The first time Daphne and Steven met, she knew they will hate each other. Kaya naman nang muli silang magkita sa isla na pagmamay-ari ni Steven sa Albay ay kinailangan pa niyang magtahi ng kwento para lamang manatili siya roon ng matagal. Bukod dun ay may matinding atraso siya rito. Ngunit mas lalong nagalit si Steven sa ginawa niya kaya balak siya nitong ipakulong. Paano kung unti-unti na siyang napapamahal rito pero balak pala na ibenta ni Steven ang isla na tila paraiso na nagugustuhan niya na? Sapat na kaya ang pag-ibig ni Ryse para iligtas ang kanilang paraiso at ayusin ang kanilang mga nabasag na nakaraan, o ang mga anino ng panlilinlang ay maghihiwalay sa kanila magpakailanman?---
ดูเพิ่มเติมNapailing na lamang ako. Kelangan bang isigaw? Eh, magkaharap lang naman kami. It was a good thing I knew about this side of him. “Ano bang ikinagagalit mo sa kanila? Baka nakalimutan lang nila sa damin ng utos mo,” curious na tanong ko. “I don't think they are that dumb. Isa lang naman ang utos kong gagawin nila pagkatapos maglinis sa hardin,” galit na sambit nito. Natigilan ako. Mukhang alam ko na kung ano ang patutunguhan ng sinasabi nito. Muli nitong binalingan ang mga walang imik na katiwala. “For the last time, sino ang pakialamerong naglipat ng halaman sa likod ng mansyon?” sigaw ni Steven. Uh-oh. Nakakatakot ang ganitong side niya pero hindi ko ipinahalata iyon. “Hindi ba't sinabi kong itapon niyo ang lahat ng halamang inalis sa hardin? Sino ang nakialam sa desisyon ko?” sigaw nito. “Steven, ‘wag mo silang sigawan,”awat ko rito. “Sisigaw ako hanggat hindi ko nalalaman kong sino ang naglipat ng—” malakas na sigaw niya. “Ako ang nagpalipat sa kanila ng halaman
Gayunpaman, iba ang pakiramdam ko sa pagiging tahimik nito. I knew that behind those expressionless stares and quick-tempered manner, he was listening to me. Isa pang dahilan ay ang hindi paglayo nito kapag lumalapit ako. Somehow, I just knew he would listen. “Ma’am Ryse, pinapatawag po kayo ni Sir Steven.” Nilingon ko si Mang Karding. Hinahanap ako ng amo niya? “Bakit daw ho?” Napakamot ito sa ulo. “Eh, ang mabuti pa ho ay puntahan niyo na muna siya. Baka kasi madamay pa kayo sa init ng ulo ni Sir.” Tumayo na ako at pinagpag ang mga buhangin na dumikit sa aking shorts. “Sus, nami-miss lang ako nun,” pagbibiro ko pa. “Don't worry, Mang Karding at ako ang bahalang magpakalma sa Mount Mayon na ‘yon.” “Salamat nga pala, Ma’am, sa laging pagsalba sa amin sa init ng ulo ni Sir.” I understood the awkwardness they felt toward Steven. Madalas kasi ay napaka-overwhelming, bossy at demanding nito. ”Huwag ho kayong matakot kay Steven. Hindi naman iyon nangangagat,” natatawa kon
Napabuntong-hininga na lamang ako. Hinayaan ko na lang dahil wala naman akong magagawa para baliin ang utos ni Steve. At baka ikapahamak pa ng mga katulong kung ipagpipilitan ko ang aking gusto. Isa pa ay nakikituloy lang ako. Speaking of, hindi pa rin pala nito nakakalimutan ang pagsira sa mga halaman sa hardin. Tiningala ko ito sa veranda. Doon ko kase ito nakita nang pababa ako sa hagdan. May kausap na naman ito sa cellphone. “Mang Karding, hindi ho ba kayo napapagod kakayuko?” nag-aalalang tanong ko. “Napapagod naman pero kailangan mag-trabaho para may pangkain ang aming pamilya,” sagot nito. “Magpahinga na ho muna kayo at subrang init ho. Tirik na tirik pa ang araw,” suhestiyon ko. “Kailangan naming tapusin ang trabaho, eh,” dagdag niya pa. “Magpahinga na muna kayo. Ikaw Manuel punasan mo ang pawis mo sa leeg at noo . Hindi ba't kagagaling mo lang sa trangkaso? Baka naman mabinat ka sa pagtatrabaho.” “Wala naman—” sagot nito. Pinandilatan ko ito. “Basta punasan mo.” Sumu
Kinagat ko ang ibabang labi para pigilan ang mapangiti. Nagdidilim na naman kasi ang mukha nito at halatang hindi nagustuhan ang dahilan ng aking pag-ngiti. “Sorry,” pigil-tawa kong sabi.Hindi pa rin nawawala ang kunot sa noo nito. Siguro ay hindi pa rin tuluyang naalis ang ngiti ko sa labi.“Ayoko sa lahat ay pinagtatawanan ako,” Inis na sabi niya.Magkasalubong ang kilay at tuwid na nakaupo habang ang mga braso ay magka-krus.I looked up at him. Nauwi sa pagtawa ang kanina ko pa pinipigilan.He looked insulted and irritated. Napagtanto kong napakabilis mag-init ang ulo nito sa pinaka-simpleng bagay ngunit hindi naman ito nanghahabol ng palakol. Kung baga sa aso ay tahol lang ng tahol pero hindi naman nangangagat. “Sorry,” pag-uulit kong muli. Ibinuhos ko ang atensyon sa pagkain. “Don't worry, Mr. Steven Clores. Hindi kita tatakasan . Kung gusto mo akong ipakulong, bahala ka,” mahinahon na sagot ko.“We’ll talk some other time. And by the way, call me Steve.” Umalis na nga ito at
“Kung tinutukoy mo na pera ng kapatid ko ang winawaldas ko ay nagkakamali ka. I earned enough from my work. Iyon ang ginagamit ko kapag gusto kong magbakasyon.” paliwanag ko. “Since sarili ko lang naman ang sinusuportahan ko, nagagawa ko ang lahat ng gusto ko." Naalala ko tuloy ang mga kapatid ko. They wanted to give me everything. Kung tutuusin ay hindi ko na kailangan magtrabaho pa. Pero syempre, sariling desisyon ko pa rin ang masusunod para sa sarili ko. Naiintindihan naman iyon ng mga kuya ko. Kinuha ni Steven ang mug sa mesa at inalok iyon sa akin. “No, thanks,” tanggi ko. “I don't drink coffee.” Ito na lamang ang uminom niyon. Ang akala ko ay hindi na ito magsasalita pa dahil ibinaling na nito ang tingin sa malawak na karagatan. “So where are your parents?” Maya-maya ay tanong nito. “Heaven. How about yours?” balik ko ng tanong sa kanya. He didn't answer. Mukhang ayaw niyang pag-usapan ang mga magulang nito kaya hindi na ako nangulit pa. Although I was curious to know a
“May problema pa ba?” agad na tanong nito.“W-wala na.” Hinilis ko ang aking tingin.“Kung ganoon ay ipalipat mo na ang mga gamit mo sa guest room,” tumayo ito at lumapit sa pinto. “So, if you'll excuse me….” He opened the door for me.I silently left. Hindi pa ako gaanong nakakalayo nang bigla akong bumalik at kumatok sa pinto.“What?” iritadong tanong nito ng pagbuksan ako.I handed him the flower I was holding on. Kakaibang tingin ang ipinukol nito sa akin. “What is that?” “Flowers,” nakangiti kong sabi.He snapped an eyebrow, warning me not to play words with him.“It's a sort of a “thank you” gift.” medyo nahihiya kong sabi.“You're welcome,” Tinangka nitong isarang muli ang pinto nang hindi kinukuha ang mga bulaklak sa akin.“Hey, come on. Don't be such a rude,” inis na sabi ko.“I'm not rude, I just want to be alone,” depensa ng lalaki.“Well, for me, oo. Binibigyan ka lang naman ng bulaklak, ang suplado mo pa,” mataray na sabi ko habang nakanguso.He snatched the flowers, ac
“Look, I'm really sorry,” seryoso kong paghingi ng tawad sa kanya. Ayaw ko kasing madamay sila Aling Flor at baka totohanin ni Steven ang pagpapakulong na tinutukoy nito. “You know what I mean, Ryse,” sambit ni Steven na parang hindi naririnig ang paghingi ko ng tawad.Realization hit me. Parurusahan nito si Aling Flor at iba pang katiwala na tumanggap sa akin sa Isla.“I told you, mahigpit kong ipinagbabawal ang pagtanggap ng bisita sa islang ito. Sinuway nila ako. So, kailangan nilang kaharapin ang consequence ng ginawa nila at damay ka doon,” saad nito.“I’m really sorry and I mean it. Alam kong matindi ang galit mo sa akin kaya ako na lang ang ipakulong mo. ‘Wag mo na silang idamay pa,” sagot ko. “If you want me to go to jail, then fine. Pero ako na lang, tutal, sa akin ka naman talaga galit, hindi ba?”“I'm not—” kung ano man ang gusto niyang sabihin ay hindi nita na itinuloy. He was staring at me na para bang naninimbang.Wala rin akong ibang nagawa kundi titigan siya . Gusto k
Nilingon ko ito at halos lumuwa ang mata ko nang makitang papalapit sa kanila si Aling Flor.“Ryse!” sigaw nito sa akin. “Saan ka ba nagpalipas ng gabi, hija? Alalang-alala ako—Ay, magandang umaga ho, Señorito.”Isang masamang tingin ang ipinukol sa akin ni Steven. Hindi na iyon kataka-taka nang tawagin ako ni Aling Flor na Ryse sa halip na “Daphne.” Hindi ko rin naman sa kanya nasabi ang buong pangalan ko, kaya ang alam lang ni Aling Flor ay ako si Ryse.“Sino ang tinawag niyong Ryse, Aling Flor?” tanong nito.Tumingin lamang sa akin si Aling Flor. It was enough to answer his question. Kulang na lang ay bugahan ako nito ng apoy at maging dragon. Wala naman akong ibang maisagot dahil kahit ano pang alibi ang sabihin ko ay alam kong hindi na ako makakalusot.Nginitian ko na lamang siya.Inilibot ko ang paningin sa kabuuan ng study room..Tinapik-tapik ko ang aking hita upang kahit paano ay maibsan ang pagkailang ko. Kahit hindi ako tumingin ay alam kong mataman akong pinagmamasdan nito
He was wearing a gray shirt and a pair of jeans. Bagay na bagay rito ang suot nito. The day we first met in Manila nasabi ko sa sarili na may itsura talaga ito. Ngunit hindi ko akalain na mas gwapo ito in a broad daylight. Kahit hindi ko gusto ang ugali nya, he was still a sight worth seeing.“Magandang umaga rin, Sir,” bati ko pabalik rito.Bitbit ang binabasang magazine at sa kabilang kamay naman ay ang mug, lumapit ito sa akin. Nahigit ko ang aking hininga nang makita ko lalo ito ng malapitan. Bakit ko pa naisipan na iwasan ito?Ang gwapo! Iwinaksi ko ang aking iniisip. Hindi maaari na magustuhan ko siya.Ikinurap ko ang aking mga mata. He was now looking at me. Gusto ko pa sana itong pagmasdan pero baka makahalata kaya ibinaling ko na lamang ang paningin sa sa pagbubungkal ng lupa.“Nagtatanim ho,” Inayos ko rin ang mga nasirang halaman nang mag-jumping jack ako doon ng nagdaang araw.“Nagsasayang ka lang ng oras. Hindi mo na maibabalik ang dating itsura niyan,” aniya.Pinagmasdan
Natigil ako sa pagtipa sa keyboard sa laptop. Nakatitig na lamang ako sa monitor niyon na siyang tanging nagbibigay ng liwanag sa madilim na silid na kinaroroonan ko. Isang mainit na likido ang naramdaman kong tumulo sa aking pisngi. Mabilis akong umalis sa harap ng computer at dumapa sa kama. Isinubsob ko ang akinng mukha sa malambot na unan at doon ako humagulhol.Nasa ganoon akong sitwasyon nang mag-ring ang akinng cellphone. Madali kong napansin iyon sa kabila ng madilim na silid dahil sa maliwanang na backlight nito.“Hello?” bati ko sa nasa kabilang linya. “Ryse? Bakit mukhang paos ang boses mo?” Umayos ako ng upo sa kama. Ang kaibigan ko ang nasa kabilang linya—si Irish.“Umiiyak ka ba?”“Medyo.”Binuksan ko ang katabing lampshade. Nang kumalat ang liwanag sa boung silid ay nawala na ang mushy mood niya. “Pasensya na hindi ko mapigilan na ma-carried away rito sa isinusulat kong nobela. Nakakaawa kasi yung bida kong babae. Minsan lang siyang nagmahal ay nawala pa sa kanya dah...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
ความคิดเห็น