แอบหวง(2)

ไลลา

พอถ่ายแบบเสร็จฉันก็โทรหาน้องชายว่าเสร็จงานแล้วจะได้กลับบ้านไปหาพ่อกัน

แล้วมันก็บอกให้ฉันไปรับที่ค่ายเพลง ไม่อยากจะไปสักเท่าไรถ้าไม่จำเป็น

ฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึกเหมือนวันนั้นแป๊ะ ฉันกดโทรหาไดมอนด์แต่ก็ไม่รับสาย

ฉันลงจากรถเดินเข้าไปในตึก ตอนกลางวันตึกเปิดประตูไว้ตลอดไม่ต้องใช้คีการ์ดเหมือนตอนกลางคืน

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าไดมอนด์อยู่ไหนคะ พอดีว่าไลลาเป็นพี่สาวของไดมอนด์นะคะ”

ฉันถามผู้ชายสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะรับแขก พอสองคนนี้หันหน้าใจจะแทบถอยหนี แต่นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้เห็นหน้าฉันในวันนั้น

“ว๊าว...สวย” ผู้ชายที่หน้าเหมือนลูกครึ่งพูด

“แล่มเลย” เสียงพูดชายที่หน้าตาไปทางเอเชียพูด เขาสักเต็มตัวเลยเหะ

ฉันยืนเกาหัวแก้เก้อ ก็เล่นชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ใครไม่เขินบ้างล่ะ

“ชื่อซัมดี เรียกเฮียซัมดีก็ได้” ผู้ชายที่หน้าเหมือนลูกครึ่งชื่อซัมดี

“งั้นคนนี้ก็เฮียเจใช้ไหมคะ” ฉันลองเดา เพราะไดมอนด์เคยบอกไว้

“รู้จักเฮียด้วยหรอ” เฮียเจพูดอย่างตื่นเต้น

“ไดมอนด์พูดถึงเฮียสองคนบ่อยๆ นะคะ” ฉันอธิบายให้พวกเฮียเข้าใจ

“ว่าแต่ไดมอนด์อยู่ไหนคะ” ฉันถามอีกครั้ง

“อ๋อ น่าจะอยู่ห้องซาด์วกับเฮียเรย์มันแหละ” พอได้ยินชื่อนี้ หน้าฉันก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาซะงั้น

“งั้นไลลาขอตัวก่อนนะคะ” ฉันก้มหัวให้พวกเฮียสองคน เดินขึ้นมายังชั้นสองฉันหยุดอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไป เห็นห้องนี้แล้วมันขนลุกยังไงก็ไม่รู้ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งน้องฉันก็อยู่ด้วย

ฉันเลือนประตูกระจกเข้าไปก็ต้องผงะ พี่เรย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ เครื่องดนตรีแต่สิ่งที่ทำให้ฉันชักสีหน้าไม่พอใจอย่างลืมตัวก็คือ มีผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์คนหนึ่งนั่งอยู่บนตักเขานะสิ หล่อนกำลังซุกไซ้ร์ซอกคอพี่เรย์อย่างเมามันส์ ถึงพี่เรย์จะนั่งเฉยก็เหอะ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธหล่อนสักนิด หล่อนหันหน้ามามองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจเหมือนกัน

“พึงรู้นะคะเนี้ยว่าเดี๋ยวนี้เขาจ่ายค่าลิขสิทธิ์เพลงกันแบบนี้” พอเห็นหน้าหล่อนเต็มๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าหล่อนคือศิลปินเหมือนกับไดมอนด์ เคยเห็นหล่อนในโลกโซเชียวอยู่

“ไลลา” พี่เรย์ดูตกใจมากที่เห็นฉัน

“โอ๊ยยยย พี่เรย์!! ผลักมาได้ มินนี่เจ็บนะ” เขาเผลอผลักหล่อนออกจากตักตกลงไปกองกับพื้นอย่างแรง ฉันได้แต่กลั้นขำไว้พยายามทำสีหน้าปกติ

“มาหาพี่หรอ” พี่เรย์ลุกขึ้นเดินมาหาฉัน เหอะ ทีงี้ทำเป็นดีใจ แล้วเมื่อกี้มันอะไรถ้าฉันไม่เข้ามานะคงจะเยอะกว่านี้แน่

“เปล่าค่ะ มาหาไดมอนด์” สีหน้าพี่เรย์เปลี่ยนเป็นดุทันทีที่

“พี่เรย์ขา ไปกินข้าวกันนะ” เสียงยัยมินนี่พูด พร้อมกับเดินมาควงแขนพี่เรย์

“พี่ไลลา มาถึงนานยังครับ” เสียงไดมอนด์เรียก ฉันหันไปมองตามเสียง น้องเดินมายืนอยู่ข้างฉันพร้อมกับใช้แขนกอดคอฉันไว้หลวมๆ

“พึ่งมาถึงนะ” ฉันหันกลับมามองตอนนี้พี่เรย์ดูน่ากลัวมากเลย สายตาอาฆาตนั้นส่งมาให้ฉันเพียงคนเดียว ฉันแสร้งทำเป็นไม่เห็น

“ผู้หญิงนายหรอ ไดมอนด์” มินนี่ถามขึ้น

“พิเศษกว่านั้นอีก” ไดมอนด์ตอบพร้อมกับมองหน้าฉัน เราสองพี่น้องยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ

“อะ แฮ่ม” เสียงพี่เรย์

“อ้าว เป็นไรครับเฮียเรย์” ไดมอนด์ถาม

“ไม่มีไร จะกลับแล้วหรอ” พี่เรย์ถามไดมอนด์

“ครับ เพราะว่าพ่อแม่รอทานข้าวอยู่ ป่ะ กลับบ้านกัน” พูดจบไดมอนด์ก็กอดคอฉันเดินลงมาชั้นล่างสวนทางกับเฮียเจเฮียซัมดี

“อ้าว จะกลับแล้วหรอน้องไลลาคนสวย” เฮียเจพูด

“มีพี่สาวสวยไม่บอกเฮียสักคำเลยนะ ไดมอนด์” เฮียซัมดีพูด

“จำเป็นต้องบอกด้วยหรอครับ แล้วพูดกับมอนด์เนี้ย ช่วยมองหน้ามอนด์ด้วย” ไดมอนด์เริ่มหงุดหงิดใส่เฮียสองคน

“ก็หน้ามึงมันไม่น่ามองนิ” เฮียเจพูดพร้อมกับยิ้มหวานมาให้ฉัน

ไดมอนด์ใช้แขนบังหน้าฉันไว้ไม่ให้พวกเฮียมอง

“ถ้ารู้ก็งี้แหละ พวกเฮียอ่ะ ห้ามมองพี่สาวมอนด์ ห่วง!!” น้องฉันมันก็บ้าเนอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้

“ไดมอนด์พี่หายใจไม่ออกแล้วนะ” ฉันโว๊ยน้องชาย แขนมันปิดจมูกฉันแล้วเนี้ย

“ไลลาหายใจไม่ออกหรอ เดี๋ยวเฮียผายปอดให้” เฮียซัมดีบอก พร้อมกับจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

“พอเลยๆ พวกเฮียไปไกลๆ เลย” แล้วไดมอนด์มันก็พาฉันขึ้นรถอย่างทุระทุเล มันไม่ยอมเอาแขนออกจากหน้าฉัน

ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในหมู่บ้านจัดสรรที่ฉันไม่ได้มาหลายเดือนแล้ว บรรยากาศยังร่มรื่นเหมือนเดิม คิดถึงพ่อจัง รถจอดสนิทที่หน้าบ้านของพ่อ ฉันลงจากรถสายตาก็มองไปเจอรถของมิโน่จอดอยู่ในโรงรถบ้านเขา นี่เขาอยู่บ้านหรอ

เมื่อฉันเดินมาถึงประตูบ้านก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นั้นเสียงพ่อแล้วก็เสียงเขาคนที่เคยเป็นที่รัก มิโน่

“อ้าว มากันแล้วหรอ มาๆ แม่เขาตั้งโต๊ะเสร็จพอดี มิโน่ก็อยู่กินข้าวกับลุงก่อนนะค่อยกลับ” ฉันเห็นพ่ออารมณ์ก็เลยไม่อยากขัดให้เสียบรรยากาศ

“กินเยอะๆ นะ ไลลาดูผอมลงมากเลยอ่ะ” มิโน่บอกพร้อมกับตักกับข้าวมาใส่จานให้ฉัน

“นั้นสิลูก ไลลาดูผอมลงนะ” เสียงพ่อบอก

“ก็ไลลาเป็นนางแบบนี้ค่ะ ถ้าอ้วนแล้วใครเขาจะมาจ้างล่ะ” ฉันหันไปทำหน้าง้อใส่พ่อ

“แล้วเป็นไงบ้างล่ะลูกกับการทำงาน” น้าภาถามฉัน

“ก็สนุกดีค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้น้าภา

“แม่ก็ถามแต่พี่ไลลาอ่ะ” ไดมอนด์ท้วงขึ้น

“ก็แกไม่มีอะไรน่าสนใจนิ แล้วไลลามีหนุ่มๆ มาจีบบ้างรึเปล่าลูก” ฉันเกือบสำลักข้าวตกใจกับคำถามของน้าภา

“ไม่มีใครกล้ามาจีบหรอก ต้องข้ามศพมอนด์ไปก่อน” ไดมอนด์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมาก

“เราอ่ะ เลิกแกล้งคนอื่นว่าเป็นแฟนพี่ไลลาได้แล้ว ไม่มีใครกล้ามาจีบพี่สาวแล้วเนี้ย” น้าภาพูดพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหนายกับลูกชาย

“นั้นสินะ พ่อก็อายุเยอะแล้วเมื่อไรเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาสักที” ฉันเงยหน้ามองพ่ออย่างแปลกใจ

“ทีเมื่อก่อนไม่เห็นพูดงี้เลย” ฉันแอบจิกพ่อเบาๆ

“เอ้า ก็ตอนนี้เราโตแล้วนิ พ่อก็อยากจะอุ้มหลายแล้ว” พ่อพูดอย่างขำๆ

“เดี๋ยวมอนด์หาให้เอาใหม่พ่อ” ไดมอนด์พูดอย่างมีเลศนัย

“ไม่ต้องเลยแกนะ เลิกทำตัวเป็นพ่อไม้เลื้อยได้แล้ว ดูอย่างพี่มิโน่เขานั้น” ฉันหันไปมอง มิโน่ก็ยิ้มหวานส่งมาให้

“จะให้รีบมีไปไหน มอนด์ยังไม่เบื่อ ถ้าพ่ออยากอุ้มหลานนะเดี๋ยวมอนด์ไปเอามาให้ แต่ไม่เอาแม่มันนะ” ดูมันพูดเข้า ฉันบิดหูไดมอนด์ไปหนึ่งที

“โอ๊ยยยย เจ็บบบ” ไดมอนด์โอดครวญ

“เยี่ยมมากไลลา” พ่อยกนิ้วโป้งให้

“นี่แกเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นรึไง ห๊ะ! ไอ้น้องบ้า ถ้าพี่สาวแกโดนเหมือนที่แกไปทำเขาแกจะทำไง” มันน่าโมโหนักกับความคิดมัน

“ไม่มีทาง มอนด์ไม่ปล่อยให้ใครมาทำอะไรพี่ได้หรอกน่า” ฉันโดนแล้วไอ้น้องบ้า แล้วต้นเหตุก็มาจากแกด้วย

“ถ้ามีปัญหาอะไร ไลลาก็โทรหาโน่ได้ตลอดนะ” มิโน่พูดขึ้น

“อื้ม ขอบใจนะ” ฉันยิ้มให้อย่างขอบคุณในความมีน้ำใจของเขา

“พ่อครับ มอนด์ซื้อนาฬิกามาฝาก” ไดมอนด์หยิบออกมาจากถุงกระดาษสีดำยื่นให้พ่อหนึ่งเรือน

“ขอบใจ ลูกขอบใจๆ” พ่อยิ้มอย่างดีใจ

“แล้วอีกกล่องหนึ่งล่ะ” ฉันถามอย่างสงสัยเพราะมันมีสองกล่อง

“อ๋อ อีกกล่องซื้อให้ไอ้ไทด์นะ เพื่อนตั้งแต่อนุบาลของมอนด์ไง พอดีว่าใกล้วันเกิดมันแล้ว” ไดมอนด์อธิบาย

ติ่ง!