KABANATA 6

“Daphne, Ryse, whatever.” sang-ayon niya sa sinabi ko “Ikaw pa rin ang babaeng may malaking atraso sa akin sa Maynila."

“Wala ho akong natatandaan. Baka ho ay kapangalan ko lamang,” sagot ko.

“Hindi pa ako ulyanin kaya ‘wag mo akong gawing tanga,” inis na sagot niya.

I winced. “Hindi ko ho alam ang sinasabi niyo.”

“Of course you do!” malakas ang boses na sigaw nito.

Right. But I wouldn't admit it. “Dito ako nagtatrabaho sa isla, Sir.”

There was a moment of silence.

Namaywang siya saka nagpakawala ng buntong hininga. “I see.” 

Sa tingin ko hindi pa rin ito naniniwala.

“Kung ganoon ay gaano kana katagal nagtatrabaho rito? Hindi ko yata matandaan na nakita na kita rito kahit minsan.”

Naalala ko bigla ang binanggit noon ni Aling Flor tungkol sa madalang na pagbisita nito sa mansyon. “Matagal na rin ho. Hindi niyo lang ho ako nakikita dahil hindi naman kayo rito pumirpirmi ng matagal.” I knew it. Mukhang nag-iba ang ekspresyon ng mukha nito sa sinabi ko.

Agad nagbalik ang iritasyon sa mukha niya. “Ayusin mo na ang mga iyan.” Itinuro niya ang mga nagkalat sa sala.

“Eh—”

“Bakit?” putol niya sa sasabihin ko.

I bit my lower lip. Paano ko sasabihin dito na hindi ako makakabalik kina Aling Flor dahil hindi ko kabisado ang daan pauwi kapag madilim.

Sabi na nga ba, all liars go to hell. Pero teka, hindi niya naman kailangang malaman na nagsisinungaling lang ako.

"May problema ba?”

“W-wala naman ho,” sagot ko. “Eh, si Aling Flor nasaan?”

“I wanted to left alone kaya pinauwi ko na sila ng maaga.” Sinulyapan nito ang wrist watch. “Umalis ka na habang hindi pa gaanong malalim ang gabi. Bukas mo na lamang iligpit ang mga kalat rito.”

“Ah, okay lang,” aniya. “Tatapusin ko nang iligpit ang mga ito at saka na ako uuwi.”

Malamig na tingin lang ang binigay sa akin nito. Walang ekspresyon at saka tumalikod sa akin.

Nakahinga lang ako ng maluwag nang wala na ang lalaki. Kanina ko pa pala pinipigilan ang aking paghinga. Bakit kasi sa dinami-rami ng tao sa earth ay ito pa ang naging may-ari ng isla?

Naisip ko tuloy na pinaglalaruan ako ng tadhana.

No. Pinarurusahan lang ako ng Diyos dahil sa kalokohan ko. Bulong ko sa sarili.

Kung hindi lamang ako nagagandahan sa kaakit-akit na islang ito ay mag-aalsa-balutan na ako agad. 

But for now, pagtitiyagaan ko na muna ang nakakailang na presensya ni Steven. Nage-enjoy na ako sa lugar na iyon kaya hindi ako papayag na isang katulad lang nito ang sisira sa pagbabakasyon ko sa islang ito.

Kung kailangan magsinungaling ako ay gagawin ko.

Inumpisahan ko ng mag-ayos at pagkatapos ay prenteng naupo sa sofa para magpahinga muna saglit.

“Aren’t you done yet?” Seryosong tanong nito sa 'kin..

Napatayo ako ng marinig ang nag-uutos na boses ni Steven. Nilingon ko ang pinanggalingan ng tinig na iyon at nakitang may hawak na ito ng isang baso ng tubig.

“T-tapos na. May ipag-uutos pa ba kayo?”

Sumandig ito sa hamba ng pinto ng kusina. Doon pala ito tumuloy kanina ng iwan ako. “But I have a question. How come you rarely pay respect me when you talk?”

Ang sinabi nitong iyon ang isa sa mga dahilan ko kung bakit lumayo ako sa mga kapatid ko na nagpalaki sa akin. My brothers taught me not to vow down just to anyone. Isa raw kasi akong Ragual at ang mga katulad namin na nabibilang sa matataas na tao sa lipunan ay hindi dapat basta yumuyukod kanino man.

Laking pasasalamat ko at may yaya akong nagtuwid ng mga baluktot na paniniwalang iyon. Pero sabi nga ng mga Kuya ko ay isa akong Ragual. Siguro ay nasa dugo talaga namin ang pagiging egoistic. At nahalata iyon ng lalaking kaharap ko ng mga sandaling iyon.

“Hindi lang naman sa salita nakikita ang paggalang sa isang tao,” palusot ko pa . “Nariyan syempre ang tamang pagkilos.”

“Are you a college graduate?”