“Can you stay?” I asked Ethan, who’s tucking me to bed.
“No,” Ethan fixed my comforter, “but I’ll stay until you fall asleep. Now, sleep.” Malamig na saad ni Ethan.
Tumalikod ako sa kanya at niyakap ang unan ko. Naiiyak ako. It’s my birthday, yet Mama and Papa didn’t greet me. Nakakatampo sila. I miss them. I miss my old family.
Napapikit ako nang tumulo ang luha ko. Pilit na makatulog kahit iyak na iyak na ako. At habang pilit na makatulog, Ethan humms me a song while gently caressing my hand to make me fall asleep.
Just as I was drifting to sleep, I heard Ethan’s voice and his kiss on my forehead. “Goodnight, clumsy. Happy birthday.”
MAAGA akong nagising at kaagad na napatakbo sa baba para salubungin sila mama, pero nagulat ako nang si Manang Jona lang ang nakita ko sa kusina na naghahanda ng almusal.
“Hindi pa rin po ba nakakauwi sila mama?” Tanong ko.
Malungkot na napailing si Manang Jona.
Napatingin ako sa pintuan. Pero wala talaga. Akala ko, they will prank me like they used to before. Pero wala. I grabbed my phone from my pocket and dialed mom’s phone. She's still not answering.
“Do you want us to celebrate your birthday, Miss Sera?” Tanong ni Manang. Umiling ako. Para saan pa? My parents are not here.
“Hindi po, may lakad kami nila Liam,” I lied.
Sa totoo lang kasi wala kaming plano. Hindi ko nga alam kung naalala ba ni Liam, kasi hindi niya naman nabanggit iyon kahapon.
Still, I took a shower and dressed myself up at nagpahatid kay Kuya JP sa mall.
Nag-iikot lang mag-isa sa mall. I turned sixteen, a fvking sweet sixteen, yet there’s no one beside me to celebrate my birthday.
Tamad na tamad akong napainom ng buko juice na binili ko habang binibilang ang mga taong dumadaan sa harapan ko. Umaga pa lang, pero napakarami nang tao, siguro dahil na rin na summer.
I grabbed my phone and was about to call Ethan to celebrate my birthday with him when someone sat in front of me.
“Ethan!” Masiglang tawag ko sa kanya.
“You left the house.” Malamig nitong sabi na may halong pagalit.
Napanguso naman ako at muling sinipsip ang buko juice ko. Napatingin lang ako sa tissue na nasa harapan ko na may drawing ng mukha ni Ethan. Kinuha niya iyon at maitim na tinignan.
“You like to draw, don't you? Why don’t you do arts instead of ABM?” He asked.
“Gano’n pa rin naman, I will handle their businesses someday. And arts... It’s just a hobby.” I answered.
“It’s more than just a hobby, Seraphina.”
Napatalon ang puso ko nang tawagin ako sa buon kong pangalan. I mean, Ethan used to call me by my whole name, but this is different. Or talagang nagiging delulu lang ako?
“Kumain ka na?” Aniya sabay tingin sa kanyang cellphone, mukhang may pinag-aabalahan.
“Oo, kaunti lang. Wala kasi akong gana.” Nakangiting sagot ko sa kanya.
Napaangat naman ng tingin si Ethan sa akin nang sabihin kong kaunti lang, nang tumunog ang phone niya, kaya sinagot niya iyon.
“Yes, this is Ethan Sierra speaking. Yes, about the contract, my secretary already prepared it for you to sign today. Yes, the terms and conditions will be explained by my secretary to you, Mr. Malcoy… Yes… Thank you.”
Nakatitig lang ako kay Ethan while he professionally answered the call from his client. Imagine a fifteen-year-old boy, kaya na niyang makipag-transact ng business with their clients.
Kaagad akong tumikhim nang napatingin si Ethan saakin, iiwas na sana ako ng tingin nang maalala ko kung bakit ko kailangang gawin iyon?
“Are you done?” I mouthed at him. Umiling siya bago napatayo at nagpaalam na tatapusin ang tawag.
Tamad na tamad akong dinungo ang ulo ko sa lamesa, habang nilalaro ang straw ng juice ko. Still waiting for my parent’s call.
Muling bumalik si Ethan, pero hindi na siya umupo sa harapan ko at inabot niya ang kamay niya sa akin. Nabigla ako sa ginawa niya, kaya napaayos ako ng upo.
“What do you want to do today?” He asked. Still, there’s a coldness in his voice. Hindi ko alam kung anong kinain niya at hinding-hindi na talaga nawawala ang panlalamig niya. Baka naman nagkulong sa refrigerator?
“Hindi ka ba babalik ng Manila? Your training is still ongoing, right? April pa lang, May pa ang tapos ng training mo—”
“Does it matter?”
Napakurap ako sa tanong niya, hindi ko siya gets. Pero sa tanong niya ramdam na ramdam ko ang mabilis na pagkakatibok ng puso ko.
I smiled at him. “Be my boyfriend for a day, Ethan! Let’s do what couples do!” I giggled at him.
I saw him parted his lips in disbelief. But I immediately clung my arms around him.
“It’s just an act, Ethan! Com’on! You said it doesn’t matter, right? So, be my boyfriend today!”
Hindi na nakapagreklamo si Ethan at sinamahan ako mag-shopping, at nang babayaran ko na ay kaagad niyang inabot ang card niya sa cashier.
“Ha! Trying to be a good boyfriend ha,” I tease.
Hindi naman nag-react si Ethan, pero napansin ko ang pamumula ng kanyang tenga.
“Do you like me, Ethan?” I asked, medyo seryoso pero may pilyong ngiti.
Napatingin naman si Ethan sa akin, at wala akong mabasang ekspresyon mula sa kanya, kaya napasimangot ako.
“Oo na, wala na. Ito naman hindi mabiro!” I giggled.
Masaya kong kinuha ang mga pinamili ko at hinila si Ethan papuntang arcade. Kinuha niya naman ang mga paper bags na hawak ko. At konti nalang talaga iisipin kong may crush sa akin si Ethan. Medyo nakakapanibago na kasi mga pakikitungo niya sa akin, pero ayokong mag-assume! Masakit!
“Kunin mo ‘yan, Tantan! Dali!” Utos ko sa kanya nang tumapat kami sa isang claw machine.
“Can we just buy it?” He asked.
Napatawa ako sa sinabi niya. “Ang hirap naman sa mayayaman, bili agad ang nais. Can’t you work hard to get that plushie for me, please?” I pouted at him and gave him my puppy eyes. “I know money can buy everything, but working hard is a plus! Mayaman din ako! I can buy everything. Pero parang wala namang kwenta kung bibilhin ko lang hindi ba?”
Trying to convince Ethan to get the plushies for me. And I succeeded! Kinuha niya ang tokens sa kamay ko at nag-try na kumuha ng plushies for me. Pero nakakailang try na ito ng hindi niya pa rin nakukuha ang laruan.
Napakagat ako ng labi nang makitang nawawalan na ng pasensya si Ethan. Aalis na sana siya nang sumingit ako. Nasa harapan na niya ako, nakakulong sa bisig niya at ako na ang komontrol sa kamay niya.
“There’s a technique on that, baby,” I teased. Hindi ko naman makita ang mukha ni Ethan pero panigurado, namumula na siya.
“Ganito kasi,” wika ko sabay galaw ng mga kamay niya para kontrolin ang controls ng claw machine.
And with just one try, nakakuha kami ng stuff toys. Napatalon ako sa saya, naramdaman ko pa ang paglayo ni Ethan para makuha ko ang plushie.
“‘Di ba? Gano’n lang kadali ‘yon, Tantan!” I giggled and hugged my new baby.
“Well, I will name him Tantan! Hi, Tantan!” wika ko sa stuffed toy. It’s a bean stuffed toys na nay maliliit na parang buto na natatanggal, kunyaring mga baby niya.
“How about babies?” He asked.
“Hmm, ewan? Pag-iisipan muna ni mommy!” I giggled.
Tsaka ako napatingin kay Ethan na nakatingin sa akin, umiwas siya ng tingin pero huli na dahil nahuli ko na siyang nakatitig sa akin. Hindi ko alam, but I find it cute, sa tuwing umiiwas siya ng tingin sa akin.
“Baka si daddy may gustong ipangalan,” I smirked at him.
Napaismid ito at kinuha ang mga paper bags na nasa lapag, tsaka ito lumakad palayo sa akin. Hinabol ko naman siya. “Gutom na ‘ko,” wika ko. Tumango naman si Ethan, pero tahimik pa ring naglalakad hanggang sa nakarating kami sa restaurant na pagmamay-ari din ng pamilya niya.
This mall is owned by them. Maraming business ang mga Sierra, malls, hotels and restaurants, banks, investment companies, electronics, foods etc. at mukhang dumadami pa dahil pagkakaalam ko e may pinagkakasundo sila ni Don Antonio sa mga mayayaman na negosyante rin para mas mapalago ang business nila.
And Ethan will have his too once he reaches the age of eighteen. Kaya habang wala pa, sinusulit ko ang pagiging magkaibigan namin ni Ethan. Dahil baka kapag nalaman na namin kung sino magiging fiancé niya ay baka tuluyan ko siyang iwasan.
I know it will never be me, we’re not that rich like them. Pero gusto kong ako na lang. Ako lang din naman ang kayang magpalambot ng puso ni Ethan e.
“Eat slowly, Seraphina.” Malamig nitong paalala sa akin.
But I can’t stop eating, not that my heart is in pain. Hindi pa rin ako tinatawagan ni mama. Pati ni papa para batiin ako. Nakakatampo. Nakakainis.
“What if… my parents left me alone?” I suddenly asked.
Napaangat ng tingin sa akin si Ethan at napatigil din sa paghihiwa ng beef steak nito. Hindi naman siya nakasagot kaya napatawa ako at pinagtuunan ng pansin ang pagkain ko.
Naging magaan ulit ang atmosphere between us when I started to tell him stories about what happened during my summer days without him. Nakikinig naman si Ethan as always kahit na he doesn’t seemed to be interested.
Marami pa kaming ginawa ni Ethan sa loob ng mall para pasayahin ako ngayong araw. And I’m so grateful that he spends time with me even though he’s busy with his training.
Hinatid naman ako ni Ethan sa bahay namin nang dumilim na. Pero napansin kong madilim sa bahay kaya kaagad akong pumasok sa loob, nagtataka. Hindi ba kami nakabayad ng kuryente?
“M-manang Jona?” Tawag ko kay manang. Pero walang sumasagot.
Lalabas na sana ako para tawagin si Ethan nang hindi ko na makita ang paligid dahil sa sobrang dilim. I panicked.
“E-Ethan. Are you there?” I asked, my voice was cracking. Tumulo din ang luha ko at pilit na kinakapa ang paligid hanggang sa may humawak sa akin.
“I'm right here, Sera.” Mahinang saad ni Ethan, pero hindi na ito singlamig ng mga boses tuwing kausap niya ako.
Humigpit ang pagkakahawak ko kay Ethan. Kukunin ko na sana ang phone ko sa bulsa ko nang bigla niya akong yakapin.
“I might not give you the people you want today, but did I make you happy today, Sera?” He asked, and gently kissed my forehead.
My heart sank. Sobrang lakas ng pagkakatibok ng puso ko sa sinabi niya. Tumango ako sa sinabi niya. Alam kong naramdaman niya iyon. Pero nabigla ako nang bitawan niya ako.
“Ethan!” Tawag ko sa kanya, at muling kumapa sa ere, para hanapin siya nang biglang bumukas ang mga ilaw. At may kumanta ng happy birthday.
Napasinghap ako nang makita ko ang mga kapatid at mga pinsan ni Ethan kasama ang mga kaibigan ni Eros, at si Liam.
“Happy birthday, Sera!” Zen said with a smile on her face, while holding the cake with a candle on it.
Unang hinanap ng mga mata ko si Ethan pero hindi ko na siya mahanap. Did he prepare this for me?
“Kung si Ethan hinahanap mo, e babalik na siya ng Manila,” wika ni Eros dahilan para lumungkot ako.
Ginulo naman ni Eros ang buhok ko. “Don’t worry. Mahal ka no’n.” Eros winked at me before he dipped his hand on the icing cake, tsaka niys pinahid sa akin iyon.
“Ethan prepared this for you, Sera. Inistorbo pa kami, para ihanda ‘to para sa’yo. I heard that you don’t have a friend, well except for Ethan and Liam?”
Tumango ako sa tanong ni Eros. Ngumiti naman siya at kinurot ang pisngi ko. “Mahal ka no’n.”
Napatawa naman ako sa sinabi ni Eros. “Huwag mo nga akong paasahin! Masakit umasa!”
Nagsitawanan lang kami. Buong gabi ay sinamahan nila ako at hindi ko alam na ang saya nilang kasama. Lalo na nang laging nagbabangayan sila Thaddeus at Cali. Mukhang magkakatuluyan ang dalawang ‘to. Bagay sila e.
Nang matapos ang pagsasalo ay umakyat ako sa taas at dumiretso sa kwarto ko, pero nang buksan mo ang pintuan ko nagulat ako sa malaking box na nasa ibabaw ng kama ko.
Lumapit ako roon at binuksan iyon. Pero nagulat ako nang makita ang canvas na may mukha namin ni Ethan na masama ang tingin sa isa’t isa. Eto ang unang araw na nagkakilala kami. Ang sungit niya kaya akala ko inaaway niya ako kaya inaway ko siya. Ang cute.
Bigla kong naalala ang sinabi ni Eros. Mahal ka no’n.
Ayaw ko man umasa. Pero mukhang totoo naman, hindi ba? O mahal ako ni Ethan bilang kaibigan? Whatever it is, I don’t care. He’ll not effort like this kung hindi, ‘di ba?
Ilang araw ang nagdaan at hindi pa rin tumatawag sila mama at papa. Kinakabahan na ako sa kanila at sa tuwing tatawag ako ay ayaw rin sagutin ang tawag ko.Am I really alone now?Tinawagan ako ni Liam para magpa-enroll kaming dalawa. Kaya ay sumang-ayon ako sa kanya, kesa maboryo ako rito sa bahay.Sinundo ako ni Liam pagkatapos kong mag-ayos.“Hindi pa rin ba sila umuuwi?” Liam asked as he drove the car on the way to our school.Tumango lang ako habang nakatingin sa bintana ng sasakyan. Alam ni Liam ang nangyari sa mga magulang ko. Kaya pati siya ay nag-aalala para sa akin. Kaya halos samahan na niya ako araw-araw para hindi ako makapag-isip ng kung ano-ano, lalo na’t summer e wala talaga akong magawa sa bahay.“Papansinin mo ba sila kapag nakauwi sila?” Natawa ako sa tanong ni Liam. “Oo naman bakit hindi? Mga magulang ko pa rin sila.”“Paano kapag hindi na sila umuwi?” Natigilan ako. Hindi ko talaga
Hindi ako umuwi sa bahay, at pinagpaalam naman ako ni Tita Karina kay mama, para hindi ito mag-alala. Nasa kwarto na ako na nilaan ni Tita para sa akin, kasama si Samantha ang fiancé ni Eros.“Do you love him?” I suddenly asked Samantha. Napatingin naman siya sa akin na nagtataka kaya napadapa ako para tignan siya na nasa kabilang kama.“I mean, engage kayo ni Eros, right? At alam ko naman na dahil lang sa parents mo at sa lolo ni Eros. But… Do you have feelings for him?”Napatitig naman si Samantha sa kesame, tsaka ito nagsalita. “Oo, pero I don’t think that he felt the same way.”Tumango naman ako sa sinabi niya. Natatakot ako. Kasi Ethan will know his fiancé too once he reaches 18. At hindi ako
Ethan celebrated his birthday with his family and friends. Pero ‘yon ang buong akala ko dahil may mga well-known families din ang nagsidatingan na pinapakilala kay Ethan, naghahanap ng ipapangasawa sa kanya.Lukot na lukot naman ang mukha kong nakaupo sa gilid nang lapitan ako ni Sam. Napatawa ito ng marahan nang makita ko.“Oh, lukot ‘yan? Kulang nalang plantsahin na ni Ethan,” natatawang saad nito tsaka ako inabutan ng strawberry shake.Kinuha ko iyon at nagpasalamat tsaka ko ininom kaagad at medyo gumaan ang pakiramdam ko.“Ethan will find a new girl in a matter of time,” I muttered as I watched Ethan with his grandfather, Don Antonio, engaging with high-class families to find a perfect girl for him.I mean, Ethan deserves one. It’s just… I can’t bear him seeing another girl by his side besides me.Sino ba naman ako para itapat sa nag-iisang Ethan Sierra? Clumsy, hindi katalinuhan, makulit, hindi kasing yaman ng mga Sierra. Et
Mama didn’t come home to explain everything to me. And dad, since that night, didn’t come home either. And I was left alone. Again.“Kumain ka, Miss Sera, ilang araw ka na hindi kumakain, hija. Baka mapano ka n’yan,” Manang Jona said softly as she placed the food tray on the center table inside of my room, where an untouch food is placed too.“Wala ho akong ganang kumain, Manang.” I replied, my voice cracked, since my throat is too dry. I also felt the cracks on my lips as I haven’t drink any water today.“Pero, Miss Sera… Ilang araw ka nang hindi kumakain at… pasukan na sa susunod na araw…” nag-aalalang saad ni manang.Mas humigpit ang pagkaka
Halos hindi ako matigil kakasigaw sa ilalim ng unan ko dahil sa kahihiyang ginawa ko kagabi. Halos hindi ko pansinin si Ethan dahil bigla akong kinain ng kahihiyan. “Ano ka ba naman, Sera! Aamin-amin ka tapos mahihiya ka? Paano mo haharapin si Ethan mamaya?! Pasukan niyo na!” Pagulong-gulong ako sa kama dahil sa inis ko sa sarili. Mas nakakatakot pa ata ang ginawa kong pag-amin sa kanya kesa sa horror na pinapanood namin kahapon! Nakakainis!Napatingin ako sa salamin at kita ko ang pamamaga at itim sa ilalim ng mata ko. God. I’m not pretty anymore! Hindi na ako magugustuhan ni Ethan nito! Pagkatapos kong magbihis ng uniform at ligpitin ang mga gamit ko ay kaagad akong bumaba, tsaka ko sinalubong si manang na naghahanda ng almusal. Sabay na kaming kumain ni manang, kasama ang driver ko na si Kuya JP at si Ate Nena. Kami lang naman ang tao sa bahay, dahil hindi naman namin kailangan ng masyadong madaming kasambahay.Compared to the Sierra—well, hindi naman dapat ikumpara sa estado ng
I rested my head on my desk as I stared at Ethan, who’s quietly reading his book. Wala itong ibang ginagawa kun’di magbasa ng magbasa lang. Ilag rin sa mga tao—stupid people to be exact. Ayaw na ayaw niya ng gano’ng tao, well except for me.“Tantan! Lunch! Let’s go!” nakangiting saad ko sa kanya sabay hila ng kamay nito para mapatayo siya sa kinauupuan niya.“I’m not hungry.” Malamig nitong wika.I leaned closer to his face, but he didn’t flinch. Sanay na ito sa paganito ko sa kanya, kaya hindi na ito nagugulat pa. Ngumiti ako sa, tsaka ko pinitik ang noo niya. Napapikit siya, at huminga ng malalim, halata ang inis sa mukha niya ng gawin ko iyon sa kanya. I giggled when I saw that he’s controlling his anger towards me. Hindi niya naman magawang nagalit sa akin, ako pa.“I told you, Sera, I’m not hungry.” Ngumuso ako sa kanya pero hindi ako nagpatalo. I grabbed his book and immediately ran outside of our classroom. Narinig ko pa ang pagsigaw nito sa pangalan ko, kaya sumilip ako sa ka
“Ethan! Wait up!” I shouted at him. Nagmamadali akong ligpitin ang mga gamit ko para mahabol ko si Ethan. Bakit ba kasi nakaligpit na ang mga gamit niya? Hindi naman siya mukhang excited umuwi ano?!As soon as I finished picking up my things, ay kaagad din akong tumakbo para habulin si Ethan nang may humila sa bag ko. Nilingon ko iyon at nakita ko ang nakangisi na si Liam, kaya sumimangot ako. “It’s Friday, pupunta ako ng mall, sama ka?” Aniya.Napatigil ako saglit sa sinabi niya, at tinignan ang direksyon ni Ethan, pero wala na ito sa paningin namin.“Libre mo ba?” Tanong ko kay Liam. Kinuha niya ang mga librong hawak ko, maging ang bag ko, na siyang lagi niya namang ginagawa sa tuwing pauwi na kami.“Oo naman, bakit hindi? Ikaw pa e, malakas ka sa akin!” Natatawang sabi ni Liam.I grinned at him. “Sige! Sabi mo e!” I giggled.Nakarating kami sa parking lot, pero nagulat ako nang makita si Ethan na nakasandal sa sasakyan nito, na para bang may hinihintay. Nakapamulsa siya at nakay
Naging maayos ang lagay ni mama noong sumapit ang sabado. Kaya naman ay pumasok na ako ulit sa school. Ethan brought me his notes and assignments at tinuruan din ako lalo na sa math namin, dahil may quiz daw kami ngayong Lunes.Hindi ako matalino, inaamin ko. And having Ethan as a friend who could teach me is really a blessing for me.“Ethan~” I called out his name when I saw him walking in the hallway. Hindi ito lumingon kaya tumakbo ako papalapit sa kanya at kinabit ang braso ko sa braso niya. Napatingin siya saglit sa akin, at muling napatingin sa harapan.“Thank you!” Saad ko sa kanya. Hindi ko kasi siya napasalamatan sa pagtuturo niya sa akin at sa pagyakap ko sa kanya.Wala naman siyang sinabi, pero lumawak ang ngiti ko. Maybe mama saw us that night, kaya nag-decide siya na magpagaling ng tuluyan para sa akin. Hindi pa rin nakakapagsalita si mama, pero ngumingiti na ito. Umuuwi naman si papa, pero hindi siya pinapansin ni mama. Halata naman sa mukha ni papa ang pag-sisisi.“S