All Chapters of พิษรักคุณหมอ: Chapter 31 - Chapter 40

“คนเราก็ต้องมีซุ่มซ่ามบ้างแหละค่ะ” ยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนมุมปากบางสีเรื่อ รู้สึกขายหน้าอย่างบอกไม่ถูกที่เกิดซุ่มซ่ามเพียงเพราะลนลานกลัวความแตก“ไม่ใช่ว่าอยากนั่งตักเหรอ” ไม่เพียงคำพูดเข้าข้างตัวเองศัลยแพทย์หนุ่มยังก้มลงไปแนบชิดที่ลำคอระหง ริมฝีปากหยักได้รูปขยับขึ้นลงเกือบจะขบเม้มเนื้ออ่อนตรงนั้น“เปล่านะคะ” เธอเอี้ยวคอออกห่าง ดวงตาสีรัตติกาลลึกล้ำจับจ้องใบหน้าหญิงสาว มือแข็งแรงจับคางร่างเล็กให้หันมองไปที่กระจกบนผนัง“แต่ตอนนี้มีนนั่งอยู่บนตัวเฮียนะ” หน้าร้อนวูบยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเองกับอีกฝ่ายในกระจกรางเลือน ร่างเล็กก่ายเกยอยู่บนตักของพิชยะ ทรวงอกกลมกลึงเกือบจะแนบไปกับแผงอกกว้าง ได้กลิ่นโคโลญจน์อ่อนจางลอยเข้าจมูก“มีนไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ช่วยปล่อยด้วยค่ะ” มนต์มีนาร้องขอในขณะที่พยายามคุมสติ บังคับให้หัวใจหยุดเต้นแรงแต่การที่เธอตกอยู่สถานการณ์แบบนี้ก็ทำให้พิชยะลืมเรื่องที่คุยกันก่อนหน้าไปได้ ยื้อเวลาระหว่างที่พิชชายังไม่กลับมา“ตรงนี้ไม่ได้ให้ใครลงมานั่งเล่นแล้วจะลุกไปง่าย ๆ นะ” เขาหมายความอย่างที่พูด พิชชาต้องแอบออกไปไหนสักที่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจในตอนนี้ คือการที่เธ

“ไปทำงานได้แล้ว น้องกูกูดูแลเองได้” นอกจากเขาจะได้รับอนุญาตให้อยู่จนงานเลิก เขายังเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของพิชชา จึงไม่แปลกหากว่าเขาจะอยู่เฝ้าน้องสาวด้วยตัวเองซึ่งเขาก็ไม่ได้พูดสักคำว่าเหมารวมมนต์มีนาอยู่ในคำว่า ‘น้องสาว’ ด้วยเมื่อหน้าที่ต้องมาก่อนเพราะปากท้องเป็นเรื่องสำคัญ หมอธนาเลยจำใจต้องขอตัวกลับไปทำงาน แต่ก็ไม่วายจะทิ้งท้ายคำพูดให้มนต์มีนาเก็บไปคิดเป็นการบ้าน“เอาไว้คราวหน้าผมจะเข้ามาทำความรู้จักใหม่นะครับ ในฐานะผู้ชายคนนึง”หมอธนาเดินออกไปแล้ว แต่บรรยากาศบนโต๊ะกลับดูอึดอัดแปลก ๆ ทั้งที่บรรยากาศระหว่างชายหนุ่มกับพวกเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของพิชชาน่าจะดีกว่านี้“แล้วนี่เฮียจะนั่งที่โต๊ะนี้กับพวกฟินน์จริง ๆ เหรอ” ตอนแรกคิดว่าพิชยะแค่มาช่วยไล่หมอธนาทางอ้อม แต่เขากลับยังนั่งเป็นพระประธานไม่ขยับไปไหน“ทำไม ฉันนั่งด้วยไม่ได้เหรอ” พูดแล้วชายหนุ่มก็หันไปมองเพื่อนชายในคณะของมนต์มีนาที่ชื่ออคิณ คนที่กระตุ้นให้เขี้ยวเล็บของเขางอกเงยออกมาคืนนั้น…หลังจากที่เขากลับมาจากโรงพยาบาล ก็บังเอิญได้ยินมนต์มีนาเปิดสปีกเกอร์โฟนคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ตอนแรกตั้งใจจะเดินผ่านไปไม่อยากเสียมารยาท หากไม่ได้ยินคำพูดพ

“ไม่ต้องกลัว” น้ำเสียงของพิชยะอ่อนโยนและนุ่มนวล กัดกร่อนอาการแข็งขืนต่อต้านของเธอลงทีละน้อย“เฮียจะทะนุถนอมมีนเอง” ว่าแล้วเขาก็ขบเม้มเนื้ออ่อนที่ข้างลำคอก่อนจะพูดประโยคต่อมา“วันนี้จะใช้แค่นิ้วกับลิ้นเท่านั้น” ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำผ่าวร้อน พิชยะหัวเราะในลำคอ เหมือนเห็นกระต่ายน้อยกำลังหวาดกลัวภัยอันตรายเขาอยากเห็นว่าหญิงสาวอ่อนหวานน่ารักคนนี้ ยามที่ถูกปลุกเร้าจนถึงที่สุด จะเร่าร้อนได้ขนาดไหน ชายหนุ่มรวบเอวคอด ยกร่างเล็กบางให้เอนหลังพิงพนักโซฟาหนังนุ่มอีกครั้งร่างกายหญิงสาวตื่นตระหนกในตอนที่เขาค่อย ๆ ตลบชายกระโปรงของเธอขึ้นแทบจะเปิดเปลือยท่อนล่าง ฝ่ามือใหญ่ลูบโลมขาอ่อนนวลเนียนก่อนจะเลื่อนขึ้นไปฟอนเฟ้นสะโพกอวบอิ่มเขารู้ว่ามนต์มีนากำลังหวาดกลัวแต่ก็ไม่ได้คิดจะหยุด…รอยยิ้มพึงใจแฝงอยู่ในน้ำเสียงห้าวต่ำ ผ่านเรื่องบนเตียงมาอย่างโชกโชน ทำไมจะดูไม่ออก ผู้หญิงคนไหนเคยผ่านสมรภูมิรบมาแล้ว คนไหนยังบริสุทธิ์ผุดผ่องและเขาคือคนแรกที่ได้เชยชม…ท้องน้อยหญิงสาวเสียววูบเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวลากลงบนเนินเนื้ออ่อนนุ่มข้างใน สัมผัสจุดอ่อนไหวที่สุดสองแก้มของมนต์มีนาร้อนฉ่าจนแทบไหม้ พิชยะตรึงสะโพกของเธอกั

มนต์มีนากลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว พิชยะก็กลับมานั่งลงที่เตียงจิตใจไม่สงบนิ่งด้วยกำลังคิดบางอย่าง กลิ่นกายของหญิงสาวยังติดอยู่ที่ผ้านวม ริมฝีปากอ่อนนุ่มที่กดแนบลงกับปากของเขาเมื่อวานนี้ยังให้สัมผัสอุ่นร้อนเหมือนเพิ่งผละจากไปนอกจากเหตุผลที่ใช้มาเป็นข้ออ้างในการพามนต์มีนามานอนที่ห้องอย่างขาวสะอาด เรื่องอื่นก็เป็นอย่างที่เขาเล่าเมื่อคืนนี้เธอนอนหลับอยู่บนเตียงของเขาได้สักพักก็ลุกขึ้นมานั่งอาเจียนใส่ตัวเอง เขาจึงจำเป็นต้องอุ้มเธอไปล้างคราบที่เลอะเปรอะเปื้อนในห้องน้ำ แต่ล้างออกแล้วก็ยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่ ส่วนชุดของเธอก็เปียกชุ่มตั้งแต่ทรวงอกลงมาเพราะกลัวว่ามนต์มีนาจะไม่สบาย พิชยะเลยถือวิสาสะเอาเสื้อของเขามาเปลี่ยนให้เธอ แต่สองชิ้นน้อย ๆ นั้น เขาไม่ได้แตะต้องหากจะบอกว่าเขาไม่มีความคิดลามกอยู่ในหัวตอนที่ลงมือเปลี่ยนชุดให้ ก็ดูจะเป็นการโกหกไปหน่อยผู้ชายร้อยทั้งร้อย ถ้าเห็นผู้หญิงนอนสวมแค่ชั้นในอยู่บนตัว ยังไงก็ต้องมีอารมณ์…เกาะอกลู่แนบไปกับส่วนโค้งนุ่มของทรวงอกกลมกลึง มันทำให้พิชยะลำคอแห้งผากในยามนั้น เขาแทบอยากจะเกาะกุมเอวเล็กคอดเข้าหาตัว จัดการกับหญิงสาวด้วยสัญชาตญาณดิบในกาย ปลด

มนต์มีนาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จึงเห็นว่าเป็นพิชยะที่ยืนอยู่ ในมือถือร่มกางให้เธอหัวใจหญิงสาวที่หนาวสั่นเพราะร่างกายชุ่มไปด้วยน้ำฝนกลับอบอุ่นขึ้นมาเพียงแค่เห็นใบหน้าของเขาเขาลงมาข้างล่างแล้วพบว่ามนต์มีนาไม่ได้อยู่ในบ้านจึงโทรไปถามพิชชา เลยรู้ว่าวันนี้เธอมาทำบุญให้กับบิดาที่วัดแห่งนี้ จากการตะล่อมถามเขาบึ่งรถออกมาทันที แต่กว่าจะฝ่าพายุฝนมาได้มนต์มีนาก็เปียกปอนไปทั้งตัวแล้ว“มาได้ยังไงคะ”“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ ไปขึ้นรถก่อน” เขาคว้าไปที่ข้อมือเล็กให้ร่มคันใหญ่ปกป้องมนต์มีนาจากเม็ดฝนแล้วก้าวขาเร็ว ๆ พาหญิงสาวไปยังรถของเขาที่จอดเทียบอยู่อีกฝั่งหนึ่งมนต์มีนาเข้าไปนั่งในรถที่ติดเครื่องรออยู่แล้ว พิชยะก็อ้อมมาฝั่งคนขับรีบเปิดประตูเข้ามานั่งแต่จังหวะจะออกรถ เขาก็เห็นมนต์มีนานั่งตัวสั่นกอดตัวเองจึงเกิดความเป็นห่วง“เปลี่ยนเสื้อไหม มีเสื้ออยู่เบาะหลัง”“ไม่เป็นไรค่ะ” เป็นความคิดที่ดี แต่ตอนนี้เธออยู่ในรถคงไม่เหมาะ“ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พิชยะเอี้ยวตัวไปหยิบเชิ้ตสีขาวของตนมาให้มนต์มีนาใช้เปลี่ยนเธอรับเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งสีเข้มจากเขา หัวใจเต้นระรัวเพียงแค่คิดว่าต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าค