KABANATA 6

AMARA POINT OF VIEW

Nagmulat ako ng mata sa isang kwarto na hindi pamilyar. Malambot ang kama, puting-puti ang mga kurtina, at ang kisame ay may chandelier na parang galing sa isang European palace. Sa loob ng ilang segundo, hindi ko alam kung saan ako naroroon—hanggang sa maalala ko.

Kasal na nga pala ako. Kay Killian Dela Vega.

Napabangon ako, gulo pa rin ang buhok at ang damdamin. Akala ko sa penthouse lang ako niya ilalagay. Pero iba pala ang nangyari.

Hindi ito ‘yung condo na pinagdausan ng kasal namin kahapon. Malayo ito, mas tahimik, mas engrande. Nasa isang mansyon ako—mukhang ancestral house pero modernong inayos. Sa sobrang laki nito, baka kahit magtago ako ng ilang araw, hindi pa rin ako matagpuan.

Isang mahinhing katok ang gumambala sa katahimikan.

“Ma’am Amara?” tawag ng boses mula sa likod ng pinto. “Pasensya na po, pero pinapahatid po ito ni Sir.”

Bumukas ang pinto at isang matandang housekeeper ang pumasok, maayos ang ayos, may hawak na clipboard at tray ng almusal. Maingat niyang inilapag ang tray sa maliit na table malapit sa bintana.

Ngumiti siya sa akin ng kaunti. “Ito po ang daily schedule ninyo. Nakaayos na rin po ang sasakyan para ihatid kayo sa university mamaya. May mga bodyguards po kayong nakatalaga.”

Kinuha ko ang clipboard at tinignan ang listahan. Detalyado ang lahat—oras ng gising, oras ng almusal, oras ng pag-alis, klase sa university, pati breaktime. Meron ding nakalagay na “afternoon etiquette training” at “monthly board meetings with Mr. Dela Vega (attendance optional).” Parang nakalista ang buong buhay ko.

Napakunot-noo ako. “Ano ‘to? Bakit parang... parang program ako ng robot?”

“Pasensya na po, Ma’am,” sagot ng housekeeper, marahang tinig. “Iyan po ang utos ni Sir Killian. Sinigurado po niyang lahat ng kailangan ninyo ay nakaayos. Lahat po ng bodyguards ay may clearance mula sa school administration. Hindi raw po kayo puwedeng mapahamak kahit kailan.”

Mapahamak? Para akong sanggol na binabantayan ng husto. O baka mas tama kung sabihing para akong bihag na sinigurado nilang hindi makatakas.

“Nasaan siya?” tanong ko habang binababa ang clipboard.

“Nasa main office po ng mansion. Pero hindi po siya tumatanggap ng personal visitors sa umaga. Kung may kailangan po kayo, idaan niyo po sa assistant niya. Naka-assign po siya sa inyo ngayon.”

“Hindi ba puwedeng diretso na lang sa kanya?”

Napayuko ang housekeeper. “Pasensya na po, pero iyon po ang tagubilin ni Sir.”

Napabuntong-hininga ako. Alam ko namang ganito ang takbo ng kasunduang ito, pero hindi ko inakalang ganito ka-formal, ganito ka-detached. Parang empleyado lang ako. O baka nga hindi—mas masahol pa, dahil kahit empleyado may karapatang makausap ang boss nila.

Matapos niyang ilapag ang almusal, tahimik siyang lumabas ng kwarto. Naiwan akong mag-isa, kasama ng clipboard na parang paalala na hindi ko na pag-aari ang sarili kong oras.

Tumayo ako at binuksan ang kurtina. Napanganga ako sa tanawing bumungad sa akin—isang napakalawak na hardin, may fountain sa gitna, may mga tanim na rosas at orchids. Sa malayo, may gazebo at swimming pool. Tila ba isang eksena mula sa pelikula.

Ang daming tao sa paligid. Mga gardener, mga gwardiya, mga staff. Lahat suot ang uniform, lahat abala. Ako lang ang tila hindi alam kung ano ang dapat kong gawin.

Nasa isang palasyo ako—pero bakit parang nakakulong ako?

Ilang oras ang lumipas bago ako naghanda para sa pagpasok. May naka-assign na stylist para sa akin. Hindi ko na pinigilan. Bahagi na lang ito ng script na ginagampanan ko.

Paglabas ko ng mansion, nandoon na ang sasakyan. Black SUV, tinted windows. Nasa harap ang dalawang bodyguards, naka-earpiece, seryoso ang mga mukha.

“Good morning po, Mrs. Dela Vega,” bati ng driver habang binubuksan ang pinto para sa akin.

Napakapit ako sa upuan pagpasok. Nakakapanibago. Wala pa akong kilalang mag-aaral na may bodyguards na sumusunod sa hallway. Anong sasabihin ng mga kaklase ko?

Pagdating ko sa university, agad akong sinamahan ng dalawang gwardiya. Tila ba every corner ng campus ay sinisigurado nilang ligtas ako. Parang may sinundan silang script kung paano ako aalalayan.

“Ma’am, dito po tayo,” utos ng isa.

“Teka lang,” bulong ko habang nakalapit sa kanya. “Hindi ba masyado tayong obvious?”

“Protocol po, ma’am. Utos ni Sir.”

Utos ulit. Lagi na lang si Killian. Para bang ako ang package na kailangang bantayan, hindi ang asawa niya. Asawa nga ba talaga ako, o papel lang?

Nang makabalik ako sa mansion ng hapon, naroon ang assistant ni Killian. Babae, nasa late twenties, corporate ang dating. May hawak na tablet at folder.

“Mrs. Dela Vega,” aniya, professional ang tono. “Sir Killian asked me to check in with you. He wants to make sure you’re adjusting well. Also, he wants to remind you of the dinner with the Dela Vega Holdings board next week. Attendance optional, but appreciated.”

Hindi ko na napigilan ang tanong. “Hindi ba puwede siyang siya ang magsabi sa akin n’un?”

Ngumiti siya, pero halatang pilit. “Sir prefers a structured communication. He believes in clarity through delegation.”

Clarity daw. Pero ako, gulong-gulo na.

Pumasok ako sa kwarto ko at marahang isinara ang pinto. Wala akong lakas. Wala ring gana. Naramdaman ko na lang na tumulo ang luha ko habang nakaupo sa gilid ng kama.

Kasama ko siya sa iisang bahay. Legal akong asawa niya. Pero bakit pakiramdam ko, estranghero ako sa mundo niya?

Ginusto ko ito, hindi ba? Para sa negosyo. Para kay Papa. Pero ngayong nandito na ako, ngayong ramdam ko ang lamig ng buhay sa mansyon na ito… hindi ko na alam kung kakayanin ko pa.

Parang ginintuan ang hawla na kinasadlakan ko. Pero hawla pa rin. At ako? Isa lang akong ibon na pinilit ngumiti habang sinasara ang pinto.