Chapter 95.1

From that day on, halos hindi ko na makita si Virgie na dumadalaw sa bahay. Alam kong sobrang bigat ng pinagdadaanan niya.

It’s 24th on March at naghahanda na ako ng gagamit dahil luluwas na ako ng siyudad sa susunod na buwan then out of nowhere, nakita ko si Virgie sa pintuan.

“Ate, bakit nandito ka pa?” nanibago ako sa kaniya dahil pumayat siya.

“Bakit? Saan ba dapat ako?” natatawa kong sabi.

“Ate, ano ka ba naman. Dapat sa hospital ka na. Feeling ko manganganak ka na e,” aniya.

“Virgie, malayo pa,”

“Malayo pa? Ate, puputok na ang tiyan mo oh! Pinagsasabi mo diyan na malayo pa? Tara samahan na kita,” aniya.

Actually, pwede na akong pumunta ng hospital ngayon pero iniisip ko kasi si Renan.

Natatakot akong magpangabot kami. Sana ay wala siya sa siyudad pero sobrang impossible dahil ang Abeola ang pinakama-impluwensyang pamilya ngayon sa Cagayan de Oro at pumapanglawa ang Malaque.

“Sige na. Pero sasama ka?” takang tanong ko.

“Oo ate kasi wala ka namang kasama na mag-aassist sa