All Chapters of Contract of Hearts: Chapter 1 - Chapter 10

AMARA POINT OF VIEW Luma na ang bubong ng bahay namin. Tuwing umuulan, kailangan kong saluhin ang tumutulong tubig gamit ang mga plastik na timba at palanggana. Sa gabi, hindi ako agad makatulog dahil sa ingay ng mga kuliglig at tunog ng mga ipis na tumatakbo sa dingding. Pero hindi iyon ang pinakamahirap sa lahat.Ang pinakamahirap ay ang makitang unti-unting nanghihina si Mama araw-araw."Ysa, anak..." mahinang tawag ni Mama habang nilalagyan ko siya ng basang bimpo sa noo."Ako na po, Ma. Magpahinga na kayo," sabi ko habang pinipilit kong hindi magpakita ng pag-aalala sa boses ko.Tatlong taon na simula nang ma-diagnose si Mama ng chronic kidney disease. Pero nitong mga huling linggo, mas lumalala na ang lagay niya. Hindi na siya makabangon nang walang tulong. Ang mga mata niya laging mapungay, at ang balat niya parang kinapos sa dugo.Kasabay ng sakit ni Mama ay ang dagok ng bayarin—gamot, laboratory tests, dialysis. Kahit anong tipid ko sa baon at kita ko sa part-time job ko sa

AMARA POINT OF VIEW Hindi ko alam kung paano ko natagilid ang aking katawan mula sa kama, pero naramdaman ko ang mabigat na presyon sa dibdib ko. Ang puso ko ay parang may kung anong mabigat na nakakapit, hindi ko matanggal. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, kung galit ba ako o takot. Puno ang utak ko ng mga tanong, at wala akong sagot.Naalala ko pa kung paano ako pumikit ng matagal kagabi, umaasang baka magising ako at makita na lang na isang masayang panaginip ang lahat. Pero hindi—hindi ko kayang takasan ang lahat ng ito. Inisip ko kung tama ba ang ginawa ko. Pinili ko ba ang tamang daan? O baka naman niloloko ko lang ang sarili ko?Ang mga mata ko ay mabigat, punong-puno ng luha na ayaw tumulo. I had to hold it back. Hindi ako pwedeng magpatalo sa sarili ko. Kung gusto kong matulungan ang Mama ko, kailangan kong gawin ito. Kailangan kong magpatawad at magpasya para sa sarili ko, kahit na hindi ko gusto.Naalala ko si Marco, yung ama ko na hindi ko rin kilala, nag-aalok s

AMARA POINT OF VIEW Tahimik ang buong penthouse habang nakatayo ako sa gitna ng malawak na sala, suot ang isang simpleng puting dress na binili lamang kahapon. Wala itong burda, walang kislap—plain na plain. Parang ako. Parang buhay ko ngayon. Walang saysay, walang kulay.Ang mga legal na saksi ay nandoon—mga abogado, assistant ni Killian na mukhang mas kabisado pa ang galaw ng lalaki kaysa sa sarili kong pamilya. Si Papa ay wala. Wala ring kahit sinong kakilala ko. Ang totoo, ni hindi ko nga kilala ang mga taong nandoon. Maliban kay Killian na nakaupo sa gilid ng mahaba at mamahaling mesa, naka-itim na suit, walang kahit anong emosyon sa mukha.Tinitigan ko siya saglit, pero hindi man lang siya lumingon. Abala siya sa pag-aayos ng mga papeles, sa pagtanggap ng mga tawag sa telepono. Para bang isang business meeting lang ito sa kanya. At siguro nga, gano’n lang talaga ito para sa kanya.“Ama—Miss Amara,” tawag ng abogado. “Please sign here.”Lumapit ako at kinagat ang labi habang nil

AMARA POINT OF VIEW Habang papasok ako sa unibersidad, ramdam ko na ang mga matang nakatingin sa akin. Hindi ko pa man naaabot ang campus, naririnig ko na ang mga kwento, ang mga bulungan. Hindi ko alam kung paano nila nalaman, pero sigurado akong ang buong universidad ay alam na may nangyari sa buhay ko na hindi ko pa kayang ipaliwanag. Na ako raw ay nagpakasal sa isang matanda—isang hindi ko alam na balita. Hindi naman totoo, pero hindi ko rin alam kung paano ipaliwanag ang nangyari. Ang mga mata nila, punung-puno ng curiosity, para bang hinuhusgahan na nila ako base sa mga tsismis. "Hala, nakita mo ba siya? Si Amara, yung dating simpleng estudyante, bigla na lang mayaman! Kakasal lang daw sa isang matanda na mayaman," ang sabi ng isang babae sa likod ko. Sabi pa ng isa, "Nagbenta siya ng dignidad niya para lang sa pera!"Hindi ko maiwasang maglakad nang mabilis, kahit na hindi ko rin maintindihan kung bakit ganito ang pakiramdam ko. Ang mga salita nila, bagama’t may kasamang pags

CASSIE NAVARRO POINT OF VIEW Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at bumalik pa ako dito. Ang tagal kong iniiwasan ang lugar na ‘to, pero ngayong alam kong nandito siya, parang may nagtutulak sa’kin na humarap ulit sa nakaraan.Killian.Ang lalaking minsang minahal ko. Ang lalaking minsan kong binitawan.At ngayon, ang lalaking hindi ko na maabot.Akala ko dati, sapat na ‘yung meron ako. Maganda akong babae, mayaman ang pamilya ko, sikat, may negosyo—kompleto. Pero kahit anong yaman pala, walang kwenta kapag wala na ‘yung taong totoo mong minahal.Dati, siya ‘yung lalaking lagi kong kasama tuwing gabi. Laging late, laging abala sa trabaho, pero bumabawi sa mga yakap at halik niya. Hindi siya sweet gaya ng ibang lalaki, pero ramdam ko noon kung paano niya ako minahal sa paraang alam niya. Hindi siya ma-kilig, pero pinaparamdam niya sa’kin na ako lang ang mundo niya.Hanggang sa naging madalas ang hindi niya pag-uwi. Lagi siyang nasa opisina. Laging may meeting. Laging may bagon