Kabanata 001

Labis ang aking saya nang matagpuan ang sarili sa isang mamahaling restaurant na pina-book ng aking asawa. Ngayon ang aming third wedding anniversary kaya naman sobra ang aking pagka-excite dahil sa wakas ay naalala ng lalaki kung ano ang araw ngayon.

Sa tagal ng panahon naming nagsama, ngayon lang ako nito dinala sa isang marangya at mamahaling restaurant.

Nabaling ang aking paningin sa isang lalaking kakapasok pa lang sa loob, it was Lincoln, the love of my life, my soul and everthing, ang pogi talaga ng aking asawa.

Napabuntong-hininga ako at napalunok ng laway. Bigla akong kinabahan dahil sa titig ng lalaki nang makita niya ako. Halos hindi ako mapakali sa kinauupuan ngunit agad kong pinakalma ang sarili.

Pinilit kong ngumiti nang makita kong umupo ito sa aking harapan.

Tatlong taon na ang nakalipas nang ikinasal ako sa lalaking nasa harapan ko. It was only an accident, nabuntis ako nito nang hindi inaasahan. That was only a one night stand but when he knew I was pregnant, agad ako nitong inayang magpakasal. Wala akong choice kung ‘di ang tanggapin ang alok ng lalaki after all, he was my long time crush.

Lincoln Grey Griffin, the CEO of Griffin Company where I am also an employee.

Bumalik ako sa realidad nang marinig ang tikhim ng lalaki. Napakunot ang aking noo nang makita ang hawak nitong brown envelope saka ibinigay iyon sa akin.

“A-Ano ito? Hindi ba pwedeng mag-order muna tayo? Today is our third wedding anni—” Naputol ang aking sasabihin nang magsalita ito.

“I want a divorce, Octavia.”

Ano raw? Divorce?

Napanganga ako sinabi ng lalaki. Tama ba ang narinig ko o nabibingi lamang ako? Napapikit ako nang mariin saka huminga ng malalim. Tila ba nanigas ang aking katawan, unti-unting kumirot ang aking dibdib nang mag-sink in sa akin ang sinabi ng asawa.

Hihiwalayan ako nito. Iyon ang pagkakaintindi ko.

Kinurot ko ang aking hita baka sakaling nananaginip lamang ako ngunit hindi. Totoo ang mga nangyayari sa paligid ko. Naroon pa rin ang asawa ko sa aking harapan at titig na titig sa akin.

Nanginginig kong kinuha ang baso sa aking harapan at nilagok iyon. Gano’n pa rin, blanko ang ekspresyon ng aking asawa ngunit hindi pa rin nito inaalis ang titig nito sa akin.

Gusto kong sabihin ni Lincoln na prank lamang ang lahat ng nangyayaring ito, na walang katotohanan ang mga lumalabas sa bibig ng lalaki ngunit naghintay lamang ako sa wala. Hindi pa rin nito binabago ang ekspresyon, nanatili lamang itong seryoso at walang balak na baguhin ang lahat ng sinabi.

Sa oras na iyon, mas gumuho pa ang aking mundo. Unti-unti kong naramdaman ang mga espadang animo’y tumatarak sa aking dibdib na para bang hinihiwa ito ng pinung-pino. Dumating na ang kinakatakutan ko, iyon ay ang mawala ang lalaki sa buhay ko.

Muli, ay agad kong nilagok ang natitirang tubig sa baso. Tila ba napipi ako’t para bang may bagay na bumara sa lalamunan ko kaya hindi man lang ako makapagsalita.

Tinatagan ko ang loob hanggang sa nakaya kong magsalitang muli.

“B-Bakit? Anong nagawa ko sa’yo, Lincoln? May nagawa ba akong masama? May nagawa ba akong kinaaayawan mo? Hayaan mong baguhin ko ito, b-bigyan mo lamang ako ng isang pagkakataon, gagawin ko.” Gusto kong magwala sa mga panahong iyon ngunit pinigilan ko ang sarili, iniisip ko pa rin ang kapakanan ng aking asawa, ayaw kong gumawa ng tsismis at ikakahiya ng lalaki.

“Wala kang nagawa, Octavia. Wala kang mali, wala sa’yo ang problema. It’s not you, it’s me. I fell out of love, I’m so sorry…” Kinuyom ko ang kamao dahil sa sagot ni Lincoln sa akin. Hindi ako makapaniwala sa sinabi nito, halos ginawa ko ang lahat para maging okay lamang ang relasyon namin, binuhos ko ang sarili sa pagmamahal sa lalaki. Ibinigay ko ang lahat dito ngunit ito lamang ang ibibigay niya? Sakit?

Dapat ay pinatay na lamang niya ako. Pareho lang naman iyon. Buong buhay ko, inalay ko sa lalaki pati na ang aking pangarap kinalimutan ko pero gano’n pa rin, sinaktan pa rin ako ng lalaki. Nakakatawa lamang at ang tanga-tanga ko.

Hindi ko masisi ang lalaki, wala akong karapatang sisihin ito dahil alam kong nagsimula lamang sila sa isang arrange marriage, pinakasalan lamang ako nito dahil nagka-anak kaming dalawa.

Namuo ang aking mga luha sa mga mata ngunit kahit gano’n malinaw na malinaw pa rin sa aking paningin ang mukha at reaksyon ng lalaki. Kita ko ang malungkot nitong ekspresyon, siguro nga’y awa iyon. Awa para sa akin, hindi ko nga alam kung minahal nga ba ako nito o hindi. Sa tatlong taon naming pagsasama ay para bang ituring ako nitong hangin, walang pakialam sa akin, nagkakaroon lang ng pakialam kapag lasing o ‘di kaya’y gustong makipagtalik.

Napatawa ako sa aking sarili, para akong ginawang parausan lang ng lalaki, isang condom na kapag tapos nang gamitin, pwede nang itapon sa basaruhan. Naawa ako sa sarili’t ang liit-liit na rin ng aking tingin.

Rinig ko ang paghinga ng malalim ng lalaki na para bang nahihirapan din ito sa sitwasyon namin.

“I want a child O, at hindi mo man lang iyon maibigay sa akin. Bilang asawa ko dapat lang na bigyan mo ako ng anak, isa akong Griffin at namamalakad ng isang malaking kompanya dapat lang ay may maipakilala na akong tagapagmana ng posisyon ko. Binigyan kita ng tatlong taon, Octavia, sa loob no’n hindi mo man lang napunan ang responsibilidad na iyon kaya wala na akong rason para mamalagi pa sa relasyong ito.”

Biglang kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi ng lalaki. At kasalanan ko pa talaga ang lahat?

“Ginagawa ko naman ang lahat para mabigyan ka ng anak, Lincoln. Palagi akong pumupunta sa Doctor at nagpapa-check up para lang maging healthy-ng asawa sa’yo!!” inis kong sabi sa lalaki.

“Si-Simula no’ng nawala si Via sa atin doon na tayo nahirapang bumuo ulit. Hindi mo ba alam kung gaano kalaki ng epekto para sa akin simula nong mamatay si Via, ha? Ang kaisa-isang nating anak? Kung hindi ka sana—” Biglang naputol ang aking sasabihin nang malakas nitong hinampas ang mesa sa harap ko.

Napapikit ako ng mariin at nakaramdam ng takot para sa sarili. Ngunit nilakasan ko pa rin ang loob. Hindi dapat ako magpapatalo sa lalaking ito. Ipaglalaban ko ang karapatan ko, after all may laban ako dahil kasal kaming dalawa. Ako ang legal na asawa at hindi ang sekretarya niya.

Kahit pa na namamaga ang aking mga mata dahil sa mga luha ay nagawa ko pa ring tingnan ang mga mata ng aking asawa. Sa kabila ng pag-iyak ko kapalit naman noon ang walang kasimpa-simpatyang reaksyon ni Lincoln.

Pinunasan ko ang aking mga luhang nagbabadya na namang tumulo sa aking pisngi. Hindi ko dapat pinapakita sa lalaking ito na mahina ako. Pinikit ko ng mariin ang aking mga mata saka tiningnan ulit siya nang malamig. Ginaya ko rin ang ekspresyon niya ngunit mas hinigitan ko pa.

“Sign those papers, Octavia or else—”

“Or else ano? Papatayin mo rin ako kagaya ng nangyari sa anak natin? Gano’n ba ang gagawin mo? Hindi mo ako matatakot, Lincoln Grey Griffin!” galit kong saad sa lalaki.

Sa panahong iyon, marami na ang nakakapansin na costumer sa kanila. Halos lahat ng tao roon ay nakatitig lamang sa aking asawa, may mga ibang nagbubulong-bulongan at ang iba naman ay kinukunan ng litrato si Lincoln.

Sino ba naman ang hindi gagawin iyon? Si Lincoln Grey Griffin na ang nasa harapan nila, isa sa pinakamayamang negosyante sa Asya. Tinaguriang isa sa pinaka-hot at gwapo sa buong mundo. Halos lahat ng tao sa mundo ay kilala siya ultimo siguro aliens at multo kilala rin ito.

Halos lahat ng babae kinababaliwan ang asawa niya kabilang na ako sa mga babaeng iyon. Kaya nga sobrang swerte ko na mapangasawa ang lalaking ito. Napailing ako.

Hindi na pala ngayon.