บททั้งหมดของ พิษรักคุณหมอ: บทที่ 1 - บทที่ 10

พิชยะ กิจธาดาวงศ์ หรือ ฟัน บุตรชายคนโตของตระกูล กิจธาดาวงศ์ ครอบครัวผู้มีพระคุณช่วยเหลือยามเธอทุกข์ยากเธอเรียกพิชยะนำหน้าว่า ‘เฮีย’ แทนที่จะเป็น พี่ฟัน เหมือนที่เพื่อนของเธอเรียกจนติดปากมนต์มีนาเอื้อมมือไปปัดเส้นผมดำขลับที่หล่นลงระแนวคิ้วเข้มออกให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ มองแพขนตาดกหนาที่ทาบทับลงบนโหนกแก้ม เรื่อยลงไปยังสันจมูกโด่งคมรับกับริมฝีปากได้รูปทว่าในตอนนั้นทั้งร่างของเธอก็ถูกชายหนุ่มจับกดลงไปกับโซฟานุ่ม คนตัวใหญ่กว่าพลิกตัวขึ้นมาทาบทับในทันที“เฮีย” ตกใจราวกับว่าตัวเองเป็นขโมยขโจรแอบย่องเข้าบ้านคนอื่นแล้วถูกเจ้าของบ้านจับได้คาหนังคาเขา“ทำอะไร” น้ำเสียงแหบห้วนชวนให้มนต์มีนาเกิดอาการหวาดหวั่นหน้าซีด สายตาที่ไม่คล้ายคนงัวเงียลืมขึ้นมาจ้องเขม็ง หากแต่คล้ายคนที่มีแอลกอฮอล์อยู่ในร่างกายเธอรู้มาจาก พิชชา เพื่อนของเธอว่าวันนี้พิชยะจะไปงานวันเกิดของนางแบบสาวชื่อดัง เธอเคยเห็นรูปนางแบบคนนั้นผ่านนิตยสารแฟชั่นที่พิชชาเคยเอาให้ดู อีกฝ่ายเป็นหญิงสาวที่สวยและรูปร่างดีสมกับเป็นนางแบบเบอร์ต้น ๆ ของวงการพิชยะทำตัวไม่ต่างจากหนุ่มโสด กินดื่มกับผู้หญิงแทบจะไม่ซ้ำหน้าทั้งที่เขามีแฟนอยู่แล้ว ชื่อรส

“มีนไม่ได้มองนะคะมีนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงหนักแน่น หากแต่มนต์มีนากลับหลบสายตาจับผิดของอีกฝ่ายเลิ่กลั่กน่าดู“ก็ดี เพราะฉันไม่อยากให้ใครเห็นรอยสักที่หน้าท้อง”“หน้าท้องเฮียไม่มีรอยสักนี่คะ”บิงโก... เขามองเธอพร้อมกับพูดประโยคนี้อยู่ในใจแน่ ๆให้ตายสิมีน เอ้ย! มีน แกจะปากไวเอาโล่เหรอ“ไหนว่าเมื่อกี้ไม่ได้มองไง” แม้ว่ามนต์มีนาจะอาศัยอยู่บ้านเขาหลายปีแล้ว แต่เขาก็มั่นใจว่าไม่เคยเดินถอดเสื้อเพ่นพ่านในบ้าน“มีนยอมรับก็ได้ค่ะว่ามีนเห็นตอนที่เฮียถอดเสื้อ แต่เฮียเล่นยืนถอดเสื้ออยู่กลางห้องแบบนั้นเป็นใครก็ต้องเห็นไหมคะ” สองแก้มยังคงผ่าวร้อนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปหลายระดับเขาคือผู้ชายที่เธอแอบชอบ ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ หัวใจเธอก็เต้นรัวเร็วทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ“กำลังจะบอกว่าเป็นความผิดของฉัน?” เขาดูไม่พอใจคำตอบของเธอสักเท่าไหร่ หนำซ้ำยังขยับเข้าไปใกล้เธอจนเนื้อตัวแทบจะชิดกัน“เปล่าค่ะ มีนไม่ได้หมายความแบบนั้น” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบ หลุบสายตามองพื้นยอมรับผิดกลาย ๆ จังหวะนั้นเธอถึงมองเห็นว่าพิชยะไม่ได้ติดกระดุมเสื้อเม็ดล่าง หน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามจึงปรากฏแก่สายตาเธอในระยะเผาขน“มองอะไร” น

“อืม” น้ำเสียงดังอยู่ในลำคอ หากแต่เสียงนั้นก็ดังพอให้พิชชากับสาวใช้ในบ้านพากันแปลกใจ เพราะทุกครั้งพิชยะจะตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ไม่ใช่ยอมรับปากง่าย ๆ อย่างในครั้งนี้“จริงเหรอเฮียเฮียรับปากฟินน์แล้วนะ ห้ามเบี้ยว” คนเป็นน้องทำหน้าขู่ฟ่อ ๆ“ฉันไม่กล้าผิดคำพูดหรอกเพราะกลัวเด็กแถวนี้จะโทรไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องป๊ากับม้าฉันขี้เกียจจะฟังท่านบ่น”“คำก็เด็กสองคำก็เด็กอย่าเอาเด็กมาทำเมียแล้วกัน” เถียงไปทันควันและไม่ลืมจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนเป็นพี่ อย่างนี้ไงพิชยะถึงได้คิดว่าน้องสาวของเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักทีขณะที่บนโต๊ะอาหารกำลังเกิดสงครามเล็ก ๆ ระหว่างพี่ชายกับน้องสาว มนต์มีนาก็มีอาการปวดที่หน้าอกขึ้นมาจนหน้านิ่ว อาการนี้เธอเป็นมาสักพักหนึ่งแล้ว เวลาที่ใช้มือคลำพบเป็นก้อน ๆ อยู่ในเต้านมแต่ช่วงนี้เรียนหนักทุกวันเธอจึงยังไม่ได้ไปตรวจดู“เป็นอะไรมีนเจ็บหน้าอกอีกแล้วเหรอ” พิชชาถามขึ้นก่อนจะลุกไปดูเพื่อนด้วยความเป็นห่วง มนต์มีนายังมีอาการเจ็บหน้าอกอยู่มือประกบที่หน้าอก พิชชาเลยเป็นกังวลมากกว่าเดิม“เราว่าไปหาหมอดีกว่า ปล่อยไว้นานไม่ดี เกิดเป็นอะไรร้ายแรงจะทำไง จริงสิ เฮียช่วยดูให้หน่อยสิว่ามีนเป็นอะไ

“หวงก้างอะไรของมึง ไร้สาระ” พิชยะปฏิเสธออกไปทันทีแต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับท่าทีของเพื่อน หากแต่ภายในใจก็ยอมรับกลาย ๆ ตั้งแต่คืนนั้น…เขาก็รู้สึกอยากจะรู้จักตัวตนของมนต์มีนาให้มากกว่านี้“มึงอย่ามาปฏิเสธซะให้ยาก มึงก็เห็นไอ้ภิมแล้วไม่ใช่เหรอวะ ตอนแรก ๆ ก็ปฏิเสธกูเสียงแข็งแบบนี้แหละ สุดท้ายเป็นไง ทุกวันนี้หลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้น หลงเมียจนลืมเพื่อนลืมฝูง ชวนไปเที่ยวก็ไม่ค่อยอยากจะไป” ใส่อารมณ์สุด ๆ เหมือนคนที่เก็บกดมานานแล้วได้ระบายออกมา ในขณะที่พิชยะนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมรับซะทีเดียวเขากับพิธาต่างกันลิบลับ…“เชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของมึง” เจ้าของร่างสูงลุกขึ้นยืนถือแก้ววิสกี้เดินออกไปจากงาน หมอธนามองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างคนกำลังใช้ความคิดถ้างานนี้พิชยะหมายจะตะครุบเหยื่อตัวเดียวกับเขา เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่เวลาล่วงเลยไปกระทั่งสามทุ่มเศษ ๆ ปาร์ตี้ฉลองวันเกิดลูกสาวคนเล็กของบ้านกิจธาดาวงศ์ยังคงครึกครื้น เสียงเพลงจังหวะเร้าอารมณ์ประกอบกับแอลกอฮอล์รสชาติขมปร่า ทำให้พิชชาและพวกเพื่อน ๆ ของเธอเริ่มจะเมากันบ้างแล้วหากแต่ทุกคนก็ยังอยากสนุกต่อ ระหว่างที่กำลังวาดลีลาอย่างไม่มีใครยอมใค

“เห็นแก่ที่วันนี้เป็นวันเกิดของน้องสาวสุดที่รัก จะยอมเสียเวลาสักวันก็ได้” ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ดวงตาคมคายปราศจากความเจ้าเล่ห์แสนกลทั้งที่จริงแล้วพิชยะแทบจะรอจุมพิตจากมนต์มีนาไม่ไหวอยากรู้ว่ารสจูบของเธอจะพัฒนาขึ้นจากคราวที่แล้วไหมแม้จะมีบางส่วนอยากให้เธอปฏิเสธแต่พอได้ยินแบบนั้นต่างก็ส่งเสียงเชียร์ให้หญิงสาวรับคำท้ามนต์มีนาใช้เวลาตรึกตรองครู่เดียวก็ผละมือตัวเองออกจากมือของพิชชาและขอให้เพื่อนเข้าใจเธอในการตัดสินใจครั้งนี้ร่างบางระหงในชุดราตรีสั้นสีเงินเดินตรงไปหาเป้าหมายก่อนจะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของศัลยแพทย์หนุ่มพิชยะละสายตาจากแก้ววิสกี้ในมือแล้วโฉบสายตาขึ้นไปจ้องใบหน้านวลเนียนนิ่ง ไม่ต่างจากสัตว์ป่าดุร้ายที่รอคอยเหยื่อมาแรมปีทว่ามนต์มีนากลับคาดเดาสายตาลุ่มลึกของอีกฝ่ายไม่ออกหญิงสาวผ่อนลมหายใจเข้าลึกอยู่หลายหนในการเตรียมใจไม่สิ ในการตระเตรียมริมฝีปากต่างหากเธอกำลังคิดว่าจูบของพวกเพื่อน ๆ หมายถึง…แค่แตะริมฝีปากลงไปหรือเธอต้องสอดลิ้นเข้าไปด้วยนะ???แต่เอ๊ะ! กติกาก็ไม่ได้ระบุไว้สักหน่อยนี่ เอาเป็นว่าเธอแค่เอาปากค้างไว้ที่ปากของพิชยะก็น่าจะพอแล้วใช่ เอาตามนี้แหละ เพื่อเงินสองหมื