KABANATA 7

AMARA POINT OF VIEW

Habang papasok ako sa unibersidad, ramdam ko na ang mga matang nakatingin sa akin. Hindi ko pa man naaabot ang campus, naririnig ko na ang mga kwento, ang mga bulungan. Hindi ko alam kung paano nila nalaman, pero sigurado akong ang buong universidad ay alam na may nangyari sa buhay ko na hindi ko pa kayang ipaliwanag. Na ako raw ay nagpakasal sa isang matanda—isang hindi ko alam na balita. Hindi naman totoo, pero hindi ko rin alam kung paano ipaliwanag ang nangyari. Ang mga mata nila, punung-puno ng curiosity, para bang hinuhusgahan na nila ako base sa mga tsismis.

"Hala, nakita mo ba siya? Si Amara, yung dating simpleng estudyante, bigla na lang mayaman! Kakasal lang daw sa isang matanda na mayaman," ang sabi ng isang babae sa likod ko. Sabi pa ng isa, "Nagbenta siya ng dignidad niya para lang sa pera!"

Hindi ko maiwasang maglakad nang mabilis, kahit na hindi ko rin maintindihan kung bakit ganito ang pakiramdam ko. Ang mga salita nila, bagama’t may kasamang pagsisi at panghuhusga, ay may epekto sa akin. Parang iniisa-isa nila ang buhay ko, hinuhusgahan kung ano ang mga desisyon ko, kahit na hindi nila alam kung ano talaga ang nangyari.

Pero sa kabila ng lahat ng iyon, nanatili akong tahimik. Hindi ko pinansin ang mga naririnig ko. Kaya nga ako nandiyan sa unibersidad, para makapagtapos, hindi para magpaliwanag sa mga tao tungkol sa buhay ko. Hindi ko kailangang magpaliwanag.

Habang naglalakad ako patungo sa classroom, naramdaman ko ang mga matang sumusunod sa bawat galaw ko. Ang mga tao, parang may hinahanap na dahilan upang magsalita. Ang mga mag-aaral, puno ng tsismis, at ako ang kanilang bida. Pero, sa kabila ng lahat ng ito, pinili ko na lang na magpatuloy. Hindi ko na kayang makinig sa kanila, at hindi ko na kailangang patahimikin sila.

Pumasok ako sa silid-aralan, at nagsimula akong maghanap ng upuan. Hindi ko na napansin ang mga titig ng iba, at nagsimula na akong magfocus sa pag-aaral.

"Ano, Amara, totoo bang nagpakasal ka nga?" tanong ni Jessa, ang kaibigan kong may malasakit sa akin.

Hindi ko masyadong nasabi ang mga detalye. Sa totoo lang, wala akong lakas na i-explain lahat sa kanya. Pero hindi ko rin kayang magsinungaling. "Oo, Jessa. Pero hindi ko pa ready na magsalita ng mga bagay na hindi ko kayang i-explain," sagot ko sa kanya nang buo ang loob.

Wala na akong ginugol na oras sa pagpapaliwanag pa sa iba. Alam ko na hindi ko kayang baguhin ang iniisip nila, kaya tinanggap ko na lang na may mga ganitong oras na kailangan kong makatawid nang tahimik. Ibinigay ko na ang lahat sa Diyos. Alam kong may dahilan ang lahat ng nangyari sa buhay ko, at hindi ko kayang tanungin Siya tungkol dito. Ang lahat ng ito ay plano Niya, at sa kabila ng lahat ng ito, ang tanging naiisip ko lang ay ang magtulungan kami ni Killian at magkakaroon kami ng magandang buhay.

"Amara, walang masama kung ikaw ay magpapaliwanag. Minsan, kailangan mong magsalita," sabi ni Jessa habang nagsisimula kaming magtanghalian sa canteen. "Pero naiintindihan ko kung gusto mo munang tahimik."

Napatingin ako sa kanya at ngumiti ng kaunti. "Salamat, Jessa. Pero sa ngayon, ok lang ako," sabi ko habang inuubos ang pagkain sa harap ko. "May mga bagay sa buhay ko na hindi ko pa kayang ibahagi. Hindi ko kayang sabihin lahat."

Walang imik si Jessa. Alam niyang hindi ko pa kayang magbukas, at hindi ko rin kayang gawing public ang personal kong buhay. Kaya't pinili na lang niyang magbuntung-hininga at kumain ng tahimik.

Nang lumabas ako ng canteen, naramdaman ko na ang mga mata nila—ang mga klase kong estudyante—ay nakakapit pa rin sa aking likod. Para bang ang bawat galaw ko ay tinutokso nila. Ngunit wala akong magawa. Nais ko lang na tapusin ang aking kurso at tapusin ang mga bagay na may kinalaman sa aking pamilya.

Nandiyan si Killian, at patuloy ang lahat ng komplikasyon sa aming buhay. Hindi ko na kailangan pang magsalita ng mas marami. Ang importante, nakasurvive ako sa bawat araw. Ang mga tsismis, ang mga hindi tamang kwento, wala na akong pakialam. Alam ko na kahit anong mangyari, kakayanin ko.

"Amara, may mga araw na magiging mahirap," sabi ko sa aking sarili habang naglalakad patungo sa susunod kong klase. "Pero ang Diyos lang ang nakakaalam kung anong magandang plano para sa akin."

Hindi ko na pinansin ang mga boses sa paligid ko, ang mga tahimik na usap-usap. Hindi ko na pinansin ang mga titig at ang mga kwento tungkol sa akin. Isang bagay lang ang alam ko—ang mga pagsubok na ito ay magiging parte ng aking kwento. Magiging parte ng buhay ko.

Tulad ng sinabi ni Jessa, hindi ko kailangan magpaliwanag. Walang masama kung hindi ko kayang ilabas ang lahat ng kwento ko. Ang lahat ay may dahilan. Hindi ko kayang baguhin ang iniisip nila, pero kaya ko pa ring itaguyod ang sarili ko at ang pamilya ko.

Isa lang ang sigurado ko: ang lahat ng ito ay plano ng Diyos. At sa huli, magiging maayos din ang lahat.