Kabanata 002

"Hindi ka aalis, O hangga't hindi mo napipirmahan itong divorce papers natin."

Masakit, sobrang sakit ngunit tinatagan ko na lamang ang aking loob dahil sa mga panahong ito iyon lang ang kaya kong gawin. Pinilit kong hindi umiyak sa harapan ng lalaki kahit may namumuong luha sa aking mga mata. Taas noo ko pa siyang tiningnan dahil ayaw kong ipakita sa kan'ya na mahina ako.

Ayaw kong maging kawawa sa paningin niya, ito man ang huli naming pagkikita migth as well na ipakita sa kan'ya na kaya kong mabuhay ng wala siya. Ang marinig na sumusuko na ang isang lalaki sa relasyon ang pinakamasakit sa babae. Tatlong taon, tatlong taon kong ginugugol ang oras ko sa kan'ya ngunit ito lamang ang matatanggap ko. Tanginang pagmamahal ito.

Gayunpaman, gusto kong bigyan ulit ng pagkakataon ang aming pagsasama. Anak? Anak ang kailangan niya? Ibibigay ko. Mas pagiigihan ko pa para makabuo kaming dalawa. Tanga man kung titingnan pero ayaw kong sumuko ng hindi man lang ginagawa ang lahat. Hindi ako iyong klaseng tao na madaling sumuko.

"Bigyan mo ako ng panahon, Lincoln. Makakabuo rin tayo, may tiwala ako sa Diyos. Ibibigay rin sa atin ang hinihingi natin sa kan'

ya," malumanay kong wika. Wala na akong lakas pa para magalit, durog na durog na rin aking puso. Kahit katiting na awa lamang ang hinihingi ko sa kan'ya sana ibigay niya. Hindi madali ang umalis basta-basta sa isang relasyon, kahit papano may pinagdaanan pa rin kaming dalawa. Sana ay maisip ni Lincoln iyon.

Kita ko ang pag-iling ng lalaki. Sa puntong iyon alam ko na ang sagot niya.

"Naiintindihan mo ba ako, Octavia? May mahal na akong iba kaya sana huwag mo ng ipilit ang sarili mo sa akin, hindi mo ba alam na halos ilang taon na rin kitang pinagtitimpian? I should have not married you. I wasted my three long years with you. Ang makasama ka ang pinaka pinagsisihan ko sa lahat. "

Halos sumikip ang aking dibdib nang marinig iyon sa aking asawa. Wala na ba talaga? Suko na talaga? Iyon lang nasa isipin ko. Kinuyom ko ang aking kamao, napukaw ang aking atensyon sa singsing sa aking daliri. Kumikinang-kinang ito halata mong mamahalin at totoo.

"Kahit anong pagmamakaawang gawin mo, wala na talaga, Octavia. Makikipaghiwalay pa rin ako sa'yo sa ayaw o sa gusto mo."

Matapos marinig ang mga salitang binatawan sa aking ng aking asawa bigla kong naramdaman ang galit at pagkamuhi sa kan'ya. Hindi na siya nagtaka, walang puso ang taong nasa harapan niya. Wala na akong nagawa kung 'di ang tanggapin na lang ang gusto ng lalaki.

Inalis ko ang singsing sa aking mga daliri saka inihagis iyon sa kan'yang harapan saka nagbitaw ng salita. "Kung iyan ang makapagsasaya sa'yo, pwes gagawin ko. Ginawa ko ang lahat, Lincoln ngunit iba pa rin ang gusto mo. Ngayon, malaya ka na at hindi na rin ako magpapakita sa'yo kailanman."

Agad akong tumayo sa aking kinauupuan at tinalikuran ang lalaki. Hindi na ako nag aksaya pa ng panahon na hintayin ang sasabihin nito dahil naramdaman kong patulo na ang aking mga luha. Huminga ako ng malalim saka pinunasan ang patulo kong luha.

Hindi man official ngunit wala na kami ni Lincoln. Ang aking pinakamamahal na asawa.

Nang makalabas ako sa restaurant ay agad akong nagpara ng taxi. Sa pagbukas ko ng pinto ay agad kong nakita si Lincoln na tumatakbo palapit sa akin ngunit umiling lamang ako.

Siguro'y excited itong umalis upang maibahagi sa sekretarya niya na hiwalay na kaming dalawa. Sa pagsara ng pinto ay roon na rin ang hudyat na sarado na rin ang lalaki sa aking puso.

Napasandal ako sa upuan saka ginala ang paningin sa labas ng sasakyan. Gusto kong umiyak ngunit hindi ko na magawa, tutal si Manong Driver lang naman ang kasama ko, he won't bother to ask why I am crying. HImala, wala ng tumutulong luha sa aking mga pisngi, siguro'y napagod na ang aking mga mata sa kakapigil ng iyak kanina. I am mentally, emotionally and physically exhausted. Wala na akong naramdaman pa, tila ba namanhid na ang aking puso dahil sa sobrang sakit ng nangyari kanina.

Saan ba ako nagkamali?

Ano nga ba ang nagawa kong mali?

Bakit nga ba nangyari ito sa akin?

Naging mabuti naman akong anak at asawa. Wala akong tinatapakang tao ngunit bakit nangyari sa akin ito?

Napangiti ako ng mapait, hindi man ako perpektong asawa, mayroon din akong mga flaws ngunit hindi iyon sapat para gawin sa akin ni Lincoln ito. Dapat nga ay intindihin niya ako gaya ng pagintindi ko sa kan'ya. Kahit ako man ay nasasaktan dahil hindi kami makabuo ng anak simula nang mawala sa amin si Via.

Si Via na lamang ang pag-asa ko para mahalin din ako ni Lincoln ngunit bigla naman itong nawala sa buhay namin. Simula no'n ay biglang nag-iba ang pakikitungo ni Lincoln sa akin. Para ba itong nawalan ng gana at sa tuwing nakikita niya ako'y para bang diring-diri ang lalaki sa akin.

Kinagat ko ang aking labi dahil naramdaman ko na namang kumirot ang aking puso. Hinimas ko ito para maibsan ang sakit ngunit gano'n pa rin.

Ilang minuto ang nakalipas nang napukaw ang aking atensyon sa umiilaw kong telepono. Agad ko namang sinagot iyon.

"H-Hello?"

"O-Octavia, ikaw ba ito??" Si Claire iyon ang aking kaibigan. Ramdam ko ang pag-panic nito sa kabilang linya kaya agad akong nakaramdam ng kaba.

"A-Ako nga, bakit Claire? Anong problema?"

"O-Octavia, ang inay mo, inatake sa puso, dinala namin siya sa hospital. Pumunta ka rito sa St. Luke's Hospital, ngayon din!"

Nawalan ng kulay ng aking mukha't naging maputla nang marinig ko ang sinabi ni Claire. Hindi ako maka-react ni makapagsalita, rinig ko pa rin ang patuloy na pagtawag ng pangalan ni Claire sa akin ngunit hindi ko iyon pinansin. Natulala lamang ako sa aking harapan.

"OCTAVIA?" Nagulat ako nang sumigaw si Claire sa kabilang linya.

"Octavia, bilisan mo! Pumunta ka na rito! B-Baka- baka hindi ka umabo---" Biglang nawala ang linya kaya naputol din ang sasabihin sana sa akin ni Claire. Sa mga panahong iyon ay agad na bumalik ako sa aking huwisyo.

"M-Manong sa St. Luke's Hospital p-po," nangingig kong saad sa driver ng taxi. Mabilis naman nitong niliko ang sasakyan, alam siguro nitong emergency ang aking pupuntahan.

"P-Pakibilisan po, Manong parang-awa niyo na..."

Pinilit kong kumalma, nanginginig na rin ang aking katawan dahil sa sobrang takot. Paano kung hindi ko maabutan si Inay?

Biglang lumalim ang nararamdaman kong takot nang maisip iyon. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso't kasing bilis ng pagpapaandar ng sasakyan ni Manong.

Masakit ang hiwalayan ng asawa ngunit mas masakit mawala ang babaeng tanging kakampi kapag tinalikuran ako ng mundo. Siya lang ang mayroon ako ngayon, pati ba naman siya iiwan ako?

Pinahiran ko ang mga luhang tumutulo sa aking pisngi gamit ang aking suot na jacket. Iyak lang ako ng iyak at piping nanalangin hanggang sa makarating ako sa aking paruruonan.

Nang makarating ang sasakyan sa hospital ay agad akong bumaba, makakalimutan ko pa sana ang aking pamasahe kung hindi ako tinawag ni Manong Driver. Mabilis kong inabot ang limang daan sa kan'ya saka mabilis na pumasok sa loob ng hospital. Rinig ko ang pagtawag ulit ni Manong ngunit hindi ko na iyon pinansin. Alam kong sobra ang aking binayad ngunit wala na akong oras pa para hintayin na suklian niya.

Sa pagpasok ko sa loob ay nanuot sa aking ilong ang amoy-gamot na paligid. Itong lugar ang pinaka ayaw ko sa lahat. Dito kasi ay sari-saring emosyon ang aking nakikita. Sobrang lungkot din ng mga tao sa paligid. Naramdaman ko ang pagbaliktad ng aking sikmura. Hindi talaga ako masasanay sa lugar na ito. Ilang minuto pa nga lang na pamamalagi rito ay gusto ko ng lumabas.

Agad kong nakita ang aking kaibigang si Claire, mabilis naman ako nitong nilapitan at niyakap. Rinig ko ang pag-iyak niya kaya napaiyak na rin ako.

"Kumusta ang Inay, Claire? Nasaan siya? Gusto ko siyang makita!" hikbi kong saad sa kan'ya.

"Okay na ang inay mo, Octavia kaya huwag kang mag-alala, naroon siya sa loob ng kwarto't nagpapahinga. Nagulat na lamang ako nang makita siyang nakahundasay sa sahig at walang malay kaya agad naming dinala siya rito. Ang sabi ng Doktor ay inatake daw ito sa puso."

Mahina ang puso ng kan'yang nanay, may maintenance nga rin ito at hindi ito kauna-unahang nangyari sa matanda. Ang pinaka una ay noong nasa hayskul pa lamang siya. Doon din siya nagka-trauma, simula noon ay ayaw na niyang tumuntong sa hospital. Doon kasi niya nakita kung paano naghirap ang kan'yang inay, at doon din niya na-witness ang pagkamatay ng kan'yang itay dahil sa kanser sa baga. Tinatago lamang ng lalaki ang sakit sa kanila dahil ayaw na itong makagdagdag pa sa gastusin sa kanila.

Kaya sa tuwing naririnig ko ang salitang hospital ay tila ba bumabaliktad ang aking sikmura.

Nang makabawi ako ay agad akong pumasok sa loob. Roon ay nakita ko ang isang matanda na nakahiga sa isang kama. Para itong lantang gulay, sobrang nangangayat na rin ito kaya napakunot ako ng noo. Dalawang linggo lamang ang nakalipas simula noong binisita ko ang inay ngunit halatang-halata na ang pagpayat nito.

"'Nay?" nahihirapan kong tawag sa aking ina.

"A-Anak?" tawag din nang nanghihinang boses sa akin. Agad kong nilapitan ang aking ina saka mahigpit itong niyakap. Sobra akong natatakot na baka ito na ang huli naming pagkikita kaya agad kong niyakap ang aking ina ng mahigpit. Ayaw ko nang maulit pa ang nangyari noon kay Itay, ni hindi man lang ako nakapagpaalam sa kan'ya. Bigla na lamang itong kinuha sa amin ng Poong Maykapal.

Nakaramdam ako ng kaginhawaan sa piling ng aking ina. Para ba akong hinihele nito at sobrang nakaka-relax. Nawala ang nararamdaman kong takot kanina. Hindi ko talaga kayang mawala sa piling ko ang aking inay. Ikamamatay ko.

"Octavia, hindi na makahinga ang iyong inay," wika ni Claire kaya agad akong kumalas sa pagkakayakap kay nanay. Rinig ko ang mahinang pagtawa ni Nanay saka napailing.

"Hayaan mo na si Octavia, Claire. Sobrang nag-aalala lamang ito, pasensya ka na anak, pinag-alala na naman kita, " sagot nito kaya napailing ako.

“Akala ko—Akala ko iiwan mo na ako!” Tumulo ang aking luha saka agad na niyakap ulit siya ngunit hindi na mas mahigpit gaya kanina. Halo-halong sakit ang aking naramdaman at hindi man lang ako makahinga ng maayos. Naramdaman ko ang haplos ni Nanay at mumunting halik sa aking ulo.

“Shhh, anak. Tahan na, hinding-hindi ka iiwan ng Nanay. Malakas ako ‘di ba?” Kinuha niya ang aking mukha at iniharap iyon sa kan’ya. Marahan niyang pinunasan ang aking pisngi saka nginitian ako ng sobrang tamis.

Ang babaeng ito ang aking ina, ang nagpalaki at nag-alaga sa akin simula nang isinilang ako sa mundo. Pinuno niya ako ng pagmamahal at pag-aaruga kasama ang aking ama. Mahal na mahal ko ang babaeng nasa harapan ko.

“Mahal na mahal kita ‘Nay. Hindi ko kayang mawala ka sa akin kaya sana maging malakas kayo. Kayo na lamang ang natitirang lakas ko, kaya sana huwag na huwag mo akong iwan…”

Agad na natunaw ang aking puso nang makita ang pagtulo ng luha ng aking ina. Nakangiti pa rin ito sa akin.

“Simula noong binigay ka sa amin ng Diyos ng iyong ama, wala na akong ibang hiniling kung ‘di ang pasayahin ka kaya nga sa tuwing nakikita kitang umiiyak ay nasasaktan ang puso ko. Gusto ko palagi ka lang nakangiti, anak. At kung kunin man ako ng maykapal, hiling ko na sana’y maging matatag ka. Hindi man natin alam kung kailan pero sana’y maging handa ka. Huwag ka sanang umiyak, anak. Ayaw kong umiyak ang aking kaisa-isang anak dahil gusto ko palaging nakikita ang maganda mong ngiti’t mga mata.”

Umiling-iling ako saka pinunasan ang aking mga luha. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa aking ina. Hindi ko kasi kayang hindi umiyak kapag mawala siya. Hindi rin ako malakas kagaya ng naiisip niya. “

“Alam kong sobrang sakit mawalan ng minamahal, Octavia ngunit pakatandaan mong palagi kaming nasa puso’t isip mo. Hinding-hindi kami mawawala dahil palagi kaming nakabantay lamang sa’yo. Mahal kita, anak.”

Napatango na lamang ako sa kan’ya. Agad ko siyang pinahiga ng dahan-dahan dahil alam kong pagod na siya. Kailangan na niyang magpahinga, aangal pa sana ito ngunit ngumiti lamang ako’t inilingan siya.

“You need to rest, ‘Nay at mahal din kita,” bulong ko sa kan’ya saka hinalikan siya sa kan’yang noo.