สายไป

“ไปรถโน่นะ ไลลาไม่มีรถแล้ว” ฉันหันกลับมาบอกมิโน่

“เชิญคร๊าบบบ คุณหนูไลลา” ฉันชงักกับคำพูดเล่นของมิโน่ เขากำลังพยายามอยู่สินะ

ฉันหันไปยิ้มบางๆ ให้มิโน่

ตอนนี้ฉันกับมิโน่นั่งอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์แถวหมู่บ้านของพวกเรา เราเลือกนั่งโต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวติดกับระเบียงไม้

ที่รั้วประดับไปด้วยดอกไม้หลายชนิดอย่างสวยงาม

“นึกว่าจะพาไปกินร้านอาหารหรูๆ ซะอีก” ฉันแกล้งพูดแซวมิโน่

“ก็ไลลาชอบกินอาหารแบบบ้านๆ นิ ในร้านหรูมันไม่มีหรอก” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

“ทำเป็นรู้ดี..” ฉันแอบแขวะนิดหน่อย

“อะไรที่เกี่ยวกับไลลา โน่รู้หมดแหละ” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยน์ตาของเขาไหววูบเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง

“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็ลองไม่รู้สิ มีนอยแน่” ฉันทำทีเป็นพูดเล่นไป ใช่ฉันรู้ รู้ว่ามิโน่ต้องการจะสื่ออะไร

“ที่รู้ทุกอย่าง ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสักหน่อย” มิโน่พูดแล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“มิโน่” ฉันเอื้อมมือไปกุมมือมิโน่ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร

“โน่มาช้าไปใช่ไหม” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยตาดูเศร้าสร้อย

“โน่ไม่ได้มาช้าหรอก แค่ไลลาไม่ได้รอโน่แล้ว” ถึงจะรู้ว่าเขาต้องเสียใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปได้จริงๆ

“นั้นสินะ ใครมันจะไปรอ โน่ทำร้ายไลลาขนาดนี้แล้ว” มิโน่เริ่มค่ำควร

“ไลลาไม่เคยโกธรโน่เลยนะ เฌอรีนก็ด้วย” ฉันบอกมิโน่จากใจจริง

“แต่โน่ยังรักไลลาอยู่นะ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย” มิโน่จับมือฉันไปกุมไว้ แววตาสะท้อนความเจ็บปวด

ตอนนั้นฉันก็เจ็บปวดแบบนี้ ทรมานไม่ต่างจากเขาไหนตอนนี้เลย ไม่สามารถบอกใครได้ จนเวลาผ่านไปใจฉันมันก็เริ่มดีขึ้น การที่ได้พบปะผู้คนมากมายมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่ายังมีอีกหลายคนที่เขาก็มีเรื่องทุกข์และทรมานใจเหมือนกัน

“ไลลาก็รักโน่ แต่ไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อน ไลลายังรู้สึกดีกับโน่เสมอ” ฉันไม่สามารถกลับไปรักมิโน่ได้อีก เพราะใจของฉันได้ยกให้ใครอีกคนไปแล้ว

“ไลลา ถ้าหากวันหนึ่งไลลาไม่มีใคร อยากให้รู้ไว้ว่า โน่รักไลลาและมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป” น้ำตาฉันไหลออกมา มันไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือดีใจ มันเป็นความรู้สึกดีๆ ที่มีคนรู้สึกดีกับฉันอย่างมั่นคง

“ขอบใจนะ มิโน่” มิโน่ลุกขึ้นยืนแล้วดึงฉันเข้าไปกอด ฉันก็กอดเขาตอบเหมือนกัน

เป็นกอดที่ปลดล็อกทุกสิ่งที่เคยทำให้ฉันหนักใจตลอดเวลาก่อนหน้านี้ มันรู้สึกโล่งอกไม่มีอะไรติดค้างกันอีก

มิโน่

คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณโทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่นพอ ผมพยายามที่จะ

ไข้วขว้าลูกโป่งนั้นกลับมา แต่มันไม่ง่ายเลย ยิ่งวิ่งไล่ตามเท่าไร ลูกโป่งนั้นกลับลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ และมันก็ลอยหายไปจากสายตาของผม

ผมแยกกับไลลาจากหลังไปส่งเธอที่คอนโดแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องนอนที่บ้านของตัวเอง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา มือก็กดดูรูปของไลลาในโทรศัพท์ของตัวเอง ตั้งแต่รูปแรกที่ผมแอบถ่ายเมื่อตอนที่ไลลามาบ้านของพ่อเธอครั้งแรก ผมตกหลุมรักไลลาตั้งแต่แรกเห็น ใบหวานๆ ของเธอลอยมาเข้าฝันผมทุกวัน

ในที่สุดผมก็ขอไลลาเป็นแฟน

“ไลลา” ผมเรียกชื่อเธอ

“ว่าไง” ไลลาหันมายิ้มหวานให้ผม เรากำลังเดินเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้าน

ผมเอื้อมมือไปจับมือไลลา เธอทำหน้างงเล็กน้อย

“เป็นแฟนกลับโน่นะ” ในที่สุดผมก็กล้าพูดมันออกไป

ไลลายืนอึ้งไปชั่วขณะ

“มะๆ ..กี้โน่ว่าอะไรนะ” ดูเธอตกใจจนพูดตะกุกตะกัก

“เป็นแฟนกันนะ” ผมพูดซ้ำอีกครั้ง ไลลายืนบิดไปมาอย่างเขินอาย น่ารักที่สุด

“อื้ม..” ไลลาตอบสั้นๆ

“อะไรนะ ไม่ได้ยินอ่ะ” ผมแกล้งเอามือป้องหูทำเหมือนได้ยินไม่ถนัด

“ก็บอกว่า ตกลงไง” พอพูดจบ เธอก็วิ่งกลับเข้าบ้านทันที เขินหนักเลยนั่น

ก็ไม่ใช่แค่ไลลาหรอกที่เขินผมก็เหมือนกัน เดินยิ้มตั้งแต่หน้าบ้านจนขึ้นมาบนห้องนอน

แต่แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขของผมกับไลลาก็หายไป เมื่อผมได้ทำผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย ผมรู้มาตลอดว่าเฌอรีนรู้สึกยังไงกับผมแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะใจผมมันมีแค่ไลลาคนเดียวเท่านั้น

ช่วงเวลาที่ไลลาหายไปจากชีวิต ผมก็ทำแต่งานแล้วก็สังสรรค์ทุกวันกลับบ้านดึกดื่นหรือบางวันหนักหน่อยก็ไม่กลับ บางทีก็สอยผู้หญิงที่เจอในผับไปนอนที่ห้องเธอแทน ผมอยากให้เฌอรีนเป็นฝ่ายขอหย่าแต่เธอก็ไม่ทำ ไม่รู้ว่าทนผมได้ไง

มาวันหนึ่งผมได้ร่วมหุ้นกับเพื่อนคนหนึ่ง เกี่ยวกับงานถ่ายแบบและสื่อโฆษณา ผมไปติดต่อให้มันช่วยหานางแบบมาถ่ายให้กับแบรดน์เสื้อของผม มันก็เอารูปนางแบบที่กำลังมีชื่อเสียงในตอนนั้นมาให้ดู ผมแทบกระโดดกอดมันทันทีที่ได้เจอรูปของไลลา แล้วผมก็ไม่ดูรูปนางแบบคนอื่นอีกเลย ผมสั่งมันไปว่าต้องเป็นไลลาเท่านั้น ถ้าเธอติดงานอื่นอยู่ก็จะรอ ในที่สุดผมก็หาไลลาเจอ มันอยากจะดึงเธอเข้ามากอดใจจะขาด และยิ่งตอนที่เล่นเกมส์กันผมอยากจะขอบคุณน้องของขวัญนั้นมากเลยที่คิดเกมส์ดีๆ ออก เพราะมันทำให้ผมได้รู้ว่าไลลายังไม่มีใคร ผมดีใจมากในตอนนั้น

แต่มาวันนี้พอผมได้เห็นความสนิทสนมของไลลากับพี่เรย์ ผมก็รู้ทันทีว่าผมมาช้าไป ก็เขาแสดงความเป็นเจ้าของไลลาซะขนาดนั้น แถมตอนที่เดินมาหาไลลาเขาลดคอเสื้อตัวเองลดเพื่อให้ผมได้เห็นร่องรอยบางอย่างที่คอของเขา ผมมาช้าไปจริงๆ

“หึ! อึก ฮือ..ไลลาจะอยู่ในใจโน่ตลอดไป” ผมนั่งร้องไห้พูดกับรูปของเธอในโทรศัพท์