ตอนที่3.เรียกว่าคุณธาม

เรียกว่าคุณธาม

ในที่สุดฉันก็อยู่ในรถปอร์เช่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความแรงและเร็วโดยมีท่านรองฯเป็นคนขับ ฉันนั่งหลังพิงเบาะตัวตรงด้วยความเกร็งภายในรถไม่มีการพูดคุยใดๆทุกอย่างเงียบสงบ 

ในที่สุดเขาเป็นฝ่ายทนไม่ไหวทำลายความเงียบด้วยการเปิดเพลง จนฉันเคลิ้มกำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่แล้วเมื่อได้ยินเสียงเพลงวิญญาณของดีเจ ก็มาสะกิดให้คิดถึงงานของคืนนี้

"ตายละวาคืนนี้มีงาน"

พอนึกถึงคืนนี้ฉันแทบไม่มีเวลาเตรียมตัว ภาวนาขอให้กลับไปทันผับเปิดเป็นพอ เพลงที่เคยเตรียมไว้มีหลายแทร็คให้ใช้งานได้เมื่อยามคับขัน การเดินทางจากกรุงเทพฯถึงนครปฐมกินเวลากว่า 2 ชั่วโมงคิดคำนวณแล้วน่าจะเฉียดฉิว

 @ โรงงาน

ฉันถือกระเป๋าเอกสารและโน๊ตบุ๊คของท่านรองฯ เดินตามเข้าไปในออฟฟิศของโรงงาน ตื่นตาตื่นใจกับทัศนียภาพโดยรอบ เมื่อเข้าไปในออฟฟิศฉันยกมือไหว้ทุกผู้ทุกคนไปตลอดทาง ตั้งแต่ปากประตูจนถึงด้านใน

"สวัสดีค่า"

"สมัยหน้าคุณจะลงสมัครสส.เหรอ?"

ดูเขาพูดเข้าสิฟังได้ที่ไหน ฉันหุบยิ้มทันทีแกล้งทำสีหน้าเศร้าสลดเดินตาม ท่านรองฯอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยขึ้นทันตาเห็น

คนอะไรชอบดับฝันคนอื่น...ชิ คุณธนัทก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้

อดีตดาวมหาวิทยาลัยอย่างฉัน ก็ต้องสงบเสงี่ยมเป็นธรรมดา

@ ห้องผู้อำนวยการโรงงาน

เขาผลักประตูห้องผู้อำนวยการโรงงานนำฉันเข้าไปก่อนฉันทำหน้าที่เปิดไฟเปิดแอร์ ยื่นกระเป๋าเอกสารและโน๊ตบุ๊ควางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วมองไปรอบๆห้อง

"โต๊ะคุณอยู่หน้าห้อง"

เขาบอกเหมือนรู้ว่าฉันมองหาอะไร พอมาถึงถิ่นเก่าท่านรองฯก็ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวกับวันแรกๆที่เจอกันเขามักชอบทำเสียงดุใส่ตลอดเวลา

ว่างๆ ฉันก็อยากรบกวนท่านรองฯให้ไปเฝ้าบ้านที่ขอนแก่นให้พ่อกับแม่บ้าง 

"ค่ะ มีอะไรก็เรียกนะคะ"

ฉันเดินออกมาจากห้องทันทีนั่งประจำที่หน้าห้องว่างๆไม่มีอะไรทำ        จึงศึกษา Lay Out ของที่นี่ไปพลางๆ บัตรพนักงานที่มีคำว่านักศึกษาฝึกงานกับชุดนักศึกษาดึงดูดให้เจ้าหน้าที่หลายท่านแวะเวียนมาทักทายไม่ขาดสาย

ส่วนฉันนั้นก็เพลิดเพลินมากเหมือนกัน

ตึ๊ง...ตึ่ง เสียงไลน์เข้าเป็นข้อความจากท่านรองฯ

"ผมขอกาแฟ"

"ค่ะ..."

ฉันตอบไลน์แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหารส่วนกลางในทันที ตลอดเส้นทางฉันก็แจกยิ้มเรี่ยราดไปเรื่อย

"ขอชงกาแฟให้ท่านรองฯหน่อยค่ะ"

"เชิญค่ะ"

คุณแม่บ้านประจำออฟฟิศก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เตรียมแก้วและกาแฟให้ครบครัน

ก็อกๆๆๆ เคาะประตูห้องก่อนุกครั้งนะอย่าลืมนะน้ำขิง

 "กาแฟมาแล้วค่ะ"

"เชิญครับ"

ฉันวางแก้วกาแฟที่ควันโชยออกมาหอมกรุ่น วางให้ท่านรองฯแล้วกำลังจะหมุนตัวกลับที่เดิมคือหน้าห้อง

"คุณจัดคิวนัดกับผู้จัดการตามที่ผมแจ้งไว้แล้วใช่ไหม?"

"ค่ะ...น้ำขิงส่งไลน์ไปแล้วค่ะ"

จากนั้นตลอดครึ่งวันเช้าท่านรองฯก็มีประชุมและนัดคุยงานกับผู้จัดการแผนกต่างๆไม่ได้หยุดพักจนถึงพักเที่ยง

"เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน"

"ที่ไหนคะ?"

ฉันวางมือจากงาน แล้วหยิบกระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่ เตรียมท่าเดินตามท่านรองฯไปติดๆ

@ โรงอาหาร

โรงอาหารของที่นี่มีอาหารมากมายให้เลือก หน้าตาถือว่าไม่เลวแต่ระดับท่านรองฯย่อมต้องแยกจากพนักงานเป็นเรื่องธรรมดา 

ห้องVIPถูกเปิดใช้พร้อมกับอาหารรอแล้วที่โต๊ะ

เขานั่งลงแล้วส่งสายตาให้ฉันนั่งลงโต๊ะเดียวกัน

"จะดีเหรอคะ"

"น้ำขิงไปกินข้างนอกดีกว่าค่ะ"

เขาส่ายหน้าไม่เห็นด้วย "เชิญคุณน้ำขิง"

"แต่ แต่ว่า น้ำขิง"

ฉันยังอิดออด กินคนเดียวน่าจะอร่อยกว่าร่วมโต๊ะกับเขาเป็นไหนๆ

"กินในนี้แหละ"

"กับผม"

เขาสั่งเสียงเฉียบขาดจนต้องนั่งลงฉันตีสีหน้าบูดบึ้งอยากออกไปม่วนจอยด้านนอกมากกว่า เมื่อตะกี้เดินผ่านร้านส้มตำได้กลิ่นปลาร้า(ที่บ้านเรียกปลาแดก) เตะจมูกทำเอาน้ำลายแทบใหล 

"อาหารที่นี่อร่อยผมเลือกไว้ให้คุณแล้ว"

ฉันนั่งลงคว้าช้อนแล้วนั่งกินอย่างประหม่า มองข้าวในจานท่านรองฯยังมีแก่ใจตักอาหารใส่จานให้ฉันหลายครั้งจนฉันเกรงใจ

"ขอบคุณค่ะ น้ำขิงตักเองได้ค่ะ"

"ผมกลัวคุณไม่อิ่ม"

"กินเยอะๆเพราะตอนบ่ายเราจะเข้าไปดูงานในโรงงานกัน"

"อ้อ...ค่ะ น้ำขิงจะกินให้เยอะเลยค่ะ" ฉันพูดเอาใจ

"อืม ไม่ต้องเยอะมากเดี๋ยวอ้วน" สายตาคมมองมาทางฉันรีบมองสภาพตัวเองในกระจก

"ยังหรอก ตอนนี้ยังไม่อ้วน" เขาดักคอรู้ทันความคิดเด็กน้อย

จากนั้นท่านรองฯ ก็ชวนฉันกินจนทุกอย่างหมดเรียบไม่มีเหลือ และในหลายวันที่ผ่านมาธามนิธิเองนั้นเริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับน้ำขิงมากกว่าวันแรกๆที่เจอกัน ความเป็นตัวของตัวเองและเป็นผู้หญิงที่เก่งงาน ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรเธอก็สามารถทำมันออกมาได้ดีจนเขาต้องยอมรับในความสามารถ แม้ว่าจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานก็ตาม

ตอนบ่าย ท่านรองฯพาฉันเยี่ยมชมโรงงานตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงสามโมงเย็น เขายังบอกให้ฉันจดทุกอย่างที่เขาพูด

"อืม...ค่ะ"

ขากลับ ฉันต้องลากขาขึ้นรถปอร์เช่ด้วยความยากลำบาก ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำจนฉันตาปรือแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเป็นที่สุด หลังจากนั้นเบาะถูกปรับเอนลงตอนไหนฉันไม่รู้ 

ครืด...ครืด สมาร์ทโฟนฉันสั่นครืดคราดปลุกให้ตื่นเสียได้

"ฮัลโหล" ฉันงัวเงียตื่นแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วปัดรับทันที 

"ไอ้กอล์ฟ"

"ถึงไหนแล้ว" กอล์ฟถาม

"อื้ม ถึงไหนเหรอ? " 

ฉันปรับเบาะขึ้นแล้วดูชื่อป้ายถนน ปรับสายตาให้เข้ากับแสง

ถนนจรัญสนิทวงศ์

"ท่านรองฯจอดป้ายรถเมล์หน้าให้ด้วยค่ะ"

"หอพักคุณอยู่สามย่านไม่ใช่เหรอ?"

"เดี๋ยวผมไปส่ง" 

ความจริงเขาไม่ต้องมีน้ำใจขนาดนี้ก็ได้ล่ะมั้ง

"น้ำขิงนัดกับเพื่อนไว้ค่ะ"

จากนั้นไอ้กอล์ฟมันก็วางสายไป ฉันหันไปหยิบกระเป๋าที่ด้านหลังแล้วเตรียมตัวลงรถพนมมือไหว้กล่าวขอบคุณอีกครั้ง

"ขอบคุณค่ะ ท่านรองฯ”

เมื่อรถจอดสนิทฉันก็ลงจากรถทันที ยกมือไหว้เขาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก ป้ายรถเมล์ที่ฉันลงคือย่านบางพลัดที่เลือกป้ายนี้เพราะว่าคนค่อนข้างเยอะ ผู้คนเดินกันพลุกพล่านแล้วยังมีเซเว่นอยู่ด้วยแสงไฟจึงสว่างไสวประเมินแล้วไม่อันตราย

ด้วยความเหนื่อยล้าจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอย่างหมดแรง เหลือบไปมองรถของท่านรองฯ ยังจอดอยู่ริมถนนเห็นแสงไฟในรถ ฉันคิดว่าเขาคงคุยโทรศัพท์จึงยังไม่กลับบ้านเสียที

นั่งไปนั่งมาจนเมื่อยไอ้กอล์ฟก็ไม่มาซักที ท้องฉันร้องโครกครากด้วยความหิวจึงเดินเข้าเซเว่นหาอะไรกิน แล้วหยิบของกินใส่ตะกร้าเป็นข้าวผัดกระเพรากับน้ำเปล่าและขนมอีกสองถุงแล้วเข้าแถวรอจ่ายเงิน

"ผมจ่ายให้..."

เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังแผ่วเบาแล้วสะกิดที่ไหล่บางของฉันอีกครั้ง

"เสียงคุ้นๆ วุ้ย"

"อ่ะ อ้าวท่านรองฯ ยังไม่กลับอีกเหรอคะ"

"ยังหรอกพอดีผมคอแห้งเลยมาซื้อน้ำ"

"ค่ะ"

ฉันมองของในมือท่านรองฯก็มีของกินเหมือนกันกับของฉันไม่มีผิด ระหว่างรอพนักงานเวฟข้าว เขาก็เหลียวซ้ายแลขวามองนั่นมองนี่จนฉันต้องมองตามสายตานั้น

"มองหาใครคะ?"

"เพื่อนคุณไงมาถึงหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ มันให้รออีก 20นาที"

ฉันนั้นอยากจะหัวเราะในความสอดรู้สอดเห็นของท่านรองฯ นึกว่ามีแต่ฉันที่ชอบสอดรู้สอดเห็นซะอีก

"ได้ข้าวแล้วไปนั่งรอที่รถผมก่อนก็ได้"

"จะได้กินข้าวเป็นเพื่อนผม"

"ผมหิว..." 

"อ้อ...ได้ค่ะ" 

จากนั้นฉันกับท่านรองฯก็ใช้ปอร์เช่สุดหรูกินข้าว กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งคัน

"จะไม่เหม็นเหรอคะรถของท่านรองฯ"

"ช่างมัน เดี๋ยวก็หาย" 

ตอนนี้ใบหน้าท่านรองฯที่ฉันว่าแก่ในตอนแรก กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเขาเทคแคร์ดูแลฉันอย่างดี

"กินข้าวกับเธออร่อยจัง"

ท่านรองฯพูดแต่ฉันเขินคนอะไรพอไม่ดุก็น่ารักไปอีกแบบ กินข้าวอิ่มแล้วเขามองหน้าฉันอย่างค้นหา สายตาคมมีคำถามมากมายใบหน้าหล่อดูจริงจังขึ้นมา 

"คุณจะไปไหนต่อ?"

"ผมจะไปส่งก็ไม่ให้ไป"

"เกิดคุณเป็นอะไรไป พ่อแม่คุณจะมาว่าผมได้นะ"

ฉันเริ่มคิดหนักแต่ก็ลองวัดใจกันไปเลยว่า

"ไปทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ"

"ทำงานอะไร?" สีหน้าเขาดูก็รู้อยากรู้มากแค่ไหน

"ดีเจ ค่ะ ดีเจเปิดเพลงค่ะ"

"แถวไหน?"

"ทองหล่อ ผับย่าน ทองหล่อค่ะ"

ฉันมองหน้าเขาแอบลุ้นในใจว่าเขาจะว่าอย่างไร ฉันเห็นเขาทำตาโตแบบไม่เชื่อว่าหน้าอย่างฉันจะเป็นดีเจได้แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร...

ฮึ! ฉันน้ำขิงคนนี้ยังมีอะไรให้คุณแปลกใจอีกเยอะค่ะท่านรองฯ

เขาถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใบหน้าดูอนาทรมากขึ้น

"ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าท่านรองฯอีกนะ"

"ทำไมล่ะคะ" ฉันดูดน้ำเปล่าจากขวดแล้วมองเขาเป็นเชิงคำถาม

"มันดูแก่..." เขาบอกสีหน้าดูจริงจังมาก

ฉันแทบสำลักน้ำท่าน รองฯในวัย 35 ปีเมื่อเทียบกับฉัน ท่านต้องแก่เป็นธรรมดานั่นแหละค่ะ

แต่ท่านรองฯก็หล่อไม่เบานะ อิ อิ

แค่ก...แค่ก ฉันเห็นเขาขมวดคิ้วไม่พอใจที่ฉันทำหน้าแบบไม่ยอมรับเขาหยิบทิชชู่ยื่นให้

"เช็ดซะ"

ทำไมต้องดุด้วยพูดกันดีๆก็ได้นี่

"ต่อไปเรียกคุณธามก็พอ"

ฉันยิ้มกว้างเห็นแก้มบุ๋มอันทรงเสน่ห์ "ได้ค่ะ...คุณธาม"

ฉันจิกตาใสซื่อแบ๊วสุดฤทธิ์ใส่เขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าจริงใจ

ออนไรท์