Si Khate ay may hinala rin sa isip niya... Maaari kayang ang maliit na batang ito ay pipi?
Nang maisip ang posibilidad na ito, lalo siyang naawa sa batang babae, at bumulong, "Ibigay mo ang kamay mo kay auntie, okay?" Habang sinasabi niya iyon, inilahad niya ang kanyang kamay. Tiningnan siya ng batang babae nang nahihiya, at pero lumambot na ang kanyang ekspresyon nang marinig ang boses niya. Hindi nagmadali si Khate, at naghintay ng may pasensya sa kanya, dahan-dahang tinatanggap ang kanyang sarili. Matagal na nag-alangan ang batang babae bago dahan-dahang inilahad ang kamay kay Khate. Nakita ito ni Khate at agad itong hinawakan ng marahan, ngumiti at tinulungan ang bata na tumayo, at sinamantala ang pagkakataon upang muling suriin ito. Ang distansya sa pagitan ng dalawa ay napalapit na din sa isa’t isa dahil sa ginawang ito ni Khate. Ang katawan ng batang babae ay napakinis at may amoy gatas. Lumambot ang puso ni Khate, ngunit hindi niya maiwasang isipin ang kanyang anak na namatay. Kung nabuhay lang ito, dapat ay kasing laki niya ito! Nang maisip ito, hindi napigilan ni Khate ang pagpapakita ng kaunting sakit at panghihinayang sa kanyang mga mata. Parang naramdaman ng maliit na batang babae ang kanyang emosyon, at nanatiling walang kibo, ngunit ang kanyang malalaking mata ay palaging nakatitig sa kanyang mukha. Kahit aniya alam kung hindi dapat ba niyang lapitan ang mga estranghero, ang auntie na ito ay talagang maganda... at sa ilang kadahilanan, may naramdaman siyang pagnanais na lapitan siya. Nakita ang eksena, hindi napigilan ni Kyrrine ang mapasigaw, "Parang maselan ang batang ito, at hindi naman siya naiiba kumpara kayna Miggy at Mikey!" Matapos ang pagsusuri ni Khate, pinakinggang niya ang sinabi ng kaibigan at tumango siya, "Sa tingin ko dapat siyang maibalik sa kanyang pamilya. Dalhin natin siya sa police station at tingnan natin kung makokontak natin ang pamilya niya." Sa pagkasabing iyon ni Khate ay biglang hinila siya ng katabing batang babae. Ibinaba ni Khate ang kanyang mga mata nang may pagkalito. Nakita lang niya ang pag-iling ng batang babae, ang kanyang malalaking mata ay bahagyang namumula, at malapit nang umiyak sa susunod na segundo. Malinaw na ang batang babae ay labis na tumutol sa kanyang panukala. Nakita ang nakakaawang hitsura ng batang babae, naramdaman ni Khate na halos nasasaktan ang kanyang puso. Pero wala nang ibang paraan. Ang bata ay napakabata. Kung hindi niya isasama ang bata sa police station sa tamang oras, maaaring mapilitan siyang pasanin ang krimen ng pagdukot. Sumakit ang ulo ni Khate. "Okay lang na hindi pumunta sa police station." Lumuhod siya para makipag-usap sa batang babae, "May number ng cellphone ba ang mga magulang mo? Pwede ko silang tawagan para sunduin ka." Nang marinig ito, hindi na umiling ang batang babae, ngunit dumilim ang kanyang magandang mga mata. Matapos maghintay ng matagal nang hindi naghihintay ng kanyang reaksyon, nagpasya na siya na dalhin sa police station, ngunit umiling muli ang batang babae. Pinanood ni Khate ang paglabas niya ng isang panulat at isang maliit na sticky note mula sa kanyang bulsa, isinulat ang isang numero dito, at isinulat ang Daddy na pangalan sa dulo, at ibinigay ang sticky note sa kanya. Itinaas ni Khate ang kanyang kamay para kunin ito, at ito nga ang numero dito, pinindot ang numero ng ama ng batang babae. "Hala pipi nga siya." Sabi ng dalawang bata na sina Miggy at Mikey. “Huwag kayong magsasabi ng ganyan sa kapwa ninyo,” bulong niya kayna Miggy at Mikey. Tumigil si Khate, nilingon ang dalawang anak niya, at nagbabala, “Masama ang magsalita tungkol sa mga taong hindi natin lubos na kilala.” Agad tumayo nang tuwid ang dalawang batang lalaki at nakangiting tumingin sa batang babae nang may paghingi ng tawad sa kanilang mga mata. Tiningnan sila ng batang babae at kusang lumapit kay Khate, ang kanyang maliit na kamay ay nakahawak pa rin sa laylayan ng palda ni Khate. Hindi naman ito pinansin ni Khate, kinumpirma ang numero, at pinindot ang dial button… Sa mansyon ng Pamilya Lee. Pumasok si Anthony sa gate ng villa na may madilim na mukha, “Bumalik na ba si Katerine?” Lumapit ang mayordomo na may nag-aalalang ekspresyon sa mukha at sinabi, “Hindi pa po Sir, hindi ko pa nakikita ang munting binibini.” Pagkatapos niyang magsalita, naramdaman niya ang mababang presyon na nagmumula sa kanyang batang amo. Kinuyom ni Anthony ang kanyang manipis na labi sa isang malamig na arko, at mahigpit na nakakulong ang kanyang mga kilay. Lahat ng dapat hanapin na lugar ay naghanap na. Saan pa kaya pupunta ang batang babae? Maaaring may nangyaring masama sa kanya? Nang maisip ang posibilidad na ito, isang pakiramdam ng pagkapoot ang nagtipon sa pagitan ng mga kilay ni Anthony, na parang gusto niyang sirain ang lahat ng bagay sa mundo. Sa oras na ito, isang babaeng may magandang makeup ang nagmamadaling pumasok mula sa labas, ang tono niya ay napakainis, “Anthony, narinig ko na nawawala si Katerine? Totoo ba ‘yan? Nahanap mo na ba siya?” Si Cassandra ang dumating! Ang taong gusto ni Anthony pakasalan! Ngunit sa sandaling ito, nakita siya, ang mukha ni Anthony ay marangal nang walang galit, “Hindi pa nahanap! Tamang-tama ang pagdating mo, gusto kong itanong, ano ang sinabi mo kay Katerine ngayong hapon? Bakit siya tumakas mula sa bahay nang maayos siya?” Natigilan si Cassandra sa kanyang tanong, parang nagulat siya, at pagkatapos ay tiningnan siya nang may pagtataka, “Anthony, ano ang ibig mong sabihin, pinaghihinalaan mo ba akong may ginawa kay Katerine?” Tumambad sa mukha siyang medyo nasaktan siya, “Hindi ko ginawa ito magagawa Anthony! Hindi ito alam ng iba, at marahil ikaw ay hindi din ito alam. Sa loob ng maraming taon, tinuring ko si Katerine bilang sarili kong anak. Kahit na wala itong nararamdaman sa akin, palagi din akong mabuti sa kanya at hindi ko siya kayang sabihan ng mga malulupit na salita. Paano ko magagawa ang isang bagay para takbuhan niya ang bahay?” Nang sabihin niya ito, nagpakita siya na parang nagdadalamhati na may namumulang mga mata, mukhang inosente. Ngunit sa kanyang puso, na walang ibang nakakakita, kinapopootan niya ang batang pipi at nais na hindi na siya babalik! Noong hapon, nagsabi siya ng ilang hindi magandang bagay kay Katerine, at sinabi sa kanya na kapag pinakasalan niya si Anthony, magkakaroon siya ng mas cute na mga kapatid. Pag dumating ang mga oras na iyon, hindi na siya magugustuhan ng Daddy Anthony niya! Dahil ang maliit na bastardong ito ay pipi, hindi ito pinakitaan ng pagkagusto ni Cassandra. Biglang nag-aalala si Cassandra na baka magsumbong si Katerine sa kay Anthony. Pero hindi niya naisip na totoong lalayas ito sa mansyon! Buti na lang at kusang loob siyang umalis, mas mainam na mamatay na lang siya sa labas, at mabulag na din!Matagal na tinitigan ni Anthony ang babae. Maingat na kinurot ni Cassandra ang kanyang palad, natatakot siya na baka mabunyag ang kanyang kahinaan. “Mas mabuting maging ganun na lang katulad ng sinabi mo.” Maya-maya, iniwas ni Anthony ang tingin sa babae at tumingin kay Gilbert na naghihintay sa gilid, “May balita na ba mula sa pulis?” Mabigat ang tono ni Gilbert, “Wala pa po, Sir.” Pagkatapos niyang sabihin iyon, maingat niyang tiningnan si Anthony at nag-aalalang sinabi, “Hindi po kaya ang munting binibini ay naging biktima na ng pandurukot?” Ang batang iyon ay paborito ng kanyang amo. May mataas na katayuan siya sa pamilyang Lee. Sa loob ng maraming taon, naging target siya ng maraming tao. Mayroon ding pagkakataon na halos madukot na siya. Ngayon hindi siya mahanap ng sinuman sa paligid, at kahit ang pulis ay wala pang maibigay na balita, kaya kailangang isipin ni Gilbert na ito ay nadukot. Nang marinig ito, biglang dumilim ang mga mata ni Anthony, at mahigpit niyang
Ang Gouzu ay isang pribadong restaurant na maihahanay sa mga five star restaurants. Kilala ito sa may mga waiters at waitress na magagalang sa serbisyo at masasarap na pagkain. Bukas lamang ito sa mga high-end na kliyente na may reservation. Kailangang gawin ang reservation isang buwan nang maaga. Nakahanap pa rin si Kyrrine ng mga koneksyon at nakakuha ng isang reservation kahapon. Ang layout ng restaurant ay napaka-elegante din sa panloob at labas na mga disenyo at kagamitan . Ang bawat upuan ay pinaghihiwalay ng isang screen. Mayroong isang maliit na pintuang kahoy sa harap, ngunit walang kisame. Kapag kumakain sa gabi, ang chandelier sa kisame ay puno ng atmospera, na medyo katulad ng pilosopikal na konsepto ng mga sinaunang tao na umiinom sa ilalim ng buwan. Pumasok sila sa loob at sabay na umupo sa isang bilog na mesa. Di nagtagal, dumating ang waiter na may dalang pagkain nila. Natatakot si Khate na hindi makakain nang maayos ang batang babae sa tabi niya, kaya't bina
Dalawang tao lamang ang nasa nakareserbang mesa, isang batang babae at middle aged na babae.Inilibot agad ni Anthony ang kanyang mga mata sa paligid ng nakareserbang mesa at sa huli ay napunta sa kanyang paningin sa anak na babae.Kakatapos lamang kumain ng malungkot na batang babae dahil sa biglang pag-alis ni Khate. Ngayon na nakita niya ang kanyang ama, hindi siya natakot at padabog pa na inilayo ang kanyang ulo.Nagdilim nang bahagya ang mga mata ni Anthony."Anak, ayos ka lang ba?"Parehong tahimik ang ama at anak, kaya naman ang katulong na si Gilbert ang nagsalita.Tinignan siya ng batang babae, ngunit gayundin ang kanyang ginawa, padabog niyang inilayo ang kanyang ulo, at hindi siya pinansin.Maingat na tinignan ni Gilbert ang bata, at nang makita niyang ligtas ito, huminga siya ng malalim at bumalik kay Anthony para mag-bigay ng update.Tumango si Anthony, kinunot ang kanyang noo, at tinignan ang taong nakaupo sa tabi ng kanyang anak.Nang magtama ang kanilang mga mata, humi
“Mommy, sino po si Anthony? Bakit po kailangan nating magtago sa kanya?”Nakita ni Miggy at Mikey na hindi mapakali at tila wala sa wasto ang isip ni Mommy Khate nila, kaya’t nanginginig niyang hinawakan ang kamay nito at nagtanong nang may pag-unawa.Dahan-dahang bumalik sa katinuan si Khate, hinawakan niya ang kanilang mga ulo ng mga anak, at ngumiti ng matamis.“Hindi siya importanteng tao anak, pero may kaunting sama ng loob siya kay Mommy noon. Kaya kayong dalawa, kung maririnig ninyo ang pangalang niya sa hinaharap, dapat kayong lumayo sa kanya, naiintindihan nyo ba si Mommy?”Tumango ang dalawang maliliit na bata nang may pagsunod at pag-unawa, “Naiintindihan po namin Mommy.”Nang tumalikod si Mommy, nagkatinginan ang dalawa, ang kanilang malalaking mata ay puno ng pag-usisa.Ano ang nangyari sa pagitan ni Mommy at Daddy noon? Mukhang malaki ang hindi nila pagkakaintindihan!Napayuko si Khate, iniisip pa rin ang sitwasyon ni Kyrrine, ngunit muling nagsalita ang dalawang malilii
Dalawampung minuto ang lumipas. Dahan-dahang huminto ang kotse papasok sa Lee Mansion. Pilit na inabot ng ama ang kamay ng kanyang anak, ngunit, hindi nagpahawak si Katerine, sinuportahan niya ang sarili sa upuan, at dahan-dahang bumaba ng kotse, at naglakad sa unahan ng walang imik. Tahimik lang na sumunod si Anthony. Pagkapasok pa lang ng mag-ama sa pinto, narinig nila ang isang tawag... "Katerine!" Si Cassandra ay nasa hall, nakaupo ito at nagpapalipas-oras habang nagbabasa sa kanyang cellphone. Nang bigla niyang marinig na may pumapasok sa pintuan, ang mag-ama pala iyon, agad na tumingala siya. Nang makita niyang si Katerine iyon, agad siyang tumakbo palapit at mapagkunwari na niyakap ang maliit na babae, "Sa wakas ay nakabalik ka na! Bakit ka ba tumakbo ng walang paalam? Nag-alala sayo si Auntie! Ayos ka lang ba? Nasaktan ka ba?" Habang sinasabi niya iyon, tiningnan niya ang katawan ng maliit na babae nang may kaba sa dibdib. Hindi inaasahan ni Katerine ang kanyang ginawa
Diretso na silang apat na bumalik sa villa.Nakaramdam ng gutom sina Khate at ang dalawang bata, kaya kinain nila lahat ng dala ni Kyrrine.Pagkatapos kumain, umakyat ang dalawang maliit na bata para maligo.Tiningnan ni Kyrrine ang kanyang matalik na kaibigan nang may kahulugan, "Friend, hindi ko maintindihan kung bakit ka nagtatago kay Anthony? Hindi ba't pumayag ka na sa divorce ninyo noon? Bakit ka ngayon natatakot sa kanya? Bukod pa doon, bakit kayo naghiwalay? Hindi mo sinabi sa akin ang nangyari ilang taon na ang nakalipas?"Napatinging si Khate sa kanyang kaibigan, hindi sinasadyang ibinaba niya ang kanyang mga mata, matagal siyang nag-isip at tila nag-aatubiling magsalita, huminga siya ng ubod ng lalim at pagkatapos ay kahit man labag sa loob, ay ibinahagi sa kanya ang pangkalahatang sitwasyon noong panahong iyon."Khate ibang klase ka, ang tapang mo!"Hindi inaasahan ni Kyrrine na ang kanyang matalik na kaibigan ay may lakas ng loob na iset-up si Anthony at ilihim ang pagbubu
Sa loob ng Lee MansionMadilim na ang kapaligiran.Tahimik na pumasok si Anthony sa kwarto ni Katerine at inayos ang kumukunot na noo nito, hinaplos niya ngdahan-dahan at agad naman na natanggal nito.Mahimbing na natutulog ang maliit na babae. Tiningnan niya ang anak saglit bago lumingon at umalis ng nakangiti, nawala na ang kanyang takot sa pagkawala ng anak subalit may mga tanong pa rin sa kanyang isipan.Paglabas niya, agad niyang nakita si Gilbert na papalapit upang mag-ulat, "Sir, pumunta ako sa restaurant sa Gouzu para mag-check sa kanila ukol sa mga insidente bago tayo makarating, ngunit sira ang surveillance ng restaurant at wala akong nakitang anumang bagay nakakaiba at magpapatunay sa mga naitanong ninyo sa babaeng nagbalik sa munting binibini."Nang marinig ito, bahagyang kumunot ang noo ni Anthony, "Anong pagkakataon? Napakaimposibleng masira ang surveillance camera nila ng walang sumira dito."Sa sandaling iyon ay nagkaroon na siya ng hinala, nasira ang surveillance ng r
Sumunod si Miggy sa direksyon ng kanyang tingin at nakita ang maliit na kapatid na nakilala lang nila kahapon.Yumuko nang bahagya si Katerine at tinakpan ang magandang kilay at mukha.At sa mga oras na iyon, bigla na din na tumingin sa kanila si Katerine at nakikipag palakpakan kagaya ng ibang mga bata.Isang kislap ng excitement ang dumaan sa kanyang malalamlam na mga mata nang makita niya na nakatingin sila sa kanya.Hindi niya inaasahang makikita niya muli ang dalawang magkapatid doon.Kahit na isang beses pa lang niya silang nakilala, hindi niya maipaliwanag kung bakit gusto niya silang makasama at kalaro.Ngunit habang nakatitig siya sa kanila, ibinalik na nina Miggy at Mikey ang kanilang mga tingin.“Okay mga bata, kayong dalawa ay pwede nang umupo muna. May dalawang bakanteng upuan doon. Pwede ba kayong maipatabi? Maasahan ba ni Teacher nahindi kayo magkukulit habang kayo nasa magkatabi lang?”Tinuro ng guro ang dalawang bakanteng upuan sa tabi ni Katerine.Natigilan sandali s
Napuno ng bigat ang dibdib ni Khate sa tanong ni Anthony. Hindi niya alam kung paano isasagot ang isang bagay na ni siya mismo ay hindi pa rin sigurado. Napuno ng katahimikan ang pagitan nila, ngunit sa loob ng kanyang isipan ay isang bagyong hindi niya matakasan."Khate..." Muling nagsalita si Anthony, ang tinig niya'y bahagyang nanginginig. "Kung babalik ka pa sa akin, sasabihin mo bang may pag-asa pa tayo? O huli na ang lahat?"Tinitigan ni Khate ang lalaking minsang minahal niya ng buong puso—at marahil, hanggang ngayon, hindi pa rin siya tuluyang nakalaya mula rito. Ang daming alaala ang bumalik sa kanyang isipan, ang mga masasayang araw nila, ang mga pangarap nila na sabay nilang binuo... at ang sakit ng paghihiwalay nilang dalawa.Muling nag-ipon ng lakas si Khate bago sumagot. "Anthony... Hindi ko alam."Bahagyang napapikit si Anthony, waring iniiwasan na ipakita ang sakit na dala ng sagot niya. "Hindi mo alam? O ayaw mong malaman?"Napalunok si Khate. "Takot akong malaman, An
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon
Isang iglap lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ni Khate ay tila bumagal ang oras. Ang mahigpit ngunit banayad na pagkakahawak ni Anthony sa kanyang pulso ay nagpadala ng kakaibang alon ng emosyon sa kanyang buong katawan. Hindi niya alam kung dapat ba niyang alisin ito o hayaan na lang. Ngunit isang bagay ang sigurado—hindi siya handa sa mga sandaling ito.Napakurap siya, pilit pinapanatili ang kanyang malamig na ekspresyon. “Bitawan mo ako, Anthony.”Ngunit hindi siya agad nito pinakawalan. Sa halip, mas lalong lumalim ang titig nito, para bang sinusubukan siyang basahin, para bang pilit nitong hinahanap ang kasagutan sa mga tanong na hindi nito masambit. Ang mga mata nito ay puno ng hinanakit, may pagtataka, at marahil, isang damdamin na pilit nitong itinatago sa mahabang panahon.“Naguguluhan ako, Khate, sobrang naguguluhan” malamig ngunit may bahagyang bahid ng emosyon ang tinig nito. “Noong iniwan mo ako noon, hindi mo man lang ipinaliwanag sa akin ang iyong dahilan. Hindi mo ma