KABANATA 5

AMARA POINT OF VIEW

Tahimik ang buong penthouse habang nakatayo ako sa gitna ng malawak na sala, suot ang isang simpleng puting dress na binili lamang kahapon. Wala itong burda, walang kislap—plain na plain. Parang ako. Parang buhay ko ngayon. Walang saysay, walang kulay.

Ang mga legal na saksi ay nandoon—mga abogado, assistant ni Killian na mukhang mas kabisado pa ang galaw ng lalaki kaysa sa sarili kong pamilya. Si Papa ay wala. Wala ring kahit sinong kakilala ko. Ang totoo, ni hindi ko nga kilala ang mga taong nandoon. Maliban kay Killian na nakaupo sa gilid ng mahaba at mamahaling mesa, naka-itim na suit, walang kahit anong emosyon sa mukha.

Tinitigan ko siya saglit, pero hindi man lang siya lumingon. Abala siya sa pag-aayos ng mga papeles, sa pagtanggap ng mga tawag sa telepono. Para bang isang business meeting lang ito sa kanya. At siguro nga, gano’n lang talaga ito para sa kanya.

“Ama—Miss Amara,” tawag ng abogado. “Please sign here.”

Lumapit ako at kinagat ang labi habang nilalagdaan ang papel. Amara Ysabelle Santiago-Dela Vega. Hindi pa rin totoo sa akin ang apelyidong ’yon. Parang sinulatan ko lang ng biro ang papel. Pero ito ang realidad ko ngayon.

Pagkatapos kong pumirma, pumirma na rin si Killian. Matigas ang pirma niya, parang siya. Mabilis, matalas, walang alinlangan. Hindi man lang niya ako tiningnan kahit sandali.

“Congratulations,” ani ng abogado matapos ilagay ang huling pirma at iselyo ang dokumento.

Tahimik lang akong tumango. Wala akong masabi. Wala rin namang dapat sabihin.

Matapos ang seremonya—kung matatawag pa ngang seremonya iyon—tumayo si Killian. Tumalikod siya at tumingin sa akin saglit, sa wakas, pero malamig pa rin ang tingin niya.

“Your room is down the hallway to the right,” aniya, sabay abot ng susi. “Hindi tayo magkasama sa kwarto.”

Tinanggap ko iyon ng mahinahon, pilit na hindi ipinapakita ang sakit. Kahit pa alam kong wala akong karapatang masaktan. Hindi naman ako nag-asawa para sa pag-ibig, ‘di ba?

At bago siya tuluyang umalis, tumigil siya sa harap ko at malamig na bumulong.

“Huwag kang mai-in love sa akin, Amara,” sabi niya, diretsong nakatitig sa mga mata ko. “Hindi kita masasalo.”

Napatigil ako. Para bang may tumusok sa puso ko. Kahit hindi ko pa siya mahal, kahit wala pa akong nararamdaman, parang may kung anong kirot sa dibdib ko sa sinabi niyang iyon. Hindi ba’t dapat ay ako ang nagsasabi n’un? Ako dapat ang naglalagay ng linya? Pero siya, siya ang nauna.

Tumalikod siya at tumuloy sa sarili niyang kwarto na tila ba tapos na ang buong araw niya. Ako naman, naiwan sa gitna ng sala, yakap ang sarili, tahimik.

Ilang oras ang lumipas bago ko nilakasan ang loob kong pasukin ang kwarto na itinuro niya. Malaki ito, eleganteng disenyo, pero malamig. Wala akong makita ni isang bagay na puwedeng sabihin kong akin. Parang bisita lang ako sa sariling buhay ko.

Umupo ako sa kama, pinagmamasdan ang singsing sa daliri ko. Simpleng ginto, manipis, walang bato. Pareho ng kasal namin—walang emosyon, walang seremonya. Pinilit kong huwag umiyak. Pero habang lumalalim ang gabi, habang lalong tumatahimik ang paligid, hindi ko na napigilan.

Pumatak ang luha ko isa-isa, hanggang sa tuluyan na akong humikbi.

“Ginusto mo ’to, Amara,” bulong ko sa sarili. “Ito ang kasunduan ninyo ni Papa. Hindi ka dapat umaangal.”

Pero hindi ko mapigilang magtanong: Tama ba ‘tong ginawa ko? Tama ba ang naging desisyon ko? Pera lang ba talaga ang halaga ng lahat?

Niyakap ko ang unan at isinubsob ang mukha ko rito. Kung makikita lang ako ni Killian ngayon, malamang tatawanan niya ako. O baka wala lang din sa kanya. Siguro matutulog siyang mahimbing sa kabilang kwarto habang ako rito, hindi makatulog.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nagpaiyak. Hindi ko rin alam kung kailan ako nakatulog. Pero isa lang ang alam ko—ito ang unang gabi ng kasal ko. At wala man lang kahit konting kasiyahan. Wala man lang kahit isang ngiti.

Ang pangarap ng maraming babae ay mapangasawa ang lalaking mamahalin sila. Ako? Napangasawa ko ang lalaking walang pakialam sa kahit anong emosyon. Walang pakialam sa akin. At hindi kailanman magkakaroon.

Kinabukasan, nagising akong magulo pa rin ang isip. Mabigat ang mata ko sa puyat at luha. Lumabas ako ng kwarto at nagtungo sa kusina. Wala si Killian. Malamang nasa opisina na. Ganoon ang klase ng lalaking pinakasalan ko—dedikado sa negosyo, pero wala kahit kaunting puwang sa puso para sa asawa niya.

May nakahandang breakfast sa mesa—siguro iniutos sa housekeeper. Hindi ko alam kung inisip niya akong kakain o basta lang bahagi iyon ng routine nila sa bahay. Pero kahit papaano, kumain ako. Hindi dahil gutom ako, kundi dahil kailangan.

Habang kumakain, tinignan ko ulit ang singsing sa daliri ko. Iyon ang paalala ng kasunduang ito. Na may asawa na ako. Na hindi ako puwedeng basta umatras. Na hindi ito biro.

Pinilit kong itanim sa isip ko: Hindi ko kailangang mahalin siya. Hindi ko kailangang umasa. At higit sa lahat, hindi ko kailangang masaktan. Ito’y para sa negosyo. Para sa pamilya. Para sa kinabukasan.

Pero sa kabila ng lahat ng iyon… hindi ko mapigilang matakot. Dahil paano kung… paano kung mahulog ako?

At totoo nga ang sinabi niya—hindi niya ako masasalo.