LOGINShare
แอบหวง(3)
Last Updated:
2025-03-28 21:51:21ติ่ง!
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ฉันเอง
พี่เรย์ : อยู่ไหน
ฉันลุกออกจากที่นั่งเดินไปหลังบ้าน ทานข้าวเสร็จพอดี
ไลลา : จำเป็นต้องบอกด้วยหรอค่ะ
พี่เรย์ : อย่าดื้อกับพี่ ไม่งั้นจะโดนทำโทษ
ทำไมชอบขู่จัง
ไลลา : อยู่บ้านค่ะ
พี่เรย์ : บ้านใคร
ไลลา : ก็บ้านไลลาสิ
พี่เรย์ : แล้วไป
ท่าจะบ้า ฉันเผลอยิ้มให้กลับโทรศัพท์
พี่เรย์ : กลับตอนไหน
ไลลา : ไม่บอก
พี่เรย์ : โดนแน่
ไลลา : จะกลับเดี๋ยวนี้แหละค่ะ
พี่เรย์ : มาหาที่ห้องด้วย ขัดคำสั่งโดน
อะไรของเขาเนี้ย ชอบขู่จังเลยนะ
ฉันเก็บโทรศัพท์กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน หันตัวมาก็ชนกับร่างหนาของมิโน่เกือบหงายหลัง ดีที่มิโน่เร็วกว่าคว้าตัวฉันไว้ได้ทัน
“ขอบใจ” ฉันยิ้มอย่างขอบคุณ ไม่งั้นเจ็บตัวแน่
“คุยกับใครอยู่หรอ” มิโน่ถามฉัน
“คุยกับเพื่อนนะ” ฉันตอบมิโน่
“อิจฉาเพื่อนคนนั้นจัง ที่ได้รอยยิ้มของไลลาไป” มิโน่พูดเหมือนน้อยใจ
“พูดอะไรนะ ไลลาก็ยิ้มให้เพื่อนทุกคนอยู่แล้ว” ฉันก็ยิ้มปกตินิ ไม่ได้พิเศษอะไรสักหน่อย
“จะกลับตอนไหน ให้โน่ไปส่งไหม” มิโน่อาสา
“ไลลาเอารถมานะ”
“แล้วไดมอนด์กลับด้วยรึเปล่า”
“คงไม่มั้ง เขาอยู่ในช่วงพักผ่อนคงจะอยากอยู่บ้านสักพัก”
“ไลลา ถ้าตอนนี้ยังไม่มีใคร ให้โอกาสโน่ได้ไหม” จู่ๆ มิโน่ก็พูดขึ้นมา ฉันทำตัวไม่ถูกเลย
“แล้วเฌอรีนล่ะ” เขาแต่งงานแล้วนะ
“โน่จะหย่า” ฉันตกใจตาโตเท่าไข่ห่าน นี่มิโน่พูดจริงหรอ
“ทำไม” ฉันมองมิโน่อย่างไม่เข้าใจ
“ไลลาก็รู้ว่าโน่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเฌอรีน” มิโน่พูดเหมือนกับเบื่อหนายเต็มทน
“แล้วเฌอรีนล่ะ เฌอรีนรักโน่นะ” ฉันดูออกว่าเฌอรีนรักเขามากแค่ไหน
“แต่โน่รักไลลา!!” มิโน่พูดเสียงดังขึ้น ฉันยืนอึ้ง ค้างไปกับคำพูดของเขา
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ขอแค่ไลลาให้โอกาสโน่ ได้ไหม” มิโน่จับมือฉันไปกุมไว้ เขาส่งสายตาอ้อนวอนมาให้
ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไงดี ความรู้สึกมันตีกันไปหมดสับสน ใจหนึ่งก็ดีใจที่เขายังรักฉันอยู่ แต่อีกใจมันกลับถามหาใครอีกคน ที่เขาไม่เคยบอกอะไรฉันเลยนอกจากการรังแกร่างกายฉัน
“ขอเวลาหน่อยนะ” ฉันไม่สามารถตอบในตอนนี้ได้
“ได้ครับ นานแค่ไหนโน่ก็รอได้” มิโน่ดึงฉันเข้าไปกอด ซึ่งฉันก็ไม่ขัดขืน ตอนนี้ฉันหลุดออกจากร่างไปแล้ว ในหัวฉายภาพวันนั้น วันที่มิโน่พูดประโยคนี้ออกมา
ฉันขับรถมาถึงคอนโดเป็นเวลาสามทุ่ม ฉันตั้งใจเดินผ่านห้องใครบางคนแต่ก็ต้องชงักเมื่อนึกถึงคำสั่ง
“เฮ้ออออ” ฉันถอนหายใจอยู่หน้าประตู เอะ! ประตูปิดไม่สนิทอยากบอกนะว่ารอฉันนะ คิดได้ดังนั้นหน้าฉันก็เห่อแดงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
ฉันผลักประตูเข้าไปก็ต้องชงัก เมื่อพี่เรย์ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง ยัยมินนี่กำลังคร่อมตัวพี่เรย์อยู่บนโซฟา ตอนนี้พี่เรย์ไม่ได้ใส่เสื้อด้วยเขาใส่แต่บล็อกเซอร์ตัวเดียว ทั้งสองคนหันหน้ามามองฉัน
ที่เรียกมาเนี้ยจะให้มาดูฉากเลิฟซีนรึไง แล้วภาพวันนั้นที่มิโน่กับเฌอรีนก็ไหลเข้ามาในหัว นี่เขาปั่นหัวฉันเล่นหรอ ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ไม่จริงใจเลยสักคน
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” ดูเขาจะตกใจมากที่เห็นฉัน หึ!
“ไลลา!” เสียงพี่เรย์พูด ฉันปิดประตู แล้ววิ่งมาที่ลิฟต์เพื่อลงมายังลาดจอดรถ
ฉันขับรถกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทันที ไม่รู้จะไปไหนดีนึกถึงแต่บ้านเกิด ไม่อยากเจอใครทั้งนั้นในตอนนี้
เรย์
หลังจากส่งข้อความไปหาไลลาผมก็นั่งยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังกิ๊กกักอยู่กับไดมอนด์ แต่ผมกลับไม่สนซะงั้น แถมยังหลงเธออีกต่างหาก ช่วยไม่ได้นะไดมอนด์ ไลลานะของเฮียเรย์ ไปอาบน้ำรอไลลาดีกว่า เธอทำเมินใส่ผมเมื่อตอนที่อยู่ค่ายเพลง แบบนี้ต้องลงโทษ
ติ่งต่อง
“มาเร็วจัง”
ผมถอนเสื้อผ้าออกเหลือแต่บล็อกเซอร์กำลังจะหยิบกางเกงมาใส่ แต่ไม่ใส่ดีกว่า เวลาไลลาทำหน้าตกใจแล้วน่ารักดี
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตู
“อุ๊ย...พี่เรย์น่ารักจัง” มินนี่กระโจนใส่ผมทันที
“เฮ้ยยย มินนี่มาได้ไงเนี้ย” กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ผมไม่ทันตั้งตัวก็โดนมินนี่ผลักลงโซฟาอย่างแรง
โอ๊ยยย ยัยบ้าแรงเยอะจังว่ะ!
“พี่เรย์ขา...เป็นของมินนี่ซะเถอะ” มินนี่กระโดดมาทับร่างผมหัวเข่าของเธอกระแทกท้องผมอย่างแรงจนจุก กระโดดมาได้
ยัยบ้าเอ้ยยย แม่ง! จุกสิครับใบ้รับประทานไปชั่วขณะ
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” พอได้ยินเสียงนั้นแล้ว ใจผมวูบลงไปอยู่ตาตุ่มทันที
“ไลลา” ฉิบหายแล้วกู ผมพยายามดันร่างยัยมินนี่ออก จุกก็จุก โอ๊ยย ทำไมคนหล่อต้องมาเจออะไรแบบนีด้วยเนี้ย
ผมวิ่งออกมาจากห้องก็เห็นหลังไลลาเข้าไปไหนลิฟต์แล้ว จะไปไหนนั้นดึกแล้วนะ
ผมกลับเข้ามาในห้องหาโทรศัพท์กดโทรออก
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ค่ะ” เชี้ยแล้วไง
“พี่เรย์ขา...” นี่ก็เรียกอยู่ได้
“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!” ผมตวาดมินนี่เสียงดังลั่น จนเธอสะดุ้งสุดตัวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้ว
“ทำไมต้องดุมินนี่ด้วยค่ะ” ยัง ยังไม่ไปอีก
“เธอจะออกจากห้องฉัน รึจะออกจากค่ายฉันเลือกเอา นับหนึ่งถึงสาม 1..”
“ปะ ไปแล้วค่ะ” มินนี่รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ความยุ่งยากมาสู่ผมแล้วล่ะ ไลลาไปไหนแล้วก็ไม่รู้โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ผมร้อนใจเป็นห่วงไลลามากเลยตอนนี้ ผมจะทำไงดี...
พอตะวันขึ้นสู่ท้องฟ้าเช้าวันใหม่ผมก็ตรงดิ่งไปที่ค่ายเพลงทันที เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนนอนไม่หลับ ผมกดโทรหาไลลาเป็นร้อยๆ สายก็ไม่ติดเหมือนเดิม
“เฮีย!!” ผมตะโกนเรียกเฮียซัมดีเสียงดังลั่น
“เฮ้ยย ตกใจหมด มีไร” เฮียซัมดีสะดุ้งกับเสียงของผม
“วันนี้ไดมอนด์มันเข้าบริษัทไหม” ผมถามอย่างร้อนใจ
“ไม่น่าจะเข้านะ เพราะมันอยู่ในช่วงพักผ่อนอ่ะ” เฮียซัมดีบอก แล้วผมจะไปหาไลลาที่ไหนดี
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าดูร้อนรนชอบกล” เฮียเจถามขึ้น ผมหันไปมองหน้าทั้งสองเฮียอย่างหงุดหงิด
“อะไรว่ะ มันไม่มาก็โทรหามันดิ โทรศัพท์ก็มี” เออ นั้นดิ ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้ว่ะ
ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงานตัวเอง แล้วกดโทรหาไดมอนด์ทันที
“ผมไม่รับงานครับ” เสียงรับสายกวนตีนทันที
“แกอยู่ไหนไดมอนด์” ใจจริงอยากจะถามว่าไลลาอยู่กับมันรึเปล่า แต่ก็ไม่กล้าพอ
“อยู่บ้านมอนด์ดิ ถามทำไมครับ” สงสัยไม่อยู่กับไดมอนด์แต่มันอาจจะรู้ก็ได้
“แกว่างไหม ออกมาหาเฮียหน่อย”
“ตอนค่ำๆ แล้วกันเฮีย ตอนนี้มอนด์ง่วงนอนมาก” สงสัยมันอยากพักผ่อนล่ะ
“งั้นหนึ่งทุ่มเจอกันที่ ST ผับก็แล้วกันนะ” ผมนัดไดมอนด์เสร็จก็วางสายไป แต่ใจก็ยังไม่สงบอยู่ดี หายไปไหนนะ ไลลา
Related chapters
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจผิด(1)
หนึ่งทุ่มตรงผมมารอไดมอนด์อยู่ที่ผับของโลโค่ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยกระวนกระวาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อไรไดมอนด์มันจะมาสักทีว่ะ“ไดมอนด์ยังไม่มาหรอ” โลโค่ถามขึ้น“อื้ม..” ผมพยักหน้าให้โลโค่แล้วจับแก้วเหล้ากระดกน้ำสีอำพันเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว แล้วก็ตามมาอีกสองสามแก้วติดๆ“จะรีบเมาไปไหนครับ กระดกเอาๆ อยู่ได้” โลโค่หันมาท้วงตอนนี้คิดไรไม่ออกจริงๆ ใจมันร้อนรุ่มยังไงก็ไม่รู้“มาถึงนานแล้วหรอเฮีย” มาสักทีนะ ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอได้ไงไอ้เด็กบ้าก็ได้แต่ด่ามันในใจล่ะครับ“ถึงสักพัก” ตอบมันเสร็จก็หันมายกแก้วต่อ“คุยกันไปก่อนนะ ไปดูแขกข้างล่างก่อน” โลโค่เดินออกไปแล้ว“เฮียมีเรื่องจะสารภาพ” ผมจ้องหน้าไดมอนด์นิ่ง“อะไรของเฮียครับ ไม่สบายเปล่า” นั้นสินะ ตอนนี้ผมคงดูผิดปกติกว่าแต่ก่อนมาก“คือเฮียแอบไปสอยเด็กของมอนด์มา” ในที่สุดผมก็บอกไดมอนด์“เด็กผม คนไหนครับ” สีหน้าไดมอนด์ยังดูปกติ“คนที่เป็นนางแบบหุ่นเอ็กซ์ๆ นะ” ผมหันมากระดกน้ำสีอำพันเข้าปากอีกรอบ“เมย์หรือฟ้าล่ะ ที่หุ่นเอ็กซ์ๆ ก็สองคนนี้แหละครับ” ไดมอนด์ตอบ แล้วมันก็ดื่มน้ำสีอำพันเหมือนกัน“ไม่ใช่ทั้งสอง” ผมหันมายกแก้วอีกครั้ง“แล้วคนไหนล
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจผิด(2)
ฉันตื่นมาสูดอากาศบริบริสุทธิ์ยามเช้าที่ระเบียงห้องนอน มองไปทิศตะวันออกก็เห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นสู่ท้องฟ้าของวันใหม่ ตะวันทอแสงกระทบต้นกล้าอ่อนที่กำลังเจริญเติบโตเป็นต้นข้าว รู้สึกดีจัง อยู่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา“ไลลา ตื่นยังลูก ลงมาใส่บาตรกับแม่เร็ว” เสียงคุณนายลันดาเรียกฉัน“ค๊า..แม่” ฉันตอบรับ รีบเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว“อายุวันโน สุขังพลัง” ฉันยกมือขึ้นเหนือหัวเมื่อพระให้พรเสร็จ“ป่ะ กินข้าวกันลูก” ฉันเดินกอดแม่เข้าบ้านไป“นี่เรามีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไมอยู่ๆ ก็กลับมาบ้านโดยไม่บอกใคร” สงสัยพ่อโทรมารายงานเรียบร้อยแล้ว“ก็คิดถึงแม่ไงค่ะ” ฉันบอกแม่พร้อมกับหอมแก้มดังฟอด“กินข้าวเสร็จแล้วพาแม่ไปตลาดหน่อยนะ” แม่บอก“ได้ค่ะ” ฉันรับปากแม่เสร็จก็ตักข้าวใส่ปากต่อ ฝีมือแม่ไม่เปลี่ยนไปเลยตลาด.....“เอ้า พี่ลันดาพาใครมาด้วยล่ะนั้น” เสียงแม่ค้าขายผักถามขึ้น“ก็ไลลาไงจำไม่ได้หรอ” แม่ฉันตอบ“ไลลาเองหรอ ป้าก็จำไม่ได้สวยเหมือนแม่เลยนะเนี้ย” ป้าขายผักชม“เออ นี่พี่ลันดาทำไมไม่ให้ไลลาลงประกวดนางนพมาศล่ะ หมู่บ้านของเรายังหาคนไม่ได้เลย นี่ก็ใกล้วันลอยกระทงแล้วด้วย” ป้าขายผักบอก“ต้องถาม
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ปรับใจ(1)
“ผมชื่อเรย์ครับ เป็นแฟนไลลา ว่าที่พี่เขยไดมอนด์” พี่เรย์พูดจบก็ยิ้มหวานให้แม่ฉัน นี่เขาพูดอะไรของเขา แม่ฉันทำหน้างงใหญ่ล่ะ“แฟนไลลาหรอลูก” แม่ถามพี่เรย์“ครับ เรย์ขอเป็นลูกแม่อีกคนได้ไหมครับ” ฉันยืนอึ้งเป็นใบ้ พูดไม่ออกอยู่สองคนกับไดมอนด์ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดอะไรแบบนี้“ได้สิลูก” ที่ยิ่งกว่าก็คือแม่ฉันก็เป็นไปกับเขาด้วย“แม่ ใจง่ายจัง” ฉันเดินมากอดแม่พร้อมกับหอมแก้ม“เอ้า ก็ว่าที่ลูกเขยหล่อซะขนาดนี้แม่จะปฏิเสธได้ไง” ดูแม่ฉันพูดเข้า“แม่อ่ะ” ฉันเขินแล้วนะ แล้วดูเขาสิยิ้มอยู่ได้ ไอ้น้องชายก็อีกคน ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจังงานลอยกระทง“สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง คุณป้าน้าอาทั้งหลายที่มาร่วมงานลอยกระทงกันในวันนี้ ก็มาอุดหนุนกระทงของเด็กๆ ได้นะครับที่ท่าน้ำไว้สำหรับลอยกระทง แล้วเราก็มีการประกวดนางนพมาศด้วยนะครับ มาชมมาเชียร์ให้กำลังใจกันได้ที่หน้าเวทีกันเลยนะครับ”บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งอย่างสวยงาม กำแพงวัดประดับไปด้วยโคมดวงเล็กๆ ผู้คนต่างก็มาร่วมงานกันอย่างหนาตา“ตื่นเต้นหรอ” เสียงพี่เรย์ถามฉัน เขาไม่ยอมห่างฉันเลย นี่ก็มานั่งเฝ้าอยู่ด้านหลังจนนางนพมาศคนอื่นๆ ขยับเก้าอี้หนีฉันหมดล่ะ“น
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ปรับใจ(2)
จ๋อม!เสียงพี่เรย์ลงมาในอ่าง คนบ้า ทำไมชอบแกล้งกันแบบนี้นะมือหนาเอื้อมมือมาจากด้านหลังกอบกุมเอาทรวงอกที่เต่งตึงของฉัน พร้อมกับออกแรงบีบหนักเบาสลับกันไป“คิดถึงนะครับ ตอนที่ติดต่อไลลาไม่ได้ รู้ไหมว่าพี่ทรมานใจแค่ไหน พี่โดนไดมอนด์ชกไปตั้งสามหมัดแนะ” ฉันหันกลับมาหาพี่เรย์“เจ็บไหม” สองมือของฉันลูบไล้ตามสันกรามของเขา พี่เรย์ดึงมือฉันไปจูบที่หลังมือ“ไม่ครับ ถ้ามันทำให้พี่ได้เจอไลลาอีก พี่ยอม” พี่เรย์สบตากับฉัน นัยน์ตาของเขาบ่งบอกถึงความห่วงหาฉันแค่ไหนฉันค่อยๆ ยืดตัวไปข้างหน้าให้ริมฝีปากบางของฉันทาบทับกับริมฝีปากหนาครั้งนี้ฉันอยากเป็นคนเริ่มบ้าง ฉันส่งลิ้นเล็กเข้าไปกวาดน้ำหวานในโพงปากของพี่เรย์ เหมือนที่เขาชอบทำ ลิ้นบางเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นหนาดูดดึงสลับกันไป“อืม...” เสียงพี่เรย์พึมพำอย่างพอใจฉันยกเรียวแขนขึ้นโอบรอบคอหนา เอียงหน้าเล็กน้อยให้จูบเขาได้ถนัดขึ้น จากนั้นก็เปลี่ยนมาซุกไซ้ร์ซอกคอหนาแทน ฉันทั้งดูดทั้งแม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่วลำคอ“เก่งจัง..อ่า” พี่เรย์ออกปากชม ก็จำมาจากเขาทั้งนั้นแหละมือหนาข้างหนึ่งของพี่เรย์ก็ลูบไล้ไปทั่วตามร่างกายของฉัน ส่วนอีกข้างกอบกุมโนนเนื้ออวบนูนของ
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ สายไป
“ไปรถโน่นะ ไลลาไม่มีรถแล้ว” ฉันหันกลับมาบอกมิโน่“เชิญคร๊าบบบ คุณหนูไลลา” ฉันชงักกับคำพูดเล่นของมิโน่ เขากำลังพยายามอยู่สินะฉันหันไปยิ้มบางๆ ให้มิโน่ตอนนี้ฉันกับมิโน่นั่งอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์แถวหมู่บ้านของพวกเรา เราเลือกนั่งโต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวติดกับระเบียงไม้ที่รั้วประดับไปด้วยดอกไม้หลายชนิดอย่างสวยงาม“นึกว่าจะพาไปกินร้านอาหารหรูๆ ซะอีก” ฉันแกล้งพูดแซวมิโน่“ก็ไลลาชอบกินอาหารแบบบ้านๆ นิ ในร้านหรูมันไม่มีหรอก” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้“ทำเป็นรู้ดี..” ฉันแอบแขวะนิดหน่อย“อะไรที่เกี่ยวกับไลลา โน่รู้หมดแหละ” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยน์ตาของเขาไหววูบเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็ลองไม่รู้สิ มีนอยแน่” ฉันทำทีเป็นพูดเล่นไป ใช่ฉันรู้ รู้ว่ามิโน่ต้องการจะสื่ออะไร“ที่รู้ทุกอย่าง ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสักหน่อย” มิโน่พูดแล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง“มิโน่” ฉันเอื้อมมือไปกุมมือมิโน่ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร“โน่มาช้าไปใช่ไหม” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยตาดูเศร้าสร้อย“โน่ไม่ได้มาช้าหรอก แค่ไลลาไม่ได้รอโน่แล้ว” ถึงจะรู้ว่าเขาต้องเสียใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปได้จริงๆ“นั้นสินะ ใ
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ งอล
ฉันกลับมาจากทำงานเป็นเวลาบ่ายสอง เมื่อเช้าตอนออกไปรถพี่เรย์ก็จอดอยู่กลับมาก็ยังจอดอยู่ที่เดิม กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่มาหาฉัน ทีเมื่อวานล่ะทำเป็นห่วงก้าง เชอะ!ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่เรย์ เธอควรจะกลับห้องตัวเองนะไลลา แต่มือฉันมันกดกริ่งหน้าห้องเขาไปแล้ว“มาหาใครครับ” พี่เรย์ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นฉันเป็นอะไรอีกล่ะ? ทำเป็นถามว่ามาหาใคร แต่ก็เปิดประตูซะกว้างเลยนะ กลัวฉันไม่เข้าไปล่ะสิ ไม่เนียนเอาซะเลย“งั้นไม่รบกวนล่ะคะ” ฉันแกล้งจะเดินกลับห้องแขนเรียวยาวก็คว้าเอวฉันเข้าไปในห้องปั๊บ นึกว่าจะแน่“จะรีบไปไหน” พี่เรย์พูด ทำหน้าดุใส่“ก็กลับห้องสิคะ ถามได้” แกล้งกลับซะเลย“มากดกริ่งห้องเขา แล้วไม่เข้ามามันเสียมารยาท” ใครบอกมาเนี้ย ไม่เห็นจะเคยได้ยิน“ก็เจ้าของห้องหน้าบูด ไม่รับแขกนี่ค่ะ” พอโดนฉันว่าหน้าบูด ก็ปล่อยแขนออกจากเอวฉันแล้วก็หันหลังให้ทันที อะไรของเขา“เป็นอะไรค๊า” อ้อนสักหน่อย เดี๋ยวจะเสียเที่ยวที่เขาอุตส่าห์เล่นใหญ่ขนาดนี้แล้วฉันเดินไปกอดเอวหนาจากด้านหลัง เอาหน้ากับคางมน ถูไปมากับแผ่นหลังกว้าง“ไม่ต้องมาอ่อยซะให้ยาก” เนะยังไม่ยอมอีก“เหรอคะ” ฉันแกล้งล้วงมือขึ้นไป
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ ทำใจ
สองเดือนต่อมา...เสียงคลื่นน้ำสีเขียวมรกตสาดซัดเข้าชายฝั่ง ลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย ตอนนี้ฉันมาถ่ายแบบที่ทะเล บรรยากาศดีมาก และการถ่ายแบบที่ทะเลชุดที่ใส่ถ่ายก็ต้องเป็นบิกินี่ ไม่ได้ถ่ายคนเดียวมีนายแบบด้วยนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องชายฉันเอง ไดมอนด์ เพราะว่าถ่ายกับน้องตัวเองฉันก็เลยรับงานนี้ และเจ้าของงานก็คือ มิโน่ เป็นอีกคนที่ไม่ยอมให้ถ่ายกับนายแบบคนอื่น แล้วฉันก็ไม่ได้บอกพี่เรย์ด้วย ถ้าเขารู้ไม่ยอมให้ถ่ายแน่“ดีมากครับ สวยครับ” เสียงตากล้องชม เมื่อฉันกับน้องชายเริ่มโพสต์ท่าทาง“โอเครครับ เยี่ยมๆ ทุกคนเก่งมาก” ตากล้องชมทีมงานทุกคนเมื่อทำงานเสร็จ“พี่ไลลา น้ำค่ะ” ของขวัญถือน้ำมาให้ฉัน พร้อมกับเสื้อคลุม“แล้วน้ำฉันล่ะ” ไดมอนด์หันไปถามของขวัญ“ไดมอนด์ขา น้ำเย็นๆ มาแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเอาน้ำมาให้ไดมอนด์“พี่ไลลาร้อนไหมเดี่ยวของขวัญไปเอาพัดลมแบตเตอรี่มาให้” ของขวัญถามอย่างใจดี“ฉันอยากกำลังอยากได้อยู่พอดี ไปเอามาให้หน่อยสิ” เอะยังๆ อยู่นะน้องชายฉันเนี้ย“นาย เอ้ย..คุณโดมอนด์ ก็เรียกพวกสาวๆ ของคุณสิค่ะ พวกนั้นอยากจะบริการคุณจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบของขวัญก็เดินหนีไป
Last Updated : 2025-03-28Just Love...แค่ได้รักเธอ กังวล
หลังจากกลับมาจากถ่ายแบบที่ทะเล ฉันก็ขอพี่แมนนี่พักหน่อยเพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่เรย์ก็ทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงไม่ค่อยได้กลับมาคอนโด ไปหาดีไหมน่าจะยุ่งอยู่รึเปล่าฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึก LayMusic ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปที่ห้องสุดทางเดิน ฉันเลือนประตูกระจกไปด้านข้าง โคมไฟบนโต๊ะส่องแสงพอให้มองเห็นภายในห้อง ใบหน้าคมขาวเนียนกำลังนอนหลับอยู่บนโซไฟตัวใหญ่ เวลาหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอก แต่ถ้าตื่นล่ะก็คนล่ะเรื่องเลย ฉันเดินไปหยิบผ้าห่มที่โต๊ะข้างโซฟามาคลุมร่างหนา ดูใกล้ๆ ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ฉันนั่งลงกับพื้นพรมมองหน้าพี่เรย์ ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆ“แอบลักหลับพี่หรอ ไลลา” พี่เรย์พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา“รู้ได้ไงว่าเป็นใคร” ยังไม่ลืมตาซะหน่อยพี่เรย์ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงฉันไปนั่งตรงกลาง แขนแกร่งก็โอบรอบเอวฉันไว้หลวมๆ“ก็เมียพี่นิ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ”เพิ๊ยะ ฉันตีแขนเขาไปหนี่งที พูดจาแสลงหู“ใครเมียพี่ค่ะ” ยังไม่ได้แต่งกันสักหน่อย“ทบทวนความจำสักหน่อยไหมล่ะ” เห็นไหมล่ะ พอตื่นมาก็หื่นใส่เลย“ทบทวนเรื่องไหนคะ เรื่องพี่เรย์กับมินนี่นะหรอ” ฉันเลยแขวะเข้าให้“ไม่
Last Updated : 2025-03-28
Latest chapter
Just Love...แค่ได้รักเธอ ส่งท้าย
แถมอีกนิด...หลังจากคลอดลูกฉันก็ฟิตหุ่นอย่างหนักจนตอนนี้ฉันก็กลับมาหุ่นดีเหมือนเดิมแล้วราเรซก็เป็นเด็กดีมากไม่งอแง้ให้ฉันต้องเหนื่อยเลย“แม่ค่ะ ฝากราเรซแป๊บนะ” ฉันหันไปบอกแม่ ตอนนี้แม่ฉันมาอยู่ช่วยเลี้ยงหลานชั่วคราว“จะไปไหนลูก” แม่หันมาถามฉัน“ไปธุระนิดหน่อยค่ะ”ตอบแม่เสร็จฉันก็เดินขึ้นรถคู่ใจตรงดิ่งไปยัง ST ผับ เพราะอะไรนะหรอ หึ!สายของฉันรายงานมาว่า สามีฉันและเพื่อนๆ ของเขารวมทั้งไอ้น้องชายตัวแสบด้วยกำลังถ่ายเอ็มวีเพลงโปรโมทค่ายของพวกเขาพวกนั้นพานางแบบสาวสวยหุ่นเอ็กซ์ยี่สิบกว่าคนใส่บิกินี่มาถ่ายแต่นั้นก็ไม่เท่าไรหรอก พอได้เห็นรูปที่สายของฉันส่งมาก็ทำให้ฉันปิ๊ดแตกทันทีเมื่อสามีตัวดีของฉันนั่งอยู่บนโซฟาแล้วมีสาวๆ นั่งขนาบข้างคนหนึ่งก็ลูบไล้อีกคนก็เต้นยั่วและที่สำคัญพี่เรย์จับก้นแล้วก็โอบยัยพวกนั้นด้วย เพราะฉะนั้นต้องมีฉันร่วมแฟรมด้วยก็ฉันนะนางแบบหุ่นเอ็กซ์ตัวแม่“สวัสดีค่ะ ทุกคน” เมื่อฉันปรากฏตัวก็ทำให้ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวใช่ว่ามองเพราะฉันคือเมียของพี่เรย์หรอกนะ แต่ที่มองก็เพราะว่าฉันใส่บิกินี่สุดวาบหวิวแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังรู้สึก“แบะ! เจ้า” เฮียซัมดี“แล่มมาก” เฮียเจ
Just Love...แค่ได้รักเธอ บทส่งท้าย
บทส่งท้าย....วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต เป็นความฝันของลูกผู้หญิงทุกคนที่ใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะใส่ชุดแต่งงานสีขาวกระโปรงยาวๆ เดินไปบนพื้นพรมที่โปรยไปด้วยดอกกุหลาบหลายสีงานแต่งของฉันจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวที่ทางโรงแรมเขาเตรียมไว้ให้“พร้อมรึยังลูก” พ่อเดินเข้ามาถามฉัน“ค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนเข้าไปกอดพ่อ“ลูกสาวพ่อสวยจังเลย” ความอบอุ่นจากพ่อทำให้ฉันคลายความกังวลลงได้ไม่มีอ้อมกอดไหนจะอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของพ่อแม่แล้วล่ะตื่นเต้นจัง ฉันเดินค้วงแขนพ่อเข้ามาในงาน มีแขกมาร่วมงานกันมากมายเพื่อนของฉันก็มาด้วย มิโน่ เฌอรีน และหนูน้อยมิริน พวกเขาส่งยิ้มแสดงความยินดีมาให้กับฉันฉันมองไปเบื้องหน้าก็เจอกับผู้ชายหน้าคม ผิวขาวออร่าพุงเหมือนวันแรกที่เจอกันเขาอยู่ในชุดสูทสีขาวทำให้เขาดูน่ามองยิ่งนัก เขายืนส่งยิ้มแสนอบอุ่นมาให้“พ่อฝากลูกสาวพ่อด้วยนะ เรย์” พ่อฉันบอกเขา พร้อมกับจับมือฉันไปวางไว้บนมือหนาที่ยื่นมารอรับอยู่แล้ว“เรย์จะรักและดูแลไลลา ให้ดีที่สุด เรย์ให้สัญญาครับ” พี่เรย์ยืนยันคำมั่นกับพ่อของฉัน“แม่ฝากไลลาด้วยนะเรย์” ฉันเดินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ด้วยควา
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(3)
หนึ่งเดือนต่อมา ณ บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง“พ่อครับ ผมทำลูกสาวพ่อท้องครับ” เสียงผู้ชาย หล่อ ผิวขาว หน้าคม พูดขึ้น“ล้อเล่นใช่ไหมเนี้ย” ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าพ่อ ทำสีหน้างงงวยเป็นเสียงสนทนาระหว่างพ่อของฉันกับว่าที่สามี พี่เรย์ นี่เขาคุยกับผู้ใหญ่ไม่เป็นรึไงจะมาขอลูกสาวเขาแต่มาบอกกับพ่อเขาว่าทำลูกสาวเขาท้องเนี้ยนะ“จริงครับพ่อ” เสียงน้องชายตัวดีพูดเสริม ไดมอนด์“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีลูกชายผมมันใจร้อนไปหน่อยไม่รอให้ผมที่เป็นพ่อของมันมาพูดให้นะครับ” เสียงผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับภรรยาของเขา“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ” ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง เขาคือพ่อแม่ว่าที่สามีฉันเอง“ก็พ่อช้านิครับ” พี่เรย์หันไปโว๊ยพ่อตัวเอง“จะมาขอลูกสาวเขาทั้งที ไม่เตรียมสินสอดทองหมั้นมาแล้วใครเขาจะยกลูกสาวให้ ห๊ะ! ไอ้เรย์” พ่อพี่เรย์บ่นลูกชาย“นี่ค่ะ สินสอดแล้วก็ของหมั้น” แม่พี่เรย์วางพานที่เต็มไปด้วยเงินสด ทองแหวนเพชรและเครื่องประดับอื่นๆ มีใบโฉนดที่ดินด้วยฉันมองหน้าพี่เรย์อย่าง งงๆ“แล้วผมจะกล้าขัดได้ไง ในเมื่อพร้อมกันซะขนาดนี้” พ่อฉันได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ“เรื่องสินสอดนะให้เขาคุยกันเอง
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(2)
“เบาๆ สิ เดี๋ยวกระเทือนลูก” พี่เรย์แกล้งดุฉัน“แค่นี้เอง ไม่กระเทือนหรอกน่า” ฉันบอกพี่เรย์“งั้นมาต่อแขนต่อขาลูกหน่อยไหม” นั้นไงพอเห็นไม่ว่าอะไรเข้าหน่อยนี่ เอาใหญ่เลย“มาเล่นเกมส์กันก่อนดีกว่า” ฉันเสนอ“เกมส์อะไร” พี่เรย์พูดอย่างหงุดหงิดนิดๆ“มาเป่ายิงชุบกัน ผู้ชนะมีสิทธิ์ถอดเสื้อผ้าชิ้นไหนก็ได้ของผู้แพ้” ฉันอยากทรมานเขาเล่น“งั้นพี่ยอมแพ้ ไลลาถอดพี่ได้เลย” พี่เรย์พูดจบก็ทำท่าจะถอดเสื้อผ้าตัวเอง“ไม่ค่ะ ต้องเป่ายิงชุบก่อน” ไม่ยอมง่ายๆ หรอก อยากหื่นดีนัก“มาค่ะ ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” ฉันชนะฉันจับชายเสื้อข้างล่างของพี่เรย์แล้วก็ดึงออกทางศีรษะ“ถอดกางเกงเลยไม่ได้หรอ” ดูทำพูดเข้า ใจร้อนจริงฉันส่ายหน้าให้แทนคำตอบ“ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” พี่เรย์ชนะ“ถอดกระโปรงเลย” พูดจบก็พุงตัวมาจับฉันถอดกระโปรง“ทำไมไม่ถอดเสื้อก่อนเล้า..พี่เรย์ มันจั๊กจี้นะ ฮ่าๆ” เขาพยายามจะถอดกระโปรงให้ได้พอฉันยึดจับกระโปรงไว้พี่เรย์ก็จี้เอวฉัน“มาต่อเลย” เขายึดกระโปรงไปเป็นที่เรียบร้อย คนบ้าฉันต้องเอาหมอนมาวางที่ตักไว้แทนมันวาบหวิวไปหน่อย“ยันยิงเยาปักกะเป้ายิงชุบ” พี่เรย์ชนะอีกแล้ว“ถอดกางเกงในเลยทีนี้” โอ๊ยย
Just Love...แค่ได้รักเธอ เข้าใจ(1)
“อ้าว พี่เรย์มาได้ไงคะ” เฌอรีนถามเขาตอนนี่พี่เรย์จ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาเสียใจไหววูบไปกับน้ำตาที่เริ่มคลอ“เพราะแบบนี้สินะ ถึงไม่ยอมบอกพี่” พี่เรย์พูด สายตาเจ็บปวด“ไม่ใช่นะ ไลลามะ...” ฉันพยายามอธิบาย“พี่เข้าใจแล้วล่ะ” พี่เรย์กำลังจะเดินข้ามถนนหนีฉันไป“ฉันท้องกับพี่แก ยัยเฌอบ้า” ฉันหันมาตะคอกเฌอรีนฉันรีบวิ่งตามข้ามถนนโดยไม่ทันระวังตัว“ไลลา ระวัง” ฉันหันหน้ากลับมามองเฌอรีน เธอกำลังวิ่งตามฉันมาปริ๊นนนน โครม...เฌอรีนผลักฉันให้พ้นทางแต่ฉันก็กอดเฌอรีนไว้ด้วยเธอพลิกตัวเองไปทางรถยนต์ทำให้เฌอรีนโดนชนเต็มๆ“เฌอรีน!!” ฉันร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดจากหัวของเฌอรีน“ละ..ลูก ฉัน” มือของเธอกุมท้องตัวเองไว้“ไม่เป็นไรๆ ลูกยังโอเคร ไม่เป็นไรนะ” น้ำตาฉันไหลพราก สงสารเฌอรีน“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แกสมควรตาย ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันหันไปตามเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น แพทตี้หรอยัยแพทตี้เป็นคนขับรถชนเฌอรีน“ไลลา!” พี่เรย์วิ่งตาตั้งมาจากไหนก็ไม่รู้“ช่วยพยุงเฌอรีนหน่อย” ฉันบอกให้พี่เรย์ พยุงเฌอรีนแทนฉันฉันลุกขึ้นเดินตรงไปที่ยัยแพทตี้ ที่กำลังหัวเราะเหมือนคนบ้า“ซะใจมากใช่ไหม มานี่” ฉันกระชากผมแพทตี้อย่างแรงตามด้วยฝ่าม
Just Love...แค่ได้รักเธอ กังวล
หลังจากกลับมาจากถ่ายแบบที่ทะเล ฉันก็ขอพี่แมนนี่พักหน่อยเพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่เรย์ก็ทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงไม่ค่อยได้กลับมาคอนโด ไปหาดีไหมน่าจะยุ่งอยู่รึเปล่าฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึก LayMusic ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปที่ห้องสุดทางเดิน ฉันเลือนประตูกระจกไปด้านข้าง โคมไฟบนโต๊ะส่องแสงพอให้มองเห็นภายในห้อง ใบหน้าคมขาวเนียนกำลังนอนหลับอยู่บนโซไฟตัวใหญ่ เวลาหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอก แต่ถ้าตื่นล่ะก็คนล่ะเรื่องเลย ฉันเดินไปหยิบผ้าห่มที่โต๊ะข้างโซฟามาคลุมร่างหนา ดูใกล้ๆ ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ฉันนั่งลงกับพื้นพรมมองหน้าพี่เรย์ ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆ“แอบลักหลับพี่หรอ ไลลา” พี่เรย์พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา“รู้ได้ไงว่าเป็นใคร” ยังไม่ลืมตาซะหน่อยพี่เรย์ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงฉันไปนั่งตรงกลาง แขนแกร่งก็โอบรอบเอวฉันไว้หลวมๆ“ก็เมียพี่นิ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ”เพิ๊ยะ ฉันตีแขนเขาไปหนี่งที พูดจาแสลงหู“ใครเมียพี่ค่ะ” ยังไม่ได้แต่งกันสักหน่อย“ทบทวนความจำสักหน่อยไหมล่ะ” เห็นไหมล่ะ พอตื่นมาก็หื่นใส่เลย“ทบทวนเรื่องไหนคะ เรื่องพี่เรย์กับมินนี่นะหรอ” ฉันเลยแขวะเข้าให้“ไม่
Just Love...แค่ได้รักเธอ ทำใจ
สองเดือนต่อมา...เสียงคลื่นน้ำสีเขียวมรกตสาดซัดเข้าชายฝั่ง ลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย ตอนนี้ฉันมาถ่ายแบบที่ทะเล บรรยากาศดีมาก และการถ่ายแบบที่ทะเลชุดที่ใส่ถ่ายก็ต้องเป็นบิกินี่ ไม่ได้ถ่ายคนเดียวมีนายแบบด้วยนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องชายฉันเอง ไดมอนด์ เพราะว่าถ่ายกับน้องตัวเองฉันก็เลยรับงานนี้ และเจ้าของงานก็คือ มิโน่ เป็นอีกคนที่ไม่ยอมให้ถ่ายกับนายแบบคนอื่น แล้วฉันก็ไม่ได้บอกพี่เรย์ด้วย ถ้าเขารู้ไม่ยอมให้ถ่ายแน่“ดีมากครับ สวยครับ” เสียงตากล้องชม เมื่อฉันกับน้องชายเริ่มโพสต์ท่าทาง“โอเครครับ เยี่ยมๆ ทุกคนเก่งมาก” ตากล้องชมทีมงานทุกคนเมื่อทำงานเสร็จ“พี่ไลลา น้ำค่ะ” ของขวัญถือน้ำมาให้ฉัน พร้อมกับเสื้อคลุม“แล้วน้ำฉันล่ะ” ไดมอนด์หันไปถามของขวัญ“ไดมอนด์ขา น้ำเย็นๆ มาแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเอาน้ำมาให้ไดมอนด์“พี่ไลลาร้อนไหมเดี่ยวของขวัญไปเอาพัดลมแบตเตอรี่มาให้” ของขวัญถามอย่างใจดี“ฉันอยากกำลังอยากได้อยู่พอดี ไปเอามาให้หน่อยสิ” เอะยังๆ อยู่นะน้องชายฉันเนี้ย“นาย เอ้ย..คุณโดมอนด์ ก็เรียกพวกสาวๆ ของคุณสิค่ะ พวกนั้นอยากจะบริการคุณจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบของขวัญก็เดินหนีไป
Just Love...แค่ได้รักเธอ งอล
ฉันกลับมาจากทำงานเป็นเวลาบ่ายสอง เมื่อเช้าตอนออกไปรถพี่เรย์ก็จอดอยู่กลับมาก็ยังจอดอยู่ที่เดิม กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ไม่มาหาฉัน ทีเมื่อวานล่ะทำเป็นห่วงก้าง เชอะ!ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่เรย์ เธอควรจะกลับห้องตัวเองนะไลลา แต่มือฉันมันกดกริ่งหน้าห้องเขาไปแล้ว“มาหาใครครับ” พี่เรย์ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นฉันเป็นอะไรอีกล่ะ? ทำเป็นถามว่ามาหาใคร แต่ก็เปิดประตูซะกว้างเลยนะ กลัวฉันไม่เข้าไปล่ะสิ ไม่เนียนเอาซะเลย“งั้นไม่รบกวนล่ะคะ” ฉันแกล้งจะเดินกลับห้องแขนเรียวยาวก็คว้าเอวฉันเข้าไปในห้องปั๊บ นึกว่าจะแน่“จะรีบไปไหน” พี่เรย์พูด ทำหน้าดุใส่“ก็กลับห้องสิคะ ถามได้” แกล้งกลับซะเลย“มากดกริ่งห้องเขา แล้วไม่เข้ามามันเสียมารยาท” ใครบอกมาเนี้ย ไม่เห็นจะเคยได้ยิน“ก็เจ้าของห้องหน้าบูด ไม่รับแขกนี่ค่ะ” พอโดนฉันว่าหน้าบูด ก็ปล่อยแขนออกจากเอวฉันแล้วก็หันหลังให้ทันที อะไรของเขา“เป็นอะไรค๊า” อ้อนสักหน่อย เดี๋ยวจะเสียเที่ยวที่เขาอุตส่าห์เล่นใหญ่ขนาดนี้แล้วฉันเดินไปกอดเอวหนาจากด้านหลัง เอาหน้ากับคางมน ถูไปมากับแผ่นหลังกว้าง“ไม่ต้องมาอ่อยซะให้ยาก” เนะยังไม่ยอมอีก“เหรอคะ” ฉันแกล้งล้วงมือขึ้นไป
Just Love...แค่ได้รักเธอ สายไป
“ไปรถโน่นะ ไลลาไม่มีรถแล้ว” ฉันหันกลับมาบอกมิโน่“เชิญคร๊าบบบ คุณหนูไลลา” ฉันชงักกับคำพูดเล่นของมิโน่ เขากำลังพยายามอยู่สินะฉันหันไปยิ้มบางๆ ให้มิโน่ตอนนี้ฉันกับมิโน่นั่งอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์แถวหมู่บ้านของพวกเรา เราเลือกนั่งโต๊ะที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวติดกับระเบียงไม้ที่รั้วประดับไปด้วยดอกไม้หลายชนิดอย่างสวยงาม“นึกว่าจะพาไปกินร้านอาหารหรูๆ ซะอีก” ฉันแกล้งพูดแซวมิโน่“ก็ไลลาชอบกินอาหารแบบบ้านๆ นิ ในร้านหรูมันไม่มีหรอก” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้“ทำเป็นรู้ดี..” ฉันแอบแขวะนิดหน่อย“อะไรที่เกี่ยวกับไลลา โน่รู้หมดแหละ” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยน์ตาของเขาไหววูบเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็ลองไม่รู้สิ มีนอยแน่” ฉันทำทีเป็นพูดเล่นไป ใช่ฉันรู้ รู้ว่ามิโน่ต้องการจะสื่ออะไร“ที่รู้ทุกอย่าง ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสักหน่อย” มิโน่พูดแล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง“มิโน่” ฉันเอื้อมมือไปกุมมือมิโน่ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร“โน่มาช้าไปใช่ไหม” มิโน่สบตาฉันนิ่ง นัยตาดูเศร้าสร้อย“โน่ไม่ได้มาช้าหรอก แค่ไลลาไม่ได้รอโน่แล้ว” ถึงจะรู้ว่าเขาต้องเสียใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถกลับไปได้จริงๆ“นั้นสินะ ใ
