“That's love, you know.” aniya.“That's pathetic.”sagot naman niya.Mataman siyang tiningnan nito kaya ibinaling na lamang niya ang tingin sa dokumento na hawak-hawak niya. Wala siyang balak na makipagtalo sa mga bagay na walang katuturan.“You know what?” maya-maya ay wika nito. “That polo yours says a lot more of who you are—organized, serious, rich, plain and dull.”Tiningnan niya ito nang masama ngunit gaya ng dati ay balewala lamang ito rito.“But that stain gave your shirt a little life on it.” pagpapatuloy nito.“It's an ugly stain which ruined my shirt.” depensa niya.“It's a sign that your dull and plain life will have a sudden turn.” Tumango-tango pa ito na animo manghuhula na nakikita ang mangyayari sa hinaharap. “ and it is there to stay.” sabay turo sa damit niya.“Hindi naman talaga natatanggal ang mantsa sa damit.”“Well, you know what I mean.” nakangiti lamang na sagot nito.“I don't.” Tumayo na siya. “Siya nga pala, tell your stupidpartner of yours, I want a word wit
Habang nag-aayos, napansin ko ang isang lumang larawan na nakasabit sa dingding ng kubo. Isang larawan ng pamilyang nakangiti at kasama roon si Aling Flor nung medyo bata pa siya. Naroon rin ang tila pamilyar na lalaki na nakita ko sa mga larawan sa mansyon."Aling Flor, sino po ang nasa larawan?" tanong ko, habang itinuturo ang litrato."Lumang larawan na iyan ng pamilya Clores," sagot ni Aling Flor, na may lungkot sa kanyang mga mata. "Ang lalaking iyan ay si Señor Greg, ang dating amo ko at isa sa pinakamabait na taong nakilala ko.” tinutukoy niya iyong matandang lalaki.“Nasaan na po siya?” “Matagal ng patay si Señor. Mahabang kwento, hija. Mukhang marami ka pang tanong, pero para sa ngayon, magpahinga ka na muna,” saad ni Aling Flor.Hindi na nga ako nagtanong pang muli. Nagpaalam na din si Aling Flor na babalik siya sa mansyon dahil marami pa silang gagawin at aayusin bago dumating ang kanilang amo.“Babalik na lang ako mamayang gabi,” sabi ni Aling Flor. “Pahahatidan na lang k
Natigil ako sa pagtipa sa keyboard sa laptop. Nakatitig na lamang ako sa monitor niyon na siyang tanging nagbibigay ng liwanag sa madilim na silid na kinaroroonan ko. Isang mainit na likido ang naramdaman kong tumulo sa aking pisngi. Mabilis akong umalis sa harap ng computer at dumapa sa kama. Isinubsob ko ang akinng mukha sa malambot na unan at doon ako humagulhol.Nasa ganoon akong sitwasyon nang mag-ring ang akinng cellphone. Madali kong napansin iyon sa kabila ng madilim na silid dahil sa maliwanang na backlight nito.“Hello?” bati ko sa nasa kabilang linya. “Ryse? Bakit mukhang paos ang boses mo?” Umayos ako ng upo sa kama. Ang kaibigan ko ang nasa kabilang linya—si Irish.“Umiiyak ka ba?”“Medyo.”Binuksan ko ang katabing lampshade. Nang kumalat ang liwanag sa boung silid ay nawala na ang mushy mood niya. “Pasensya na hindi ko mapigilan na ma-carried away rito sa isinusulat kong nobela. Nakakaawa kasi yung bida kong babae. Minsan lang siyang nagmahal ay nawala pa sa kanya dah
Habang nag-aayos, napansin ko ang isang lumang larawan na nakasabit sa dingding ng kubo. Isang larawan ng pamilyang nakangiti at kasama roon si Aling Flor nung medyo bata pa siya. Naroon rin ang tila pamilyar na lalaki na nakita ko sa mga larawan sa mansyon."Aling Flor, sino po ang nasa larawan?" tanong ko, habang itinuturo ang litrato."Lumang larawan na iyan ng pamilya Clores," sagot ni Aling Flor, na may lungkot sa kanyang mga mata. "Ang lalaking iyan ay si Señor Greg, ang dating amo ko at isa sa pinakamabait na taong nakilala ko.” tinutukoy niya iyong matandang lalaki.“Nasaan na po siya?” “Matagal ng patay si Señor. Mahabang kwento, hija. Mukhang marami ka pang tanong, pero para sa ngayon, magpahinga ka na muna,” saad ni Aling Flor.Hindi na nga ako nagtanong pang muli. Nagpaalam na din si Aling Flor na babalik siya sa mansyon dahil marami pa silang gagawin at aayusin bago dumating ang kanilang amo.“Babalik na lang ako mamayang gabi,” sabi ni Aling Flor. “Pahahatidan na lang k
“That's love, you know.” aniya.“That's pathetic.”sagot naman niya.Mataman siyang tiningnan nito kaya ibinaling na lamang niya ang tingin sa dokumento na hawak-hawak niya. Wala siyang balak na makipagtalo sa mga bagay na walang katuturan.“You know what?” maya-maya ay wika nito. “That polo yours says a lot more of who you are—organized, serious, rich, plain and dull.”Tiningnan niya ito nang masama ngunit gaya ng dati ay balewala lamang ito rito.“But that stain gave your shirt a little life on it.” pagpapatuloy nito.“It's an ugly stain which ruined my shirt.” depensa niya.“It's a sign that your dull and plain life will have a sudden turn.” Tumango-tango pa ito na animo manghuhula na nakikita ang mangyayari sa hinaharap. “ and it is there to stay.” sabay turo sa damit niya.“Hindi naman talaga natatanggal ang mantsa sa damit.”“Well, you know what I mean.” nakangiti lamang na sagot nito.“I don't.” Tumayo na siya. “Siya nga pala, tell your stupidpartner of yours, I want a word wit
Hindi ako mapakali sa labas ng pinto ng Café Inggo. Inutusan ko kasi ang security guard na si Darwin upang alamin kung kailan ang good timing para magpakita ako kay Jannah. I'm late. Siguradong sasabunin na naman ako nito kapag nagkataon. Ayaw na ayaw pa naman ni Jannah ng tardiness. Ayaw sana ni Darwin na mag-espiya para sa akin dahil walang papalit sa puwesto nito kung hindi ko sinabing ako na muna ang bahala sa trabaho nito.I was still pacing impatiently when someone walked past me. Sa gulat ay hinampas niya ang glass door upang pilgilan itong makapasok.The man glared at her. “What the hell is your problem?” singhal nito sa kanya.Malakas ang boses nito ngunit hindi siya nagpasindak. Kailangan panindigan niya ang pagiging security guard at baka si Darwin pa ang masisi kapag may nakapasok na masamang tao sa Café Inggo. Although hindi naman kahina-hinala ang itsura ng lalaking kaharap niya. Hindi ito mukhang masamang tao, bad mood siguro, pwede pa.“Hindi ka pwedeng pumasok,” diret
Natigil ako sa pagtipa sa keyboard sa laptop. Nakatitig na lamang ako sa monitor niyon na siyang tanging nagbibigay ng liwanag sa madilim na silid na kinaroroonan ko. Isang mainit na likido ang naramdaman kong tumulo sa aking pisngi. Mabilis akong umalis sa harap ng computer at dumapa sa kama. Isinubsob ko ang akinng mukha sa malambot na unan at doon ako humagulhol.Nasa ganoon akong sitwasyon nang mag-ring ang akinng cellphone. Madali kong napansin iyon sa kabila ng madilim na silid dahil sa maliwanang na backlight nito.“Hello?” bati ko sa nasa kabilang linya. “Ryse? Bakit mukhang paos ang boses mo?” Umayos ako ng upo sa kama. Ang kaibigan ko ang nasa kabilang linya—si Irish.“Umiiyak ka ba?”“Medyo.”Binuksan ko ang katabing lampshade. Nang kumalat ang liwanag sa boung silid ay nawala na ang mushy mood niya. “Pasensya na hindi ko mapigilan na ma-carried away rito sa isinusulat kong nobela. Nakakaawa kasi yung bida kong babae. Minsan lang siyang nagmahal ay nawala pa sa kanya dah