ปรับใจ(1)

“ผมชื่อเรย์ครับ เป็นแฟนไลลา ว่าที่พี่เขยไดมอนด์” พี่เรย์พูดจบก็ยิ้มหวานให้แม่ฉัน นี่เขาพูดอะไรของเขา แม่ฉันทำหน้างงใหญ่ล่ะ

“แฟนไลลาหรอลูก” แม่ถามพี่เรย์

“ครับ เรย์ขอเป็นลูกแม่อีกคนได้ไหมครับ” ฉันยืนอึ้งเป็นใบ้ พูดไม่ออกอยู่สองคนกับไดมอนด์ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดอะไรแบบนี้

“ได้สิลูก” ที่ยิ่งกว่าก็คือแม่ฉันก็เป็นไปกับเขาด้วย

“แม่ ใจง่ายจัง” ฉันเดินมากอดแม่พร้อมกับหอมแก้ม

“เอ้า ก็ว่าที่ลูกเขยหล่อซะขนาดนี้แม่จะปฏิเสธได้ไง” ดูแม่ฉันพูดเข้า

“แม่อ่ะ” ฉันเขินแล้วนะ แล้วดูเขาสิยิ้มอยู่ได้ ไอ้น้องชายก็อีกคน ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีจัง

งานลอยกระทง

“สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง คุณป้าน้าอาทั้งหลายที่มาร่วมงานลอยกระทงกันในวันนี้ ก็มาอุดหนุนกระทงของเด็กๆ ได้นะครับที่ท่าน้ำไว้สำหรับลอยกระทง แล้วเราก็มีการประกวดนางนพมาศด้วยนะครับ มาชมมาเชียร์ให้กำลังใจกันได้ที่หน้าเวทีกันเลยนะครับ”

บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งอย่างสวยงาม กำแพงวัดประดับไปด้วยโคมดวงเล็กๆ ผู้คนต่างก็มาร่วมงานกันอย่างหนาตา

“ตื่นเต้นหรอ” เสียงพี่เรย์ถามฉัน เขาไม่ยอมห่างฉันเลย นี่ก็มานั่งเฝ้าอยู่ด้านหลังจนนางนพมาศคนอื่นๆ ขยับเก้าอี้หนีฉันหมดล่ะ

“นิดหน่อยค่ะ” ฉันหันไปตอบ

“แล้วไดมอนด์ไปไหนล่ะ” ฉันถามพี่เรย์เมื่อไม่เห็นน้องชายนั่งอยู่ด้วย

“ไปหาอะไรกินมั้ง” พี่เรย์ตอบแล้วทำไมต้องหลบสายตาด้วย

“มันไปหากินสาวๆ ใช่ไหม” พี่เรย์ได้แต่ยิ้มแห้งๆ มาให้

ฉันส่ายหน้าให้กับความเข้าข้างกันไม่ถูกเรื่องของพี่เรย์ ฉันเห็นไดมอนด์ล่ะ มันกำลังยืนบ๊ายบายให้กับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วมันก็เดินมาหาฉัน

“ใกล้ถึงคิวพี่ยัง” ไดมอนด์ถาม

“มานี่ดิ” ฉันบอกให้น้องขยับมานั่งใกล้ๆ มันก็ขยับมาอย่าง งงๆ

“โอ๊ะ โอ๊ยยย” ฉันบิดหูมันแรงหนึ่งที

“อะไรเนี้ย ทำมอนด์ทำไม” ไดมอนด์นั่งกุมหูข้างที่ถูกฉันบิด

“ทำไมแกไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้าง ห๊ะ! ปล่อยเนื้อปล่อยตัวอยู่ได้” ฉันนั่งบ่นไดมอนด์ ชอบทำตัวมั่วไปทั่ว ไอ้น้องบ้า

“พี่ไลลามอนด์เป็นผู้ชายนะ พี่เรย์คร๊าบบบ ช่วยมอนด์ด้วย” แล้วไดมอนด์ก็หันไปอ้อเซาะพี่เรย์แทน

“อย่าดุมันนักเลย” พี่เรย์พูด

“อยากโดนอีกคนหรอค่ะ พี่เรย์” ฉันพูดเสียงดุใส่

“ไม่ครับ” พี่เรย์ดันไดมอนด์ออกจากบ่าทันที

จังหวะที่ฉันหันไปคุยกับพี่เรย์ก็เห็นฝูงผู้หญิงมาจากไหนก็ไม่รู้นั่งอยู่ด้านหลังพี่เรย์เต็มเลย พากันถ่ายรูปพี่เรย์ด้วย

“พี่เรย์ค่ะ”

“ครับ”

“มานั่งนี่” ฉันบอกให้พี่เรย์ขยับมานั้งข้างฉัน

“แกด้วยไดมอนด์”

แล้วฉันก็ค้องแขนพี่เรย์กับไดมอนด์ไว้คนล่ะข้าง ฮ่าๆ ๆ ของฉันค่ะ

และแล้วก็ถึงเวลาประกวดนางนพมาศสักที ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีเมื่อพิธีกรเอ่ยชื่อฉัน

“เอาล่ะคะมาดูกันว่านางนพมาศคนไหนจะได้รางวัลขวัญใจมหาชนในปีนี้ ใครที่ได้ดอกกุหลาบเยอะสุดมาดูกันค่ะ ขอให้นางนพมาศก้าวมาข้างหน้าคนล่ะหนึ่งก้าว เพื่อรอรับดอกไม้จากท่านผู้ชมนะคะ”

จากนั้นผู้ชายนับสิบต่างก็กู่กันเข้ามาที่หน้าเวทียื่นดอกกุหลาบให้ฉันหมดเลย ฉันย่อตัวนิดหน่อยเพื่อรับดอกไม้

“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณ

“ป้าครับ ผมเหมากุหลาบหมดนี้ครับ” ฉันหันไปตามเสียงนั้น พี่เรย์ เขายื่นบัตรเคดิตให้แม่ค้าขายดอกไม้

“พ่อหนุ่มป้าใช้ไม่เป็นหรอก ขอเป็นเงินสดได้ไหม” ป้าขายดอกไม้พูด พร้อมขำขันพี่เรย์

“ไดมอนด์ เอาเงินมายืมก่อน” พี่เรย์หันไปหาไดมอนด์

“โธ่..ตังค์ไม่มีเจือก โชว์ป๋าอีก” ไดมอนด์ส่ายหน้าให้พี่เรย์

แล้วพี่เรย์ก็หอบดอกกุหลาบพะรุงพะรังกับไดมอนด์สองคนเอามายื่นให้ฉัน

“ทำไมต้องเหมาด้วย” ฉันย่อตัวรับดอกไม้แล้วถามพี่เรย์

“จะได้ไม่มีหนุ่มคนไหนเอามาให้อีกไง” ฉันขำไปกับความขี้หวงของพี่เรย์

หลังจากนั้นพิธีกรก็ให้นางนพมาศแสดงความสามารถของแต่ล่ะคน ซึ่งฉันก็แสดงความสามารถในการเดินแบบ คนอื่นๆ ก็ร้องเพลงบ้าง รำ หรือไม่ก็ เต้น

“เอาล่ะคะ ต่อไปเราจะประกาศผลรางวัลกันแล้วนะคะ ผู้ที่ได้รับรางวัลขวัญใจมหาชนได้แก่ คุณไลลาค๊า..” ก็ต้องเป็นฉันล่ะ ได้ดอกไม้เต็มคันรถสะขนาดนั้น ฉันก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อรับรางวัล

“ต่อไปเราจะประกาศผลรางวัลผู้ชนะเลิศได้แก่ คุณไลลา ค๊า... ควบสองรางวัลไปเลย สำหรับนางนพมาศของเราในปีนี้”

พอประกวดเสร็จฉันกับพี่เรย์ก็เดินเล่นรอบงานลอยกระทง ส่วนไดมอนด์หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“พี่เรย์ ลอยกระทงกัน” ฉันจับมือพี่เรย์ไปที่แผงขายกระทงที่ทำจากขนมปังของเด็กๆ ฉันเลือกมาหนึ่งอัน แล้วก็จู่มือพี่เรย์ไปทีท่าน้ำ จังหวะที่จะก้าวลงบนพื้นไม้ ฉันก็ลืนพืดเกือบหงายหลังดีที่พี่เรย์ดึงไว้ทัน แขนแข็งแรงของพี่เรย์รัดเอวฉันไว้จากด้านหลัง

“ระวังหน่อยสิ” พี่เรย์ทำหน้าดุใส่ ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้

“ทำไม ทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ฉันยื่นหน้าไปถามอย่างยั่วอารมณ์

“อย่ามายั่ว เดียวโดนจัดหนักแน่” พี่เรย์คาดโทษฉัน ต้องกลัวป่ะ ฉันยักไหล่ให้หนึ่งทีประมาณว่า แล้วแต่ค่ะ

“มาขอขมา แล้วก็อธิษฐานกันค่ะ” พี่เรย์เดินมานั่งย่องๆ ข้างฉัน เรายกกระทงขึ้นเหนือหัวอธิษฐานพร้อมกัน เราต่างมองสบตากันใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

พอกลับมาจากงานลอยกระทงฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องนอน แต่แม่กับสามีของแม่ยังไม่กลับมาพร้อมฉัน เพราะท่านต้องอยู่ช่วยกันนับเงินเข้าวัดก่อน ไดมอนด์ก็ยังไม่กลับไม่รู้ไปเถลไถลอยู่ที่ไหน

ฉันนั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างอย่างสบายใจจนลืมไปว่ายังมีใครบางคนอยู่ด้วย รู้ตัวอีกทีก็เมื่อเห็นพี่เรย์เดินเข้ามาในห้องน้ำ ฉันรีบโกยฟองสบู่ให้มาปิดบังร่างกายไว้

“เข้ามาทำไมค่ะ ไม่เห็นหรอว่าคนเขาอาบน้ำอยู่” ฉันทำหน้าง้อใส่พี่เรย์

“พี่ก็อยากอาบเหมือนกันนะ” พี่เรย์พูดจบก็ถอดเสื้อยืดออกพร้อมกางเกง

“จะทำอะไรนะ อย่ามาแก้ผ้าตรงนี่นะ พี่เรย์” ฉันรีบเอามือปิดหน้าหันหลังให้ทันทีที่เขาถอดบล็อกเซอร์ออก

จ๋อม!