KABANATA 2

MARCO SANTIAGO POINT OF VIEW

Wala akong pakialam sa tingin ng ibang tao habang binabaybay namin ang kalsada papuntang isang malaki at magarang bahay. Lumingon ako sa likod, tinitingnan ko si Amara—yung batang babae na unang pagkakataon ko lang nakita. Parang hindi ko pa rin matanggap na siya na ang anak ko. Ang lahat ng taon na wala siya sa buhay ko, ang mga taon na hindi ko siya alagaan, hindi ko siya tinulungan—lahat ng iyon ay parang isang panaginip na hindi ko alam kung paano ko ibabalik.

Masyado ng huli para magbago.

Naalala ko pa nung bata siya, si Rowena, ang nanay ni Amara, na ako na lang daw ang hindi nagbibigay pansin. Ni hindi ko pinansin ang asawa ko noon at ni hindi ko itinuring na mahalaga ang buhay ni Amara. Pero wala na akong magagawa sa nakaraan. Wala na akong magagawa sa mga pagkukulang ko. Ngayon, may pagkakataon pa akong maitama ang mga bagay-bagay—kahit na ang dahilan ay hindi para sa sarili ko.

"Amara," sabi ko nang tumigil kami sa harapan ng aking bahay. "Kailangan ko ng makipag-usap sa'yo tungkol sa isang bagay."

Hindi siya tumingin sa akin. Hindi ko rin inaasahan. Ang batang ito, puno ng galit, puno ng takot. Ganoon yata ang mga batang nawalan ng magulang na nagmamahal sa kanila. Hindi ko nga alam kung paano siya makikinig, kung ang lahat ba ng ginawa ko ay may silbi o kung may makikinig pa sa akin.

"Marco, can you please just tell me what’s going on?" Sagot ni Amara, ang mga mata niya puno ng mga tanong at hinagpis.

Huminga ako ng malalim. Binuksan ko ang pinto ng sasakyan at tumingin ako sa kanya, seryoso. "Amara, I’m your father. I know it’s hard to believe, but it’s the truth. I’ve been looking for you for so long."

Nahulog ang mga mata niya sa sahig. "Hindi ko kailangan ng ganyang explanation. Ang kailangan ko lang ay ang makatawid sa buhay namin ni Mama. Kung may kailangan kayo sa'kin, sabihin niyo na lang."

“Ang kailangan ko sa'yo ay malaki, Amara,” sagot ko, hindi ko siya pinapaligoy-ligoy pa. “And I’m willing to help you. I will pay for your mother’s treatment. Everything she needs, I will provide. But there’s a condition.”

Lumapit siya sa akin, ang mga mata niya galit na galit. "Wala akong pakialam sa kung anong condition ‘yan. Hindi ko kailangan ng tulong mula sa'yo. If this is some kind of joke, then stop it."

Hindi ko siya pinansin. Alam kong mahirap para sa kanya tanggapin ang lahat ng ito, pero kailangan niyang maintindihan.

“I will help your mother. I will give you everything you need to save her life,” sabi ko ulit, mahinahon na. “But you need to marry someone. And that someone is Killian Alaric Dela Vega.”

“W-what?!” gulat na tanong ni Amara, ang mga labi niya nanginginig. “Ano pong ibig niyong sabihin? Bakit ko kailangan magpakasal sa isang tao na hindi ko kilala?”

“Kailangan mo magpakasal kay Killian for a business deal. It’s a marriage of convenience, Amara. It’s a deal that secures the future. I’ve made arrangements already,” sabi ko, ang tono ko wala ni kapirasong pagdududa. “It’s for business. It’s for your future. It’s for your mother’s life.”

Tumaas ang kilay ni Amara, sumabog ang galit sa mukha niya. “Ang ibig niyo pong sabihin, gusto niyo akong ipakasal sa isang lalaking hindi ko kilala para lang magka-pera?! Para lang matulungan si Mama?!”

Pinilit kong kalmahin siya, pero hindi ko matanggal ang katotohanang iyon. “This is not just about money, Amara. This is about survival. If you want to save your mother, you need to do this.”

"Survival?!" umiiyak na sagot ni Amara. "Ano pong klaseng buhay ang binibigay niyo sa’kin? Wala na bang ibang paraan? Hindi ko kayang gawin ‘yan. Hindi ko kayang magpakasal sa isang tao na hindi ko minahal! Hindi ko kayang ibenta ang sarili ko!"

Hindi ko na siya pinatagal. Alam kong nararamdaman niya ang sakit, ang galit, pero may mga bagay na hindi pwedeng iwasan. “You don’t understand, Amara. This is bigger than us. You have to think about your mother. I’m doing this to save her. I’m doing this for you.”

Nanatiling tahimik siya, nakatayo sa harap ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko para mawala ang takot at galit na nararamdaman niya. Hindi ko rin alam kung paano ko ipapaliwanag na wala akong ibang choice kundi gawin ito.

Sa totoo lang, ako’y walang ibang paraan. Wala na akong ibang choice kundi makipagkasunduan kay Killian Dela Vega. Hindi ko na kayang bayaran ang mga gastusin ni Rowena sa ospital. Ang huling baraha ko na lang ay ang kasunduan na ito. Walang ibang paraan kundi ang magpakasal si Amara kay Killian.

Suminghap siya, nanginginig ang katawan. “Kaya pala ako pinuntahan niyo, kasi may kapalit. Hindi ba’t kaya niyo ako tinulungan, kasi may gusto kayo?”

Hinaplos ko ang buhok ko, tinatanggal ang nararamdamang sakit. "I don’t want you to think of it that way, Amara. I’m doing this because it’s the only way for both of you to survive. You have to think of your mother."

Matagal na tahimik siya. Nandiyan siya, nakatayo, parang nag-iisip. Tumingin siya sa akin na parang gusto niyang magsalita, pero nawawala ang mga salita sa kanyang bibig. Sa huli, tumango siya ng marahan, ang mga mata puno ng luha.

“Pag-iisipan ko” sagot niya.

Napagtagumpayan ko rin ang unang hakbang. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa hinaharap, pero kahit paano, sa oras na iyon, natutunan ko na ang isang bagay—mahirap ang maging magulang, lalo na kung ang tanging dahilan mo ay pera.

Hindi ko siya pinilit, hindi ko siya pinagsabihan. Pero sa takdang panahon, malalaman niya na lahat ng ito ay may dahilan. Hindi lang niya kayang makita sa ngayon.

Kung ano ang hinaharap para sa amin ni Amara at Killian, at kung magiging masaya siya sa desisyon niya.

Sa huli, ang lahat ay tungkol pa rin sa pera.