Novels by เพียงเม็ดทราย

“ไม่ต้องห่วง ผมล็อกกลอนแล้ว”“ทำแบบนั้นได้ไงคะ”“ทำไมผมจะทำไม่ได้” เพียงแค่รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นชื้นที่เป่ารดลงมาที่ต้นคอตัวเอง ขนกายของอัจจิมาก็ลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง ความห่างเหินบนเตียงตลอดสองสัปดาห์ที่เขาไม่ได้ติดต่อมา กลับยิ่งทำให้เธอตื่นตัวได้โดยง่ายเวลาที่ถูกเขาสัมผัส“ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่ถ้ามีใครมาเห็นมันจะไม่ดีต่อคุณนะคะ” หยุดคำพูดของตัวเองเอาไว้แค่นั้น เธอไม่มีสิทธิ์เป็นห่วงเรื่องส่วนตัวของเขาสักหน่อย เธอมันก็แค่คู่นอน ท่องเอาไว้สิจี๊ด“ไม่ดียังไง” เขากดน้ำเสียงต่ำลงไปกับซอกคอขาว ไม่เชิงไม่พอใจ แต่เรื่องเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม เขาจะเป็นคนตัดสินใจเอง“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเวลาเจอกันข้างนอกให้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน” ใช่ว่าเธอจะละเลยหน้าที่ของตัวเอง เธอแค่อยากย้ำถึงข้อตกลงเหล่านั้นเจ้าของร่างสูงถอยห่างออกจากอัจจิมาในทันทีที่เขารู้ตัวว่าไม่ควรฝ่าฝืนกฎเหล็กของตัวเอง ร่างบางพ่นลมออกจากปาก หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติอีกครั้งแกเป็นอะไรไปจี๊ด อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ทีไร หัวใจเป็นต้องเต้นแรงทุกที“ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่คุณต้องอยู่ในนี้ด้วย”“ค่ะ” ขานรับคำสั่งแล้

“งั้นเดี๋ยวผมโทรตามให้”“ไม่ต้อง”น้ำเสียงทุ้มแต่ทรงพลังของผู้เข้ามาใหม่ทำให้ทุกคนหันไปมอง แล้วก็ต้องตกอยู่ในความเงียบครู่หนึ่งเมื่อชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อกาวน์ทับเชิ้ตข้างในคือคนที่ทุกคนรออยู่“นี่ไง ลูกชายเจ้าของโรง’ บาล” วิรดาหันมากระซิบกระซาบกับเธอ“คนนี้เหรอคะ” อัจจิมาทำตาโตเมื่อรู้ว่าคนที่สาวรุ่นพี่พูดถึงในห้องเสื้อผ้าคือพิธา ผู้ชายที่เธอมีสัมพันธ์ด้วยในฐานะคู่นอนนิพนธ์ วิวัฒเมธากุลพิธา วิวัฒเมธากุลให้ตายสิ ทำไมเธอถึงนึกไม่ได้นะว่าเขากับคุณนิพนธ์ใช้นามสกุลเดียวกันสาเหตุที่เธอไม่เคยสงสัยในความเป็นญาติเพราะทั้งสองคนใช้คนละนามสกุลกัน เหมือนนิรุทจะเคยบอกเธอว่าเขาใช้นามสกุลของมารดา“ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่ทำให้ต้องเสียเวลา พอดีมีคนไข้ฉุกเฉินเข้ามาเลยต้องไปดูคนไข้ก่อน ผมรู้ว่าตัวเองทำไม่เหมาะสมที่ให้ทุกคนต้องมารอแบบนี้ แต่ด้วยความที่ผมเป็นหมอ ไม่ว่าจะมีอะไรรอผมอยู่ ผมก็ทิ้งคนเจ็บไม่ได้” ศัลยแพทย์หนุ่มเหลือบไปมองด้านหลังของเขาเล็กน้อยเพื่อส่งสัญญาณบอกให้พยาบาลที่ตามเข้ามาด้วย เอาหลักฐานให้ทุกคนดูว่าที่เขาพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงและเมื่อทุกคนได้ดูวิดิโอที่กำลังฉายภาพพิธากำลัง

ภายในห้องสันทนาการของโรงพยาบาล'วิวัฒเวช'ถูกเนรมิตสำหรับใช้ถ่ายงานโปรเจคใหญ่ ทีมถ่ายทำโฆษณาของบริษัท T.I.M Thailand มาถึงหน้างานตั้งแต่เช้าเพื่อตระเตรียมสถานที่ให้พร้อม ทุกคนลงมือทำในส่วนของตนด้วยความเร่งรีบและขยันขันแข็ง“ไฟตรงนั้นขอสว่างอีกหน่อย พู่ แกไปขยับกระถางต้นไม้ฝั่งซ้ายออกอีกมันบังหน้าเวทีเกินไป” พีรพลหันไปสั่งลูกน้องเสียงเข้มขณะใช้สายตาตรวจทานอีกรอบ“เสื้อผ้าเรียบร้อยดีใช่ไหม” วิรดาเข้ามาถามผู้ช่วยในห้องแต่งตัว เมื่ออัจจิมายังมีหน้าที่ดูแลเสื้อผ้าหน้าผมในการถ่ายงานครั้งนี้ตลอดการถ่ายทำใช้เสื้อผ้าเพียงแค่สองชุดก็จริง แต่นอกจากโรงพยาบาล ‘วิวัฒเวช จะไว้วางใจให้บริษัททำงานใหญ่ให้ทุกครั้ง ทายาทคนเดียวของผู้บริหารยังลงทุนมาเป็นพรีเซนเตอร์ด้วยตัวเอง ดังนั้นความผิดพลาดเล็กน้อยก็ให้เกิดขึ้นไม่ได้“เรียบร้อยค่ะ” อัจจิมาขานรับแข็งขัน ไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งอะไรเธอก็ตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถ“พี่วุ้นคะ เคยเห็นลูกชายเจ้าของโรง’ บาลไหมคะ” พอเห็นว่ายังมีเวลาเหลืออัจจิมาจึงชวนคุยนอกเหนือจากงาน“เคยเห็นแค่ในรูปน่ะ ตัวจริงไม่เคยหรอก” วิรดาว่าพลางตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่ราวอีกรอบ“ทำไมล

การอบรมพนักงานใหม่ใช้เวลาไม่นานมาก อัจจิมาพร้อมด้วยเพื่อนร่วมงานใหม่อีกสองคนก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน เพื่อเตรียมตัวสำหรับการเริ่มงานในวันพรุ่งนี้เธอเดินออกมาจากตึกสูงสวยงามด้วยความรีบร้อนเพราะเธอจำเป็นต้องไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ระหว่างรอยูนิฟอร์มของพนักงานโดยที่ไม่คิดว่านอกจากจะบังเอิญเจอกับพิธาที่นี่ เธอยังต้องมาบังเอิญเจอกับแฟนเก่า“จี๊ด” นิรุทเรียกชื่อเธอก่อนจะรีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนสิ”“ปล่อย” มองอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ อดีตเคยรักผู้ชายคนนี้มากก็จริง แต่ความรักโง่ ๆ นั่นมันได้ตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เธอถูกนิรุทตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อใยสำหรับผู้หญิง การจะลืมใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย อัจจิมาก็คือหนึ่งในนั้น แต่ลืมไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยังอาลัยอาวรณ์ผู้ชายแบบนี้สำหรับเธอ เวลารักใครก็รักมาก ทุ่มเทให้ทุกอย่าง แต่เวลาเกลียด แม้แต่หน้าก็ไม่อยากมองนิรุทยอมปล่อยมือเธอทว่าสายตาก็เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ถึงเขาจะเลือกผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างโสรยาแต่ก็ไม่มีสักคืนที่เขาจะไม่คิดถึงอัจจิมาว่ากันตามตรง อัจจิมาเป็นผู้หญิงที่ตรงตามสเปคทุกอย่าง ถ้าเขาไม่มีความจำเป็นต้องแต่งงานกับ

มีเรื่องให้ทุกข์ใจไม่เว้นแต่ละวัน อัจจิมาก็ยังเต็มที่กับงานของตัวเอง วิ่งวุ่นกับงานในร้านจนแทบจะไม่มีเวลาพักความเหนื่อยกายเพียงเท่านี้ยังเทียบไม่ได้กับความเหนื่อยทางใจ หลายวันก่อนเมธาวีเพิ่งจะพูดจาไม่ดีกับเธอแท้ ๆ เมื่อวานกลับมาแบมือขอเงินไปกิจกรรมในคณะอย่างหน้าตาเฉยเงินสองหมื่นที่พิธาให้เธอมา ตอนนี้เหลือติดตัวอยู่แค่ไม่กี่บาท ส่วนงานใหม่ก็ยังไม่มีที่ไหนติดต่อมาทำงานที่ไนต์คลับได้เงินเยอะก็จริง บวกกับเงินเดือนที่นุชจรีให้มันสามารถทำให้เธอมีกินมีใช้สบาย แต่ค่าใช้จ่ายที่เธอต้องรับผิดชอบในแต่ละเดือนก็เยอะพอกันทว่าท้องฟ้ามักจะกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อพายุผ่านพ้นไปแล้วเมื่อวานนี้ อัจจิมาได้รับโทรศัพท์จากบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งเรียกให้เธอไปสัมภาษณ์ เธอนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกออกว่าตัวเองเคยฝากประวัติการทำงานทำไว้ในเว็บจัดหางานไม่คิดว่าประสบการณ์น้อยนิดเกี่ยวกับการทำโฆษณาในสมัยที่เธอเรียนมหาวิทยาลัย จะทำให้บริษัทมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักสนใจอยากให้เธอไปร่วมงานด้วยตอนแรกเธอจะตอบปฏิเสธเพราะไม่ตรงกับสายอาชีพที่ร่ำเรียนมา แต่พอคิดถึงรายจ่ายในแต่ละเดือนประกอบกับบริษัทให้ค่าตอบแทนที่ค่อนข้าง

เคยคิดว่าความสัมพันธ์ของการเป็น ‘คู่นอน’ ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็ตามทีแต่นั่งรถออกมาไกลแล้วอัจจิมาก็ยังไม่สามารถเอาตัวเองออกมาจากเรื่องที่ได้ยินเธอไม่ได้อยากเสียมารยาทแอบฟังคนอื่นในยามหลับ หากแต่อาการในตอนที่พิธาละเมอออกมาในลำคอมันก็ชวนให้เธอเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเขาเคยผ่านเรื่องราวอะไรมานะ เขาเคยมีความทรงจำไม่ดีอะไรกับพ่อตัวเอง ถึงได้พูดแบบนั้น“ไม่…ผมไม่อยากไป”“ผมเกลียดพ่อ”“ถึงแล้วครับ” เสียงของโชเฟอร์แท็กซี่ดึงอัจจิมาออกมาจากความคิดเหล่านั้น เธอจ่ายค่าโดยสารแล้วก็ก้าวลงจากรถกลางเก่ากลางใหม่เหลือบมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วเห็นว่าตัวเองใกล้จะสายเต็มที ร่างบางก้าวฉับ ๆ เข้าไปในบ้านเป็นการด่วน แต่ก่อนจะขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวออกไปร้านของนุชจรีเธอก็เห็นทุกคนกำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่“พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงเรียกของประสิทธิ์ทำให้อัจจิมาชะงักขณะฝีเท้ากำลังก้าวเหยียบบนขั้นบันได ร่างบางกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ สีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องที่ตัวเองเพิ่งไปทำมาก่อนออกไปข้างนอกวานนี้เธอบอกป

หล่อนจะทวงเขาคืนจากกาฝากตัวหนึ่งที่บ้านของเขารับเลี้ยงเอาไว้เสี้ยววินาทีต่อมาพิชยะก็ประกบริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มชุ่มชื้นด้วยลิปสติกสีแดงจัด ทันทีที่เขาเริ่ม รสสราก็ส่งลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นของเขาอย่างโหยหา นิ้วเรียวสวยของศัลยแพทย์สาวสอดเข้าไปในสาปเสื้อ ลูบไล้แผงอกแข็งแรงข้างในนั้นที่มันเป็นของหล่อนมาโดยตลอดจูบของทั้งคู่ดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงแลกน้ำลาย รสสราจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาวางที่เอวคอดของตัวเอง มือคอยลูบไล้ไปตามท่อนแขนแข็งแรง ขยับให้กึ่งกลางกายบดเบียดเข้าหาเป้ากางเกงอย่างคนคุ้นเคยกันรสสราเลื่อนมือลงไปกอบกุมความเป็นชายที่ยังซุกซ่อนอยู่ข้างในนั้น ลูบไล้ขึ้นและลงเบา ๆ เพื่อปลุกเร้าให้เขามีอารมณ์ทว่าจังหวะรูดซิปกางเกงลงไปแล้วหมายจะล้วงลึกเข้าไปหาความแข็งขืน พิชยะก็จับมือของรสสราออก จัดการให้เสื้อผ้าบนกายอยู่ในสภาพที่เรียบร้อย “ยังอยู่ในเวลางาน”“โทษที โรสใจร้อนไปหน่อย แต่ก็เป็นเพราะว่าโรสคิดถึงฟันมากนะ” หล่อนตัดใจจากตัวตนของชายหนุ่มซบลงที่แผงอกกว้าง น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อย พยายามให้เห็นว่าตลอดเวลาหล่อนที่อยู่ห่างไกลกัน หล่อนยังรักพิชยะไม่เปลี่ยน“ฟันก็คิดถึงโรสใช่ไหม”“อืม

มนต์มีนาลืมตารู้สึกตัวในช่วงสายโด่งของวันรุ่งขึ้น ศีรษะและเนื้อตัวหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงทับด้วยก้อนหินขนาดใหญ่ ลำคอแห้งผาก ร่างกายเมื่อยล้าจากการรับศึกหนักไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้สิ่งแรกที่มองเห็นคือปลายคางแข็งแรงของชายหนุ่มที่เธอนอนแนบชิด เอาแก้มซบกับอกกว้าง แถมยังก่ายขาพาดอยู่บนลำตัวแขนข้างหนึ่งของคุณหมอโอบเอวเธอไว้หลวมๆ มือใหญ่แต่ให้ความนุ่มวางอยู่บนบั้นท้ายเปลือยเปล่าของเธอความกังวลที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ เธอคงจะคิดมากไปเอง พิชยะก็ยังดูใส่ใจเธอดีทุกอย่าง เขายังทำตัวหมือนเดิมเลิกงานแล้วกลับมาหาเธอทุกวัน มาอยู่กับเธอเฉกเช่นในตอนนี้ทุกการกระทำของเขาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกดี ๆ ให้ตัวเอง“ตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาเห็นเธอนอนมองตนเองอยู่จึงถามขึ้น“ค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ รอยยิ้มของคนที่มีความสุขที่สุดในชีวิตหากเป็นแค่ความฝัน เธอก็ไม่ขอตื่นขึ้นมา อยากอยู่ในห้วงแห่งความฝันที่มีพิชยะนอนอยู่ข้างกายทว่าสิ่งที่เธอรับรู้และสัมผัสได้ ทั้งหมดคือเรื่องจริง สายตาคู่นี้ ริมฝีปากนี้ ใบหน้านี้ ร่างกายนี้ของเขา ล้วนเป็นสิ่งที่จับ

สองแก้มของมนต์มีนาร้อนผะผ่าว ฝ่ามืออุ่นจัดของคุณหมอยังลูบไล้เนินเนื้อบอบบางที่กึ่งกลางกลายของเธออยู่“จะให้มีนช่วยยังไงเหรอคะ” เธอเสมองไปที่พื้นห้องพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นเพราะมือซุกซนของเขาพิชยะไม่ได้ตอบเขานิ่งอยู่อย่างนั้น ส่งเพียงสายตาอ้อน ๆ ขึ้นมามอง เขาเห็นมนต์มีนานิ่งไปจึงจับตัวเธอกดลงที่เตียงนุ่มแล้วตามไปทาบทับ“ทำไม ยังอายอยู่เหรอ” ปลายนิ้วนุ่มของศัลยแพทย์หนุ่มลูบไล้ใบหน้านวลเนียนไร้เครื่องสำอางใด ๆ ผ่านเปลือกตาที่หลุบลงของเธอมายังปลายจมูก แล้วหยุดที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เคยโอบอุ้มและกลืนกินความเป็นชายของเขาเข้าไปเขาสอดนิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มนต์มีนาดูดนิ้วของเขาเบา ๆ กระทั่งที่เขาถอนนิ้วออกเปลี่ยนมากดริมฝีปากลงกับปากของเธอ ปากและลิ้นของทั้งคู่ดูดดุนและคลอเคล้ากันด้วยความดูดดื่มจนเกิดเสียงแลกน้ำลายกันฝ่ามือเรียวยาวทาบลงกับแผ่นท้องแบนราบของหญิงสาว ค่อย ๆ เลิกชุดนอนซาตินตัวบางขึ้น ขนอ่อนบนเนื้อตัวมนต์มีนาลุกชันในทันที ท้องนิ้วเนียนนุ่มไล้ผ่านหย่อมหญ้าบาง ๆ บนโหนกนูน“อื้ออ” เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แต่ก็ยังหลุดเสียงครางออกมาเมื่อพิชยะจัดการจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอ

“เฮียชอบเลียตรงนี้ของมีนที่สุด” ไม่รอให้เธอเตรียมใจ ปลายลิ้นของศัลยแพทย์หนุ่มก็นาบลงที่ยอดเกสรน้อย ๆ สัมผัสจากลิ้นร้อนทำเธอสั่นไปทั้งตัว“เฮียฟันนน” เจ้าของเสียงหวานจิกเล็บลงกับบ่ากว้าง ความซ่านสยิวพุ่งปรี่ลงไปยังจุดอ่อนไหวที่ลิ้นของอีกฝ่ายกำลังบดเคล้า ปากของพิชยะดูดดึงติ่งน้อยที่ยื่นออกมา ลิ้นคอยตวัดเลียทุกซอกทุกมุมของกลีบเนื้ออ่อนละมุนที่แยกแย้มออก“พะ…พอแล้วค่ะ”“ทำไม” เขาขบเม้มเนินเนื้อนุ่มนิ่มเบา ๆ เหมือนต้องการจะแกล้ง“ก็มันเสียวนี่คะ” โพล่งออกไปแล้วมนต์มีนาถึงค่อยกระดากอาย อยากมุดหายไปซะตอนนี้ เดี๋ยวนี้“ก็ถูกแล้ว เวลาถูกเลียมีนก็ต้องเสียว” พูดแล้วเขาก็กลับลงไปดูดน้ำหวานที่เคลือบอยู่บนติ่งน้อยที่เป่งบวมด้วยพิษไข้ ส่งผลให้มนต์มีนาส่งเสียงครางออกมา เธอหลับตาลงแน่นมือทึ้งเรือนผมที่ท้ายทอยของชายหนุ่ม ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากคนที่ซุกหน้าอยู่กลางเรียวขาตัวเองราวกับว่าเขากำลังพอใจที่เห็นเธอดิ้นเร่าร้องครางไม่เป็นภาษา“อ๊า มะ…มีนไม่ไหวแล้วจะ…แตก อื้ออ” แผ่นหลังของหญิงสาวแอ่นโค้งอยู่ไม่ห่างจากอาหารมื้อเช้า จิกนิ้วเท้าเข้าหากัน บั้นท้ายร่อนส่ายไปมา ต้องการหลุดพ้นจากพิษปรารถนาที่กำลัง

หนึ่งเดือนต่อมาแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางระเบียงห้องกระทบร่างเล็กที่ขดตัวนอนตะแคงอยู่ในผ้านวมผืนหนา ในขณะที่มีคนกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการปรุงอาหารเช้าวันนี้คุณหมอสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวสะอาดต่างจากตอนที่อยู่ในห้องผ่าตัด ดูคล่องแคล่วตอนที่ลงมือหั่นผักเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใบหน้าคมคายเปี่ยมล้นด้วยความสุขอย่างที่ไม่มีมานาน เมื่อนึกถึงใบหน้ายามที่มนต์มีนาลิ้มรสอาหารฝีมือของตนเอง เขาตั้งใจทำอย่างพิถีพิถันเพื่อให้อาหารทุกมื้อของเขาออกมาสมบูรณ์แบบและถูกปากเธอที่สุดตอนที่เขากำลังตั้งใจปรุงอาหารอยู่นั้นมนต์มีนาก็ตื่นนอน ไม่เห็นชายหนุ่มนอนอยู่ข้างกายเธอก็มองหาเพราะยังเช้าอยู่ร่างเล็กสวมชุดนอนยาวเลยเข่าเปิดประตูออกมาจากในห้องนอน เดินตรงมาเรื่อย ๆ กลิ่นหอมที่ลอยเข้ามาในจมูกชัดเจนขึ้นกระตุ้นให้กะเพราะอาหารตื่นตัวเดินตามกลิ่นมาจนมองเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว มนต์มีนายืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ชื่นชม ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีอย่างนี้ความโศกเศร้าที่แผ่คลุมหัวใจของเธอ ความทรงจำอันเจ็บปวดที่จู่ ๆ เธอก็ต้องสูญเสียครอบครัวยังคงเป็นหมอกมืดดำอยู่ในใจไม่จางหาย แต่วันนี้แสงสว่างก็ปราก

มนต์มีนาควรได้รู้…นอกจากเขาจะเป็นหมอที่มีฝีมือด้านการผ่าตัด เขายัง ‘เซ็กซ์จัด’ อีกด้วยพิชยะจัดการถอดคอนดอมที่เปียกโชกไปด้วยน้ำรักของหญิงสาวออกโยนลงถังขยะที่วางอยู่ใกล้กันนั้น ก่อนจะพาเธอไปที่เตียงเพื่อจะได้กินเธออีกรอบ“ขย่มให้ได้ไหม” ใบหน้านวลเนียนที่ยังหลงเหลือพิษรักก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดขย่ม คือการที่ผู้หญิงอยู่ข้างบนแล้วเป็นคนคุมจังหวะด้วยตัวเอง แน่นอนว่าเธอรู้และเคยเห็นผ่านคลิปโป๊มาบ้างแต่เธอรู้แค่ทฏษฎีไม่เคยปฏิบัติจริง ซึ่งพิชยะก็น่าจะรู้แก่ใจแต่เขาก็ยังขอร้องให้เธอทำ“ทำไม? ทำไม่ได้ หรือเพราะมีนไม่เคยขึ้นก็เลยอาย” ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า การพูดความจริงเป็นเรื่องที่ไม่ผิด แต่เขาก็ไม่ควรจะพูดออกมาตรง ๆ ในตอนที่สายตาจาบจ้วงยังไม่หยุดมองเรือนร่างของเธอ“คือ…” เธอเสมองไปทางอื่น ไม่กล้ามองใบหน้าอีกฝ่าย กลัวจะพ่ายแพ้ต่อสายตาคู่นั้นของเขาทว่าพิชยะในตอนนี้ก็เอาแต่ใจเกินกว่าจะปล่อยให้เธอปฏิเสธคำขอของตนเองลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบคอนดอมออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่วางกองอยู่กับพื้น จัดการฉีกซองขนาดเล็กสวมมันครอบเข้าไปในลำเอ็นในท่ายืนหันหน้าเข้าหาหญิงสาวขึ้นไปบนเตียงแล้วจับเธอ