All Chapters of His Temporary Wife: Falling For My Contract Husband: Chapter 1 - Chapter 10

Ysabelle's POV"Kailangang maoperahan ang iyong kapatid sa lalong madaling panahon," sabi ng doktor nang makapasok ako sa silid ng aking kapatid rito sa ospital. "Ang brain tumor ay delikado kasi nasa tabi lang ng brain cells at kapag lumaki ng tuluyan ay pwedeng ma-disturb ang mga brain cells na ito na pwedeng magresulta sa sakit, dementia o kamatayan."Naramdaman kong parang may isang matalim na kutsilyong dumaan sa puso ko. Nabitawan ko ang bitbit kong bag at napatingin ako kay Mama. Humakbang siya papalapit sa aking kapatid at mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng nakababatang kapatid ko, si Adrian, na mahina nang nakahiga sa hospital bed. Ang mukha niya ay maputla, ang katawan niya ay payat na payat na parang kaunting hangin na lang ay madadala na siya palayo sa amin."Doc… magkano po ang kailangan para sa operasyon?" tanong ko, kahit hindi ko alam kung kaya ko bang tanggapin ang sagot.Tumingin sa akin ang doktor, may lungkot sa kanyang mga mata. "Aabot ito sa kalahating milyo

Ysabelle's POV Kinagabihan, pagkauwi ko sa bahay namin, parang doon lang ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit na nakaupo na ako sa gilid ng kama, hindi pa rin tumitigil ang utak ko sa pag-iisip.Magsisinungaling ba ako ng isang buong taon? Paano kung malaman ni Mama ang totoo? Kakayanin ba niyang matanggap na ipinagbili ko ang sarili ko para lang mailigtas si Adrian?Napaungol ako at tinakpan ang mukha ko ng mga kamay ko."Isang taon lang..." bulong ko sa sarili ko. "Pagkatapos nito, babalik din ang lahat sa dati."***Katatapos ko lang hugasan ang mukha ko nang biglang tumunog ang cellphone ko. Malakas ang tibok ng puso ko habang tinitingnan ang screen.Lucian VillafuerteDahan-dahan kong sinagot ang tawag. "Hello?" mahina kong sabi, para bang nangangamba sa kung ano ang maririnig ko mula sa kabilang linya."Wala ka nang oras para umatras, Ysabelle," malamig ang tinig ni Lucian. "Susunduin kita sa loob ng tatlumpung minuto. Maghanda ka."Napakagat ako sa labi ko. "Lucian, kailanga

Ysabelle's POV Tahimik ang biyahe pabalik sa mansyon.Nasa loob kami ng sasakyan ni Lucian, pero wala ni isa sa amin ang nagsasalita. Malamig ang ekspresyon niya, nakatutok ang mga mata sa daan habang hinahawakan ng mahigpit ang manibela. Samantalang ako, panay ang lingon sa bintana, pilit na itinatago ang bumabagabag sa isip ko.Alam kong galit siya. Hindi man niya sabihin nang diretso, nararamdaman ko ito sa bigat ng hangin sa pagitan namin. Pero wala akong pagsisisi sa ginawa ko. Hindi ko kayang tiisin na hindi makita si Adrian.Napatingin ako sa kanya. Diretso pa rin ang tingin niya sa kalsada, pero mahigpit ang pagkaka-clench ng panga niya, para bang may gusto siyang pigilan."Lucian..." mahina kong tawag.Hindi siya sumagot.Napabuntong-hininga ako. "Alam kong galit ka dahil lumabas ako nang hindi nagpapaalam, pero hindi ko gustong itago sa 'yo—"Napahinto ako nang bigla siyang lumingon sa akin, ang mga mata niya malamig at puno ng frustration."Hindi mo gustong itago sa 'kin?"

Ysabelle's POV Pinilit kong ipanatag ang sarili ko matapos ang mapait na tagpo sa harapan ng pamilya ni Lucian. Kahit pa paano, napanindigan niya ako sa harap ng mga magulang niya. Pero alam kong hindi iyon sapat para baguhin ang pagtingin nila sa akin. Ramdam ko pa rin ang malamig na hangin ng panghuhusga sa buong mansyon. Nang maramdaman kong nangangatal na ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa, dahan-dahan akong tumayo. “Excuse me,” mahinang sabi ko, pilit na hinuhubog ang isang mahina ngunit maayos na ngiti sa aking labi. “Pupunta lang ako ng restroom.” Saglit akong nilingon ni Lucian, at kahit wala siyang sinabi, alam kong sinusuri niya kung ayos lang ako. Tumango lang ako sa kanya at agad na umalis. Mabilis ang paglalakad ko palabas ng dining hall. Kailangan kong huminga. Kailangan kong mag-ayos ng sarili bago pa tuluyang bumigay ang emosyon ko. Sa isang bahay na kasing laki ng mansyon ng mga Villafuerte, hindi agad ako nakahanap ng restroom. Pero nang makakita ako ng isang k

Ysabelle's POV Pagdating namin sa bahay, nanatili akong tahimik habang bumababa sa sasakyan. Ramdam ko pa rin ang bigat ng gabing iyon—ang mga insultong ibinato sa akin, ang malamig na tingin ng pamilya ni Lucian, at higit sa lahat, ang hindi ko maipaliwanag na lungkot sa mga mata niya. Nang magtama ang tingin namin ni Lucian, saglit siyang nagpakawala ng isang buntong-hininga bago tumango. "Go get some rest," aniya. Wala akong nagawa kundi tumango rin. Pero kahit pa pumasok na ako sa loob ng bahay at umakyat sa kwarto, hindi pa rin mapakali ang isip ko. Ang katahimikan ng silid ay parang isang malakas na sigaw sa loob ng utak ko. You are not one of us. Where did you even pick up this girl, Lucian? She has no class. Paulit-ulit iyong umaalingawngaw sa tenga ko. Hindi ako madaling matinag sa mga masasakit na salita, pero iba ang pakiramdam kapag harap-harapan kang pinapamukha na hindi ka kabilang sa mundo nila. Napatingin ako sa repleksyon ko sa malaking salamin sa kwarto. Si