งอล

ฉันกลับมาจากทำงานเป็นเวลาบ่ายสอง เมื่อเช้าตอนออกไปรถพี่เรย์ก็จอดอยู่กลับมาก็ยังจอดอยู่ที่เดิม กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่มาหาฉัน ทีเมื่อวานล่ะทำเป็นห่วงก้าง เชอะ!

ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่เรย์ เธอควรจะกลับห้องตัวเองนะไลลา แต่มือฉันมันกดกริ่งหน้าห้องเขาไปแล้ว

“มาหาใครครับ” พี่เรย์ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นฉัน

เป็นอะไรอีกล่ะ? ทำเป็นถามว่ามาหาใคร แต่ก็เปิดประตูซะกว้างเลยนะ กลัวฉันไม่เข้าไปล่ะสิ ไม่เนียนเอาซะเลย

“งั้นไม่รบกวนล่ะคะ” ฉันแกล้งจะเดินกลับห้อง

แขนเรียวยาวก็คว้าเอวฉันเข้าไปในห้องปั๊บ นึกว่าจะแน่

“จะรีบไปไหน” พี่เรย์พูด ทำหน้าดุใส่

“ก็กลับห้องสิคะ ถามได้” แกล้งกลับซะเลย

“มากดกริ่งห้องเขา แล้วไม่เข้ามามันเสียมารยาท” ใครบอกมาเนี้ย ไม่เห็นจะเคยได้ยิน

“ก็เจ้าของห้องหน้าบูด ไม่รับแขกนี่ค่ะ” พอโดนฉันว่าหน้าบูด ก็ปล่อยแขนออกจากเอวฉันแล้วก็หันหลังให้ทันที อะไรของเขา

“เป็นอะไรค๊า” อ้อนสักหน่อย เดี๋ยวจะเสียเที่ยวที่เขาอุตส่าห์เล่นใหญ่ขนาดนี้แล้ว

ฉันเดินไปกอดเอวหนาจากด้านหลัง เอาหน้ากับคางมน ถูไปมากับแผ่นหลังกว้าง

“ไม่ต้องมาอ่อยซะให้ยาก” เนะยังไม่ยอมอีก

“เหรอคะ” ฉันแกล้งล้วงมือขึ้นไปทางชายเสื้อยืดตัวบางด้านล่าง วนนิ้วชี้เล่นกับกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนคลื่นของเขา ส่วนนิ้วชี้ของมืออีกข้างก็หยอกเย้าสะดือเขาเล่น

“ฮื้ม..ไลลา” เสียงพี่เรย์พูดลอดไรฟัน เหมือนพยายามกลั้นตัวเองไว้อยู่

“อะไรคะ” ฉันเลื่อนมือขึ้นไปที่อกแกร่งใช้นิ้วชี้สะกิดกับเม็ดทับทิมเล่น ซึ่งมันกำลังแข็งเป็นไต่

“คริๆ ๆ” ฉันอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ พี่เรย์ยืนกำมือแน่น พยายยามข่มอารมณ์สุดๆ แบบนี้ต้องกระตุ้นเพิ่ม

ฉันเลือนมืออีกข้างลากลงไปวนเล่นอยู่บริเวณขอบกางเกง ทนได้ก็ให้รู้ไปสิ ยังเฉยอยู่ใช่ไหม

ฉันกำลังจะแกล้งล้วงมือเข้าไปในกางเกงพี่เรย์ ก็ต้องชะงักค้าง เมื่อพี่เรย์จับมือฉันไว้ก่อน นึกว่าจะแน่

“หึ! จะจับจริงๆ ใช่ไหม” พี่เรย์หันหน้ามาเล็กน้อย เห็นเพียงสันกราม

“ทำไมค่ะ กลัวเหรอ” ฉันแกล้งพูดแหย่เล่น ใจจริงไม่กล้าหรอกแค่หมั่นไส้ ก็เลยแกล้งไปงั้น

“งั้นลองดู” พี่เรย์จับมือไว้แน่นจากนั้นมืออีกข้างของเขาก็เกียวขอบกางเกงบล็อกเซอร์ออกแล้วยัดมือฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“กริ๊ดดดดด” ฉันตกใจร้องลั่น คนบ้า ไม่ได้จะจับจริงๆ สักหน่อย

ฉันดึงมือกลับแทบไม่ทัน

“ฮ่าๆ ๆ นึกว่าจะแน่” พี่เรย์นั่งลงที่โซฟาแล้วก็ขำอย่างบ้าคลั่ง

ฉันหันตัวกลับเตรียมเดินมาที่ประตู

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน” พี่เรย์จับข้อมือฉันไว้แล้วออกแรงดึง ทำให้ตัวฉันเซลงไปนั่งบนตักเขา

“ไม่อยากคุยด้วยแล้ว” ฉันหันไปทำหน้าง้อใส่

“ก็ใครเริ่มก่อนล่ะ หึ้ม..” พี่เรย์กอดเอวพร้อมกับหอมแก้มดังฟอด

“หายงอนแล้วเหรอคะ” ทีงี้ล่ะ ทำเป็นมากอดมาหอม เชอะ!

“ยังครับ แต่อยากกอดอยากหอม” พูดเอาแต่ได้มากอ่ะ

“แล้วงอนเรื่องอะไรคะ” ฉันหันหน้าไปถาม พี่เรย์ถอนหายใจหนึ่งที

“เมื่อวานไปไหนมา” พี่เรย์พูด

“ก็ไปกินข้าวกับมิโน่ไง ก็เห็นแล้วนิ” เขาก็รู้นิ แล้วถามอีกทำไม

“แล้วทำอะไรอีก” ทำหน้าดุอีกแหละ

“ก็นั่งคุยกัน” จากหน้าดุเป็นบูดล่ะ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนิ

“แน่ใจเหรอ ว่าแค่นั่งกินข้าว” ก็ไม่เห็นจะทำอะไร ก็นั่งกินข้าวคุยกันแล้วก็... อ๋อรู้แหละ

“แอบตามไลลาไปเหรอ” เขาคงเห็นตอนที่ฉันกอดกับมิโน่แน่

“เชอะ...” เนะทำเป็นงอนหันหน้าหนี แต่มือก็ไม่ยอมปล่อยจากเอว

“มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ปรับความเข้าใจให้ตรงกันก็แค่นั้น” ฉันบอก

“ทำไมต้องปรับให้เข้าใจตรงกันด้วย” พี่เรย์ทำหน้าสงสัย

“ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า....” ฉันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้พี่เรย์ฟัง แต่ฉันไม่ได้เล่าตอนที่เฌอรีนกับมิโน่... ก็บอกแค่ฉันเคยคบกับมิโน่

“เขานอกใจเหรอ” พี่เรย์ถาม

“ไม่รู้สิคะ การนอกใจคืออะไร ไปรักอีกคนก็อาจจะใช่มั้ง หรือการที่ไปมีอะไรกับอีกคน ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันไม่รู้ว่าสิ่งเกิดขึ้นระหว่างฉันกับมิโน่จะเรียกว่านอกใจรึเปล่า เพราะมิโน่ยังรักฉันอยู่

“เขายังรักไลลาอยู่เหรอ” พี่เรย์ถามด้วยแววตาหวั่นไหว

“ค่ะ” ฉันจ้องตาพี่เรย์นิ่ง

“แล้วไลลาล่ะ ยังรักเขาอยู่รึเปล่า” สายตาพี่เรย์ตอนนี้ดูอ่อนไหวมาก เหมือนกลัวอะไรอยู่

“รักค่ะ” สายตาพี่เรย์วูบลง เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“แต่ไม่ได้รักเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนนี้ไลลารักใครอีกคน ที่นั่งกอดไลลาอยู่ตอนนี้ แม้ไลลาจะทำให้เขาโกธรแค่ไหน เขาคนนั้นก็ยังกอดไลลาไม่ยอมปล่อย เป็นไลลาเองที่นอกใจมิโน่” ฉันจับหน้าพี่เรย์หันมาสบตากับฉัน

“ไลลารักพี่เรย์นะคะ” พี่เรย์ฉีกยิ้มทันที ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางของฉัน ลิ้นหนาแทรกรอยแยกของกลีบปากเข้ามาชิมความหวานปานน้ำผึ้ง ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดโต้ตอบอย่างรู้งาน ต่างก็ป้อนความหวานให้ซึ่งกันและกัน

“สักหน่อยไหม” พี่เรย์พูดขึ้นหลังจากถอดริมฝีปากออก

“ถ้าตอบว่า ไม่ล่ะ” ฉันแกล้งเล่นแง้

“ไม่ เท่ากับ ได้” พี่เรย์ตอบอยากเอาแต่ใจ

มือหนาเริ่มซุกซนลูบไล้ไปตามแผ่นหลังวนมาหน้าท้อง

“ตรงนี้เหรอ” ที่โซฟาอีกแล้ว

“อยากทัวร์รอบห้องไหมล่ะ” พี่เรย์พูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

“ร้อนแรงไปไหม กว่าจะทั่วห้องไม่ถึงเช้าวันใหม่เลยเหรอ” ขยันซะจริง

“งั้นทัวร์ห้องนอนพี่ก่อนแล้วกัน” พูดจบพี่เรย์ก็อุ้มฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา

พี่เรย์วางฉันลงบนเตียงกว้างอย่างแผ่วเบา ตามมาด้วยร่างหนาคร่อมตัวฉันไว้

ฉันยกแขนเรียวขึ้นค้องคอหนาไว้ ส่งยิ้มหวานอย่างเชิญชวน จากนั้นสองร่างก็ต่างปนเปอความสุขให้กันและกันอย่างไม่รู้จักเหนืดเหนือย