“‘Nay! ‘Nay! Huwag mo po akong iwan, ‘Nay!” sigaw ko habang hinahabol ang pigura ng aking ina na naglalakad patungo sa maliwanag na bahagi. Huminto lamang ako nang makita siyang huminto sa paglalakad saka lumingon sa akin. Nilapitan ako nito at ngumiti ng matamis, hindi ko magawang suklian iyon dahil iyak lamang ako ng iyak sa kan’ya. Napaupo na lamang ako at niyakap siya sa paa.
Umupo agad ito at pinakatitigan ako. Hinawakan nito ang aking magkabilang pisngi saka nagsalita. “Bakit umiiyak ang anak ko?” tanong nito kaya mas lalo pa akong umiyak. “Shhh. Tahan na anak, ‘di ba sabi ko sa'yo; ayaw kong nakikita kang umiiyak?” Napailing ako at agad na pinunasan ang aking mga luha. Pinilit kong magsalita kahit na nahihirapan akong bumigkas ng kahit isang salita man lang. “I-Iiwan niyo na ako, ‘Nay! Hindi ko kayang mawala ka sa akin! Hindi ako papayag na iwan niyo ako. Kayo na lang ang natitirang nagmamahal sa akin dito, please ‘Nay isama niyo na lang ako sa inyo!” pagmamakaawa ko ngunit umiling lang si 'Nay Lucia. “Patawad, anak. Patawarin mo si Nanay dahil maaga kitang iiwan. Pakatandaan mong palagi lang kaming nakabantay sa’yo ng iyong ama. Hinding-hindi ka namin papabayaan… Alam mong mahal na mahal ka namin anak at marami ka pang pwedeng gawin sa mundo. Kailangan ka pa ng mga nagmamahal sa’yo. Hindi mo pa oras, anak….” Hagulhol lamang ang aking nagawa at mas hinigpitan pa ang yakap sa aking ina. Ayaw ko siyang mawala sa aking mga bisig kaya pilit ko siyang niyayakap ng mahigpit. Sumasakit na ang aking lalamunan pati na ang aking dibdib. Tanging bulong lamang ang aking narinig sa kan’ya at paulit-ulit niya itong binibigkas sa akin. “Patawarin mo ako, Octavia, anak… Patawarin mo ang nanay…” **** Nagising ako sa isang mahinang boses na bumubulong sa akin. Biglang tumigil ang pagtibok ng aking puso nang makita si Lincoln sa aking tabi. Agad akong napabalikwas nang maalala ang nangyari kanina. Si Nanay! Iyan lang ang tangi kong naiisip ngayon, hindi ko man lang pinansin ang aking asawang pumipigil sa aking tumayo. “Huwag mo akong pigilan, Lincoln! Pupuntahan ko ang Nanay, kailangan niya ako!” sigaw ko sa kan’ya kaya agad itong napatigil. Mabilis pa rin ang tibok ng aking puso na para bang galing ako sa isang paligsahan. Narito pa rin ang takot at pangamba sa aking puso, takot na baka totoo ang napanaginipan ko kanina. “Kailangan mong magpahinga, O. Hindi pa gaanong hilom ang mga sugat mo.” Doon lamang ako napahinto nang marinig ang sinabi niya at sa puntong iyon, naramdaman ko ang sakit at hapdi ng aking katawan. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang maraming sugat ang aking mga braso pati na ang aking mga paa. Ano nga ba ang nangyari sa akin?? “Naaksidente ka, Octavia. Mabuti na lamang at minor injury lang ang nakuha mo. Nasagasaan ka ng isang nagraragasang sasakyan, hindi rin matukoy kung sino ang driver ng sasakyang iyon dahil wala rin namang nakakita sa insidente. Mabuti na lamang at may nakakita agad sa’yo, agad kang idinala rito sa hospital. " Napalingon ako kay Claire na ngayon ko lang napansin. Pinilit ko ang aking sariling tumayo saka nilapitan siya, hindi ko ininda ang sakit na aking nararamdaman dahil ang mahalaga sa akin ngayon ay ang malaman kung ano na ang kalagayan ng aking ina o kung panaginip lamang ang sinabi ng aking kaibigan kagabi. “S-Si ‘Nay Lucia, Claire? Nasa-Nasaan s-siya??” naiiyak kong tanong sa dalaga. Kita ko ang pangingilid ng luha ni Claire saka unti-unti itong naging hikbi. Niyakap lamang ako nito ng mahigpit kaya may alam na ako kung ano ang nangyari. Ayaw lamang iproseso iyon ng aking utak. “P-Patay na siya, O. Patay na si ‘Nay Lucia.” hinagpis na sagot ni Claire sa akin. Agad akong napakalas ng yakap sa kan’ya at napaatras. Nanlaki ang aking mga mata saka napailing sa kan’ya. Napasabunot ako sa aking ulo saka umiyak ng iyak. Ramdam kong may humahaplos sa aking likod na para bang pinapakalma ako. Si Lincoln iyon ngunit hindi ko siya pinansin. “Kumalma ka, Octavia. Hindi ito makakatulong sa’yo…” Halatang-halata ang pag-aalala sa kan’yang boses ngunit agad akong lumayo sa lalaki. Tiningnan ko lamang siya ng masama. “Hindi totoo ang sinasabi niyo! Buhay pa ang aking ina, nakausap ko pa lang siya kanina. Nayakap ko pa nga siya ng napakahigpit, eh! Nagsisinungaling lang kayo sa akin, buhay pa ang nanay ko!!” sigaw ko ngunit umiling lamang si Claire, pilit akong niyayakap ngunit panay iwas ko sa kan’ya. “Totoo ang sinasabi ko, O. Hindi kami nagsisingungaling, kagabi lamang nawala si ‘Nay Lucia. Paulit-ulit kang hinahanap niya, binibigkas ang pangalan mo. Pilit kitang kinokontak ngunit panay ring lamang ang telepono mo.” Sa pagkakataong iyon, alam kong nagsasabi na ng tototo ang aking kaibigan sa akin. Halos hindi ako makahinga dahil sa sinabi niya. “O, magpahinga ka na muna—” Naputol ang sasabihin ni Lincoln nang malakas ko siyang sinampal sa pisngi. Galit ang aking naramdaman nang marinig ang boses niya. Bigla kong naalalang pumunta pala ako sa bahay niya para kunin ang mga gamit ko roon. Kung hindi ko sana sila nakita ng kan’yang sekretarya sa kusina ay naabutan ko pa sana ang aking ina. “K-Kasalanan mo ito, Lincoln! Hinding-hindi kita mapapatawad!” galit kong wika sa kan’ya at agad na hinila si Claire palabas ng kwarto. Susundan pa sana ako ng lalaki ngunit nakita ko si Claire na umiling kay Lincoln kaya napahinto na lamang ang lalaki at napahinga ng malalim. “Nasaan ang inay, Claire? G-Gusto ko siyang makita…” Inipon ko ang aking lakas habang tinatahak namin ang bangkay ng aking ina at nang makita ko s’yang nakahiga sa isang malamig na higaan ay agad na kumirot ang aking puso. Para itong dinudurog ng pinong-pino hanggang sa maging parang pulbos. Wala ng tumutulong luha sa aking mga mata, gusto ko sanang maiyak ngunit para bang naubos na ang aking mga luha dahil kahapon pa pala ako iyak ng iyak. Tiningnan ko lamang ang aking nanay, pilit na mini-memorya ang mukha nito. Ilang oras din ako roon hanggang sa sumuko na lamang ang aking katawan at napahiga sa tabi ng walang buhay kong ina.“Ano? Hindi mo man lang siya napatay? Palpak ka na naman! Ano na lang ang sasabihin sa atin ni Boss?” tanong ng isang lalaki sa kabilang linya. Kinakabahan siya dahil sa galit na boses na nagmumula sa telepono, alam niyang palpak na naman siya kaya mas lalo pang magagalit ang boss nila sa kan’ya mas worst ay baka masisante siya sa trabaho. Kinagat niya ang kan’yang labi hanggang sa nalasahan niya ang dugo. Tiningnan niya ang kan’yang kapatid na nahihirapang huminga, pinikit na lamang niya ang kan’yang mga mata para hindi makita iyon, nahihirapan siya sa tuwing nakikita ang kapatid niyang hirap huminga dahil sa malubhang sakit. “P-Pasensya na, ginawa ko naman ang lahat eh, sadyang malakas ang babae at masamang damo kaya hindi ko siya natudas agad. Maipapadala mo ba ang pera sa akin ngayon? Kailangan na kailangan ko kasi iyon, kahit partial lang ang kunin ko alam mo naman ang sitwasyon ko ngayon, Pare , kailangan kong mapagamot ang aking kapatid sa lalong madaling panahon, baka lumubh
Octavia POV “O, ihahatid na kita,” saad ni Lincoln sa akin habang nakabuntot palabas ng hospital. Hindi ko man lang siya pinapansin simula nang i-cremate ang aking ina. Hindi na rin ako nag-eskandalo pa dahil pagod na pagod na ako, hinayaan ko na lamang siyang samahan ako sa pag-aasikaso ng labi ng aking ina buong araw at ngayong uuwi na ako ay hindi pa rin ako tinatantanan. Ano ba ang problema niya? Siya itong gusto akong iwan bakit bumaliktad na ata ngayon? “Huwag na, kaya ko na ang sarili ko at pwede ba hiwalay na tayong dalawa bakit ka pa buntot ng buntot sa akin?” inis kong tanong sa aking asawa saka sinamaan ito ng tingin. Napaatras naman si Lincoln dahil doon, kita ko ang lungkot sa kan’yang ekspresyon na para bang nasasaktan ito sa sinasabi ko. Minsan hindi ko talaga maintindihan ang lalaki. “Sige na, O. Iuuwi na kita, kailangan mong magpahinga…” Hinawakan niya ang aking kamay pilit na hinihila ako papasok sa kan’yang kotse ngunit tinabig ko lamang siya. “Ano ba! Sinabi n
Bigla akong nagising nang maramdaman kong may humahaplos sa aking pisngi. Unti-unti kong minulat ang aking mga mata’t nakita si Lincoln na sobrang lapit na ng mukha sa akin. Agad akong napabalikwas dahil sa sobrang gulat.What the actual fuck?? Naliligo lang ako kanina bakit nasa malambot na ako na kama? Mabilis kong binusisi ang aking katawan, napasinghap ako nang makitang nakasuot na ako ng puting roba.“Anong… Anong ginawa mo sa akin??” tanong ko kay Lincoln. Napaatras naman ang lalaki saka napailing.“Wala akong ginawa sa’yo. Sobrang himbing ng tulog mo sa loob ng banyo, hindi mo ba alam na sobrang delikadong matulog doon? Paano kung nalunod ka?” nag-aalalang sagot nito sa akin ngunit napairap lamang ako.“Look who’s talking right now? Concern ka sa akin? Himala ata? Mas gusto ko nga iyon, eh. Para naman makasama ko na ang aking Inay…”Nakaramdam ako ng lungkot nang maalala na naman ang aking pinakamamahal na ina. Sa ngayon, ako na lamang ang mag-isa. Ako na lamang ang mag-aalalag
Inipon ko ang aking lakas para tumayo sa pagkakaupo sa sahig at nang mabawi ko ang aking lakas ay agad akong naglakad papunta sa banyo. Napahinga ako ng malalim nang makita ang aking sarili sa malaking salamin. Para akong isang babaeng baliw na pinabayaan ng minamahal o kapamilya, sabog-sabog ang buhok pati namamaga ang mga mata. Pinilit kong ngumiti ngunit naging mistulang peke lamang ito. Tiningnan ko ang aking katawan at napangiwi nang ma-realize na sobrang nangangayayat na pala ako. “Maganda ka, O…” sambit ko sa aking sarili at hinawakan ang aking pisngi. Inayos ko rin ang aking buhok na gulo-gulo saka pilit na ngumiti. “Hindi ka pangit, maganda ka, tandaan mo ‘yan,” wika ko pa. Para akong baliw na kinakausap ang sarili pero sa paraang ito na-re-relax ang pakiramdam ko. “Sabi nga ng nanay, maganda ako kahit hindi ako mag-ayos. Kaya lang naman ako naging gan’to kalosyang dahil kay Lincoln lang umiikot ang mundo ko. Sya lang ang importante para sa akin kaya kinalimutan ko ng ala
Blanko lamang ang ekspresyong binibigay sa akin ni Lincoln, hindi ko alam kung ano nga ba ang nararamdaman niya o kung ano ang nasa isip niya. Ayaw ko mang aminin pero tuluyan na akong nabigo dahil alam kong sa panaginip na ito ako na naman ang talo. “Bakit mo ako niloko, O?” tanong ulit nito sa akin, ngayon ay tiningnan niya ako ng malungkot na para bang pagod na pagod nang itanong iyon sa akin dahil kahit anong tanong niya sa akin ay wala siyang makukuha. I never cheated on him. Why should I confess? Wala naman akong aaminin dahil hindi ko naman iyon ginawa. Kahit sa panaginip lang ay mas pinili kong kumalma dahil hanggang dito ba naman iyon pa rin ang nasa isip niya, ang niloko ko siya. Natawa ako. “Hindi kita niloko, Lincoln. God knows how much I love you…Mamamatay muna ako bago ko gawin iyon,” sambit ko sa kan’ya. Unti-unting tumulo ang aking luha sa pisngi dahil hindi ko na naman maiwasang maging emosyonal. Na kahit na ibinigay ko sa kan’ya ang lahat ng sa akin ay nakuha pa
Patuloy lang ang aming halikan, ilang minuto siguro kaming gan’to ni hindi ko nga namalayan na hubo’t-hubad na rin pala si Lincoln sa harap ko. Nag-init ang aking katawan sa yapos at halik ng aking asawa, gumapang ang mga halik nito sa aking leeg papunta sa aking dibdib. Nakasubson na ito sa aking kaliwang suso at parang sanggol na dumidede sa akin habang ang isang kamay naman nito ay busy sa pagmamasahe ng isa. “Oh God, Lincoln…” bulong ko sa aking asawa at hindi mawari ang aking ulo kung saan na ito babaling. Napapaliyad din ang aking katawan sa sobrang sarap. Walang humpay naman ang paglaro gamit ang aking labi at dila ng lalaki sa aking nagtatayuang nipples. “Lincoln… OHHH!” ungol ko pa habang mas pinagdidiinan ang ulo ng lalaki sa aking suso. “Shit, O… Hinding-hindi ako magsasawa sa malulusog mong suso, these are my favorite!” bulong ni Lincoln sa akin sabay sipsip sa aking nipple. Ilang minuto ring pinagsawaan ni Lincoln ang aking dibdib hanggang sa binaybay na naman nito a
Isiniksik ko ang aking mukha sa aking yakap-yakap na unan. Napangiti ako ng matamis nang maalala ko ang nangyari sa aking panaginip. Amoy na amoy ko pa ang pabango ni Lincoln sa unan kaya bigla akong nagtaka. Kumunot ang aking noo saka napalingon sa aking katabi.Napabuntong-hininga ako nang makitang wala namang bakas ng lalaki doon. Nakakapagtataka, bakit kaya nalalanghap ko sa unan na ito ang pabango ng aking asawa, eh hindi naman ito humiga roon.Ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon at napainat-inat ng katawan. Pinilit kong bumangon ngunit napahiga ulit ako dahil biglang kumirot ang aking ulo. Nakalimutan kong nakainom pala ako ng alak at nalasing kagabi. Hinilot ko ang aking ulo at ni-relax ang sarili, nang huminto na ang pagkirot ay dahan-dahan akong umupo. Pesteng alak iyon, sobrang tapang ba naman ng epekto sa akin gayunpaman hindi ko pinagsisihan na naubos ko ang alak na iyon dahil worth in naman ang nangyari. Napanaginipan ko ang isang pangyayaring hinding-hindi ko makakal
Chapter 012Nagulat ako nang bumugad sa akin ang pigura ng aking asawa na nakaupo sa harap ko, titig na titig ito sa akin animo’y minimemorya ang aking mukha. “Lincoln? Anong ginagawa mo rito?” tanong ko sa kan’ya at agad na napabalikwas ng bangon. Huminga ito ng malalim saka malungkot na nagsalita. “We need to talk, O,” wika nito. Ngunit umiling lamang ako at sinamaan siya ng tingin. Pinangako ko sarili ko na ayaw ko ng makita siya dahil alam kong sasaktan na naman ako nito ng paulit-ulit lalo pa’t nalaman ko rin na buntis ang sekretarya niya kani-kanina lamang. Kinuyom ko ang aking kamao saka lakas-loob na nagsalita. “Wala na tayong dapat pag-usapan pa, Lincoln. Tapos na tayo ‘di ba? Tapos na ang relasyon nating dalawa noong ibinigay mo sa akin mismo ang divorce paper nating dalawa.” Napanganga siya’t gusto sigurong magsalita ngunit wala man lang salitang lumabas sa lalaki. Umiwas lamang ito ng tingin sa akin na para bang nahihiya na ewan. Ano bang problema ng lalaking ito? Bak
Nagising si Octavia sa alarm ng kan'yang telepono, agad siyang napabalikwas dahil doon. Kahit na antok na antok ay pinilit niyang bumangon dahil papasok pa siya sa trabaho. Yes, she has a job, nag-leave lamang siya ng ilang araw dahil alam niya sa sarili niya na hindi siya makakapag-focus sa trabaho kapag may problema siya. Hirap siyang makatulog kagabi dahil alam niyang naroon lamang sa katabi niyang bahay ang kan'yang asawa at isa pa hirap siyang magdesisyon kung mag-re-resign ba siya sa trabaho o hindi. Malaking bagay rin kasi ang trabaho niya lalo na't wala na siya sa puder ng kan'yang asawa, hindi na libre ang pangangailangan niya sa pang-araw-araw. Ayaw rin naman niyang manatali sa isang lugar kung nasaan naroon ang kabit at ang asawa niya dahil masasaktan lamang siya't hindi makaka-move on.Ilang oras din ang pag-iisip niya kagabi nang mapagpasyahan niyang gumawa ng resignation letter. Sa hinaba-haba ng oras ay napagdesisyonan niyang mag-resign sa kompanya ng asawa. Siguro'y
Nagising ang aking diwa dahil sa narinig na katok sa pinto ng aking kwarto. Wala akong inaksayang oras at mabilis na binuksan ang pintuan. It was Aling Maria at napansin kong parang kakaiba ang ekspresyon nito. Halos hindi maipinta ang mukha nito't parang nammroblema. "Anong hong atin, Aling Maria? May problema po ba?" tanong niya sa matanda. Nagulat silang dalawa nang dumagundong ang kulog kasabay ang kidlat sa labas, kasunod noon ang napakalakas na ulan. Bigla siyang nakaramdam ng lamig kaya napayakap siya sa kan'yang sarili. "Hindi sa nanghihimasok ako, Octavia pero iyong asawa mo, nag-aalala lang ako sa kan'ya. Kanina pa iyon nakatambay sa labas baka lagnatin iyon, ayaw mo bang papasukin? Sobrang lakas pa naman ng ulan, hija." Gusto niyang mapa-irap dahil sa sinabi ni Aling Maria ngunit hindi niya ginawa. Alam niya at aware siya na kanina pa nasa labas si Lincoln para kausapin siya subalit wala siyang pakialam. Ayaw niyang makita ang lalaki at pinapangako niya sarili na hindi n
Chapter 012Nagulat ako nang bumugad sa akin ang pigura ng aking asawa na nakaupo sa harap ko, titig na titig ito sa akin animo’y minimemorya ang aking mukha. “Lincoln? Anong ginagawa mo rito?” tanong ko sa kan’ya at agad na napabalikwas ng bangon. Huminga ito ng malalim saka malungkot na nagsalita. “We need to talk, O,” wika nito. Ngunit umiling lamang ako at sinamaan siya ng tingin. Pinangako ko sarili ko na ayaw ko ng makita siya dahil alam kong sasaktan na naman ako nito ng paulit-ulit lalo pa’t nalaman ko rin na buntis ang sekretarya niya kani-kanina lamang. Kinuyom ko ang aking kamao saka lakas-loob na nagsalita. “Wala na tayong dapat pag-usapan pa, Lincoln. Tapos na tayo ‘di ba? Tapos na ang relasyon nating dalawa noong ibinigay mo sa akin mismo ang divorce paper nating dalawa.” Napanganga siya’t gusto sigurong magsalita ngunit wala man lang salitang lumabas sa lalaki. Umiwas lamang ito ng tingin sa akin na para bang nahihiya na ewan. Ano bang problema ng lalaking ito? Bak
Isiniksik ko ang aking mukha sa aking yakap-yakap na unan. Napangiti ako ng matamis nang maalala ko ang nangyari sa aking panaginip. Amoy na amoy ko pa ang pabango ni Lincoln sa unan kaya bigla akong nagtaka. Kumunot ang aking noo saka napalingon sa aking katabi.Napabuntong-hininga ako nang makitang wala namang bakas ng lalaki doon. Nakakapagtataka, bakit kaya nalalanghap ko sa unan na ito ang pabango ng aking asawa, eh hindi naman ito humiga roon.Ipinagsawalang-bahala ko na lamang iyon at napainat-inat ng katawan. Pinilit kong bumangon ngunit napahiga ulit ako dahil biglang kumirot ang aking ulo. Nakalimutan kong nakainom pala ako ng alak at nalasing kagabi. Hinilot ko ang aking ulo at ni-relax ang sarili, nang huminto na ang pagkirot ay dahan-dahan akong umupo. Pesteng alak iyon, sobrang tapang ba naman ng epekto sa akin gayunpaman hindi ko pinagsisihan na naubos ko ang alak na iyon dahil worth in naman ang nangyari. Napanaginipan ko ang isang pangyayaring hinding-hindi ko makakal
Patuloy lang ang aming halikan, ilang minuto siguro kaming gan’to ni hindi ko nga namalayan na hubo’t-hubad na rin pala si Lincoln sa harap ko. Nag-init ang aking katawan sa yapos at halik ng aking asawa, gumapang ang mga halik nito sa aking leeg papunta sa aking dibdib. Nakasubson na ito sa aking kaliwang suso at parang sanggol na dumidede sa akin habang ang isang kamay naman nito ay busy sa pagmamasahe ng isa. “Oh God, Lincoln…” bulong ko sa aking asawa at hindi mawari ang aking ulo kung saan na ito babaling. Napapaliyad din ang aking katawan sa sobrang sarap. Walang humpay naman ang paglaro gamit ang aking labi at dila ng lalaki sa aking nagtatayuang nipples. “Lincoln… OHHH!” ungol ko pa habang mas pinagdidiinan ang ulo ng lalaki sa aking suso. “Shit, O… Hinding-hindi ako magsasawa sa malulusog mong suso, these are my favorite!” bulong ni Lincoln sa akin sabay sipsip sa aking nipple. Ilang minuto ring pinagsawaan ni Lincoln ang aking dibdib hanggang sa binaybay na naman nito a
Blanko lamang ang ekspresyong binibigay sa akin ni Lincoln, hindi ko alam kung ano nga ba ang nararamdaman niya o kung ano ang nasa isip niya. Ayaw ko mang aminin pero tuluyan na akong nabigo dahil alam kong sa panaginip na ito ako na naman ang talo. “Bakit mo ako niloko, O?” tanong ulit nito sa akin, ngayon ay tiningnan niya ako ng malungkot na para bang pagod na pagod nang itanong iyon sa akin dahil kahit anong tanong niya sa akin ay wala siyang makukuha. I never cheated on him. Why should I confess? Wala naman akong aaminin dahil hindi ko naman iyon ginawa. Kahit sa panaginip lang ay mas pinili kong kumalma dahil hanggang dito ba naman iyon pa rin ang nasa isip niya, ang niloko ko siya. Natawa ako. “Hindi kita niloko, Lincoln. God knows how much I love you…Mamamatay muna ako bago ko gawin iyon,” sambit ko sa kan’ya. Unti-unting tumulo ang aking luha sa pisngi dahil hindi ko na naman maiwasang maging emosyonal. Na kahit na ibinigay ko sa kan’ya ang lahat ng sa akin ay nakuha pa
Inipon ko ang aking lakas para tumayo sa pagkakaupo sa sahig at nang mabawi ko ang aking lakas ay agad akong naglakad papunta sa banyo. Napahinga ako ng malalim nang makita ang aking sarili sa malaking salamin. Para akong isang babaeng baliw na pinabayaan ng minamahal o kapamilya, sabog-sabog ang buhok pati namamaga ang mga mata. Pinilit kong ngumiti ngunit naging mistulang peke lamang ito. Tiningnan ko ang aking katawan at napangiwi nang ma-realize na sobrang nangangayayat na pala ako. “Maganda ka, O…” sambit ko sa aking sarili at hinawakan ang aking pisngi. Inayos ko rin ang aking buhok na gulo-gulo saka pilit na ngumiti. “Hindi ka pangit, maganda ka, tandaan mo ‘yan,” wika ko pa. Para akong baliw na kinakausap ang sarili pero sa paraang ito na-re-relax ang pakiramdam ko. “Sabi nga ng nanay, maganda ako kahit hindi ako mag-ayos. Kaya lang naman ako naging gan’to kalosyang dahil kay Lincoln lang umiikot ang mundo ko. Sya lang ang importante para sa akin kaya kinalimutan ko ng ala
Bigla akong nagising nang maramdaman kong may humahaplos sa aking pisngi. Unti-unti kong minulat ang aking mga mata’t nakita si Lincoln na sobrang lapit na ng mukha sa akin. Agad akong napabalikwas dahil sa sobrang gulat.What the actual fuck?? Naliligo lang ako kanina bakit nasa malambot na ako na kama? Mabilis kong binusisi ang aking katawan, napasinghap ako nang makitang nakasuot na ako ng puting roba.“Anong… Anong ginawa mo sa akin??” tanong ko kay Lincoln. Napaatras naman ang lalaki saka napailing.“Wala akong ginawa sa’yo. Sobrang himbing ng tulog mo sa loob ng banyo, hindi mo ba alam na sobrang delikadong matulog doon? Paano kung nalunod ka?” nag-aalalang sagot nito sa akin ngunit napairap lamang ako.“Look who’s talking right now? Concern ka sa akin? Himala ata? Mas gusto ko nga iyon, eh. Para naman makasama ko na ang aking Inay…”Nakaramdam ako ng lungkot nang maalala na naman ang aking pinakamamahal na ina. Sa ngayon, ako na lamang ang mag-isa. Ako na lamang ang mag-aalalag
Octavia POV “O, ihahatid na kita,” saad ni Lincoln sa akin habang nakabuntot palabas ng hospital. Hindi ko man lang siya pinapansin simula nang i-cremate ang aking ina. Hindi na rin ako nag-eskandalo pa dahil pagod na pagod na ako, hinayaan ko na lamang siyang samahan ako sa pag-aasikaso ng labi ng aking ina buong araw at ngayong uuwi na ako ay hindi pa rin ako tinatantanan. Ano ba ang problema niya? Siya itong gusto akong iwan bakit bumaliktad na ata ngayon? “Huwag na, kaya ko na ang sarili ko at pwede ba hiwalay na tayong dalawa bakit ka pa buntot ng buntot sa akin?” inis kong tanong sa aking asawa saka sinamaan ito ng tingin. Napaatras naman si Lincoln dahil doon, kita ko ang lungkot sa kan’yang ekspresyon na para bang nasasaktan ito sa sinasabi ko. Minsan hindi ko talaga maintindihan ang lalaki. “Sige na, O. Iuuwi na kita, kailangan mong magpahinga…” Hinawakan niya ang aking kamay pilit na hinihila ako papasok sa kan’yang kotse ngunit tinabig ko lamang siya. “Ano ba! Sinabi n