"One contract. One year. No feelings. Dapat gano’n lang kasimple." - Lucian Villafuerte *** Ysabelle Cruz needed money. Lucian Villafuerte needed a wife. Isang kontrata ang nag-ugnay sa kanila—walang love, walang commitments, at higit sa lahat, may expiration date. Sa loob ng isang taon, magpapanggap silang perfect couple sa harap ng mundo, pero sa likod ng saradong pinto, para silang estranghero. Pero paano kung isang gabi, isang halik, isang yakap ang tuluyang gumulo sa plano? Paano kung ang pusong matagal nang sarado ay matutong umasa… at masaktan? Just when Ysabelle started to believe in their marriage, she discovered the painful truth—she was never meant to stay in his life. Isa lang siyang pawn sa isang mas malaking laro. At sa mundong ginagalawan ni Lucian, love is not enough to save her. When the contract ends, will he fight for her… or will he let her go?
View MoreYsabelle’s POVBigla akong kinabahan nang makita ko si Lucian na dahan-dahang naglalakad papalapit sa table kung saan ako nakaupo kasama si Wade. Sa bawat hakbang niya, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng hangin sa paligid. Para bang may paparating na bagyong hindi mo maiiwasan—hindi mo alam kung masisira ka, o madadala lang ng hangin palayo.Tahimik akong napalunok. I tried to maintain a calm expression, pero hindi ko maitago ang kaba sa bawat pintig ng puso ko. I felt Wade glance at me, probably sensing the sudden tension.Lucian stopped right next to us. His towering presence and commanding aura made everyone around pause—even the air seemed to still.“Pwede ko ba munang hiramin ang asawa ko?” tanong niya, malamig ang boses at hindi man lang inaalis ang matalim niyang titig sa akin.“Sure, Lucian,” sagot ni Wade, may ngiting pilit sa labi, pero may bahid ng pagka-ilang sa tono niya. “It was such a nice meeting, your wife.”Hindi ako nakakibo. Hinawakan ako ni Lucian sa kamay, at
Ysabelle’s POVTahimik lang akong nakaupo sa plush velvet na couch sa loob ng kwarto, ang mga daliri ko'y naglalaro sa laylayan ng suot kong bathrobe habang ang mga mata ko ay walang direksyong nakatingin sa sahig na gawa sa marmol. Pero kahit gaano ito ka-luxurious, hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip sa dibdib. Parang ako ay nakakulong sa isang golden cage—maganda sa labas, pero malamig at walang kalayaan sa loob.Naghihintay ako. Hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas. Ang sabi ni Lucian, may tauhan daw siyang magdadala ng bagong dress na susuotin ko para sa event. I was supposed to look at the part. To look like someone who belongs.Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mula sa liwanag ng hallway ay pumasok si Lucian, suot ang isang itim na three-piece suit na lalong nagpatingkad sa kanyang karismang nakakabighani. Sa likod niya ay ang assistant niyang babae na may dalang paper bag mula sa isang high-end boutique.Hindi ko maiwasang mapatingin sa assis
Ysabelle's POV Malayo ang tingin ko habang hawak ng malamig kong mga daliri ang matabang champagne flute na wala pa ring bawas. Sa paligid, puno ng ingay at tawanan ang engrandeng selebrasyon. Ang buong venue ay kumikislap sa ilalim ng malalaking chandelier, at sa bawat sulok ay makikita ang mga taong ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig.Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, pakiramdam ko ay wala akong lugar dito.Si Lucian ay nasa kabilang bahagi ng bulwagan, abala sa pakikipag-usap sa grupo ng mga kilalang negosyante. Sa bawat kilos niya, kita ang awtoridad—ang tikas ng tindig, ang natural na paraan ng pagpapahayag ng opinyon na tila lahat ng nakapaligid sa kanya ay pawang tagapakinig lamang.Napakalamig niya kanina bago kami pumasok sa party. Ngayon naman, parang hindi ako umiiral sa mundo niya.Huminga ako nang malalim. Hindi ko dapat hayaan na maapektuhan ako nito. Pero ang tahimik kong mundo ay biglang gumuho nang marinig ko ang isang boses mula sa likuran ko."Wow. Hindi a
Ysabelle's POV Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko habang dahan-dahang iminulat ang aking mga mata. Saglit akong natigilan nang mapansin kong may kakaiba sa paligid ko.Hindi ito ang simpleng kwarto na kinasanayan ko sa bahay namin.Ang matataas na kisame, ang chandelier na bumabalot sa buong silid sa ginintuang liwanag, ang malalambot na unan na parang ulap sa ilalim ng aking ulo—lahat ng ito ay paalala ng bagong mundo na kinasadlakan ko.At sa harapan ko, nakatayo si Lucian Villafuerte, nakapamulsa, nakatingin sa akin na parang isang hukom na naghihintay ng aking sentensiya."Good. You’re awake," malamig niyang sabi.Sinubukan kong umupo nang maayos, naguguluhan pa rin sa presensya niya sa kwarto ko."Lucian?" Napakunot ang noo ko. "Anong ginagawa mo rito?"Hindi niya ako sinagot. Sa halip, itinuro niya ang mga mamahaling paper bags at designer boxes na nakasalansan sa gilid ng kwarto ko."Those are for you," aniya, walang emosyon. "Starting today, you will get rid o
Ysabelle's POV "Anak, salamat sa Diyos! Bumuti na ang lagay ni Adrian!"Halos mabitawan ko ang cellphone sa lakas ng tibok ng puso ko. Napapikit ako, ninanamnam ang bawat salitang sinabi ni Mama. Ilang linggo rin akong nabuhay sa takot—takot na baka hindi umabot sa oras ang perang kailangan para sa operasyon, takot na baka mawalan ako ng kapatid sa murang edad niya. Pero ngayon, sa wakas, nakahinga na rin ako ng maluwag."Salamat, Ma…" mahina kong sagot, nanginginig ang boses. "Salamat sa Diyos…""Gusto kang makita ni Adrian, anak," sabi niya, ramdam ko ang galak sa kanyang tinig. "Paulit-ulit ka niyang hinahanap. Sinasabi niyang gusto ka niyang makasama kahit sandali lang."Mabilis akong tumango, kahit hindi niya ako nakikita. "Opo, Ma. Pupunta ako. Ngayon din."Agad akong bumangon mula sa kama at kinuha ang bag ko. Pero bago pa ako makalabas ng kwarto, bumungad sa akin si Lucian, nakatayo sa may pintuan, nakakunot ang noo at nakahalukipkip ang braso."Where do you think you’re goin
Ysabelle's POV Pagdating namin sa bahay, nanatili akong tahimik habang bumababa sa sasakyan. Ramdam ko pa rin ang bigat ng gabing iyon—ang mga insultong ibinato sa akin, ang malamig na tingin ng pamilya ni Lucian, at higit sa lahat, ang hindi ko maipaliwanag na lungkot sa mga mata niya. Nang magtama ang tingin namin ni Lucian, saglit siyang nagpakawala ng isang buntong-hininga bago tumango. "Go get some rest," aniya. Wala akong nagawa kundi tumango rin. Pero kahit pa pumasok na ako sa loob ng bahay at umakyat sa kwarto, hindi pa rin mapakali ang isip ko. Ang katahimikan ng silid ay parang isang malakas na sigaw sa loob ng utak ko. You are not one of us. Where did you even pick up this girl, Lucian? She has no class. Paulit-ulit iyong umaalingawngaw sa tenga ko. Hindi ako madaling matinag sa mga masasakit na salita, pero iba ang pakiramdam kapag harap-harapan kang pinapamukha na hindi ka kabilang sa mundo nila. Napatingin ako sa repleksyon ko sa malaking salamin sa kwarto. Si
Ysabelle's POV Pagbalik ko sa dining hall, parang may bigat ang bawat hakbang ko. Ramdam ko pa rin ang latay ng mga sinabi ni Lucia, ang matalim niyang titig, ang pangmamaliit na tila tatatak sa alaala ko nang matagal. Pero hindi puwedeng manaig ang takot. Habang papalapit ako sa lamesa, agad akong sinalubong ng malamig na tingin ng mga magulang ni Lucian. Pakiramdam ko, sinisiyasat nila ako, hinuhusgahan kung nararapat ba akong bumalik sa upuang itinakda sa tabi ni Lucian. Huminga ako nang malalim at umupo. Tahimik. Kahit wala silang sinasabi, ramdam ko ang bigat ng atmospera. Bumaling ako kay Lucian, na sa kabila ng tensyon, ay nananatiling kalmado. Parang wala siyang pakialam sa malamig na tinginan ng pamilya niya. "You took too long," mahina niyang sabi, pero may lambing sa tono niya. Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung paano niya nagawang balewalain ang presensya ng pamilya niya, pero sa simpleng paraan ng pagsasalita niya, tila pinaparamdam niyang nandito siya para
Ysabelle's POV Pinilit kong ipanatag ang sarili ko matapos ang mapait na tagpo sa harapan ng pamilya ni Lucian. Kahit pa paano, napanindigan niya ako sa harap ng mga magulang niya. Pero alam kong hindi iyon sapat para baguhin ang pagtingin nila sa akin. Ramdam ko pa rin ang malamig na hangin ng panghuhusga sa buong mansyon. Nang maramdaman kong nangangatal na ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa, dahan-dahan akong tumayo. “Excuse me,” mahinang sabi ko, pilit na hinuhubog ang isang mahina ngunit maayos na ngiti sa aking labi. “Pupunta lang ako ng restroom.” Saglit akong nilingon ni Lucian, at kahit wala siyang sinabi, alam kong sinusuri niya kung ayos lang ako. Tumango lang ako sa kanya at agad na umalis. Mabilis ang paglalakad ko palabas ng dining hall. Kailangan kong huminga. Kailangan kong mag-ayos ng sarili bago pa tuluyang bumigay ang emosyon ko. Sa isang bahay na kasing laki ng mansyon ng mga Villafuerte, hindi agad ako nakahanap ng restroom. Pero nang makakita ako ng isang k
Ysabelle's POV Malamig ang hangin nang bumaba kami mula sa sasakyan ni Lucian. Napakalaki ng ancestral mansion ng pamilya Villafuerte—isang simbolo ng yaman, kapangyarihan, at impluwensiya. Ang malalaking haligi ng bahay, ang mala-palasyong disenyo, at ang napakalawak na hardin ay tila ba sumisigaw ng isang bagay—hindi ako nababagay rito. Pero heto ako ngayon, nakatayo sa harapan ng pintuang magbubukas sa isang mundo kung saan hindi ako kailanman kabilang. Ramdam ko ang mabigat na tingin ni Lucian sa akin habang inaayos ko ang sarili ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko—hindi niya ito mahigpit na hinigpitan, pero sapat lang upang ipaalam sa akin na hindi ako nag-iisa. “Handa ka na ba?” tanong niya, bahagyang bumaba ang boses. Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung paano. Sa halip, tumango na lang ako at hinigpitan ang hawak sa kanyang kamay. Pagkapasok namin sa loob ng mansion, bumungad sa akin ang isang engrandeng sala na parang nasa isang magazine cover. Mamahaling c
Ysabelle's POV"Kailangang maoperahan ang iyong kapatid sa lalong madaling panahon," sabi ng doktor nang makapasok ako sa silid ng aking kapatid rito sa ospital. "Ang brain tumor ay delikado kasi nasa tabi lang ng brain cells at kapag lumaki ng tuluyan ay pwedeng ma-disturb ang mga brain cells na ito na pwedeng magresulta sa sakit, dementia o kamatayan."Naramdaman kong parang may isang matalim na kutsilyong dumaan sa puso ko. Nabitawan ko ang bitbit kong bag at napatingin ako kay Mama. Humakbang siya papalapit sa aking kapatid at mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng nakababatang kapatid ko, si Adrian, na mahina nang nakahiga sa hospital bed. Ang mukha niya ay maputla, ang katawan niya ay payat na payat na parang kaunting hangin na lang ay madadala na siya palayo sa amin."Doc… magkano po ang kailangan para sa operasyon?" tanong ko, kahit hindi ko alam kung kaya ko bang tanggapin ang sagot.Tumingin sa akin ang doktor, may lungkot sa kanyang mga mata. "Aabot ito sa kalahating milyo...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments