ปลอบขวัญ

ไม่นานพิชยะก็ขับรถพาเธอมาถึงศูนย์การค้าแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจ เธอเดินตามเขาไปอย่างไม่รู้จุดหมาย กระทั่งเห็นพิชยะเดินเข้าไปในร้านเพชร

เขามาทำอะไรกันนะ? หรือมาซื้อของพวกนี้ให้ผู้หญิง?

อย่างนั้นเขาก็ไม่สมควรจะพาเธอมาด้วย

ไม่สิ เขาอาจจะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เลยจะให้มาช่วยเลือกละมั้ง

พิชยะบอกความต้องการของตนเองกับพนักงานขาย ไม่นานสร้อยเพชรเม็ดงามก็วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ใช้เวลาพินิจครู่เดียวก็หันมาขอความเห็นจากเธอ

“เส้นนี้เป็นไง” เขาให้เธอดูสร้อยเพชรอีกเส้นที่มีดีไซน์หรูหราราคาเหยียบแสนได้ พนักงานขายได้อธิบายเพิ่มว่าสร้อยเส้นนี้เหมาะจะให้กับคนรัก หรือมอบเป็นของขวัญครบรอบวันแต่งงาน ยิ่งรู้ถึงความหมายที่ซ่อนอยู่มนต์มีนาก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่สมควรจะมาด้วย

“มีนเลือกของพวกนี้ไม่เป็นหรอกค่ะ”

“ไม่เห็นจำเป็นต้องดูเป็นเลย บอกมาว่าชอบหรือไม่ชอบก็พอ” ต่อให้เขาจะพูดแบบนี้ก็เถอะ เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนั้นของพิชยะมีรสนิยมแบบไหน

แต่พอถูกอีกฝ่ายส่งแววตากดดันมองมาไม่หยุด แล้วยังมีสายตาของพนักงานร้านเพชรอีกหลายคู่ที่ต่างก็รอคอยคำตอบจากเธออยู่ สุดท้ายหญิงสาวเลยจำใจออกความเห็นไป

“มีนว่าการที่เ