บทส่งท้าย

บทส่งท้าย....

วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต เป็นความฝันของลูกผู้หญิงทุกคนที่ใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะใส่ชุดแต่งงานสีขาวกระโปรงยาวๆ เดินไปบนพื้นพรมที่โปรยไปด้วยดอกกุหลาบหลายสี

งานแต่งของฉันจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวที่ทางโรงแรมเขาเตรียมไว้ให้

“พร้อมรึยังลูก” พ่อเดินเข้ามาถามฉัน

“ค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนเข้าไปกอดพ่อ

“ลูกสาวพ่อสวยจังเลย” ความอบอุ่นจากพ่อทำให้ฉันคลายความกังวลลงได้

ไม่มีอ้อมกอดไหนจะอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของพ่อแม่แล้วล่ะ

ตื่นเต้นจัง ฉันเดินค้วงแขนพ่อเข้ามาในงาน มีแขกมาร่วมงานกันมากมาย

เพื่อนของฉันก็มาด้วย มิโน่ เฌอรีน และหนูน้อยมิริน พวกเขาส่งยิ้มแสดงความยินดีมาให้กับฉัน

ฉันมองไปเบื้องหน้าก็เจอกับผู้ชายหน้าคม ผิวขาวออร่าพุงเหมือนวันแรกที่เจอกัน

เขาอยู่ในชุดสูทสีขาวทำให้เขาดูน่ามองยิ่งนัก เขายืนส่งยิ้มแสนอบอุ่นมาให้

“พ่อฝากลูกสาวพ่อด้วยนะ เรย์” พ่อฉันบอกเขา พร้อมกับจับมือฉันไปวางไว้บนมือหนาที่ยื่นมารอรับอยู่แล้ว

“เรย์จะรักและดูแลไลลา ให้ดีที่สุด เรย์ให้สัญญาครับ” พี่เรย์ยืนยันคำมั่นกับพ่อของฉัน

“แม่ฝากไลลาด้วยนะเรย์” ฉันเดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ด้วยความรัก

“ครับ เรย์จะดูแลให้ดีที่สุดด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย”

“หากวันไหนที่ไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน โกรธกัน ให้นึกถึงวันนี้

กว่าจะมีวันนี้ไม่ใช่มีได้ทุกวันนะ ..รักกัน หมั่นปลูกต้นรักซึ่งกันและกัน ไม่เฉพาะแค่ก่อนแต่งงาน..

อุปสรรคที่จะเข้ามาในชีวิต ในวันข้างหน้า คือบททดสอบความรักของเรา

ต้องจับมือกันฝ่าฟัน และผ่านพ้นมันให้ได้…

อุปสรรคที่เข้ามาจะเติมให้ความผูกพันแข็งแกร่งขึ้น” คำอวยพรจากพ่อของพี่เรย์ เราทั้งสองก็น้อมรับอย่างเต็มใจ

“ทางนี้ค่ะ”

“ทางนี้ครับ”

เสียงเพื่อนหญิงชายของฉันและพี่เรย์ต่างก็ร้องเรียกให้ฉันโยนช่อดอกไม้ไปทางพวกเขา

“เอาละ 1..2..” ฉันส่งสัญญาณพร้อมกับหันหลังเตรียมโยนช่อดอกไม้

อร๊ายยยยยยย เสียงโห่ร้องจากเพื่อนๆ ที่รอรับดอกไม้กัน

แล้วมันก็ลอยไปเข้ามือของผู้หญิงผิวขาวหน้าตาน่ารักที่ยืนอยู่ข้างน้องชายของฉัน ไดมอนด์

“ดะ..ไดมอนด์ คือ..” เธอหันไปพูดตะกุกกักกับไดมอนด์

“ช่วยไม่ได้นะ สงสัยคู่ต่อไปต้องเป็นเราแล้วล่ะ” ไดมอนด์หันไปบอกกับเธอ

ไดมอนด์เดินมาส่งฉันที่รถ

“ยินดีด้วยนะพี่ไลลา” เราสองพี่น้องสบตากันแล้วไดมอนด์ก็เดินมากอดฉัน

“อืม.. แกก็เลิกลอยไปลอยมาได้แล้วนะ เป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว” ฉันลูบบ่าน้องชายเบา

“มอนด์ฝากพี่สาวด้วยนะ เฮียเรย์” ไดมอนด์หันไปบอกพี่เรย์

“นี่ใครครับ นี่เฮียเรย์ ต้องดีสุดอยู่แล้ว” พี่เรย์ตอบไดมอนด์

“ฮื้อๆ ๆ น้องเรย์ทิ้งเค้าไปแล้วอ่ะ เจ” เสียงเฮียซัมดี

“ดีซะอีก ซัมดี จะได้ไม่มีใครมาแย่งสาวสวยตัดหน้าเราอีก

ไอ้เรย์มาทีไรเราอดคนสวยทุกทีเลย” ฉันหันขวับไปมองหน้าพี่เรย์ทันที

“เอ้า..เฮีย ทำไมพูดงี้ล่ะ” พี่เรย์หน้าถอดสี

“นั้นดิ พวกเฮียก็ แค่เฮียเรย์ได้กินก่อนเพื่อนก็แค่นั้นเอง

แค่กินสองคนต่อวันพร้อมกันด้วย คริๆ” โลโค่เสริมแล้วหันไปขำกับเฮียๆ

“พูดแล้วไม่ช่วยไร เงียบไปเลยไอ้โค่” พี่เรย์ดุโลโค่ แต่สามคนนั้นก็ไม่สะทกสะท้านสักนิด

“งั้นคืนนี้ก็อดไปก่อนนะค่ะ เพราะกินมาเยอะแล้ว” ฉันอดหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ

ถึงจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็เหอะ แต่พอได้ยินแล้วมันหงุดหงิดสุดๆ

ฉันเปิดประตูเข้ามานั่งรอในรถ

“ไลลา อย่าไปเชื่อเขาสิ พี่โดนใส่ร้ายนะ” พี่เรย์ก็ตามเข้ามาออดอ้อน

จากนั้นเราก็ขับรถออกมาจากโรงแรมไปยังบ้านหลังหนึ่ง

บ้านที่พี่เรย์แอบซื้อไว้เป็นเรือนหอของเรา

“ให้อุ้มไหมครับ” พี่เรย์ถามขึ้นเมื่อฉันไม่ยอมลงรถ

“เดินเองได้ค่ะ” แล้วคิดหรอว่าคนอย่างพี่เรย์จะฟัง

พี่เรย์เข้ามาช้อนตัวฉันขึ้นไปซบกับอกแกร่ง

เขาอุ้มฉันเดินขึ้นตามบันไดที่โค้งขึ้นไปสู่ชั้นสองของบ้าน

“เปิดประตูสิ” ฉันเอื้อมมือไปเปิดลูกบิดให้ เห็นว่าอุ้มฉันอยู่หรอกนะถึงยอมเปิด

เขาวางฉันลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง ฉันมองตัวเองในกระจกเงาสะท้อนใบหน้าชายหญิงที่กำลังยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น

“วันนี้ไลลาของพี่สวยจัง” พี่เรย์พูดกระซิบที่ข้างหู

“ถอดให้หน่อยสิ” ฉันสบตากับพี่เรย์ผ่านกระจก

มือหนาแกะกระดุมเม็ดบนสุดออก จากนั้นก็ค่อยๆ ลากซิปลงอย่างช้าๆ

เขาเอื้อมมือหนาเข้ามาทางรอยแยกของชุดที่ด้านหลัง

กอบกุมก้อนเนื้อนิ่มออกแรงบีบเคร้นหนักเบาสลับกัน

ตามมาด้วยริมฝีปากหนาซุกไซ้ร์ซอกคอขาวเนียนสร้างความกระสันภายในกาย

ฉันเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสจากมือหนาและริมฝีปากของเขา

ตอนนี้ชุดครึ่งตัวบนของฉันหลุดมากองอยู่ที่เอวซะแล้ว

“ได้เวลาเข้าหอแล้วครับ คนสวย” จากนั้นร่างของฉันก็ถูกยกขึ้นจากเก้าอี้

ไปยังเตียงนอนตามมาด้วยร่างหนาที่พรมจูบฉันไปทั่วไปหน้าและร่างกาย

เป็นคืนเข้าหอที่แสนวิเศษของทั้งคู่ ต่างก็สร้างความสุขความหรรษาให้แก่กัน

ในค่ำคืนที่มีเพียงสองคนหล่อหลอมเป็นอันหนึ่งอันเดียวและไม่เหลือช่องว่างไว้ให้ใครเข้ามาแทรกได้

เรย์

“พี่เรย์ ไลลากลัว”

“พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะ” ผมจับมือไลลาอย่างปลอบโยน

“ญาติรอด้านนอกนะคะ” เสียงพยาบาลบอกผม

ตอนนี้ผมเป็นกังวนมากกว่าตอนที่ไลลาหนีกลับบ้านที่ต่างจังหวัดซะอีก

ไม่รู้ว่าด้านหลังประตูนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าประตูห้องคลอด

เป็นห่วงไลลาจังไม่รู้จะเป็นไงบ้าง คงจะกลัวมาก หน้าไลลาดูซีดๆ หมอก็ไม่ออกมาสักที

“เป็นไงบ้างเรย์” เสียงพ่อของไลลาดังขึ้นจากด้านหลัง

ผมแสดงสีหน้าเป็นกังวล ไม่รู้จะตอบยังไงเพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ญาติของคุณไลลาใช่ไหมครับ” หมอเปิดประตูออกมาพอดี

“ใช่ครับ ผมเป็นสามีของไลลา” ตอนนี้ผมตื่นเต้นมากเลย นึกถึงวันที่มาเยื่ยมเฌอรีน

ผมแอบหมั่นไส้มิโน่ ไม่รู้มันจะดีใจเวอร์อะไรขนาดนั้นถึงต้องกระโดดกอดกับไลลา

พึ่งจะเข้าใจมิโน่ก็ตอนนี้เอง

“ยินดีด้วยนะครับ คุณได้ลูกชาย เด็กแข็งแรงและสมบูรณ์ดีมากครับ” ผมกระโดดกอดหมอทันที

มันรู้สึกตื้นตันใจแบบนี้นี่เอง

“ห๊ะ! มอนด์ได้หลานชายหรอครับ เย..” แล้วมันก็กระโดดมากอดผม

“เออ เฮียก็ดีใจ อยากเห็นหน้าแล้ว”

รอสักพักพยาบาลผู้หญิงก็เข็นเตียงคนไข้ที่มีไลลานอนอยู่ออกมา

“เป็นไงบ้างครับ เจ็บไหม” ผมจับมือไลลาไว้แน่น เพราะก่อนจะเข้าไปหน้าไลลาดูซีดมาก

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” เธอยิ้มหวานมาให้

ตอนนี้บนใบหน้าขาวเนียนเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมานิดหน่อย

“น้ำไหม” ผมถามไลลา เมื่อเข้ามาในห้องพักวีไอพีเรียบร้อยแล้ว

“ลูกล่ะคะ” ไลลาถามขึ้นเมื่อจิบน้ำเสร็จ

“มาแล้วค่ะ” เสียงพยาบาลเธอเดินเข้ามาพร้อมกับรถเข็นที่มีเด็กชายตัวน้อยนอนหลับอยู่

นี่ลูกผมหรอเนี้ย น้ำตาแห่งความดีใจก็ล้นปริ่มออกมาอย่างไม่นึกอาย

ไลลาเอื้อมมือเล็กๆ ของเธอมาเช็ดน้ำตาให้กับผม

“มาแล้ว ไอ้หลานรัก” ไดมอนด์ตรงดิ่งเข้าไปหอมแก้มหลานดังฟอด

“เฮ้ยได้ไงว่ะ ต้องให้พ่อเขาหอมก่อนดิ” ไอ้นี่ ชอบตัดหน้าตลอด

“เอ้า เป็นงั้นไป” ไดมอนด์พูดพร้อมกับส่ายหัวให้

มันคงมองว่าผมทำตัวเหมือนเด็ก แต่ก็ชั่งสิ ใครสนล่ะ

“ยังไม่ได้ตั้งชื่อลูกเลยค่ะ ชื่ออะไรดีคะ พี่เรย์” ไลลาละสายตาจากลูกหันมามองผม

“ชื่อไอ้แดงดีกว่าเท่ดี ฮ่าๆ” ไดมอนด์บอก

“เอาไว้ลูกแกเหอะ” ไลลาบอกไดมอนด์

ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องเมียนะ จะตบให้คว้ำเลย

“ราเรซ” ชื่อนี้เข้ามาอยู่ในหัวผมหลายวันล่ะ

“ลูกชายของพ่อเรย์กับแม่ไลลา” ผมหันไปบอกกับภรรยาตัวเอง

“ไลลาชอบชื่อนี้ค่ะ” ไลลายิ้มหวานมาให้

“ยิ้มขนาดนี้สักหน่อยไหม” ผมแกล้งกระซิบบอกไลลา

“พี่เรย์!” หน้าไลลาเห่อแดงขึ้นมาทันที

“เอ้าๆ ราเรซยังมาทันโตเลย จะได้น้องเพิ่มซะล่ะ ฟิตจริงจร๊ง” เสียงแซวมาจากไดมอนด์

ผมไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่ผมแอบเฝ้ามองตั้งต่วันแรกที่เห็น

จะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม เจอกันครั้งแรกไลลาก็ดูไม่สนใจผมเลยด้วยซ้ำ

พอมาเจอที่ผับเธอก็วิ่งร้องไห้ออกมา ในตอนนั้นพอได้เห็นน้ำตาของไลลาแล้วใจผมมันก็รู้สึกหวั่นไหว

และนั้นก็ทำให้ได้รู้ว่า ผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว ขอบคุณเหตุการณ์ที่ทั้งดีและไม่ดีที่ผ่านมา

เพราะมันทำให้ผมและไลลาได้มาอยู่ด้วยกันในวันนี้

ผมจะไม่มีวันทำให้ ไลลา เสียใจหรือมีน้ำตาอีก...... สัญญาจากลูกผู้ชาย เรย์