Prologue

Why does life require us to endure the burning of suffering before we can savor the delight of happiness?

Bakit kailangan nating masaktan muna bago maging masaya? Bakit kailangang magkaroon ng maraming hadlang bago makamtan ang ating mga pangarap? Bakit hindi pwede na hindi na tayo makaranas ng paghihirap at maging masaya na lang sa buong buhay natin?

I understand that pain is inevitable and serves a purpose, as it can shape us, heal us, and transform us...but why does it have to be so harsh?

Iginala ko ang tingin ko sa paligid na may magagandang palamuti. Kumikinang ang mga chandelier na may mga kristal, puno ng mga masasarap na pagkain ang mga mesa, at tumutugtog ang orchestra ng musika na nababagay lang sa gala na ito na dinadaluhan ng mga bigating negosyante na nagmamay-ari ng malalaking kompanya sa bansa.

Tipid akong napangiti. Thanks to my rich grandfather, I am now part of this elite crowd that I never thought I would be a part of.

Hinangad ko lang na maiangat sa laylayan ang aming buhay kaya lumaki akong madiskarte at sinamahan ng talino. Ngunit sino'ng mag-aakala na ang batang lumaking mahirap sa isang isla ay kabilang sa dagat ng napakayamang mga tao sa bansa? 

Bakit kailangan pang maghirap nang sobra ng mga magulang ko na dahilan ng pagkamatay nila kung sa simula pa lang ay mayroon naman pala kaming pera?

Kung hindi nawalay ang aking ama sa kanyang mga magulang noong bata pa siya ay hindi siya lalaking mahirap. Kung sana ay may maipapagamot siya sa aking ina na may sakit. Kung sana ay hindi na kailangang pumalaot ng aking ama upang mangisda para mabuhay niya kaming pamilya niya. Kung sana ay hindi siya mamamatay sa dagat nang pumalaot sila. Kung sana ay hindi magiging malubha ang karamdaman ng aking ina nang mawala ang aking ama. Kung sana ay hindi ako naulila sa batang edad. Kung sana ay kumpleto pa kami ngayon at masayang tinatamasa ang karangyaang mayroon kami.

Why does life have to be so harsh on punishing us?

"Lauren Cordelia Arranza—I mean Lacuesta," a man called and chuckled behind me. 

"Damon Carvajal," pagbanggit ko sa kanyang pangalan at nginitian siya. "Ngayon lang kita nakita rito."

"Oh, I just got here. I'm not really interested in attending these kind of gatherings. May I sit with you?" 

"Sure," tipid kong sagot habang nakatingin sa kanya.

He always used to sport a boyish look back then. Now he has grown into a rugged and handsome man. Hitsura pa lang niya ay alam mong hindi mo siya maaring pagkatiwalaan ng puso mo dahil alam mong mapaglaro siya. He always displays his sly grin that can lure you and ruin you if you give in to him.

"It's been years since I last saw you. Bigla ka na lang nawala sa Buenavista. Akala ko ay kinain ka na ng pating sa dagat." Pinasadahan niya ang kanyang buhok paatras at saka naupo sa aking tabi. 

"Well, things happened." Nagkibit-balikat ako at hindi na nag-abalang ipaliwanag ang nangyari.

"You're now a Lacuesta, huh? Just because you found out that you're rich, you didn't bother informing us of your departure. Gan'on mo ba kaayaw sa akin dahil excited kang makaalis sa isla para hindi mo na 'ko makita?"

Natawa ako sa kanyang sinabi at sinakyan ang biro niya. "Alam ko kasi kung gaano ka kapatay na patay sa akin n'on. Kung magpaalam pa ako ay baka itinali mo 'ko para pigilan."

Hindi na ako nagulat na nalaman niyang apo ako ng chairman ng pinakamalaking fast-food restaurant chain sa bansa at buong Asya. We're now in the same circle. Pormal na akong ipinakilala ni Lolo Eliong sa birthday party niya noong nakaraang buwan bilang nag-iisang tagapagmana at pamilya niya. His wife, my grandma, is already dead. Ang ama ko lang na nawalay pa sa kanila ang nag-iisa nilang anak.

"Nasaan na ang kasama mo dahil mag-isa ka rito?" Natawa rin siya at sumimsim sa dala niyang wine glass.

Nabura ang ngiti ko dahil sa nararamdamang mga matang tagos kung makatitig sa amin. "Nandiyan lang sa tabi-tabi."

Hindi ko na pinagkaabalahang sulyapan ang lalaking nakamasid sa aming dalawa ni Damon. Walang kaalam-alam ang kasama ko na kung makakapatay lang ang titig, kanina pa siya nakahandusay.

"Hindi ka pa rin tapos sa paglalaro, huh?" tanong ko pagkatapos masulyapan ang kanyang daliri na walang singsing. 

"How 'bout you? Still not done turning down boys?" Tumingin din siya daliri kong wala ring singsing. 

"No one caught my interest," simple kong sagot at sumimsim ng alak.

He chuckled and shook his head slowly. "Still the same Lia I knew. Will you believe me if I tell you that I stopped playing a long time ago?"

"Ikaw ba talaga si Damon? No way..." usal ko sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko at hindi makapaniwalang tiningnan siya. 

Parang napaka imposible naman n'on sa kanya! Everyone in Buenavista knows him as the heartbreaker among the Carvajals. Lahat ng babaeng nahumaling sa kanya ay umuuwing luhaan. Walang dudang magiging kabilang ako sa mga 'yon kung naakit niya rin ako at mabuti na lang ay hindi.

But am I really lucky that I didn't fall for him? Nasaktan lang din naman ako pero ng ibang tao nga lang. At least alam kong uuwi akong luhaan kay Damon dahil inaasahan na 'yon, pero ang inaasahan kong hindi gagawin sa akin 'yon ay mas masahol pa kung manakit.

"Nakahanap ng katapat e," he muttered with a sigh, admitting his defeat.

"Oh wow. Is she with you? Where is she?" kuryoso kong tanong. Hindi ako makapaniwalang may magpapaamo pala sa isang Damon Carvajal!

"Kailangan ko pang suyuin nang malala pero bibigay din 'yon." He chuckled.

"Mukhang nararanasan mo na ang hagupit ng karma," naiiling kong sinabi.

"Kahit gumapang pa ako sa putikan," nakangisi niyang sinabi at tumayo sa kanyang upuan. "May I dance with you?"

"Sure." Inilapag ko ang wine glass sa table at tumayo. Tatanggapin ko pa lang sana ang kamay ni Damon nang may kamay na pumulupot sa aking baywang at hinila ako palapit sa katawan nito. I gasped and stiffened. 

"She's my date and only allowed to dance with me. Why don't you find another woman instead?" the man said in a cold and menacing voice.

Tumingala ako sa lalaking sumabat sa usapan namin ni Damon. Pamilyar ang tinging iginagawad niya sa aking kausap. Nakangiti siya rito ngunit ang tingin niya alam mong hindi talaga ito natutuwa. 

He was tall and imposing, towering over me. He stared down at me and our eyes locked. His brown eyes were sharp and cold, piercing through me like daggers.

His hair was slicked back, with a few rebellious strands falling on his forehead. He wore a black tuxedo that fit his strong body well that showed off his broad shoulders. He had thick eyebrows that framed his eyes and gave him a serious look. His nose was pointed and his lips were thin and pink. The sharp features of his face made him look handsomely dangerous.

"That explains the glares I've been feeling earlier." So he noticed it too? Humalakhak si Damon at naiiling na napatingin sa akin. "If that's what he wants then I will leave you to him. Nice meeting you again, Lia. By the way, you look gorgeous in your red dress."

His last sentence made the grip of the man on my waist tighten. 

"Nice meeting you too." Nakangiti kong sinabi.

Tinanguan ni Damon ang katabi ko at nginisihan lang siya nito nang peke. Kapagkuwan ay iniwan na niya kaming dalawa.

My face darkened and looked at the man with a glare. I tried to free myself from his hold but he wouldn’t budge. Sa halip ay dinala niya ako sa dance floor.

"Ano'ng ginagawa mo?" iritadong bulong ko sa kanya at sinusubukang hindi umagaw ng pansin ng ibang taong katabi naming nagsasayaw din.

"You are my date and I'm dancing with you." Siya na mismo ang naglagay ng aking isang kamay sa kanyang balikat, at ang isa ay nakaangat habang hawak niya. Nanatili ang isang kamay niya sa baywang ko at marahan akong hinapit palapit sa kanya na halos magdikit na ang mga katawan namin.

"That was the boy that flirted with you at your school," siguradong sinabi niya at walang pakialam sa galit kong mga matang nakatuon sa kanya. 

"Ano naman ngayon? Wala ka nang pakialam d'on, Evander," mariin kong sambit habang sinasabayan namin ang malumanay na tugtog ng orchestra.

Ngumiti siya at ipinaikot ako at pagkatapos ay bumalik ulit ang mga kamay namin sa dating pwesto. "May pakialam ako sa 'yo at hindi ko gustong may lumalapit sa 'yong ibang lalaki."

Nagsalubong ang kilay ko. "Hindi kita kaano-ano para magkaroon ka ng pakialam sa akin."

Napapansin ko ang pagbabago sa mga ikinikilos niya nitong mga nakaraang araw. He used to be cold and ruthless to me when we met again, but now he is acting as if we’re close. Galit ako sa kanya at hinding-hindi iyon magbabago dahil sa ginawa niya noon sa akin.

My young heart had fallen in love with him and I wish that didn’t happen. I still remember how he broke my heart when I learned the truth. I still feel the pain of his betrayal every time I see him. 

"You made me forget my anger towards you seeing how gorgeous you are. Damn it." He groaned. I gasped and my eyes widened when he pulled me even closer to him and placed his chin on my shoulder. Agaw pansin na ang aming posisyon dahil sa tangkad niya ay halatang-halata ang pagyukod niya.

"Bitiwan mo ako, Evander," galit kong sinabi pero parang wala siyang narinig. Bumaba ang isa niyang kamay at dalawa na itong nakahawak sa aking baywang. He's almost hugging me. 

"Stop being feisty. Ako dapat ang pinapaamo mo pero baliktad ang nangyayari."

"Nahihibang ka na. Bakit ko gagawin 'yon?" Nanginginig ang boses ko at halos sumabog na ako sa galit sa sinabi niya. Hindi ko na kinakaya ang lapit naming dalawa.

“I’m really crazy because I can forget that you left me six years ago," he whispered, his breath hot and ticklish sending shivers down my spine.

"Kalimutan mo," sambit ko at nang maramdamang lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin ay kinuha ko na ang tsansa para makalayo sa kanya. Umangat ang tingin ko sa kanya. "Pero hindi ako nagsisising iniwan kita. Temporary secretary mo lang ako at hindi na ako makapaghintay na matapos ang tatlong buwan. Kung pwede lang sana na hindi ko na makita ulit ang pagmumukha mo."

Masamang ideya na sinunod ko ang gusto ni Lolo Eliong na maging kahalili ng sekretarya ni Evander nang tatlong buwan. Kung alam ko lang na siya ang CEO ng kompanya ng aking lolo ay tatanggihan ko ito. Huli na nang malaman ko na siya pala ang misteryosong golden boy niya.

Dumilim ang ekspresyon niya at ngumisi. "You can only wish to never see me again, Lia. No matter how hard you try to avoid me, I will always find you. You came back and I won't let you slip away again."