ตามใจ

“ไลลา” เขากอดฉันจากด้านหลังมือหนากุมอยู่ที่หน้าท้องฉัน ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกไม่อยากให้เขาเห็น

“พี่ขอโทษ...ที่รุนแรงเกินไป” นี่เขาเห็นฉันเป็นเด็กรึไง ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นหรอ

“ชั่งเถอะค่ะ” ฉันลุกขึ้นนั่งหันหลังให้เขา

“หิวข้าวแล้วค่ะ จะอาบน้ำก่อน” พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยที่ไม่ใส่อะไรเลย ยังไงเขาก็เห็นหมดแล้วนิจะใส่หรือไม่ใส่ก็ไม่ต่างกัน

ฉันเดินออกมาจากน้องน้ำก็ไม่เจอพี่เรย์อยู่ในห้องนอน เสียงจากทีวีด้านนอกบ่งบอกว่าเขายังอยู่ในห้องฉัน

“กินข้าวกันพี่อุ่นให้แล้ว” พี่เรย์เดินมาจูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว เราต่างนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร

“เมื่อไรจะกลับค่ะ” ฉันถามขึ้นหลังจากกินข้าวเสร็จ

“โอเคร พี่กลับก็ได้ แต่ไลลาต้องเอาเบอร์มาให้พี่ก่อน” พี่เรย์ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างหงุดหงิด

“ทำไมต้องให้” ฉันกอดอกจ้องหน้าเขานิ่ง เห็นเขาชอบทำท่านี้เลยทำมั้ง

“อย่าดื้อกับพี่” พี่เรย์พูดด้วยเสียงดุ

ฉันแบมือขอโทรศัพท์พี่เรย์ ซึ่งเขาก็ยื่นให้อย่างรู้งาน ฉันกดแค่เบอร์ให้ส่วนเขาจะแม้มว่าอะไรก็ให้แม้มเองแล้วกัน

“พี่กลับล่ะนะ” เขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้า หอมแก้มดังฟอดแล้วก็จุ๊บที่ปากหนึ่งที

จู่ๆ ใจฉันก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ สับสนไปหมดแล้วตอนนี้ ควรจะรู้สึกยังไงดี

มิโน่

หลังจากที่วางสายกับไลลาไป ผมก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียว นี่ไลลายังรักผมอยู่สินะ นึกว่าไลลาจะโกรธจนไม่ให้อภัยผมแล้วซะอีก

หลังจากวันแต่งงานผมก็ไม่ได้เจอไลลาอีกเลย ไลลาย้ายออกจากบ้านไปติดต่อก็ไม่ได้

ผมไปถามไดมอนด์มันก็ไม่ยอมบอก แถมมันยังซัดหน้าผมไปหลายหมัดโทษฐานที่ทำพี่สาวคนสวยของมันเสียใจ แต่ก็สมควรแล้วล่ะ ผมจำต้องแต่งงานกับเฌอรีนรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำต่อให้ตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

“โน่จะทำทุกทางเพื่อให้ได้ไลลากลับมา” ผมตั้งใจแน่วแน่กับตัวเอง ผมตามใจคนอื่นเพียงพอแล้วต่อไปนี้ผมจะทำตามใจตัวเองบ้าง

“กลับมาแล้วหรอค่ะ พี่มิโน่” เสียงแพทตี้ลูกติดแม่เลี้ยงเฌอรีน

เธอพยายามทอดสะพานให้ผมทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ก็นะชีวิตผมผิดพลาดมาเยอะล่ะ ไม่อยากทำผิดซ้ำซาก

“ครับ” ผมตอบด้วยเสียงราบเรียบ

“เหนื่อยไหมค่ะ เดี๋ยวแพทตี้ไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้” เธออาสา

“สามีฉัน ฉันดูแลเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้พวกกาฝากมาช่วยหรอก” เสียงเฌอรีนพูดขึ้น

“เหนื่อยไหม เดี๋ยวเฌอนวดให้นะ” เฌอรีนเดินมาบีบแขนให้ผม

“ไม่เป็นไร ฉันอยากอาบน้ำ” ผมเดินหลีกเลี่ยงเฌอรีนขึ้นบันไดไป

เฌอรีน

“หึ! สมน้ำหน้า” เสียงเย้ยหยันจากยัยแพทตี้

“แกสมน้ำหน้าใคร” ฉันถามแพทตี้อย่างเอาเรื่อง

“ก็สมน้ำหน้า คนบางคนแถวๆ นี้แหละ ฮ่าๆ” แพทตี้ตอบ

ฉันเดินตรงไปบีบแขนยัยแพทตี้

“โอ๊ยยย พี่เฌอรีน อย่าทำอะไรแพทตี้เลยนะค่ะ” ยัยนี้เล่นละคร

“เฌอรีน!” เสียงพ่อฉันเองแหละ

“เมื่อไรจะเลิกหาเรื่องหนูแพทตี้สักที” พ่อก็อีกคนไม่มีใครเข้าข้างฉันเลย

ฉันเดินหนีพ่อขึ้นบันไดไปไม่อยากเสวนาด้วย

มิโน่กำลังอาบน้ำอยู่ ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดลงไปแช่น้ำในอ่างกับมิโน่

“มีไร” มิโน่จ้องหน้าฉันนิ่ง

“จะไม่รู้สึกอะไรกับฉันสักนิดเลยหรอ” ฉันเหมือนคนไร้ค่ายังก็ไม่รู้ ทำขนาดนี้แล้วแต่เขาก็ยังนิ่งเฉย

“ฉันต้องรู้สึกอะไร” มิโน่ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยหนายกับฉันเต็มทน

“แค่สนใจฉัน สักนิดก็ยังดี” ฉันเก็บความน้อยใจไว้ข้างใน ต่อให้แสดงออกมาเขาก็ไม่เห็นอยู่ดี

“อยากให้ฉันทำอะไร” มิโน่มองหน้าฉัน สายตาดูอ่อนลด

“ทำอย่างที่สามีภรรยาเขาทำกัน” ฉันบอกเขา ทั้งที่ใจจริงฉันอยากให้นายรักฉัน แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ฉันรู้ดี

“มานี่สิ” มิโน่บอกให้ฉันขยับไปหาเขา ฉันก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“ตอนนี้ฉันเป็นสามีเธอ อยากทำอะไรก็ทำสิ” ฉันจ้องตามิโน่นิ่ง สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย ฉันพยายามสื่อสารด้วยแววตา

“ฉันรู้...”

ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางของฉันจากช้าๆ เปลี่ยนเป็นร้อนแรง มือเล็กของโอบรอบคอเขาไว้ฉันยกตัวนั่งคล่อมร่างหนาไว้ ปากเล็กซุกไซ้ร์ซากคออย่างเอาใจ

มือข้างหนึ่งของฉันลูบหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นๆ ไต่ลงไปก็เจอกับแก่นกายที่กับกำลังแข็งขึ่ง ฉันรูดขึ้นรูดลงน้ำในอ่างเริ่มสั่นไหว

“อ่า..” เสียงมิโน่ครางออกมา ฉันค่อยๆ จับแก่นกายของเขายัดเข้ามากึ่งกลางช่วงล่างของฉัน

“อ๊ะ..อ๊า..” ฉันขยับช่วงล่างขึ้นลงตามความปรารถนา ฉันเชิดหน้าขึ้นสูงเมื่อถึงอารมณ์หมาย

มิโน่อุ้มฉันลุกขึ้นออกจากอ่างน้ำ ให้ฉันยืนหันหน้าเข้าหาอ่างล้างหน้าจากนั้นเขาก็สอดจากด้านหลังกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรุนแรงเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้องน้ำ

“อ่า/อ๊า” ฉันหอบหายใหญ่ยกใหญ่

“เฌอรีน...เราหย่ากันเถอะ” มิโน่พูดขึ้นหลังจากได้พักหายใจแล้ว เหมือนมีใครเอามีดมากีดใจฉันเลย มันเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน เขาผละตัวออกจากฉันแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

พอร่างหนาหายพ้นจากสายตา น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ช่วงเวลาความสุขของฉันคงจะหมดแล้วสินะ ฉันไม่สามารถยื้อเขาไว้ได้อีกแล้ว