ได้ใจ(2)

ไลลา

ฉันเดินเข้ามาคุยโทรศัพท์ในห้องนอน ถ้าพี่เรย์รู้ว่าใครโทรมานะ.. ฉันโดนเขารังแกอีกแน่

“มีอะไร” ฉันถามออกไป ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขาสักเท่าไร

“คิดถึง โทรหาไม่ได้หรอ” เสียงปลายสายตอบมา

“นายไม่ควรคิดถึงใคร นอกจากภรรยาของตัวเอง” ฉันตอบด้วยความหงุดหงิด

“ยังไม่หายโกรธโน่อีกหรอ” มิโน่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แล้วทำไมฉันต้องหวั่นไหวกับน้ำเสียงของเขาด้วยเนี้ย

“ไม่ได้โกรธสักหน่อย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“งั้นให้โน่เลี้ยงข้าวสักมื้อนะ ถ้าไม่โกรธจริงๆ ห้ามปฏิเสธล่ะ” ฉันรอบถอนหายใจที่ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

“ก็คงงั้นแหละ” จำต้องตกลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ขอโน่ไปหาไลลาได้ไหม”

“มิโน่!” ฉันพูดด้วยเสียงดุ

“ล้อเล่นน่า ถ้าไลลาไม่รังเกียจขอโทรรึแชทหาได้ไหม” มิโน่พูดด้วยเสียงอ้อนๆ

“ไลลาไม่เคยรังเกียจมิโน่นะ” ถึงจะโกรธแค่ไหนฉันก็เกลียดมิโน่ไม่ลง

“จริงหรอ งั้นแสดงว่ายัง รั..” ฉันรีบพูดขัดขึ้นก่อนที่มิโน่จะพูดคำบางอย่างออกมา

“แค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้าอ่ะ” ฉันกดวางสายมิโน่ทันที ใจฉันเต้นตึกๆ มือกำโทรศัพท์แน่น อะไรกัน ทำไมนะพอรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

ใจฉันมันก็เต้นแรง หวั่นไหวงั้นหรอ

“คุยกับใคร” ฉันเผลอสะดุ้งตัวแรง พี่เรย์มาตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย

“เปล่าค่ะ” ฉันไม่กล้าสบสายตาพี่เรย์เลย

“ทำไมต้องหลบตาด้วย” พี่เรย์จ้องหน้าฉันนิ่ง เหมือนฉันทำความผิดแล้วไม่ยอมรับ

“ก็เปล่านิค่ะ ไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง ขืนยังอยู่ในห้องนี้ต่อ ไม่เป็นผลดีต่อฉันแน่

“ไม่กิน” พี่เรย์พูดด้วยเสียงดุ

“ก็ไหนหิวข้าวค่ะ” ฉันถามออกไป

“ตอนนี้อยากกินอย่างอื่นแทน” พี่เรย์ยืนกอดอกจ้องฉันเขม็ง

“แต่ไลลาหิวข้าวค่ะ” ฉันเดินตรงไปที่ประตู พี่เรย์จับต้นแขนฉันไว้แน่นเขาบีบอย่างแรง

“เจ็บนะ!” ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ พยายามแกะมือหนาออกจากต้นแขน

“คุยกับใคร!!” พี่เรย์ตะคอกใส่หน้า

“จะคุยกับใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่นิ ปล่อย!” ฉันสะบัดแขนอย่างแรง ก็สามารถหลุดจากมือหนาได้

“หึ!! เดี๋ยวจะเกี่ยวให้ดู!” พี่เรย์กระชากตัวฉันอย่างแรง ทำให้ร่างบางของฉันปะทะกับร่างหนา พี่เรย์ใช้แขนอันแข็งแรงของเขารัดเอวฉันแน่น

“ปล่อยนะ!” ฉันระดมทุบหน้าอกหนาหวังให้เขาปล่อย

พี่เรย์จับฉันโยนใส่เตียงนอน ฉันรีบคลานหนีไปอีกทางแต่ก็โดนเขาจับข้อเท้าลากลงมาอยู่ใต้ร่างหนา

พี่เรย์โฉมริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากบางของฉันอย่างรุนแรง

มือหนากระชากเสื้อครึ่งตัวของฉันจนขาด กระโปรงก็โดนฉีกตามรอยแยกจนขาดเหมือนกัน ป่าเถื่อนที่สุด

“พี่เรย์ค่ะ อย่าทำอะไรไลลาเลยนะ” ฉันอ้อนวอนเผื่อเขาจะหยุดการกระทำแสนป่าเถื่อนนี้ได้

“ก็ไลลาดื้อนิค่ะ เพราะฉะนั้นต้องโดนทำโทษ” พี่เรย์ในตอนนี้น่ากลัวมาก เหมือนพวกโรคจิตหื่นกระหาย สายตาพี่เรย์ร้อนแรงรู้สึกเหมือนจะหลอมละลายไปซะให้ได้

“อย่านะ” ฉันยึดมือพี่เรย์ไว้เมื่อเขาดึงแพนตี้จิ๋วของฉัน สองมือฉันมัวแต่ยึดกางเกงแพนตี้ มือหนาอีกข้างของพี่เรย์ก็โฉมดึงบราซิลิโคลออกจากรวดเร็ว เขาก้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปากหนาครอบครองยอดอกทันที สร้างความเสียวสะท้านไปทั่งตัว ฉันปล่อยมือจากแพนตี้มาทึ่งเรือนผมพี่เรย์แทน

“อ๊ะ...โอ๊ยยย” ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อพี่เรย์กัดยอดอกอย่างแรง

มือหนาข้างหนึ่งก็บีบเคล้นก้อนเนื้อนิ่มแรงๆ รู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกจากอกอยู่แล้ว ทำไมเขาถึงรุนแรงขนาดนี้ มืออีกข้างก็ลากไต่ผ่านท้องน้อยลงไปกอบกุมโนนเนื้อช่วงล่างนิ้วร้ายแวกเข้าไปสร้างความรัญจวนใจอย่างหนัก รู้สึกเหมือนเขาจะเพิ่มเป็นสองนิ้วด้วยซ้ำนิ้วหัวแม่มือบดขยี่ติ่งเสียวจนฉันเผลอบิดเร่าอย่างอดไม่ได้

“อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ” ฉันไม่มีแรงต้านเขาเลยเหมือนโดนเขาสูบพลังงานไปจนหมด

“จำไว้นะไลลา อย่าดื้อกับพี่อีก” พี่เรย์พูดชิดแก้มเนียน จากนั้นพี่เรย์ก็เคลื่อนตัวลงต่ำอย่างรวดเร็ว เขาจับขาทั้งสองข้างของฉันพาดไว้ที่บ่าแกร่งสองแขนอันแข็งแรงล็อกขาฉันไว้แน่น

“อย่านะ พี่เรย์ อ๊ะ..อ๊า” สุดจะกลั้นเมื่อพี่เรย์ลงลิ้นหนากับจุดเสียวกลางกายของฉัน ลิ้นร้ายปัดกวาดไปทั่วโถงถ้ำ

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า” ฉันดิ้นเร้าไปกับจังหวะลิ้นของเขาทั้งดูดทั้งแม้มสลับกันไป รู้สึกเหมือนตัวลอยสูงขึ้น..สูงขึ้น แล้วก็ตกวูบลงมายังพื้นอันเย็นเฉียบ

พี่เรย์เคลื่ยนตัวขึ้นมาประกบจูบที่ริมฝีปากบางของฉันอย่างเร่าร้อน จากนั้นเขาก็ผละตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันมองตามร่างหนาก็เห็นพี่เรย์อดเสื้อผ้าออกแล้วก็หยิบกล่องสีดำนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ นี่เขาเอามันมาด้วยหรอ เขาหยิบมาหนึ่งชิ้นแล้วฉีกมันออกมาใส่ที่แก่นกายของตัวเอง

“พร้อมจะรับบทลงโทษรึยัง” พี่เรย์พูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้

ถ้าตอบว่าไม่พร้อมเขาจะหยุดไหมล่ะ ฉันเบี่ยนหลบสายตาของเขา เหมือนจะทำให้พี่เรย์พอใจมากเมื่อเขายัดแก่นกายเข้ามารวดเดียวจนสุด

“โอ๊ยยย...” ฉันผวาสุดตัว ทำไมต้องป่าเถื่อนขนาดนี้ ฉันแอบเอาคืนด้วยการข่วนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าของพี่เรย์ เกิดรอยเล็บและมีเลือดไหลซิบ คิดว่าทำให้เจ็บเป็นอยู่คนเดียวรึไง

“อ่า...ชอบแบบซาดิสก็ไม่บอก เดี๋ยวพี่เรย์จัดให้ครับ” ยังไงฉันก็เสียเปรียบเขาอยู่ดี

พี่เรย์จับฉันพลิกตัวคุกเข่าคล้ายสัตว์สี่ขา ฉันรีบเอามือยันพื้นเตียงไว้กลัวหน้าคะมำ

จากนั้นพี่เรย์ก็สอดใส่จากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ..” จะรุนแรงอะไรหนักหนาเนี้ย

พี่เรย์เริ่มขยับช้าๆ เนิบๆ แล้วก็เริ่มเร็วขึ้นถี่ขึ้น ยิ่งลึกก็ยิ่งจุก เขากระแทกเข้ามาไม่มียั้ง ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวนิดๆ แล้วล่ะ ถ้าเขายังไม่หยุดฉันได้เป็นลมแน่

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

เสียงฝ่ามือหนาฟาดบั้นท้ายฉันอย่างแรงรู้สึกแสบร้อนบริเวณช่วงท้าย สองมือหนาเอื้อมมาบีบเคล้นก้อนเนื้อนิ้วชี้เขี่ยขยี่กับยอดอกที่แข็งเป็นไต

“อ่า...ตอดแรงชิบ” เขาสถบคำหยาบออกมา

พี่เรย์เร่งจังหวะเร็วขึ้นส่งแรงกระแทกมาไม่ยั้ง และแล้วฉันก็รู้สึกเหมือนถูกโยนขึ้นแตะฝั่งฝันอย่างสมอารมณ์

“อ๊ะ/อ่า” สองเสียงประสานกันเมื่อถึงจุดที่ต้องการ

ฉันหอบหายยกใหญ่ จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมเขาชอบรังแกร่างกายฉันจัง ระหว่างเราสองคนมันคืออะไร แค่สนุกอย่างนั้นใช้ไหม...