มู่อิงเถา นักศึกษาแพทย์ผู้มีรูปร่างอวบอ้วนและถูกล้อเลียนอยู่บ่อยครั้ง เธอแสนเบื่อหน่ายกับชีวิตอันเส็งเคร็งแต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของเธอกลับพลิกผัน อยู่ๆ ก็ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายเล่มโปรดที่เธอชอบอ่านอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าเธอต้องมาอยู่ในฐานะภรรยาของตัวร้ายเสียอย่างนั้น! ในเมื่อตามเนื้อเรื่องคนที่เป็นภรรยาของเขาต้องตายและยังไม่แน่นอนว่าตัวร้ายเลือกใครเป็นคู่ชีวิตเพราะยังมีเล่ม 2 ที่นักเขียนยังเขียนไม่จบ! แต่เธอจะจบชีวิตตามนิยายไปก่อนหรือไม่! ดังนั้นเธอจะไม่มีวันยอมตายเป็นอันขาด! ปฎิบัติการเปลี่ยนตัวภรรยาของตัวร้ายจึงเริ่มต้นขึ้น "อยากได้ตัวของซ่งอวี่ถงมากนักหรือ ข้านี่ล่ะจะเป็นคนประเคนเขาให้เจ้าด้วยมือของข้าเอง" - - - - - - - - - - - - “มีอะไรงั้นหรือ” “ท่านสนใจท่านพี่ซ่งของข้างั้นหรือ” “เอ่อคือว่า” “ท่านลองทำขนมกุ้ยฮวาให้เขาดูสิ” “ขนมกุ้ยฮวางั้นหรือ” “ใช่แล้วเขาชอบกินมากเลยล่ะท่านรู้หรือไม่” “ไว้ข้าจะลองทำดู ขอบใจเจ้ามากนะ” ซูม่านอวี้หน้าแดงระเรื่อดูๆ ไปแล้วก็น่ารักตามแบบฉบับลูกคุณหนูทั่วๆ ไปเสียจริง “ข้าไม่ชอบกินขนมกุ้ยฮวา” มู่อิงเถาที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความสุขอยู่นั้นเป็นต้องตกใจทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยนั้น เมื่อนางเอี้ยวคอไปมองที่ด้านหลังแล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เป็นซ่งอวี่ถงที่กำลังยืนกอดอกพิงขอบเสาประตูรั้วพรางจ้องมองนางอยู่อย่างไม่วางตา “แต่น้องสาวของท่านบอกว่าท่านชอบกินขนมกุ้ยฮวานี่เจ้าคะ” “แม่นางซูข้าไม่ได้ชอบกินขนมพวกนั้นเพียงแต่ท่านพ่อที่เวลาปกติต้องทำงาน แต่ต้องเสียสละเวลาอันมีค่าของเขามาทำให้ข้ากินทุกครั้งที่ข้ากลับไปเยี่ยมบ้านจะให้ท่านเสียน้ำใจได้อย่างไร อีกอย่าง...." “หืม” “นางไม่ใช่น้องสาวของข้า” “เอ๋?” “นางเป็นภรรยาของข้า” “อะไรนะ!” ...มีแต่คำว่าฉิบหาย....
View MoreMABILIS ang lakad ni Cain pabalik sa sariling opisina, na umiigting ang panga at mariing nakakuyom ang kamay.
Mukha man natural ang ekspresyon ngunit sa loob-loob ay gusto na niyang magwala. Pabagsak pa nga niyang binuksan at sara ang pinto. Pagkatapos ay walang ingat na naupo sa swivel chair sabay dukot sa bulsa at hagis ng ring box sa office table dahil sa iritasyong nararamdaman. Nagagalit siya ngayon dahil sa nobya-- dating nobya matapos nitong iwan siya at makipaghiwalay sa text. Plano pa man din niyang mag-propose ngayon pero ito, halata namang hindi na matutuloy. Problema niya ngayon ang Abuelo na inaapura na siyang magpakasal bago man lamang ito mawala sa mundo. Kapag hindi niya naibigay ang hiling nito ay paniguradong matatanggalan siya ng mana at babawiin sa kanya ang posisyon sa kompanya. "Hindi pwede 'to," aniya saka tinawagan si Margaret. "Sagutin mo, ano ba!" May kumatok sa pinto sabay bukas. Papasok sana ang sekretarya'ng si Katherine nang sigawan ni Cain, "Labas!" Sa gulat ng sekretarya ay natapon nito ang dalang tasa ng kape. "S-Sorry po, Mr. President," anito na natataranta at hindi malaman ang gagawin. Kung aalis ba o lilinisin muna ang natapong kape sa sahig. "Hindi mo ba ako narinig?!" Sa takot na muling sigawan ay mabilis na lumabas ng opisina ang sekretarya. Matapos ay buong maghapong mainit ang ulo ni Cain. Sa halip na umuwi sa mansion ay mas minabuti na lamang niyang magtungo sa bar, doon magpapalipas ng init ng ulo kasama ang kaibigang si Jared. Ngunit panga-alaska lang ang natanggap niya mula rito. "'Nu ka ba naman, Cain. Hindi mo dapat pinoproblema ang mga ganyang bagay. Ika nga nila... maraming isda sa dagat, mamingwit ka lang, paniguradong makakahuli ka." "Anong gusto mong palabasin?" aniya matapos uminom ng alak. Tapik sabay akbay ang ginawa ni Jared. "Maghanap ka ng pakakasalan tapos ipakilala mo sa Lolo mo. Easy, 'di ba?" "Gag*, kung makasabi ka ng easy parang 'kala mo madali talaga. Kasal pinag-uusapan dito hindi simpleng paghahanap ng babae dahil kaya ko 'yun." Natawa si Jared. "Edi, 'wag mong pakasalan. I-bahay mo na lang." "Bago mangyari 'yun, paniguradong binitay na 'ko ni Lolo." "I-hired mo bilang asawa, 'yung mga napapanuod sa TV. Gawin mo 'yun." Tinulak ni Cain ang kaibigan na muntik mabuwal sa kinauupuan. "Alam mo, lasing ka na kaya mas mabuti pang itigil na natin 'to't umuwi na." "Teka, teka. Hindi ako lasing, okay? Ang sinasabi ko rito. Humanap ka ng babaeng pwedeng i-kontrata bilang asawa. Tapos 'pag nakuha mo na 'yung mana mo-- hati tayo, a? Basta, 'pag nakuha mo na saka mo hiwalayan, i-terminate ang kontrata. 'Di ba, ang dali lang?" "Kalokohan. Uminom ka na nga lang kaysa kung ano-ano pa'ng sinasabi mo." ~*~ MALAMYOS na tugtugin at malamlam na ilaw ang bumungad kay Katherine pagpasok sa bar. Kasama niya ng mga sandaling iyon ang bestfriend na si Lian. "Sa kotse na lang ako maghihintay," aniya. "Hindi pwede, magtatagal ako kaya tara na," ani Lian sabay hawak sa kamay ng kaibigan. Matapos ay tinungo ng dalawang babae ang VIP room kung saan naghihintay ang fiance ni Lian. Ngunit ang totoong dahilan ni Lian kaya isinama si Katherine sa bar ay dahil sa kaibigan ng kanyang fiance. Pagkatapat nila sa pinto ay binulungan niya si Katherine, "Nasa loob ang crush mo." Nanlaki ang mga mata ni Katherine at nagtangkang umalis nang mabilis na pigilan ni Lian. "Uuwi na 'ko, marami pa 'kong gagawin sa bahay," palusot ni Katherine. Hinawakan ni Lian ang magkabilang balikat ng kaibigan. "Hindi ka pwedeng umalis, bakit? Kasi kailangan ka niya. Alam mo bang nag-break na sila ng girlfriend niya? It means, malungkot siya ngayon. Kailangan niya ang kalinga at pagmamahal mo," aniyang may halong pagbibiro. "Ayoko pa rin," ani Katherine kahit nabigla sa ibinalita nito. "Sad boy siya ngayon. Saka, minsan lang 'to mangyari, palalampasin mo pa ba?" Bigla namang bumukas ang pinto at nagpakita mula sa loob si Jared. "Babe, kanina ka pa ba riyan?" Lumingon sabay halik sa labi si Lian. "Kararating lang namin." Saka lang napansin ni Jared ang kasama ng fiancee. "Oh, kasama mo pala ang kaibigan mo. Tara, pasok kayo." Saka nilakihan ang bukas ng pintuan. Napasinghap naman si Katherine nang magtagpo ang tingin nila ni Cain. Ang kanyang boss at ang lalaking tinutukoy kanina ng kaibigan. Ang mali lang ni Lian... ay hindi na simpleng crush ang nararamdaman ni Katherine. Matagal na niya itong minamahal... walong taon, simula ng una niya itong masilayan. Ganoon katagal niyang itinago ang nararamdaman at wala siyang balak, ni minsan kahit sa isip man lang na ipagtapat ang pag-ibig kay Cain. Wala siyang karapatan. Sa agwat ng estado nila sa buhay, maghahangad pa ba siya? Siyempre, hindi na. "Anong ginagawa mo rito?" Biglang natigilan sa pag-upo si Katherine sa tanong ng amo. "S-Sorry po, Mr. President--" Biglang natawa si Jared kaya natigilan si Katherine. "Nakakatuwa rin 'tong kaibigan mo, babe. Kahit wala na sa trabaho ay tinatawag pa rin si Cain na Mr. President." "'Wag mong pagtawanan si Katherine kundi mag-aaway tayo," babala ni Lian. Sabay-sabay naman silang natahimik hanggang sa nagkanya-kanya na ng mundo. Si Jared at Lian ang magkausap at kapwa intimate sa isa't isa ng mga sandaling iyon. Habang sina Katherine at Cain ay tahimik lang sa kanya-kanyang puwesto. Nang medyo nakakarami na silang lahat ng inom ay umalis muna si Cain para magbanyo saglit. Ang medyo lasing na si Jared ay hindi napigilang idaldal ang problema ng kaibigan. Kung ano-ano na ang pinagsasasabi habang si Lian at Katherine ay nagkakatinginan sa isa't isa. "May mali ba sa suggestion ko?" ani Jared. "Magandang solution naman ang mag-hired na lang siya ng pakakasalan, 'di ba?" "Ay naku, lasing ka na, babe. Kung ano-ano nang sinasabi mo kay Cain," ani Lian. Ngunit ang ikinuwento nito ay tumatak sa isipan ng lasing na si Katherine. At nang pauwi na silang apat ay biglang humirit si Jared, "Cain, pwedeng isabay mo na si Katherine?" Habang akbay ang fiancee. "Babe, isinama ko rito si Katherine, 'di ko siya pwedeng iwan," ani Lian. May kung anong ibinulong si Jared sa fiancee na agad nitong ikinahiya. "Ang bastos mo talaga~" ani Lian. "Ano, Cain? Pwede bang ikaw na ang maghatid sa sekretarya mo?" ani Jared. Nagkatitigan ang magkaibigan saka iiling-iling na binalingan si Katherine. "Tara sa kotse," ani Cain. Tahimik namang sumunod si Katherine matapos magpaalam sa kaibigan. Nang nasa sasakyan na ay mas lalo siyang kinabahan. Paulit-ulit sumasagi sa isip ang ikinuwento ni Jared. "Kaya ba mainit ang ulo mo kanina sa office, kasi naghiwalay kayo ng girlfriend mo?" lakas-loob niyang tanong. Kunot-noo'ng lumingon si Cain. "At sino naman ang nagsabi sa'yo niyan? Saka, baka nakakalimutan mo kung sino ako? Kung kausapin mo 'ko--" "Wala naman tayo sa trabaho kaya hindi mo 'ko secretary ngayon," mapangahas na wika ni Katherine. "Lasing ka ba?" "... Kung kailangan mo ng babaeng magpapanggap bilang asawa mo ay ako na lang." Biglang natawa si Cain. "Nasisiraan ka na ngang talaga." "Kailangan mo ng babaeng mapagkakatiwalaan, malapit sa'yo at handa kang paglingkuran... at ako 'yun, ang sekretarya mo." Napatiim-bagang si Cain. Sa isang iglap ay hinawakan niya ang batok nito sabay siil ng halik sa labi.เรื่องทุกอย่างดูจะคลี่คลายลงไปแล้วแต่เช้าวันนี้ที่หน้าประตูจวนกลับมีทหารรักษาประตูที่วิ่งมารายงานนางว่า เวลานี้มีสตรีสองคนกำลังยืนถกเถียงกันอย่างไม่ยอมกันมู่อิงเถาเดินไปที่หน้าประตูจวนก็พบกับซูม่านอวี้และเซี่ยเย่อิง ทั้งคู่ดูจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพราะเวลานี้เอาแต่เถียงกันไม่หยุดนั่นเอง“เซี่ยเย่อิงเจ้าเป็นอะไรกับข้านักหนากันนะถึงได้ตามติดข้าเช่นนี้”“เฮ้อ…ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วข้าก็ไม่อยากปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป”“พูดเรื่องอะไรของเจ้า”“ข้าชอบเจ้านะ”“อะ อะไรนะ!”“ทีแรกข้าชอบแม่นางมู่ แต่ว่าตอนนี้นางเป็นถึงพระชายาของเจิ้นอ๋องเช่นนี้แล้วข้าคงไม่อาจเอื้อมอีกต่อไป ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะหันมาชอบเจ้าแทนดีกว่า”“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร”“ทำไมล่ะ ในแคว้นต้าฮั่นต่างก็เป็นเสรีแล้วฮ่องเต้ไม่ได้กำหนดบทลงโทษของคนที่ชอบเพศเดียวกันไว้เสียหน่อย ดังนั้นตอนนี้ข้าชอบเจ้าพวกเรามาทำความรู้จักกันดีหรือไม่”“กรี๊ด! เจ้าไปไกลๆ ข้าเลยนะ”“โธ่…แม่นางซูท่านน่ารักถึงเพียงนี้หากท่านอ๋องไม่ชอบ เจ้าก็หันมาหาข้าก็ได้นี่นา”“ไม่! พวกเจ้าสองคนยืนทำอะไรมาเอานางออกไปจากข้าเสียทีสิ”“เจ้าค่ะคุณหนู”เซี่ยเย่อิงยิ้มหัวเราะช
เพราะเมื่อคืนวานมู่อิงเถามัวแต่สนทนากับพระชายารัชทายาทที่เป็นสหายคนสนิทของนางไปหลายชั่วยาม กว่าจะกลับถึงจวนก็เป็นเวลาเกือบยามสาม[1] แล้วเช้านี้จึงเป็นอีกวันที่นางนอนตื่นสาย เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนข้างกายนั้นได้ตื่นก่อนนางเป็นที่เรียบร้อย“น่าอายจัง นอนตื่นสายจนได้”มู่อิงเถารีบจัดการตนเองก่อนจะออกไปนั่งเล่นที่ศาลาหน้าตำหนัก นางกำลังจ้องมองฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมาด้วยความเบิกบานใจยิ่งนักโดยมีสาวใช้ข้างกายที่คอยปรนนิบัติดูแลอยู่ไม่ห่างที่หน้าเรือนใหญ่ซ่งอวี่ถงกำลังยืนจับจ้องนางอยู่อย่างไม่วางตา ก่อนที่มู่เฉินจะมารายงานเขาว่าใต้เท้าโจวมาถึงแล้ว“ใต้เท้าโจวท่านมาแต่เช้าเลยนะขอรับ”“พระชายานางเป็นอย่างไรบ้างหรือพ่ะย่ะค่ะท่านอ่อง”
-เจ็ดวันผ่านไป-เมื่องานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นบรรดาเหล่าขุนนางและฮูหยินของพวกเขาต่างก็ทยอยเดินเข้ามาในงานเรื่อยๆ ขณะที่มู่อิงเถาเดินอยู่เคียงข้างกับเซ่งอวี่ถงอยู่นั้นก็ได้ยินขุนนางที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่นั้นกำลังซุบซิบนินทานางอยู่ แม้จะพูดคุยกันด้วยเสียงอันเบาแต่กับคนที่มีวรยุทธ์แล้วนั้นย่อมได้ยินชัดทุกถ้อยคำ“ท่านอ๋องผู้นี้ช่างเก่งกาจและมีบุญบารมีมากเหลือเกินแต่น่าเสียดายที่ชายาของเขานั้นกลับเป็นหน้าเป็นตาให้เขาไม่ได้”“จริงดังที่ใต้เท้ากล่าว สตรีผู้นั้นเป็นเพียงคนธรรมดาไหนเลยจะส่งเสริมท่านอ๋องได้กัน”“บุตรสาวของใต้เท้าซู ซูม่านอวี้ผู้นั้นท่านว่าเป็นอย่างไรนางพึ่งผ่านวัยปิ่นปักไปได้ไม่นานทั้งยังไม่มีคู่ครองอีกด้วย ดูเหมือนว่า….”ซ่งอวี่ถงที่หยุดเดินไปนั้นก็ทำให้มู่อิงเถางุนงงไปไม่น้อย“มีอะไรหรือเจ้าคะ”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเหตุใดข้าถึงไม่เห็นเจ้าอยู่ที่จวนของท่านอ๋องล่ะ เจ้ารู้อะไรหรือไม่ข้านั้นตกใจแทบสิ้นสติเลยนะ”“ทำไมหรือ”“ก็ครั้งที่อยู่เมืองเป่ยเย่ข้าด่าสามีของเจ้าไปมากเลยทีเดียว”ประโยคหลังนางกระซิบกับมู่อิงเถาแทนด้วยกลัวว่าจะมีใครได้ยินคำพูดของนาง ซ่งอวี่ถงเวลานี้เป็นถึงท่านอ๋องย่อมมีคนเป็นหูเป็นตาให้เขามากมายจะพูดอะไรคงต้องระวังให้มากขึ้นเสียแล้ว“ฮ่าๆๆ เรื่องนั้นเจ้าอย่าใส่ใจไปเลย”“ไม่ใส่ใจคงไม่ได้ หากเขาไล่เอาทีละคนข้าไม่แย่หรือ”“ไม่หรอกน่า”“เย่เอ๋อกลับจวนกันได้แล้ว หากช้าไปกว่านี้ท่านพ่อจะดุเจ้าเอาได้นะ”“โธ่ท่านพี่ ให้ข้าได้สนทนากับสหายเสียหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”
การเดินทางเข้าเมืองหลวงกินเวลาไปถึงสิบวันแม้ความเป็นจริงคนทั่วๆ ไปนั้นจะใช้เวลาเดินทางแค่เพียงห้าวันเท่านั้น เพราะทั้งสองเอาแต่งอนง้อกันตลอดทั้งเส้นทางทำให้ใช้เวลาในการเดินทางเพิ่มขึ้นถึงสองเท่ามู่เฉินปาดเหงื่อทุกครั้งที่ท่านอ๋องของเขาเริ่มบทรักร้อนแรงกับพระชายา เขาทำเป็นไม่ได้ยินเสียงใดๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากรถม้าในยามกลางวันนั้นจนเมื่อระยะทางสุดท้ายก่อนเข้าเมืองหลวงก็มาถึง มู่เฉินถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกมู่อิงเถาเลิกผ้าม่านขึ้นเพื่อมองดูบรรยากาศข้างนอกสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดจากที่มีเพียงป่าเขา เวลานี้เริ่มมีบ้านเรือนของผู้คนมากขึ้นทุกทีแล้วที่นางยอมสงบลงไม่ใช่เพราะติดใจในรสสัมผัสของเขาแต่เพราะว่าอยากฟังเรื่องราวระหว่างที่นางหนีเขาไปต่างหากเล่า‘ถ้าไม่อยากรู้เรื่องชาวบ้านข้าไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ แน่’‘หนะ
“นั่นเจ้าจะทำอะไรไปฉุดลูกสาวใครเขามา”“นางเป็นเมียข้า”“เมีย? บังเอิญอะไรเช่นนี้แล้วเหตุใดนางถึงมาอยู่ที่เมืองเดียวกันกับชายาของข้าได้ล่ะ”“ข้าจะไปรู้หรือ สตรีที่อยู่ในห้องอีกคนนั้นน่าจะเป็นมารดาของเด็กคนนั้น พวกนางสองคนรู้จักกันที่เหลือท่านจัดการเองก็แล้วกันข้าคงต้องขอตัวไปจัดการเรื่องในบ้านของข้าก่อน”‘หากปล่อยให้พวกนางอยู่ด้วยกันชาตินี้พวกเขาอย่าหวังที่จะได้เมียคืนเลย’“เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่หรือไม่”“ขอรับท่านอ๋อง”ซ่งอวี่ถงพูดจบก็อุ้มนางขึ้นไปนั่งในรถม้าด้วยความรวดเร็ว มู่เฉินผู้รับหน้าที่เป็นสารถีก็รีบออกรถม้าทันทีด้วยกลัวว่าสตรีที่อยู่ข้างในจะกระโดดออกมาเสียก่อน“ท่านจับข้ามา
ยามพลบค่ำ ณ ตรอกแห่งหนึ่งในเมืองฉางอันบุรุษหนุ่มสองคนกำลังพิงหลังกับกำแพงจ้องมองไปยังโรงเตี๊ยมที่ตอนนี้ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ แสงไฟที่ส่องประกายระยิบระยับออกมาจากหน้าต่างแต่ละบานนั้นทำให้ความมืดมิดด้านนอกส่องสว่างไปทั่วท้องถนน“เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นนาง”“คือว่านางใช้ผ้าปิดบังใบหน้าไปครึ่งซีก ข้าน้อยจึง…”“เหลวไหลเสียจริง แล้วยังกล้ายืนยันกับข้าได้อย่างไร”“ท่านจะโมโหไปทำไมก็เพียงแค่ลองไปดูด้วยตาของตนเองก็ได้นี่นา ไม่เสียเวลามากนักหรอก”ซ่งอวี่ถงพูดไปอย่างตัดรำคานเขาหันไปยังทิศทางของห้องพักที่คาดว่าคนผู้นั้นน่าจะอยู่ในนั้น ทั้งคู่ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนหลังคาร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับโรงเตี๊ยมแห่งนั้นก่อนจะนั่งท้าวคางมองไปยังหน้าต่างห้องที่ยังคงปิดสนิทอยู่
จวนใต้เท้าโจว ชายแดนใต้“ใต้เท้าขอรับ”“เป็นอย่างไรบ้างได้ความว่าอย่างไร”“ข้าน้อยไปที่เมืองเป่ยเย่มาแล้ว เฒ่าแก่ร้านขายเครื่องประดับบอกว่านางมาจำนำแหวนวงนี้เอาไว้จริงๆ ขอรับ”“จริงหรือแล้วนางเป็นใครตอนนี้อยู่ที่ไหน”“คือว่าเฒ่าแก่ไม่ได้ถามชื่อแซ่เอาไว้เขารู้เพียงว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาคล้ายรูปวาดของฮูหยินเลยขอรับ”“แล้วแหวนนั่นยังอยู่หรือไม่ หรือว่าขายไปแล้ว”“มีคนมาขอซื้อคืนขอรับเมื่อไม่นานมานี้เองเป็นบุรุษผู้หนึ่งดูจากการแต่งกายแล้วคาดว่าน่าจะเป็นคนที่มีฐานะอาจจะเป็นคนที่มาจากเมืองหลวงขอรับ”“ทำไมถึงขายไปง่ายๆ กันเล่า”“คนผู้นั้นมีใบรับจำนำจึงจำเป็นต้อง
เมืองฉางอันซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นต้าฮั่น แม้จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่กลับมีความสะดวกสบายทั้งการเดินทางและการค้าขายต่างก็มั่งคั่งยิ่งไปกว่าเมืองอื่นๆ หลายเท่านักฟ้าหลังฝนช่างงดงามดังคำที่คนโบราณกล่าวเอาไว้จริงๆ เช้าวันนี้ทั้งสามคนเดินถือตระกร้ามาที่ตลาดหวังจะซื้อยาสมุนไพรเพื่อทำการทดลองยาบางอย่างเพิ่มเมื่อมาถึงก็เห็นแผงขายของมากมายตั้งเรียงรายตามถนนหลักของชุมชนเมืองมีกลิ่นหอมจากซาลาเปาร้อนๆ และผลไม้สด เสียงเรียกขายของจากพ่อค้าแม่ค้าดังก้องไปทั่วท้องถนนมู่อิงเถามองบรรยากาศโดยรอบด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ นางระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในร้านน้ำชาเล็กๆ ที่ทำจากไม้ไผ่ ตั้งแต่ที่นางย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยออกมาข้างนอกบ้านเท่าใดนักเพราะการเก็บตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยาจึงทำให้ผิวของนางนั้นขาวผ่องเหมือนหิมะที่ละเอียดอ่อนสะท้อนความงามที่บริสุทธิ์และไร้ที่ติ ผมที่ยาวสล
Comments