Novels by EmotionlessMissK

IRIS LOU POV As soon as I stepped inside the mental hospital, I felt the strength of my heart beating because of the fear, in the three years that have passed I have not even visited him, this is the first time I will step into the mental hospital to visit him I walked down the quiet hallway to go to the exact room number aunt Carmine gave me. When I came right in front of the door where he was, I saw him just looking at nothingness, I could see it through the small glass of the door, I can't believe that he was here in this situation. I opened the door but his gaze was still blank. When I entered, I immediately closed the door and approached him until I was next to him. I sat on the bed he was sitting on before looking at him and speaking. "P-pards..... how are you?" I asked him weakly, he slowly turned to face me, I saw his eyes full of tiredness and no reaction just looking at me. I know he was the one who hid my son and he planned to kill him then, I found out everything from

CLEOPARD POV I don't know what I will feel while standing and waiting at the altar for the arrival of the woman I've been waiting for a long time in my whole life, I have been here for a while while the other guests are already here, what I don't know is why not Iris father came but I just ignored it and just looked at the bride's path because the vinue we chose for Iris and I wedding was not a church. I want to see her walking down the aisle. But before my bride-to-be arrived, someone suddenly called my cell phone that was in my slacks pocket so I took it first without even looking at who called and kept looking at the bride's path. "Speak." I said coldly. "B-boss...." He answered weakly. "What?" I didn't want to answer. "Boss.... Miss Iris son is missing." When I heard what he said, I stopped myself from getting angry because many people were invited to Iris and I wedding day. "What do you mean? Didn't I have him guard you well and I told you this morning to kill the boy! bu

IRIS LOU POV I woke up feeling dizzy, I shook my head to adjust my vision because it was still blurry when I woke up, when my vision became clear I saw that I was still inside the car, I slowly opened the car door and got out before I looked around and my eyes stopped at the big church in front of me, so what came to my mind was that maybe Cleopard changed the vinue of our wedding because the one I rode in was also new. I walked up the stairs because I still have to walk up the stairs before I reach the main door of the church, this church is very beautiful to look at from the outside because it is not old and the roses that are placed at the entrance made me feel beautiful. so when I got inside it might look super elegant. I took a deep breath and when I was about to open the door of the church to push, it suddenly opened on its own and a bright light appeared in front of me so I closed my eyes before slowly opening my eyes and slowly walked inside. I don't know what I will feel w

ELIOT HUNTER POV "I'll take my wife." Suddenly, a man entered the house and approached Analine who was in the living room while sitting in her wheelchair and looking in shock at the man approaching her. "I miss you wife." He said and kissed Ana directly on the lips, I was confused to approach them before pulling the man away from Ana, but I don't think that man kissing Ana is what I don't know. "What's happening? and what do you think you're doing for kissing analine in front of me?" I asked but he suddenly kicked me in the stomach but I didn't feel any pain because I knew it was weak, just enough to get away from him before he came next to ana."She's my wife that's why it's normal to kiss her." He answered without emotion, so I look at Ana who can't look at me. "What does he mean?" I asked Ana confusely. "It's true his my husband." She said directly and I could see the guilty in her expression. "I'm Chase Rhys Ephraim, old brother of Iris." The man's introduction earlier but I

IRIS LOU POV Time passed, days passed and the day came when Cleopard and I were together, in the days that have passed with Cleopard, I feel that I am not comfortable with him, because he is very clingy and as if all my movements are being watch by him but I just let him. I was just sitting in front of a huge mirror as I watched my own face, and there were three make up artists surrounding me while they were doing their job, putting make up on me. "Miss Iris, are you all right?" Artemis asked me one of my make up artists who is a Filipino. That's when I noticed that I was really stupid in the mirror. "Ah y-yeah." Out of shock, that was the only answer I had to her question. "Why do I seem to see in your face that you are not happy?" She asked and we looked at each other in the mirror. "Yes, I thought so, I was the only one who paid attention." Sunny said who's fixing my hair. "Stop whatever else you're noticing, and let's hurry because Miss Iris will be late for the wedding." L

IRIS LOU POV Cleopard's car was parked in front of Ms. Kristen, she got out of the driver's seat before turning around and open the door for me, I got out of the car I looked at the gate it's very nice to at look her simple house not too big but good look because it's elegant if you look, as well as the flowers on the side of her gate are super beautiful. Just at the gate, there was a doorbell, so I rang the door while the cleopard was just next to me, who was looking straightly at the gate. The doorbell ring once and the main door of the house suddenly opened and a beautiful woman who was wearing a purple dress while in sleepers go out, I looked at her from head to toe and I can say that even though she was still a sleeper while dressed can be seen a fashion, she walked over to us and smiled as she opened the gate for us. "Mr. Devinson and soon to be Mrs. Devinson, please come with me." She said when she just opened the gate so I just smiled and held cleopard's arm and we followe

IRIS LOU POVPag apak ko palang sa loob ng mental hospital ay nakaramdam na ako ng lakas ng pagtibok ng puso ko dahil sa kaba, sa tatlong taon na lumipas ay hindi ko man lang siya nabisita, ito pa lang ang pinaka una na aapak ako sa mental para bisitahin lang siya. Naglakad ako sa tahimik na hallway upang puntahan ang mismong room number na binigay sakin ni tita carmine. Nang dumating ako sa mismong harapan ng pintuan na kinalalagyan niya ay nakita ko itong naka tingin lang sa kawalan, nakikita ko ito sa maliit na glass ng pintuan, I can't believe na nandito siya sa situation na ito. Binuksan ko ang pintuan ngunit ang kanyang tingin ay nasa kawalan parin. Pagpasok ko ay agad kong sinara ang pintuan at lumapit sa kanya hanggang sa nasa tabi na niya ako. Umopo ako sa kamang inuupuan niya bago siya tingnan at mag salita. "P-pards..... how are you?" Mahina kong tanong sa kanya, unti unti namang humarap ito sakin, nasilayan ko ang kanyang mata na puno ng pagod at walang reaction na naka

CLEOPARD POVHindi ko alam kung anong mararamdaman ko habang kabadong naka tayo sa altar at ina antay ang pagdating ng babaing matagal kung inantay sa buong buhay ko, kanina pa ako naka tayo rito habang ang ibang bisita ay nandito na, ang hindi ko mabatid ay kung bakit hindi dumating ang ama ni Iris pero pinag sa walang bahala ko na lang iyun at tumingin na lang sa dadaanan ng bride dahil hindi simbahan ang napili naming vinue para sa kasal naming dalawa ni Iris. I want to see her walking at the aisle. Pero hindi pa man dumadating ang magiging bride ko ay biglang may tumawag sa cellphone kong nakalagay sa bulsa ng slacks ko kaya kinuha ko muna iyun habang di man lang tiningnan kung sino ang tumawag at nanatiling naka tingin sa dadaanan ng bride. "Speak." Malamig kong sabi."B-boss...." Mahina niyang sagot."What?" Walang ganang sagot ko. "Boss.... Miss Iris son is missing." Pagka dinig ko sa kanyang sinabi ay pinigilan kung wag magalit dahil maraming tao ang imbitado sa araw ng kas

IRIS LOU POVNagising ako na parang nahihilo, hinilut ko ang ulo ko upang maka adjust ang paningin ko dahil malabo parin paggising ko, nang maging malinaw na ang paningin ko ay nakita kong nasa loob parin ako ng sasakyan, dahan dahan kong binuksan ang pintuan ng kotse at bumaba bago ilibut ang paningin ko sa paligid at tumigil ang paningin ko sa malaking simbahan na nasa harapan ko kaya ang pumasok sa isip ko ay baka binago din ni cleopard ang vinue ng kasal namin dahil pati yung kotsing sinakyan ko ay bago din. Naglakad ako paakyat sa hagdanan dahil kailangan ko pang maglakad sa hagdanan bago ko maabot ang pinaka main door ng simbahan, ang simbahan na ito ay napaka gandang tingnan sa labas dahil sa hindi luma at ang mga rosas na nakalagay sa entrance ay nagandahan na ako pano pa kaya pag nakapasok ako sa loob baka subrang eleganting tingnan na. Huminga ako ng malalim at aakmang bubuksan na ang pintuan ng simbahan upang itulak ay bigla itong bumukas ng kusa at bumungad saakin ang ma

ELIOT HUNTER POV"I'll take my wife." Biglang sabi ng lalaking derideritsong pumasok sa bahay at nilapitan si Naline na nasa sala habang naka upo sa kanyang wheelchair at gulat na gulat na nakatingin sa papalapit na lalaki sa kanya."I miss you wife." Sabi niya at hinalikan ng deritso sa labi si Ana, naguguluhan naman akong lumapit sa kanila bago hilahin ang lalaki palayo kay Ana, pero parang wala lang saakin ang paghalik ng lalaking iyun kay ana ata iyun ang hindi ko alam."What's happening? and what do you think you're doing for kissing analine in fron of me?" Tanong ko pero bigla niya akong sinipa sa tiyan pero wala akong naramdamang sakit dahil alam kong mahina lang iyun sapat lang para mapalayo kay ana bago siya lumapit sa tabi ni ana."She's my wife that's why it's normal to kiss her." Parang walang paki alam niyang sabi, kaya lumipat ang tingin ko kay ana na di maka tingin saakin."Anong ibig niyang sabihin?" Naguguluhan kong tanong kay ana."It's true his my husband." Derits

IRIS LOU POVLumipas ang oras, araw at dumating ang araw ng pag iisang dibdib naming dalawa ni cleopard, sa mga lumipas araw na kasama ko si cleopard ay nararamdaman kong hindi ako comportable sa kanya, dahil sa napaka clingy niya at para bang lahat ng galaw ko ay naka bantay siya pero hinayaan ko lang siya. Naka upo lang ako s a harapan ng napakalaking salamin habang pinag mamasdan ko ang sarili kong mukha, at may tatlong nakapalibot saaking make up artist habang ginagawa nila ang kani kanilang trabaho, ang pag lalagay sakin ng make up."Miss Iris, Okay lang po ba kayo?" Tanong saakin ni artemis ang isa sa make up artist ko na isang filipino. Duon ko lang napansin na subrang tulala pala ako sa salamin."Ah y-yeah." Dahil sa gulat yun na lang ang nasagut ko sa kanyang tanong."Bakit parang nakikita ko sa mukha mo na parang dika masaya?" Sabi niya at nagka tinginan kami sa salamin."Oo nga akala ko, ako lang din ang naka pansin." Sabat naman ni Sunny na inaayus ang buhok ko."Tumigil

IRIS LOU POVPumarada ang kotse ni cleopard sa harapan ng bahay ni Ms. Kristen, bumaba siya sa driver seat bago pumaikot at pinag buksan niya ako ng pintuan, pagbaba ko sa kotse ay tumingin ako sa gate napaka gandang tingnan ang kanyang simple na bahay hindi masyadong malaki pero magandang tingnan dahil elegant ito kung pagmamasdan mo, pati ang mga bulaklak na nasa gilid ng kanyang gate ay subrang gaganda. Sa gate pa lang ay may nakalagay nang doorbell kaya nag door ako habang nasa tabi ko lang si cleopard na naka pamulsa lang din. Isang door bell ko lang ay bumukas ang main door ng bahay ay lumabas duon ang napaka gandang babae na na nakasuot ng isang purple dress habang naka sleepers, tiningnan ko siyang mula ulo hanggang paa at masasabi kong kahit naka pang sleeper siya habang naka dress ay makikita mo duon ang isang fashion. Naglakad siya papunta saamin at naka ngiti niya kaming pinag buksan ng gate. "Mr. Devinson and soon to be Mrs. Devinson, please come with me." Sabi niya pag

GABBY POINT OF VIEW Araw ng Linggo. Mainit. Mainit ang panahon, mainit din ang ulo ko.Hindi dahil sa araw.Hindi dahil sa kape kong kulang sa gising.Kundi dahil may sumulpot na babae sa social media na nagngangalang Francheska De Alban, self-proclaimed “the woman Damian truly loves.”Tapos may caption pa:“Sometimes, even marriage can't erase true love. Soon, he’ll come home to me.”Kasama pa ang picture nila ni Damian—grainy, mukhang luma, pero halata ang closeness.Tawa muna ako.Gigil. Pero tawa.Akala siguro ng malanding Francheska na ako ‘yung tipikal na asawa na magra-rant online, magpo-post ng cryptic quotes, tapos magde-delete after five minutes.Nah, girl. I’m not Seraphina.I’m Gabby. And I don’t cry. I plot.That same afternoon, nagpa-book agad ako ng table sa pinakasosyal na hotel restaurant sa BGC. Tapos, nagpaabot ng personal invitation kay Francheska. Through a courier. With gold foil and velvet envelope. Seraphina’s signature paper.Classy. Deadly.At guess what? Pu

GABBY POINT OF VIEW Tahimik ang hapon. Nakakainis yung ganitong klaseng katahimikan—parang sinisigaw ng paligid na may tinatago, pero ayaw sabihin kung ano.Dahil hindi ako mapakali, naglakad-lakad ako sa gilid ng mansion. Hinayaan ko na lang ang paa ko magdesisyon kung saan ako pupunta. It was rare to have any time alone, lalo na ngayon na parang lahat ng camera, mata, at dila ng mga tsismosa ay nasa akin. Pero ngayon, walang staff, walang reporters, walang Damian.Langit.May maliit na pathway sa likod ng greenhouse na parang nakalimutan na ng panahon. Puno ng damo, puno ng alikabok, pero may something sa aura na hindi ko maipaliwanag. Parang hinihila ako ng kung anong invisible thread.“Oy Seraphina, anong tinatago mo sa likod ng mansion mo, ha?” bulong ko sa sarili ko.I kept walking, brushing aside overgrown vines. Then I saw it.Isang lumang bakal na gate, half open, with rust eating away at its beauty. Pero sa loob—naku po—ang ganda. Parang secret garden ng mga bata sa fairy t

GABBY POINT OF VIEW Simula nung narealize ko na hindi pala asawa ang papel ko sa bahay na ’to kundi isang glorified antique vase—maganda lang, pero walang silbi sa mata ng pamilya ni Damian—alam kong may kailangan akong baguhin.At ang una kong binago?Ang itsura ko.Wala na ang mahinhin, pa-demure na Seraphina na parang laging nasa state ng pagkakabigla. She’s gone. Naka-burial gown na siya sa loob ng isip ko, tinabunan ng barumbado kong kaluluwa.That Monday, I walked into Velasco Holdings like I owned the place.Which, technically, I do.Ngumiti pa ako sa receptionist habang naka six-inch stilettos, may shoulder-padded emerald green suit na akala mo pang Vogue, at pusod na matulis pa sa moral compass ni Damian.Napatingin pa nga ’yung ilang empleyado sa akin na parang hindi makapaniwala. Hindi ko sila masisi. Ang dating Seraphina, parating naka-cardigan. Beige. Pastel. Pakawalan ng Florence by Mills.Ngayon?Power bitch realness.“Ma’am… you look… different,” sabi ng HR officer na

GABBY POINT OF VIEW Akala ko nung una, ang kasal ang pinakamatibay na kulungan. Turns out, may mas masahol pa—isang prenup na sinulat para gawing manika ang babae. Isa lang ang dapat mong tandaan sa mundo ng mayayaman: hindi nila ilalagay sa kadena ang katawan mo, kundi ang papel mo, ang lagda mo. And that’s exactly what they did to Seraphina.Nakahiga ako sa kama, hawak ‘yung dokumentong nahukay ko sa isang hidden folder sa mismong study ni Damian. Nakalock ‘yun sa drawer na akala niya hindi ko mapapasok. Ang hindi niya alam, marunong akong mandaya sa sarili kong bahay dati pa. Kung nakakaloko ako sa inuman para hindi ako bayaran, mas lalong kaya kong mang-hack ng filing cabinet gamit lang ang hairpin at kabastusan sa puso.Binasa ko ang bawat linya ng prenup—"the wife agrees to surrender full financial authority,” “no interference in board decisions,” “emergency clauses triggered by erratic behavior,” and the worst—“mental health re-evaluation subject to husband's discretion.” T*ng

GABBY POINT OF VIEW Tangina, I hate meetings. Lalo na kung puro matanda ang kaharap ko na mukhang hindi nasanay na may babaeng hindi nila kayang tapakan. Nasa boardroom ako ng Velasco Industries ngayon. The kind of place na tipong pag pumasok ka nang hindi naka-Brioni o Armani, automatic—you're dismissed. I wore black. Power black. With killer red heels. Yung tipong isang tapak lang, lulubog sa linoleum ang ego ng sinumang siraulong babangga sa’kin. Damian wasn’t here yet. Fine. Mas okay. I didn’t need him to fight this battle for me. I sat at the head of the long, cold table. Sila? Puro men in their sixties, seventies, may ilang babae pero halatang token lang. Parang trophies na ginagamit para masabing “inclusive.” “Mrs. Velasco,” simula ni Mr. Aguirre, one of the oldest and boldest. “We appreciate your presence, but this is a corporate meeting, not a fashion show.” I smiled. One of those slow, Gabby-style ngiti na alam mong may kasunod na sunog. “Exactly,” sagot ko.

GABBY POINT OF VIEW Parang biglang bumagal ang lahat. Isang iglap lang—mula sa pagtungga ko ng mamahaling alak sa isang hindi ko naman gustong party, hanggang sa pag-init ng leeg ko, pag-ikot ng paningin ko, at pagsigaw ng katawan kong may mali. Tangina. May lason ‘yung iniinom ko.Alam mo ‘yung sinasabi nilang may instinct ka na mararamdaman mong hindi ka ligtas? Ganun ‘yung nangyari. Nung una akala ko wine lang ‘yung sumipa, pero nung nagsimulang magdilim ang paningin ko at nanghina ‘yung tuhod ko, doon ko na-realize—target ako. At hindi ito simpleng pa-chika lang na tsismis. Literal na gusto akong patayin.Wala akong maalala masyado sa gitna ng kaguluhan, kundi ‘yung init sa dibdib ko, ‘yung hagod ng lalamunan ko na parang niluluto sa sarili kong katawan, at ‘yung boses ni Damian—oo, ‘yung tinig n’ya na lagi kong iniiwasan, biglang naging malinaw na malinaw.“Seraphina!”Putangina. Ba’t parang siya pa ‘yung nauna kong naisip?At ngayon, habang nakahiga ako sa puting kama ng ospit

AMARA'S POINT OF VIEW Ang hirap pala umalis kapag natutunan mo nang mahalin ang katahimikan. Ang hirap pala lisanin ang isang lugar na sa maikling panahon lang, naging tahanan mo na. Pero mas mahirap pa pala ang iwan ‘yung taong naging dahilan kung bakit ang probinsya ay biglang nagkaroon ng kulay.Maaga pa lang ay gising na si Mama. Si Killian, gaya ng dati, tahimik lang habang tinutulungan siyang isalansan ang mga ani para iregalo sa mga kapitbahay. Ako naman, parang may mabigat na bagay sa dibdib. Ayoko umalis. Ayoko pa. Pero kailangan.Pabalik na kami sa siyudad.Habang pinapanood ko si Killian na naglalagay ng mga gulay sa likod ng sasakyan, napansin ko ang lungkot sa mga mata ni Mama. Siguro alam niya na kahit wala kaming label, may nararamdaman ako para kay Killian. At kahit hindi ko sinasabi, ramdam niyang masaya ako sa piling ng lalaking iyon.“Amara,” tawag ni Mama. “Ingat kayo sa biyahe, anak ha?”Tumango ako at niyakap siya nang mahigpit. “Babalik kami agad, Ma. Promise.”

AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa'kin.Dati, kaya kong sabihin sa sarili ko na lahat ng ginagawa ko ay dahil sa kontrata. Para sa ospital ni Mama. Para makaligtas kami sa problema. Para lang ito sa papel, walang halong damdamin. Pero nitong mga nakaraang araw, ang dami nang nagbabago. Hindi na lang ito basta kasunduan. Hindi na lang ako basta isang estudyante na pinasok ang isang kasinungalingan kapalit ng pera. Kasi, bakit parang totoo na ang lahat?Bakit parang... ako na 'yung nahuhulog?Kaninang umaga, nagising ako ng mas maaga kaysa dati. May naamoy akong sunog na bawang at itlog, kaya dali-dali akong bumangon, akala ko may nasusunog sa kusina. Pagbaba ko, nandoon si Killian, pawis-pawisan, may apron pa, habang pilit sinusubukang baligtarin ang tortang hindi naman tumatalab sa kawali. Napakamot ako sa ulo at hindi ko alam kung matatawa ako o maaawa.“Anong ginagawa mo?” tanong ko, nakapamewang.Tumalikod siya, kita sa mukha ang pagkapahiya. “Surprise

AMARA'S POINT OF VIEW Maaga pa lang, gising na ako. Pero hindi dahil may kailangan akong gawin, kundi dahil naramdaman ko ang presensya ni Killian sa labas. Sa gilid ng bintana, kita ko siya—nakaupo sa harap ng bahay, may hawak na tabo, tila nagsasalin ng tubig sa maliit na drum. Nakasuot siya ng puting sando at lumang shorts na pinahiram ni Tito Rudy, at kung hindi ko pa siya kilala, iisipin mong tagarito na siya sa amin.“Ang aga mo naman,” bati ko habang lumabas ako, naka-jacket pa’t may muta pa sa mata.Tumingin siya sa’kin at ngumiti ng tipid. “Akala ko kasi kailangan mo ng tubig sa banyo. Naubos kahapon, ‘di ba?”Nagkibit-balikat ako, pilit pinipigilang ngumiti. “Hindi mo kailangang gawin ‘yan, Killian.”“Alam ko,” sagot niya habang itinuloy ang ginagawa. “Pero gusto ko.”Napakamot ako sa batok. Ang weird. Hindi namin napag-uusapan, pero parang may unspoken agreement na kami. Na kahit hindi malinaw ang lahat, gumagalaw kami na parang… kami.Kagabi, kasama namin ang mga kapitbah

AMARA'S POINT OF VIEW “‘Taya na si Kuya Killian!’” sigaw ni Lenlen habang naghahagikhikan sa harap ng bahay.“Ay hindi! Hindi ako marunong n’yan,” protesta ni Killian, pero natatawa rin habang hawak ang basang panyo na ginamit naming panali sa mata ng ‘taya.’“Bawal tumanggi!” singit ni Totoy, pinsan kong limang taon lang pero parang abugado kung magreklamo. “Sabi mo sa ilog, sasali ka sa susunod naming laro!”“Kasama sa package deal ng pamamalagi sa bukid,” dagdag ko, sabay ngiti ng nakakaloko.Tiningnan niya ako ng matalim—kunwari lang, pero halatang pigil ang tawa.“Ano ba ‘tong napasukan ko…” bulong niya, habang nilalagyan ng panyo ang mata niya.Tumawa kami sabay-sabay, tapos nagsitakbuhan na ang mga bata. Ako, dumiretso agad sa likod ng bahay. Kilala ko si Lenlen—madalas sa may imbakan ng kahoy ‘yun. Pero hindi ko siya ang balak kong iwasan.Ako? May sariling misyon ako: ‘wag mahuli ni Killian.Nagtago ako sa may malapit na kubo—yung maliit na pahingahan sa ilalim ng puno ng ma

AMARA'S POINT OF VIEW “Amara, tara na!” sigaw ni Lenlen mula sa may tricycle habang bitbit ang isang malaking bayong ng chichirya.“Sandali lang, nagpapalit pa ako ng damit!” sigaw ko pabalik habang sinusubukang isiksik ang sarili sa lumang shorts na ilang taon nang hindi sinususuot.“Ang tagal mo, parang may photoshoot sa river!” sigaw ulit ni Lenlen.Napasimangot ako. Grabe naman. Hindi ba pwedeng gusto ko lang magmukhang disente? Kahit konti lang?Nagkakagulo ang buong barangay ngayong araw—group outing daw sa ilog. Matagal na ‘tong tradition tuwing summer, pero dahil busy ako sa Maynila nitong mga nakaraang taon, ngayon lang ako ulit makakasama. Ang twist? Sumama si Killian.Oo. Killian Alaric Dela Vega. Yung lalaking mas madalas makita sa board room kaysa bukid, ngayon, kasama namin sa group outing na may kasamang banana cue, floaters, at pakulo ni Mang Totoy na “Best Belly Flop” contest.Hindi ko alam kung sino ang nag-imbita sa kanya—most likely si Mama Rowena na laging todo p

AMARA POINT OF VIEW Minsan mapapatanong ka talaga sa sarili mo kung anong klaseng multo ang sumapi sa asawa mong bigla na lang gigising ng alas-singko ng umaga. As in, wala pang tilaok ng manok, wala pang ingay mula sa mga kapitbahay, pero ayun siya—Killian Alaric Dela Vega—nakatayo sa harap ng kalan. Nakasando, nakashorts, at may hawak na... kawali?“Killian?” inaantok kong tanong habang nakasilip mula sa may pintuan ng kusina. Hindi ako sure kung nananaginip pa ako.Napalingon siya sandali, pero hindi ngumiti. Umirap lang. “‘Wag kang maingay. May ginagawa ako.”“Hala. Sino ka at anong ginawa mo sa supladong CEO na kilala ko?”“Amara, please,” inis niyang sagot habang may hinahalo sa kawali na amoy pa lang, medyo kaduda-duda na.Dahan-dahan akong lumapit, pilit pinipigilan ang tawa. Umuusok na ang kawali, pero parang hindi sa magandang paraan. Amoy sunog na itlog? Sunog na tinapa? O sunog na buong umaga?“Anong niluluto mo?” tanong ko, halos hindi na makapigil sa tawa.“Sinangag,” s