KABANATA 3

AMARA POINT OF VIEW

Hindi ko alam kung paano ko natagilid ang aking katawan mula sa kama, pero naramdaman ko ang mabigat na presyon sa dibdib ko. Ang puso ko ay parang may kung anong mabigat na nakakapit, hindi ko matanggal. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, kung galit ba ako o takot. Puno ang utak ko ng mga tanong, at wala akong sagot.

Naalala ko pa kung paano ako pumikit ng matagal kagabi, umaasang baka magising ako at makita na lang na isang masayang panaginip ang lahat. Pero hindi—hindi ko kayang takasan ang lahat ng ito. Inisip ko kung tama ba ang ginawa ko. Pinili ko ba ang tamang daan? O baka naman niloloko ko lang ang sarili ko?

Ang mga mata ko ay mabigat, punong-puno ng luha na ayaw tumulo. I had to hold it back. Hindi ako pwedeng magpatalo sa sarili ko. Kung gusto kong matulungan ang Mama ko, kailangan kong gawin ito. Kailangan kong magpatawad at magpasya para sa sarili ko, kahit na hindi ko gusto.

Naalala ko si Marco, yung ama ko na hindi ko rin kilala, nag-aalok sa akin ng pera. Magkaiba ang tingin namin sa buhay, magkaiba ang hangarin niya at ang sa akin. Parang ako lang ang nakakita ng kahulugan sa buhay na ito, ng mga bagay na importante. Ang lahat ng mga nagawa niyang bagay, puro para lang sa pera.

Ilang oras lang ang lumipas mula ng makausap ko siya. Sabi ko sa sarili ko na hindi ko dapat pabayaan ang Mama ko. Kung magagawa ko itong hakbang, siguro magiging okay ang lahat. Alam ko, kahit hindi ko gusto, kailangan ko ng maging matatag. Hindi ko kayang mawalan ng pagkakataon para mabuhay ang Mama ko.

Dahil dito, napagdesisyunan ko na lang—huwag nang magdalawang-isip pa. Hindi ko na kayang maghintay pa. Hindi ko kayang makita siyang maghirap pa. Tumango ako sa aking sarili at tumayo mula sa kama. I can’t afford to feel weak anymore. I can’t afford to cry. I had to take control.

Pumasok ako sa aking kwarto, nakita ko ang contract na iniwan ni Marco, yes I called him Marco not Dad. It was sitting there on the table, waiting for me. Napatingin ako sa mga salita, mga parapo na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Magkaiba ang mundo namin. Kung hindi ko susundin ang kagustuhan niya, baka mawala ang pagkakataon ko na matulungan ang Mama ko. If I sign this, I’ll get what I need. Kung hindi, wala akong ibang paraan kundi mawalan siya.

I don’t want to make this decision, but I had no choice.

Tumango ako sa sarili ko at sinimulan kong basahin ang kontrata. Ang mga salita ay parang lumilipad sa aking harapan. Ang pakiramdam ko ay parang sinusubok ang bawat bahagi ng aking puso. “Just sign it,” I told myself, “for Mama.”

Ang kamay ko ay nag-aalangan, pero sa huli, pinirmahan ko na rin. Hindi ko na kayang maghintay pa. Ang pagpisil ng ballpen sa papel ay parang isang bagay na hindi ko kayang balik-balikan. Parang isang pader na natumbok ko sa lahat ng ito.

Ang tinig ni Marco na nagsasabi na tutulungan niya ang Mama ko ay nag-echo sa utak ko, at hindi ko kayang balikan ang mga sinabi niya. Nakatingin siya sa akin nung sinabi niyang walang ibang paraan kundi ito. Kung hindi ko ito gagawin, baka mawalan pa kami ng pagkakataon. Bakit ko pinili ito? Kung alam ko lang na magiging ganito, baka hindi ko na lang pinili.

Habang iniisip ko ang mga ginawa ko, may narinig akong ingay mula sa labas. Hindi ko na pinansin. Sa takdang oras, alam ko, matutulungan ko rin ang Mama ko.

Agad na tumawag si Marco at sinabi sa akin na inilipat na si Mama sa isang pribadong ospital. Ipinangako niyang bibigyan nila siya ng pinakamagandang serbisyo. Pero sa likod ng lahat ng iyon, nararamdaman ko na ang lahat ng ito ay isang malaking negosyo para kay Marco. Walang personal na koneksyon. Isa lang akong kasangkapan para makamit ang gusto niyang business deal. At dito ko lang natutunan na ang mga tao ay may mga agenda sa likod ng kanilang mga aksyon.

Nakaupo ako sa loob ng silid na iyon, napansin ko ang mga kagamitan sa paligid. Yung mga gamit sa kwarto ko—mga simpleng bagay na hindi ko kayang palitan. Hindi ko kayang mawala ang mga simpleng bagay na iyon. Pero sa kabilang banda, alam ko na magiging masaya ako kapag nakita ko si Mama na magaling na.

Pumunta ako sa ospital. Pagpasok ko sa room ni Mama, nakita ko ang kanyang mahimbing na tulog. Tinutulungan siya ng mga doktor, mga nurses, at ang mga makinang gamit na nagpapabilis ng paggaling niya. Pero hindi ko maiwasang magtaka kung saan ang mga taong ito para kay Marco. Para ba sa business lang ito? Para ba sa pamilya ko? Hindi ko kayang malaman.

“Mama, I did it,” bulong ko habang pinapanood ko siyang natutulog. “I signed it. You’re going to be okay.”

Pero kahit na ang lahat ay mukhang maayos, ang sakit na nararamdaman ko sa loob ng aking dibdib ay parang hindi kayang ipaliwanag. Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit ko ba ginagawa ito. Hindi ko kayang tanungin si Marco. Wala akong lakas na magtanong. Kahit na ang pinaka-simple na tanong, parang takot akong itanong.

Habang tumatagal, ang pasya ko ay nagsisimulang magbago. Naisip ko na baka tama nga siya, baka hindi ko kayang gawin ito mag-isa. Siguro, kailangan ko talaga ng tulong. Kung anong mangyayari sa akin at sa buhay ko, wala akong kasiguraduhan. Ang puso ko, hati. Kung gusto kong matulungan si Mama, kailangan kong ipagpatuloy ang lahat ng ito. Pero kailangan ko ba talagang i-give up ang aking sarili? I need to ask myself: Am I doing this for her or for me?

Ang mga susunod na hakbang ay wala na sa aking kontrol. Ang tanging alam ko lang ay ang ginugol kong araw at gabi sa paghihirap ng walang katiyakan. And for the first time, I felt helpless—hindi dahil sa mga desisyon ko, kundi dahil sa mga pangarap ko na hindi ko kayang makamtan.

Sa huli, pipiliin ko ba ang pride ko o ang buhay ng Mama ko? It’s a decision I never thought I would have to make.