, I don’t care. He’ll not effort like this kung hindi, ‘di ba?