All Chapters of Contract of Hearts: Chapter 11 - Chapter 20

AMARA'S POINT OF VIEW Mainit ang sikat ng araw habang nakaupo ako sa harap ng bahay ni Mama. Nakadamit lang ako ng simpleng daster, buhok ko nakatali sa taas, at may hawak akong pamaypay na gawa sa buri. Tahimik ang paligid, tanging tunog lang ng mga manok at huni ng mga ibon ang maririnig.Pero ang pinaka-eksena ngayon ay hindi ang kagandahan ng probinsya… kundi si Killian Alaric Dela Vega—ang bilyonaryong asawa ko—na nakayuko sa gitna ng palayan, hawak-hawak ang isang maliit na pala na parang hindi niya alam kung saan isusuksok.“O, anak,” tawag ni Mama sa akin habang papalapit, “bakit di mo samahan ang asawa mo? Kawawa naman, di alam ang ginagawa.”Napabuntong-hininga ako. “Ma, ayos lang po siya. Gusto raw niya matutunan, e. Hayaan muna natin.”Hindi ko rin alam kung anong pumasok sa utak ni Killian at pumayag siyang sumama sa probinsya. Noon pa lang nang sabihin ko sa kanya na pupunta ako sa amin para bisitahin si Mama, ay agad niyang ininsist na sasama siya. Walang tanong-tanong

AMARA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kailan uuwi sa vity ang isang ito parang ginawa niyang home town and bukid at parang kinalimutan ang trabaho sa siyudad. “Killian, dahan-dahan lang! Madulas diyan!” sigaw ni Mang Celso mula sa likuran.“Okay lang po ako!” sagot ni Killian na may hawak pang araro.Napailing ako habang nakaupo sa gilid ng palayan, pinapanood siya. Ang pinagmamalaking CEO ng Dela Vega Corporation, ngayon ay pinagtataniman at pinagararo ng mga taga-barangay namin.“Bakit parang hindi mo siya tinutulungan?” tanong ni Aling Cora habang nag-aayos ng basket ng gulay.“Eh kasi... hindi naman niya ako pinayagang tulungan siya,” sagot ko sabay ngiti. “Sabi niya, kaya raw niya. Gusto raw niyang matutong mag-isa.”“Aba, napaka-espesyal mo pala sa asawa mo. Halatang gusto niyang mapahanga ka.”“Hindi po kami... I mean...” Naputol ang sasabihin ko nang bigla akong mapalingon sa isang malakas na sigawan mula sa palayan.“Ay! Ayun na siya!” sigaw ni Mang Celso habang halos lahat a

KILLIAN POINT OF VIEW Alam mo 'yung pakiramdam na parang out of place ka, pero hindi mo rin maiwan yung lugar kasi... ewan. Parang may something?’Yun ako ngayon. Nakatayo sa kusina ng simpleng bahay ni Amara sa probinsya. Pawis, medyo madumi ’yung sapatos ko, tapos amoy bawang pa kamay ko kasi tumulong akong maghiwa kanina. As in, literal na ako 'yung naghiwa ng bawang. Ako. Killian Alaric Dela Vega. CEO. Business tycoon. Media's favorite bachelor. Pero heto ako—nagpapakumbaba sa harap ng kawali at kutsilyo, parang contestant sa MasterChef.And the weirdest part?Gusto ko ’to.Hindi ko talaga maintindihan. Bakit ba ako andito? Bakit hindi ako nasa opisina, pinapagalitan ’yung finance team namin? Bakit hindi ako nasa boardroom, nagdidikta kung saan iikot ang milyong investments? Bakit imbes na wine at five-star meal, ginisang monggo at pritong galunggong ang kaharap ko?Simple lang sagot: Amara.Putek. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero gusto ko siyang mapangiti. Gusto ko siyang

AMARA POINT OF VIEW Isa sa mga paborito kong parte ng buhay sa bukid ay ‘yung gabi—simple, tahimik, at punong-puno ng bituin ang langit. Walang ingay ng mga sasakyan, walang mga headlights na sumisilaw sa mata, at higit sa lahat, walang wifi na distraction. Kaya tuwing may bonfire gathering ang mga kapitbahay, automatic na nandun kami ni Mama. Pero ngayong gabi, may bago kaming bisita—si Mr. Big City CEO himself, Killian Dela Vega, na sa unang tingin pa lang ay hindi mo aakalain na uupo sa bangkong gawa sa kahoy habang kumakain ng inihaw na saging at nakikinig sa mga tsismis ng barangay.“Tara na, Killian,” yaya ko habang bitbit ang kumot na ilalatag sa damuhan. “Hindi ito kagaya ng mga dinner party mo sa Maynila ha. Walang violin dito, pero marami kang matututunan.”Tiningnan lang niya ako, tapos ngumiti. “G na ako. Mas okay nga ‘to kaysa mag-meeting ulit kasama ‘yung mga directors na puro reklamo lang.”Aba, natuto na siya. Iba na rin talaga pag napasama sa bukid, no?Pagdating na

AMARA'S POINT OF VIEW Araw ng anihan. Mainit, pero masaya. Ang buong barangay, buhay na buhay. May mga tawa, sigawan, at kantiyawan habang ang mga tao'y nagtutulungan sa pag-aani ng palay. Pumunta kami rito ni Killian nang mas maaga pa kanina, dala ang kapreskong tubig, mga baon naming sandwich, at siyempre, ang makulit niyang presensya.Hindi ko alam kung anong sumapi kay Killian pero buong umaga siyang nakangiti habang pinapanood kami ni Mama at ng mga kapitbahay magtulungan. Tapos, bigla siyang lumapit sa akin."Pwede ba akong sumubok?" tanong niya habang hawak ang itak. Nakasuot siya ng simpleng t-shirt at maong na medyo marumi na sa dami ng nadikit na putik."Sigurado ka? Hindi 'to parang board meeting ha," natatawa kong sagot, habang pinupunasan ang pawis ko sa noo."Challenge accepted," mayabang niyang tugon, tapos tiniklop ang manggas ng damit niya, feeling macho.Tumawa lang ako, pero in fairness, sinubukan talaga niyang tumulong. Hindi man siya kasinbilis ng mga taga-rito,