Chapter 7

Pinilit kong ipanatag ang sarili ko matapos ang mapait na tagpo sa harapan ng pamilya ni Lucian. Kahit pa paano, napanindigan niya ako sa harap ng mga magulang niya. Pero alam kong hindi iyon sapat para baguhin ang pagtingin nila sa akin. Ramdam ko pa rin ang malamig na hangin ng panghuhusga sa buong mansyon.

Nang maramdaman kong nangangatal na ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa, dahan-dahan akong tumayo.

“Excuse me,” mahinang sabi ko, pilit na hinuhubog ang isang mahina ngunit maayos na ngiti sa aking labi. “Pupunta lang ako ng restroom.”

Saglit akong nilingon ni Lucian, at kahit wala siyang sinabi, alam kong sinusuri niya kung ayos lang ako. Tumango lang ako sa kanya at agad na umalis.

Mabilis ang paglalakad ko palabas ng dining hall. Kailangan kong huminga. Kailangan kong mag-ayos ng sarili bago pa tuluyang bumigay ang emosyon ko.

Sa isang bahay na kasing laki ng mansyon ng mga Villafuerte, hindi agad ako nakahanap ng restroom. Pero nang makakita ako ng isang kwarto sa dulo ng hallway, agad kong binuksan ang pinto at pumasok.

Nilock ko ang pinto at humarap sa malaking salamin sa loob ng restroom.

Diyos ko.

Halos hindi ko na makilala ang sarili ko.

Namumula ang mga mata ko, at halatang pilit kong pinipigilan ang emosyon na gustong kumawala. Naramdaman ko ang sakit ng pang-iinsulto ni Margarita, ang panunuya ni Dominic, at ang kawalang-kibo ng iba pang bisita sa hapag.

Saan nga ba ako napunta?

Dahan-dahan kong hinilot ang sentido ko, pilit na iniipon ang lakas ko para bumalik sa mesa na tila isang arena ng laban. Hindi ako dapat magpatalo. Hindi ko dapat ipakita sa kanila na naapektuhan ako.

Kailangan kong lumaban.

Para sa kapatid kong si Adrian, hindi ko kailangang magustuhan ang buhay na ito—ang mahalaga, kayanin ko ito.

Huminga ako nang malalim at inayos ang sarili ko. Ginamit ko ang kamay ko para punasan ang luha sa gilid ng mata ko, saka bumuntong-hininga bago humakbang palabas.

Pagkabukas ko ng pinto, hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari.

Isang malakas na kamay ang biglang humila sa akin sa isang sulok ng hallway.

“Ack!” Napasinghap ako, gulat sa bilis ng pangyayari.

Sa isang iglap, natagpuan ko ang sarili kong nakasandal sa isang malamig na pader, mahigpit ang pagkakahawak sa braso ko.

Nang itaas ko ang tingin ko, bumungad sa akin ang isang babae—matangkad, may matapang na ekspresyon, at isang pares ng matatalim na mata na punong-puno ng galit.

Si Lucia Villafuerte.

Ang nag-iisang kapatid na babae ni Lucian.

Nagpumiglas ako, pero mas hinigpitan niya ang hawak sa braso ko.

“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo rito, ha?” bulong niya, pero ramdam ko ang diin sa bawat salita.

“A-anong ibig mong sabihin?” nauutal kong sagot, pilit na kumakawala sa hawak niya.

Mas lumapit siya sa akin, ang mukha niya ay bahagyang nakayuko para makuha ang direkta kong tingin.

“Hindi ka nababagay sa pamilya namin.”

Nanigas ang katawan ko sa narinig ko.

“Ano?”

“Alam mo kung ano ang ibig kong sabihin.” Malamig ang boses niya, at ramdam ko ang galit na kinikimkim niya sa bawat salita. “Huwag mong isiping ang kasal mo kay Lucian ay sapat na para maging bahagi ka ng pamilya namin. Kahit kailan, hinding-hindi kita ituturing na sister-in-law.”

Ramdam ko ang pamimigat ng dibdib ko, pero pilit kong hindi pinahalata.

“Lucia…” mahina kong sambit, pilit na pinipigilan ang nangingilid kong luha.

“Alam ko kung anong laro ang ginagawa mo,” dugtong niya. “Isang ordinaryong babae na biglang nagpakasal sa isang Villafuerte? Sa tingin mo hindi ko alam na may dahilan kung bakit ka pumayag sa kasunduang ‘yan?”

Napasinghap ako.

“Alam kong pera lang ang habol mo kay Lucian.”

Halos hindi ako makahinga sa bigat ng pananalita niya.

Pinipigilan kong mapahinga nang malalim, pero ramdam kong unti-unting humihigpit ang dibdib ko sa bigat ng sitwasyon.

Pinag-isipan na nila ako ng masama, wala pa man din akong nagagawa.

“Hindi ko niloloko si Lucian,” mahina kong sagot, pilit na binabawi ang lakas ng loob ko.

Tumaas ang isang kilay ni Lucia, at ang ngiting sumilay sa labi niya ay puno ng pangmamaliit.

“Talaga?” Hinawi niya ang buhok niya bago inilapit pa ang mukha niya sa akin. “Kung hindi pera ang habol mo, ano?”

Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa kanya ang sitwasyon ko. Hindi ko alam kung paano ipagtanggol ang sarili ko sa isang taong hindi man lang nagbigay sa akin ng pagkakataon na ipakita kung sino talaga ako.

Hindi ko man lang alam kung paano ipaintindi sa kanila na hindi ako dumating sa buhay ni Lucian para manggamit. Pero alam kong kahit anong sabihin ko ngayon, wala itong saysay.

“Hindi mo alam kung anong klaseng pamilya ang pinasok mo, Ysabelle.” Tumuwid ang tindig ni Lucia, ang mga braso niya ay nakatawid sa harapan niya. “Dapat mong malaman na hindi kita kailanman tatanggapin bilang asawa ng kapatid ko.”

Hindi ko alam kung paano ko napigilan ang luhang gustong kumawala sa mga mata ko. Sa halip, pinilit kong tumayo nang matuwid at tumingin ng diretso sa kanya. Alam kong wala akong laban sa kanya—sa pamilyang ito. Pero hindi ibig sabihin noon na magpapatalo ako.

Hindi ko alam kung anong nagbigay sa akin ng lakas, pero pilit kong binitawan ang malamig na tinig na lumabas mula sa bibig ko.

“Lucia.” Tinawag ko ang pangalan niya nang may diin.

Nagtaas siya ng kilay, tila nagulat sa pagbabago ng tono ko.

“Hindi ko kailangan ang pagtanggap mo para manatili rito.” Malinaw at walang bahid ng pagdadalawang-isip ang boses ko. “At hindi ko kailangang patunayan ang sarili ko sa ‘yo, dahil sa totoo lang, wala akong interest sa yaman ng pamilya ninyo.”

Nanlaki ang mata niya sa sagot ko. Tumigil siya ng ilang segundo, pero makikita sa mga mata niya ang hindi niya pagkatuwa sa sinabi ko. Muli siyang lumapit sa akin, bahagyang bumaba ang kanyang boses.

“Huwag kang magpapakasigurado,” aniya. “Dahil darating ang araw na mapapatunayan kong isa kang oportunista.”

“Kung ganoon…” Bahagyang lumamig ang tinig ko. “Maghintay ka na lang, Lucia. Dahil sigurado akong hindi mo makikita ang gusto mong makita.”

Tinitigan niya ako nang matagal bago tuluyang umalis.

Pagkaalis niya, saka ko lang napagtanto kung gaano kabilis ang tibok ng puso ko.

Napahawak ako sa dibdib ko, pilit na hinihila ang sariling bumalik sa wisyo.

Hindi pa man ako ganap na bahagi ng pamilyang ito, pero pakiramdam ko, isa na akong estrangherong pinagtutulungan sa sarili kong tahanan.