Chapter 5

Tahimik ang biyahe pabalik sa mansyon.

Nasa loob kami ng sasakyan ni Lucian, pero wala ni isa sa amin ang nagsasalita. Malamig ang ekspresyon niya, nakatutok ang mga mata sa daan habang hinahawakan ng mahigpit ang manibela. Samantalang ako, panay ang lingon sa bintana, pilit na itinatago ang bumabagabag sa isip ko.

Alam kong galit siya. Hindi man niya sabihin nang diretso, nararamdaman ko ito sa bigat ng hangin sa pagitan namin. Pero wala akong pagsisisi sa ginawa ko. Hindi ko kayang tiisin na hindi makita si Adrian.

Napatingin ako sa kanya. Diretso pa rin ang tingin niya sa kalsada, pero mahigpit ang pagkaka-clench ng panga niya, para bang may gusto siyang pigilan.

"Lucian..." mahina kong tawag.

Hindi siya sumagot.

Napabuntong-hininga ako. "Alam kong galit ka dahil lumabas ako nang hindi nagpapaalam, pero hindi ko gustong itago sa 'yo—"

Napahinto ako nang bigla siyang lumingon sa akin, ang mga mata niya malamig at puno ng frustration.

"Hindi mo gustong itago sa 'kin?" ulit niya, puno ng sarcasm ang boses. "Ysabelle, umalis ka sa bahay ko nang hindi ko alam, sumakay ng taxi mag-isa, at dumiretso sa ospital kung saan ang buong seguridad ay hawak ko. At iniisip mo pa rin na hindi mo ako nilihim?"

Napasinghap ako.

Gusto kong magsalita, pero wala akong maisagot.

May punto siya.

Bumaling siya ulit sa daan, pero nararamdaman ko pa rin ang tensyon sa kanya.

"Hindi mo naiintindihan ang sitwasyon mo, Ysabelle," patuloy niya. "Ang mundong ginagalawan ko ay hindi katulad ng nakasanayan mo. Hindi ito simpleng trabaho kung saan puwede kang umalis anumang oras. Ngayon, ikaw na ang asawa ko sa mata ng publiko. Ang bawat kilos mo, ang bawat galaw mo, may epekto sa akin."

Napakuyom ako ng kamao.

"Asawa sa papel, Lucian," mahinahon kong paalala. "Huwag mong kalimutan na kasunduan lang ‘to."

"Bakit hindi mo rin ipaalala ‘yan sa sarili mo?" mabilis niyang sagot, ang tingin niya ay parang tinatagos ang kaluluwa ko. "Dahil kung iniisip mo na may choice ka pa, nagkakamali ka."

Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang kamay ko sa narinig ko.

May kung anong klaseng panganib sa boses niya. Hindi ko mawari kung iyon ba ay pagbabanta o babala. Pero isang bagay ang malinaw—wala na akong kontrol sa buhay ko.

Pagpasok namin sa mansion, agad akong naglakad papunta sa hagdan para dumiretso sa kwarto ko. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong makalanghap ng hangin, makapag-isip. Pero bago pa ako makaabot sa unang baitang ng hagdan, nagsalita ulit si Lucian.

"Sa kwarto ko ka matutulog."

Napahinto ako. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya.

"Ano?"

Nakatayo siya sa tabi ng pinto, nakasandal ang isang kamay sa kanyang bulsa, habang ang mga mata ay nakatingin sa akin na parang sinusubok ang magiging reaksyon ko.

"Hindi mo sineryoso ang kasunduan natin, Ysabelle," aniya, isang mapanuksong ngiti ang sumilay sa kanyang labi. "Akala mo siguro wala akong kakayahang sundan ka. Pero ngayon, gusto kong ipaalala sa 'yo na ako ang may hawak ng buhay mo."

Napasinghap ako sa sinabi niya.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, pilit pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.

Naglakad siya palapit sa akin, bawat hakbang niya ay nagdadala ng tensyon sa pagitan namin.

"Simula ngayon, magkasama tayong matutulog sa iisang kwarto," aniya, bumaba ang boses niya, halos parang isang bulong. "Sa mata ng publiko, mag-asawa tayo. At gusto kong siguruhin na kahit dito sa bahay, hindi ka makakalimot sa papel mo."

Napaatras ako. "L-Lucian..."

Napatigil siya sa harapan ko, isang dangkal lang ang pagitan namin. Ramdam ko ang presensya niya, ang init ng katawan niyang bahagyang lumalapit sa akin. Pero ang mas lalong bumagabag sa akin ay ang paraan ng pagtitig niya sa akin.

Hindi ko alam kung naglalaro lang ba siya, o may gusto siyang patunayan.

"Hindi kita pipilitin sa isang bagay na ayaw mo," bigla niyang sinabi, malamlam ang boses. "Pero gusto kong tandaan mo ito, Ysabelle—hindi ako ang taong puwede mong takasan."

Nanlaki ang mga mata ko. "Hindi kita tinatakasan," bulong ko.

Napangisi siya, pero hindi iyon ngiti ng kasiyahan. "Lahat ng taong gustong lumayo sa akin, palaging bumabalik," aniya, may bahid ng pait sa boses. "Tingnan natin kung hanggang kailan mo kayang umiwas sa akin, Ysabelle."

Hindi ko alam kung paano ako nakapasok sa loob ng kwarto niya.

Masyadong mabilis ang mga pangyayari, at bago ko pa namalayan, nakatayo na ako sa gitna ng isang marangyang silid na higit pa sa inaasahan ko.

Ang buong kwarto ay may modernong disenyo—may malalawak na salamin, mamahaling chandelier, at isang malaking king-sized bed sa gitna. May sariling balkonahe, isang napakalaking closet, at isang study area na punong-puno ng mahahalagang dokumento.

Lumunok ako, pilit pinapanatili ang normal na paghinga. Hindi ko dapat hinahayaan na kontrolin ako ng sitwasyon.

"Anong gusto mong gawin ko?" tanong ko, halos pabulong.

Lumapit si Lucian sa akin, pero sa halip na sagutin ako, dumiretso siya sa gilid ng kama at hinubad ang kanyang coat, isinampay ito sa isang upuan.

"Matulog," sagot niya, diretso.

Napasinghap ako.

"A-Anong—"

"Huwag kang mag-alala, Ysabelle." Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, may bakas ng pagod sa mukha niya. "Hindi kita gagalawin."

Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong tumusok sa puso ko sa sinabi niya. Para bang… may lungkot sa tono niya.

"Hindi kita pinapagalitan dahil lang sa gusto kong kontrolin ka," patuloy niya, mas mahina ang boses. "Pero hindi mo pa naiintindihan kung anong mundo ang pinasok mo."

Tahimik lang ako.

"Maraming taong gustong pabagsakin ako, Ysabelle," aniya, may bahid ng seryosong babala sa boses niya. "At ngayon na nasa tabi kita, kasama ka na rin sa gulong ito."

Napalunok ako. "Anong ibig mong sabihin?"

Lumapit siya at bahagyang yumuko, ang mga mata niya ay diretsong tumitig sa akin.

"Ibig sabihin, kung may gusto mang sumira sa akin, puwede nilang gamitin ka."