All Chapters of พิษรักคุณหมอ: Chapter 11 - Chapter 20

ดึกแล้วแต่มนต์มีนายังไม่หลับเธอกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอน แหงนหน้ามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ที่ซ่อนอยู่หลังหมู่เมฆมืดดำทอแสงเข้ามากระทบหัวเตียงเป็นเงาสลัวราง'เตรียมรับมือไว้ด้วยนะ'ไม่ทันได้พูดอะไร พิชยะก็เดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังมองมา เขาจงใจทำให้เธอกระวนกระวาย กระทั่งตอนนี้ก็ไม่อาจลบสายตาที่มองเธอในยามนั้นออกไปจากความคิดเมื่อคืนนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วยมีเรื่องให้ขบคิด กว่าจะข่มตาลงหลับได้ก็เกือบรุ่งสาง เช้านี้มนต์มีนาจึงนอนตื่นสาย หญิงสาวลงมาข้างล่างจวนจะเจ็ดโมงเช้า“เมื่อคืนดื่มเยอะไปแหง ๆ วันนี้มีนถึงได้ตื่นสายแบบนี้” นาน ๆ ทีพิชชาจะลงมาก่อนจึงแซวขึ้น ก่อนจะหันไปบอกคนรับใช้ให้ตักข้าวใส่จานนาย ศร ที่ปกติจะดูแลงานสวนเสียมากกว่าต้องอยู่รับหน้าที่ทำทุกอย่างแทน เพราะภรรยากับน้องสาวออกไปทำธุระแต่เช้ามืด“คงงั้น” คลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม เช้านี้พิชยะไม่ได้ดูต่างไปจากเดิม เวลานั่งทานข้าวมักจะให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้า กาแฟและตำราแพทย์ ไม่ก็หนังสือพิมพ์ต่างประเทศมากกว่าจะมาร่วมวงสนทนา“ต้องเป็นเหล้าที่คิณให้มีนดื่มแน่เลย เห็นบอกเอา

“ช่วยปลดกระดุมเสื้อด้วยนะครับ” ชายหนุ่มแต่งกายภูมิฐานนั่งลงเก้าอี้เบื้องหน้าของมนต์มีนาโดยมีพยาบาลเป็นผู้ช่วย ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือท่าที พิชยะก็ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกับเธอมาก่อน“คะ?”“ในการตรวจหาก้อนเนื้อคนไข้จำเป็นต้องปลดกระดุมเสื้อออกนะคะ” พยาบาลช่วยชี้แจงแทนคุณหมอเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าตกใจ แต่ถึงอย่างนั้นมนต์มีนาก็ยังไม่ได้ทำตาม พยาบาลเข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องที่เป็นหมอผู้ชายจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงให้กำลังใจ“ไม่ต้องกังวลนะคะ คุณหมอเชี่ยวชาญด้านนี้มาก คนไข้สบายใจได้ค่ะ”ก็เพราะถึงมือหมอแล้วนี่ยังไงเล่าเธอถึงได้นั่งเป็นตอไม้อยู่เธอต้องปลดกระดุมเสื้อให้เขาคลำหน้าอก สำหรับเธอเป็นปัญหาใหญ่เลยต่างหากถ้าหากคุณหมอที่ทำการตรวจให้ไม่ใช่พิชยะ เธอคงจะกังวลน้อยกว่านี้วันนี้เธอสวมเชิ้ตมาเพื่อสะดวกต่อวิธีการตรวจรักษา มนต์มีนารวบรวมความกล้าได้ก็ค่อย ๆ ลงมือปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด เผยให้เห็นขอบบราเซียสีเดียวกันกับเสื้อหญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องมือเล็กทั้งสองข้างสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อการกระทำของเธออยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอดเวลาและแน่นอนว่านอกจากชุดชั้นในลายลูกไม้อย่างที่เธอชอบใส่ ตอน

“ไม่เป็นไรค่ะ มีนเดินเองไหว”“จะนั่งรถเข็นหรือจะให้อุ้มออกไป” มนต์มีนาถึงกับอ้าปากค้าง จู่ ๆ พิชยะก็เข้ามาทักเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังทำเหมือนไม่รู้จักกันอยู่เลย“ถ้ามีนเลือกอย่างหลังล่ะคะ” อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะกล้าทำอย่างที่ปากพูดหรือแค่ขู่ไปอย่างนั้น อย่าลืมว่าตอนนี้พิชยะกับเธอไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคน แถมยังเป็นสถานที่ทำงานของเขาอีกด้วยนัยน์ตาของชายหนุ่มเข้มขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังถูกมนต์มีนาท้าทาย ก่อนหน้านี้ในห้องตรวจเธอก็เพิ่งจะทำให้เขาหงุดหงิดพิชยะไม่เคยพาใครมาที่ทำงาน การที่เขาอุ้มผู้หญิงกลางโรงพยาบาลเป็นธรรมดาที่คนอื่นจะพากันอยากรู้อยากเห็นนอกจากคนใกล้ชิดกับเพื่อนสมัยเรียนก็ไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาของรสสรา แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าหญิงสาวใบหน้าสดใสอ่อนวัย ดูไม่เหมือนคนที่เรียนจบคณะแพทย์และมีการมีงานทำแล้วแต่เธอจะเป็นใครนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่สักนิดมนต์มีนากำลังท้าทายความอดทนของเขาอยู่ต่างหาก คือสิ่งที่เขาปล่อยผ่านไม่ได้“ก็จะได้รับสิทธิ์นั้นทันทีไง” คนฉุนเฉียวอยู่ในทีช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมอกโดยไม่ให้เธอตั้งตัว สาวเท้ายาว ๆ มุ่งไปยังประตูทางออกของโรงพยาบ

"มีนกลับก่อนนะคะ พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระที่ต้องไปทำ" มองออกว่าระหว่างพิชยะกับเจ้าของร้านสาวสวยไม่ได้รู้จักกันธรรมดาเลยไม่ต้องการให้พิชยะลำบากใจ อย่างไรเขาก็คงไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอมาด้วยแต่แรกอีกอย่างเธอก็ไม่อยากถูกเปรียบเทียบกับใคร สภาพของเธอตอนนี้ต่อให้มองมาจากดาวอังคารก็ยังรู้ ไม่มีอะไรที่เธอเทียบกับริตาได้มนต์มีนาเตรียมจะหันหลังออกไปจากร้านแต่กลับถูกพิชยะคว้ามาที่ข้อมือ เขามองเธอเหมือนกำลังตำหนิอยู่กลาย ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับริตา"วันนี้ผมไม่สะดวก โทษทีนะมีอะไรค่อยคุยกันวันหลัง"พิชยะจูงมือมนต์มีนาออกมาจากตรงนั้นทันที เขารู้ว่าวันนี้ริตาอยู่ที่ร้านแต่ที่ยังพาเธอมาเพราะหล่อนเป็นแค่คู่ขาบนเตียง ไม่ใช่คนที่เขาต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกหรือต้องให้ความเกรงใจบริกรผายมือเชิญทั้งคู่ไปที่โต๊ะ ริตาเห็นแบบนั้นก็โกรธจนเนื้อเต้นตุบ ๆ อยู่ในอกแต่ก็ต้องทนข่มอารมณ์เพราะกลัวพิชยะจะไม่พอใจที่ผ่านมาเขาไม่เคยปฏิเสธคำเชิญของหล่อนหรือควงใครมาที่ร้านให้หล่อนต้องรู้สึกเสียหน้าแบบนี้มาก่อนนังเด็กไร้รสนิยมคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่!อาหารหลายอย่างทยอยมาเสิร์ฟหลังจากสั่งไปไม่นาน มนต์มีนาออกตัวแต่แรกว่าเธอไม่คุ้นเคยกั

“จะเดินตามมาดี ๆ หรือจะให้อุ้มไปที่รถ” เสียงทุ้มต่ำดังไปถึงพนักงานในร้านเพชรทุกคนได้ยินกันชัดแจ๋วยิ่งคนพูดได้พิสูจน์ให้เธอเห็นแจ้งแดงชัดแล้วว่า…พิชยะเป็นคนที่พูดจริงทำจริงและไม่ให้เวลาเธอคิดทบทวนอีกต่างหาก มนต์มีนาจึงรีบตามชายหนุ่มออกไปอย่างด่วนจี๋รถสปอร์ตสมรรถนะสูงแล่นออกจากลานจอดรถของศูนย์การค้าชื่อดัง ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนนานทีเดียวเพราะเป็นเวลาหัวค่ำ พิชยะก็ขับรถพาเธอเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วของบ้านกิจธาดาวงศ์ ผ่านสนามหญ้าเขียวชอุ่มทอดยาวไปยังตัวบ้านเสาสูงสีขาวที่ออกแบบด้วยความประณีตแต่ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มก็พูดขึ้น“ที่พูดไปวันนั้นไปคิดมาหรือยัง”“อะไรเหรอคะ?” เธอหันไปมองเขา“ก็ที่บอกให้เตรียมรับมือไง” ประโยคนี้เองทำให้หญิงสาวรำลึกเรื่องในคืนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง“แล้วที่ต้องเตรียมรับมือมันหมายถึงว่าเฮียกำลังจะจีบมีนหรือเปล่าคะ?” ไม่รู้ไปกอบโกยเอาความใจกล้ามาจากไหน เธอถึงได้ถามพิชยะออกไปตามแต่ก็นั่นแหละ เธอดันปากไวถามเขาไปแล้ว“จีบ?” แม้ไฟในรถจะไม่ได้ส่องสว่างจนมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน แต่มนต์มีนาก็พอจะรู้ว่าเมื่อกี้นี้อีกฝ่ายหัวเราะเยาะเธอผ่านรอยยิ้มนั้นนั่