Amara Ysabelle Santiago is a 21-year-old architecture student who has lived most of her life trying to survive, not to dream. Raised in a small province and thrust into Manila by a scholarship, she never expected to catch the eye of the country's most powerful and cold-hearted billionaire, Killian Alaric Dela Vega. When their paths collide due to an unexpected business arrangement involving her estranged father, Amara finds herself locked into a marriage contract she can’t escape. He’s rich, ruthless, and emotionally frozen. She’s warm, stubborn, and hiding a past darker than he could ever imagine. Will Amara melt the ice surrounding Killian’s heart, or will she shatter in his world of power games and betrayal? This is the story of a girl forced into a cold billionaire’s world, where love was never part of the deal—but destiny had other plans
Voir plusAMARA POINT OF VIEW Minsan mapapatanong ka talaga sa sarili mo kung anong klaseng multo ang sumapi sa asawa mong bigla na lang gigising ng alas-singko ng umaga. As in, wala pang tilaok ng manok, wala pang ingay mula sa mga kapitbahay, pero ayun siya—Killian Alaric Dela Vega—nakatayo sa harap ng kalan. Nakasando, nakashorts, at may hawak na... kawali?“Killian?” inaantok kong tanong habang nakasilip mula sa may pintuan ng kusina. Hindi ako sure kung nananaginip pa ako.Napalingon siya sandali, pero hindi ngumiti. Umirap lang. “‘Wag kang maingay. May ginagawa ako.”“Hala. Sino ka at anong ginawa mo sa supladong CEO na kilala ko?”“Amara, please,” inis niyang sagot habang may hinahalo sa kawali na amoy pa lang, medyo kaduda-duda na.Dahan-dahan akong lumapit, pilit pinipigilan ang tawa. Umuusok na ang kawali, pero parang hindi sa magandang paraan. Amoy sunog na itlog? Sunog na tinapa? O sunog na buong umaga?“Anong niluluto mo?” tanong ko, halos hindi na makapigil sa tawa.“Sinangag,” s
AMARA'S POINT OF VIEW Araw ng anihan. Mainit, pero masaya. Ang buong barangay, buhay na buhay. May mga tawa, sigawan, at kantiyawan habang ang mga tao'y nagtutulungan sa pag-aani ng palay. Pumunta kami rito ni Killian nang mas maaga pa kanina, dala ang kapreskong tubig, mga baon naming sandwich, at siyempre, ang makulit niyang presensya.Hindi ko alam kung anong sumapi kay Killian pero buong umaga siyang nakangiti habang pinapanood kami ni Mama at ng mga kapitbahay magtulungan. Tapos, bigla siyang lumapit sa akin."Pwede ba akong sumubok?" tanong niya habang hawak ang itak. Nakasuot siya ng simpleng t-shirt at maong na medyo marumi na sa dami ng nadikit na putik."Sigurado ka? Hindi 'to parang board meeting ha," natatawa kong sagot, habang pinupunasan ang pawis ko sa noo."Challenge accepted," mayabang niyang tugon, tapos tiniklop ang manggas ng damit niya, feeling macho.Tumawa lang ako, pero in fairness, sinubukan talaga niyang tumulong. Hindi man siya kasinbilis ng mga taga-rito,
AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin pero nitong mga nakaraang araw, parang masyado akong… observant.As in, masyado.Lalo na ‘pag si Killian ang nasa paligid. Tulad ngayon, ‘tong lalaking ‘to na akala mo wala sa lugar sa bukid—pero aba’t parang kabisado na ang galawan, nakaupo sa lilim ng manggang pinutol ni Mang Tibo, suot ang simpleng t-shirt at shorts, habang kinukumpuni ang isang sirang poso gamit ang mga tools ni Tatay Gorio.“Ayusin daw ‘to ni Mayor,” reklamo ng isa sa mga kapitbahay. “Pero hanggang ngayon, drawing pa rin.”Tiningnan ko si Killian. Basa ng pawis ang noo, medyo marumi ang kamay, pero seryoso ang mukha habang kinakalikot ang lumang bakal. Hindi ko maiwasang huminto at tumitig.Ang kulit ng puso ko, bakit ba ganyan ka tumibok?“Hoy, Amara,” singit ni Aling Cora habang hawak ang tabo. “Tinititigan mo na naman ‘yang asawa mo. Mapapaso ‘yan, iha.”Nag-init ang mukha ko. “H-ha? Hindi a! Tinitingnan ko lang kung paano niya sirain ‘yang poso.
AMARA POINT OF VIEW Isa sa mga paborito kong parte ng buhay sa bukid ay ‘yung gabi—simple, tahimik, at punong-puno ng bituin ang langit. Walang ingay ng mga sasakyan, walang mga headlights na sumisilaw sa mata, at higit sa lahat, walang wifi na distraction. Kaya tuwing may bonfire gathering ang mga kapitbahay, automatic na nandun kami ni Mama. Pero ngayong gabi, may bago kaming bisita—si Mr. Big City CEO himself, Killian Dela Vega, na sa unang tingin pa lang ay hindi mo aakalain na uupo sa bangkong gawa sa kahoy habang kumakain ng inihaw na saging at nakikinig sa mga tsismis ng barangay.“Tara na, Killian,” yaya ko habang bitbit ang kumot na ilalatag sa damuhan. “Hindi ito kagaya ng mga dinner party mo sa Maynila ha. Walang violin dito, pero marami kang matututunan.”Tiningnan lang niya ako, tapos ngumiti. “G na ako. Mas okay nga ‘to kaysa mag-meeting ulit kasama ‘yung mga directors na puro reklamo lang.”Aba, natuto na siya. Iba na rin talaga pag napasama sa bukid, no?Pagdating na
AMARA'S POINT OF VIEW Ay, Dios ko.Kung may isang bagay na natutunan ko kay Killian Dela Vega, it’s that he’s never afraid to take risks. Not in business, not in life. But when it comes to simple things—like cooking for a family—it’s a whole different story.That afternoon, habang ako'y naglalaba sa likod ng bahay, narinig ko si Killian na papasok sa kusina. Tumaas ang kilay ko. Sa lahat ng lugar, siya na mismo ang pumasok sa kusina, isang lugar na karaniwan ay hindi niya pinupuntahan. Dahil ang alam ko, sa isang taong kasing-busy ni Killian, ang cooking skill niya ay... well, limitado lang.Nagsimula akong maglakad papunta sa kusina, at doon ko siya nakita, hawak ang isang malaking lata ng tomato sauce at isang buong kilo ng karne ng baka. Naka-apron pa siya, yes, with his name printed on it."Amara!" tawag niya nang makita akong pumasok. “I’m making kaldereta. Para sa’yo. Para sa pamilya.”Napakunot ang noo ko. "Kaldereta? Killian, wala ka nang kailangan gawin. Si Tita Rowena nga,
KILLIAN POINT OF VIEW Alam mo 'yung pakiramdam na parang out of place ka, pero hindi mo rin maiwan yung lugar kasi... ewan. Parang may something?’Yun ako ngayon. Nakatayo sa kusina ng simpleng bahay ni Amara sa probinsya. Pawis, medyo madumi ’yung sapatos ko, tapos amoy bawang pa kamay ko kasi tumulong akong maghiwa kanina. As in, literal na ako 'yung naghiwa ng bawang. Ako. Killian Alaric Dela Vega. CEO. Business tycoon. Media's favorite bachelor. Pero heto ako—nagpapakumbaba sa harap ng kawali at kutsilyo, parang contestant sa MasterChef.And the weirdest part?Gusto ko ’to.Hindi ko talaga maintindihan. Bakit ba ako andito? Bakit hindi ako nasa opisina, pinapagalitan ’yung finance team namin? Bakit hindi ako nasa boardroom, nagdidikta kung saan iikot ang milyong investments? Bakit imbes na wine at five-star meal, ginisang monggo at pritong galunggong ang kaharap ko?Simple lang sagot: Amara.Putek. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero gusto ko siyang mapangiti. Gusto ko siyang
AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung bakit kami napadpad ni Killian dito sa palengke ng hapon na ’to. Biglaan lang. Parang may kung anong nagtulak sa kanya para samahan ako mamalengke sa bayan kaninang umaga, tapos ayun, imbes na dumiretso pabalik sa bahay, inaya ko siya maglakad-lakad papunta sa maliit na taniman ni Nanay sa may dulo ng barangay.“Saan mo ba talaga ako dadalhin?” tanong niya habang tahimik kaming naglalakad sa gitna ng pilapil. Naka-poloshirt siya at leather shoes, pero di alintana kahit madumihan. Nagulat ako—akala ko magrereklamo, pero he just followed me.“Relax. Hindi kita ibebenta sa palengke,” biro ko, at narinig ko ang mahina niyang buntong-hininga—na parang may halong tawa.Tahimik. Seryoso. Si Killian pa rin. Pero mas... relaxed? Hindi gaya sa Maynila na laging nakakunot ang noo at parang galit sa mundo. Dito, parang nabawasan ang bigat sa balikat niya. Siguro dahil walang board meetings dito. Walang Cassie. Walang Elric. Walang pressure.Hangin lang. P
AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kailan uuwi sa vity ang isang ito parang ginawa niyang home town and bukid at parang kinalimutan ang trabaho sa siyudad. “Killian, dahan-dahan lang! Madulas diyan!” sigaw ni Mang Celso mula sa likuran.“Okay lang po ako!” sagot ni Killian na may hawak pang araro.Napailing ako habang nakaupo sa gilid ng palayan, pinapanood siya. Ang pinagmamalaking CEO ng Dela Vega Corporation, ngayon ay pinagtataniman at pinagararo ng mga taga-barangay namin.“Bakit parang hindi mo siya tinutulungan?” tanong ni Aling Cora habang nag-aayos ng basket ng gulay.“Eh kasi... hindi naman niya ako pinayagang tulungan siya,” sagot ko sabay ngiti. “Sabi niya, kaya raw niya. Gusto raw niyang matutong mag-isa.”“Aba, napaka-espesyal mo pala sa asawa mo. Halatang gusto niyang mapahanga ka.”“Hindi po kami... I mean...” Naputol ang sasabihin ko nang bigla akong mapalingon sa isang malakas na sigawan mula sa palayan.“Ay! Ayun na siya!” sigaw ni Mang Celso habang halos lahat a
AMARA POINT OF VIEW Maagang nagising si Killian kahit hindi ko naman siya ginising. Pagbaba ko mula sa kwarto, nadatnan ko siyang nakatayo sa kusina, may bitbit na maliit na balde ng tubig at tila naghahanap ng gagawin.“Good morning,” bati niya sa akin sabay ngiti.“Your mom said she’ll be in the field early, so I thought I’d join.”Nagulat ako. Kahapon lang halos hindi siya makatayo nang diretso sa pagod, pero ngayon, andito siya ulit—handa na namang magtanim kahit halata namang hindi siya sanay.“Sure ka?” tanong ko habang inaabot ang tinapay sa lamesa. “Mukha kang may body pain pa kahapon.”Tumawa siya ng mahina. “Everything hurts, but I’m still alive.”Napailing na lang ako sabay tinago ang tawa ko. Hindi ko maipaliwanag pero nakakatuwa siyang tingnan sa simpleng t-shirt at lumang shorts. Malayo sa business suit niyang palaging malinis at mamahalin. Dito sa probinsya, mukha siyang totoong tao—hindi CEO, hindi matigas ang loob, kundi isang simpleng lalaki na gustong matuto.Pagda
AMARA POINT OF VIEW Luma na ang bubong ng bahay namin. Tuwing umuulan, kailangan kong saluhin ang tumutulong tubig gamit ang mga plastik na timba at palanggana. Sa gabi, hindi ako agad makatulog dahil sa ingay ng mga kuliglig at tunog ng mga ipis na tumatakbo sa dingding. Pero hindi iyon ang pinakamahirap sa lahat.Ang pinakamahirap ay ang makitang unti-unting nanghihina si Mama araw-araw."Ysa, anak..." mahinang tawag ni Mama habang nilalagyan ko siya ng basang bimpo sa noo."Ako na po, Ma. Magpahinga na kayo," sabi ko habang pinipilit kong hindi magpakita ng pag-aalala sa boses ko.Tatlong taon na simula nang ma-diagnose si Mama ng chronic kidney disease. Pero nitong mga huling linggo, mas lumalala na ang lagay niya. Hindi na siya makabangon nang walang tulong. Ang mga mata niya laging mapungay, at ang balat niya parang kinapos sa dugo.Kasabay ng sakit ni Mama ay ang dagok ng bayarin—gamot, laboratory tests, dialysis. Kahit anong tipid ko sa baon at kita ko sa part-time job ko sa ...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Commentaires