Stay tuned for more updates. 🫶
Pagdating namin sa bahay, nanatili akong tahimik habang bumababa sa sasakyan. Ramdam ko pa rin ang bigat ng gabing iyon—ang mga insultong ibinato sa akin, ang malamig na tingin ng pamilya ni Lucian, at higit sa lahat, ang hindi ko maipaliwanag na lungkot sa mga mata niya. Nang magtama ang tingin namin ni Lucian, saglit siyang nagpakawala ng isang buntong-hininga bago tumango. "Go get some rest," aniya. Wala akong nagawa kundi tumango rin. Pero kahit pa pumasok na ako sa loob ng bahay at umakyat sa kwarto, hindi pa rin mapakali ang isip ko. Ang katahimikan ng silid ay parang isang malakas na sigaw sa loob ng utak ko. You are not one of us. Where did you even pick up this girl, Lucian? She has no class. Paulit-ulit iyong umaalingawngaw sa tenga ko. Hindi ako madaling matinag sa mga masasakit na salita, pero iba ang pakiramdam kapag harap-harapan kang pinapamukha na hindi ka kabilang sa mundo nila. Napatingin ako sa repleksyon ko sa malaking salamin sa kwarto. Simple lan
"Anak, salamat sa Diyos! Bumuti na ang lagay ni Adrian!" Halos mabitawan ko ang cellphone sa lakas ng tibok ng puso ko. Napapikit ako, ninanamnam ang bawat salitang sinabi ni Mama. Ilang linggo rin akong nabuhay sa takot—takot na baka hindi umabot sa oras ang perang kailangan para sa operasyon, takot na baka mawalan ako ng kapatid sa murang edad niya. Pero ngayon, sa wakas, nakahinga na rin ako ng maluwag. "Salamat, Ma…" mahina kong sagot, nanginginig ang boses. "Salamat sa Diyos…" "Gusto kang makita ni Adrian, anak," sabi niya, ramdam ko ang galak sa kanyang tinig. "Paulit-ulit ka niyang hinahanap. Sinasabi niyang gusto ka niyang makasama kahit sandali lang." Mabilis akong tumango, kahit hindi niya ako nakikita. "Opo, Ma. Pupunta ako. Ngayon din." Agad akong bumangon mula sa kama at kinuha ang bag ko. Pero bago pa ako makalabas ng kwarto, bumungad sa akin si Lucian, nakatayo sa may pintuan, nakakunot ang noo at nakahalukipkip ang braso. "Where do you think you’re going?" m
Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko habang dahan-dahang iminulat ang aking mga mata. Saglit akong natigilan nang mapansin kong may kakaiba sa paligid ko. Hindi ito ang simpleng kwarto na kinasanayan ko sa bahay namin. Ang matataas na kisame, ang chandelier na bumabalot sa buong silid sa ginintuang liwanag, ang malalambot na unan na parang ulap sa ilalim ng aking ulo—lahat ng ito ay paalala ng bagong mundo na kinasadlakan ko. At sa harapan ko, nakatayo si Lucian Villafuerte, nakapamulsa, nakatingin sa akin na parang isang hukom na naghihintay ng aking sentensiya. "Good. You’re awake," malamig niyang sabi. Sinubukan kong umupo nang maayos, naguguluhan pa rin sa presensya niya sa kwarto ko. "Lucian?" Napakunot ang noo ko. "Anong ginagawa mo rito?" Hindi niya ako sinagot. Sa halip, itinuro niya ang mga mamahaling paper bags at designer boxes na nakasalansan sa gilid ng kwarto ko. "Those are for you," aniya, walang emosyon. "Starting today, you will get rid of
Malayo ang tingin ko habang hawak ng malamig kong mga daliri ang matabang champagne flute na wala pa ring bawas. Sa paligid, puno ng ingay at tawanan ang engrandeng selebrasyon. Ang buong venue ay kumikislap sa ilalim ng malalaking chandelier, at sa bawat sulok ay makikita ang mga taong ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, pakiramdam ko ay wala akong lugar dito. Si Lucian ay nasa kabilang bahagi ng bulwagan, abala sa pakikipag-usap sa grupo ng mga kilalang negosyante. Sa bawat kilos niya, kita ang awtoridad—ang tikas ng tindig, ang natural na paraan ng pagpapahayag ng opinyon na tila lahat ng nakapaligid sa kanya ay pawang tagapakinig lamang. Napakalamig niya kanina bago kami pumasok sa party. Ngayon naman, parang hindi ako umiiral sa mundo niya. Huminga ako nang malalim. Hindi ko dapat hayaan na maapektuhan ako nito. Pero ang tahimik kong mundo ay biglang gumuho nang marinig ko ang isang boses mula sa likuran ko. "Wow. Hindi ako maka
Tahimik lang akong nakaupo sa plush velvet na couch sa loob ng kwarto, ang mga daliri ko'y naglalaro sa laylayan ng suot kong bathrobe habang ang mga mata ko ay walang direksyong nakatingin sa sahig na gawa sa marmol. Pero kahit gaano ito ka-luxurious, hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip sa dibdib. Parang ako ay nakakulong sa isang golden cage—maganda sa labas, pero malamig at walang kalayaan sa loob. Naghihintay ako. Hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas. Ang sabi ni Lucian, may tauhan daw siyang magdadala ng bagong dress na susuotin ko para sa event. I was supposed to look at the part. To look like someone who belongs. Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mula sa liwanag ng hallway ay pumasok si Lucian, suot ang isang itim na three-piece suit na lalong nagpatingkad sa kanyang karismang nakakabighani. Sa likod niya ay ang assistant niyang babae na may dalang paper bag mula sa isang high-end boutique. Hindi ko maiwasang mapatingin sa assistant niya.
Bigla akong kinabahan nang makita ko si Lucian na dahan-dahang naglalakad papalapit sa table kung saan ako nakaupo kasama si Wade. Sa bawat hakbang niya, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng hangin sa paligid. Para bang may paparating na bagyong hindi mo maiiwasan—hindi mo alam kung masisira ka, o madadala lang ng hangin palayo. Tahimik akong napalunok. I tried to maintain a calm expression, pero hindi ko maitago ang kaba sa bawat pintig ng puso ko. I felt Wade glance at me, probably sensing the sudden tension. Lucian stopped right next to us. His towering presence and commanding aura made everyone around pause—even the air seemed to still. “Pwede ko ba munang hiramin ang asawa ko?” tanong niya, malamig ang boses at hindi man lang inaalis ang matalim niyang titig sa akin. “Sure, Lucian,” sagot ni Wade, may ngiting pilit sa labi, pero may bahid ng pagka-ilang sa tono niya. “It was such a nice meeting, your wife.” Hindi ako nakakibo. Hinawakan ako ni Lucian sa kamay, at dahan-
Madaling araw na nang makauwi kami ni Lucian sa bahay niya—o mas tamang sabihing sa bahay na pansamantala kong tinitirhan bilang kanyang asawa. Hindi na kami nanatili sa bahay ng mga Villafuerte matapos ang engrandeng party. Siguro alam niyang hindi ko kakayanin ang presensya ng pamilya niya lalo na ang mapanirang dila ni Lucia at ang malamig na pagtingin sa akin nina Margarita at Dominic Villafuerte.Pagkapasok sa bahay ay dumiretso na ako sa aking silid. Tahimik ang buong paligid. Tanging yabag ng hakbang ko sa marmol na sahig at mahinang ugong ng air conditioner ang naririnig. Pagpasok ko sa loob, agad kong hinubad ang suot kong mamahaling evening dress—isang brand na ni hindi ko man lang pinangarap suotin dati dahil alam kong hindi ito abot ng kakayahan ko. Isa lang itong paalala ng mundong pilit kong ginagalawan ngayon.Naupo ako sa gilid ng kama, ang mga daliri ko ay mahigpit na nakabalot sa tela ng kumot. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Maganda ako—iyon ang sinasabi ng m
Kinabukasan, may kung anong bigat sa dibdib ko ang gumising sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba, sa pagod, o sa nalalabing takot mula sa nangyari kagabi. Hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Basta ang naaalala ko lang ay ang malamig na boses ni Lucian at ang pangungusap niyang paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko—“Name your price.” Napabalikwas ako ng bangon nang may kumatok sa pinto. “Ma’am Ysabelle?” mahinang tawag ng isa sa mga kasambahay. “Pasensiya na po, pero may bisita po si Sir Lucian sa baba… ayaw po naming istorbohin si Sir sa kwarto niya, baka po kayo na lang ang pwedeng bumaba.” Napakunot ang noo ko. “Bisita? Ngayong umaga?” tanong ko habang bumangon at kinapa ang robe sa gilid ng kama. “Opo, Ma’am. Kaibigan daw po ni Sir… si Sir Wade.” Wade. Agad akong kinabahan. Napatingin ako sa sarili ko sa salamin—naka-oversized T-shirt lang ako at manipis na pajama. Nakalugay pa ang buhok ko, at wala akong kahit anong makeup. Sa ayos kong ‘to, para akong bat
Kinabukasan, may kung anong bigat sa dibdib ko ang gumising sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba, sa pagod, o sa nalalabing takot mula sa nangyari kagabi. Hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Basta ang naaalala ko lang ay ang malamig na boses ni Lucian at ang pangungusap niyang paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko—“Name your price.” Napabalikwas ako ng bangon nang may kumatok sa pinto. “Ma’am Ysabelle?” mahinang tawag ng isa sa mga kasambahay. “Pasensiya na po, pero may bisita po si Sir Lucian sa baba… ayaw po naming istorbohin si Sir sa kwarto niya, baka po kayo na lang ang pwedeng bumaba.” Napakunot ang noo ko. “Bisita? Ngayong umaga?” tanong ko habang bumangon at kinapa ang robe sa gilid ng kama. “Opo, Ma’am. Kaibigan daw po ni Sir… si Sir Wade.” Wade. Agad akong kinabahan. Napatingin ako sa sarili ko sa salamin—naka-oversized T-shirt lang ako at manipis na pajama. Nakalugay pa ang buhok ko, at wala akong kahit anong makeup. Sa ayos kong ‘to, para akong bat
Madaling araw na nang makauwi kami ni Lucian sa bahay niya—o mas tamang sabihing sa bahay na pansamantala kong tinitirhan bilang kanyang asawa. Hindi na kami nanatili sa bahay ng mga Villafuerte matapos ang engrandeng party. Siguro alam niyang hindi ko kakayanin ang presensya ng pamilya niya lalo na ang mapanirang dila ni Lucia at ang malamig na pagtingin sa akin nina Margarita at Dominic Villafuerte.Pagkapasok sa bahay ay dumiretso na ako sa aking silid. Tahimik ang buong paligid. Tanging yabag ng hakbang ko sa marmol na sahig at mahinang ugong ng air conditioner ang naririnig. Pagpasok ko sa loob, agad kong hinubad ang suot kong mamahaling evening dress—isang brand na ni hindi ko man lang pinangarap suotin dati dahil alam kong hindi ito abot ng kakayahan ko. Isa lang itong paalala ng mundong pilit kong ginagalawan ngayon.Naupo ako sa gilid ng kama, ang mga daliri ko ay mahigpit na nakabalot sa tela ng kumot. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Maganda ako—iyon ang sinasabi ng m
Bigla akong kinabahan nang makita ko si Lucian na dahan-dahang naglalakad papalapit sa table kung saan ako nakaupo kasama si Wade. Sa bawat hakbang niya, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng hangin sa paligid. Para bang may paparating na bagyong hindi mo maiiwasan—hindi mo alam kung masisira ka, o madadala lang ng hangin palayo. Tahimik akong napalunok. I tried to maintain a calm expression, pero hindi ko maitago ang kaba sa bawat pintig ng puso ko. I felt Wade glance at me, probably sensing the sudden tension. Lucian stopped right next to us. His towering presence and commanding aura made everyone around pause—even the air seemed to still. “Pwede ko ba munang hiramin ang asawa ko?” tanong niya, malamig ang boses at hindi man lang inaalis ang matalim niyang titig sa akin. “Sure, Lucian,” sagot ni Wade, may ngiting pilit sa labi, pero may bahid ng pagka-ilang sa tono niya. “It was such a nice meeting, your wife.” Hindi ako nakakibo. Hinawakan ako ni Lucian sa kamay, at dahan-
Tahimik lang akong nakaupo sa plush velvet na couch sa loob ng kwarto, ang mga daliri ko'y naglalaro sa laylayan ng suot kong bathrobe habang ang mga mata ko ay walang direksyong nakatingin sa sahig na gawa sa marmol. Pero kahit gaano ito ka-luxurious, hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip sa dibdib. Parang ako ay nakakulong sa isang golden cage—maganda sa labas, pero malamig at walang kalayaan sa loob. Naghihintay ako. Hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas. Ang sabi ni Lucian, may tauhan daw siyang magdadala ng bagong dress na susuotin ko para sa event. I was supposed to look at the part. To look like someone who belongs. Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mula sa liwanag ng hallway ay pumasok si Lucian, suot ang isang itim na three-piece suit na lalong nagpatingkad sa kanyang karismang nakakabighani. Sa likod niya ay ang assistant niyang babae na may dalang paper bag mula sa isang high-end boutique. Hindi ko maiwasang mapatingin sa assistant niya.
Malayo ang tingin ko habang hawak ng malamig kong mga daliri ang matabang champagne flute na wala pa ring bawas. Sa paligid, puno ng ingay at tawanan ang engrandeng selebrasyon. Ang buong venue ay kumikislap sa ilalim ng malalaking chandelier, at sa bawat sulok ay makikita ang mga taong ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, pakiramdam ko ay wala akong lugar dito. Si Lucian ay nasa kabilang bahagi ng bulwagan, abala sa pakikipag-usap sa grupo ng mga kilalang negosyante. Sa bawat kilos niya, kita ang awtoridad—ang tikas ng tindig, ang natural na paraan ng pagpapahayag ng opinyon na tila lahat ng nakapaligid sa kanya ay pawang tagapakinig lamang. Napakalamig niya kanina bago kami pumasok sa party. Ngayon naman, parang hindi ako umiiral sa mundo niya. Huminga ako nang malalim. Hindi ko dapat hayaan na maapektuhan ako nito. Pero ang tahimik kong mundo ay biglang gumuho nang marinig ko ang isang boses mula sa likuran ko. "Wow. Hindi ako maka
Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko habang dahan-dahang iminulat ang aking mga mata. Saglit akong natigilan nang mapansin kong may kakaiba sa paligid ko. Hindi ito ang simpleng kwarto na kinasanayan ko sa bahay namin. Ang matataas na kisame, ang chandelier na bumabalot sa buong silid sa ginintuang liwanag, ang malalambot na unan na parang ulap sa ilalim ng aking ulo—lahat ng ito ay paalala ng bagong mundo na kinasadlakan ko. At sa harapan ko, nakatayo si Lucian Villafuerte, nakapamulsa, nakatingin sa akin na parang isang hukom na naghihintay ng aking sentensiya. "Good. You’re awake," malamig niyang sabi. Sinubukan kong umupo nang maayos, naguguluhan pa rin sa presensya niya sa kwarto ko. "Lucian?" Napakunot ang noo ko. "Anong ginagawa mo rito?" Hindi niya ako sinagot. Sa halip, itinuro niya ang mga mamahaling paper bags at designer boxes na nakasalansan sa gilid ng kwarto ko. "Those are for you," aniya, walang emosyon. "Starting today, you will get rid of
"Anak, salamat sa Diyos! Bumuti na ang lagay ni Adrian!" Halos mabitawan ko ang cellphone sa lakas ng tibok ng puso ko. Napapikit ako, ninanamnam ang bawat salitang sinabi ni Mama. Ilang linggo rin akong nabuhay sa takot—takot na baka hindi umabot sa oras ang perang kailangan para sa operasyon, takot na baka mawalan ako ng kapatid sa murang edad niya. Pero ngayon, sa wakas, nakahinga na rin ako ng maluwag. "Salamat, Ma…" mahina kong sagot, nanginginig ang boses. "Salamat sa Diyos…" "Gusto kang makita ni Adrian, anak," sabi niya, ramdam ko ang galak sa kanyang tinig. "Paulit-ulit ka niyang hinahanap. Sinasabi niyang gusto ka niyang makasama kahit sandali lang." Mabilis akong tumango, kahit hindi niya ako nakikita. "Opo, Ma. Pupunta ako. Ngayon din." Agad akong bumangon mula sa kama at kinuha ang bag ko. Pero bago pa ako makalabas ng kwarto, bumungad sa akin si Lucian, nakatayo sa may pintuan, nakakunot ang noo at nakahalukipkip ang braso. "Where do you think you’re going?" m
Pagdating namin sa bahay, nanatili akong tahimik habang bumababa sa sasakyan. Ramdam ko pa rin ang bigat ng gabing iyon—ang mga insultong ibinato sa akin, ang malamig na tingin ng pamilya ni Lucian, at higit sa lahat, ang hindi ko maipaliwanag na lungkot sa mga mata niya. Nang magtama ang tingin namin ni Lucian, saglit siyang nagpakawala ng isang buntong-hininga bago tumango. "Go get some rest," aniya. Wala akong nagawa kundi tumango rin. Pero kahit pa pumasok na ako sa loob ng bahay at umakyat sa kwarto, hindi pa rin mapakali ang isip ko. Ang katahimikan ng silid ay parang isang malakas na sigaw sa loob ng utak ko. You are not one of us. Where did you even pick up this girl, Lucian? She has no class. Paulit-ulit iyong umaalingawngaw sa tenga ko. Hindi ako madaling matinag sa mga masasakit na salita, pero iba ang pakiramdam kapag harap-harapan kang pinapamukha na hindi ka kabilang sa mundo nila. Napatingin ako sa repleksyon ko sa malaking salamin sa kwarto. Simple lan
Pagbalik ko sa dining hall, parang may bigat ang bawat hakbang ko. Ramdam ko pa rin ang latay ng mga sinabi ni Lucia, ang matalim niyang titig, ang pangmamaliit na tila tatatak sa alaala ko nang matagal. Pero hindi puwedeng manaig ang takot. Habang papalapit ako sa lamesa, agad akong sinalubong ng malamig na tingin ng mga magulang ni Lucian. Pakiramdam ko, sinisiyasat nila ako, hinuhusgahan kung nararapat ba akong bumalik sa upuang itinakda sa tabi ni Lucian. Huminga ako nang malalim at umupo. Tahimik. Kahit wala silang sinasabi, ramdam ko ang bigat ng atmospera. Bumaling ako kay Lucian, na sa kabila ng tensyon, ay nananatiling kalmado. Parang wala siyang pakialam sa malamig na tinginan ng pamilya niya. "You took too long," mahina niyang sabi, pero may lambing sa tono niya. Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung paano niya nagawang balewalain ang presensya ng pamilya niya, pero sa simpleng paraan ng pagsasalita niya, tila pinaparamdam niyang nandito siya para sa akin.