เสือเริ่มออกลาย?

"ลงมาสิ หรือจะให้เฮียอุ้มมีนเข้าไปในร้านดี" เขายิ้มกริ่มที่มุม สายตาไม่มีแววล้อเล่นเจืออยู่ในนั้น

คนอย่างเขาพูดจริงทำจริงแล้วยังไม่มีเวลาให้เธอได้คิดนาน มนต์มีนาจึงยอมลงจากรถโดยไม่อิดออด

ร่างบางจำใจเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในร้านแต่สายตาไม่ได้โฟกัสข้างหน้า จึงไม่ทันมองเห็นตอนที่พิชยะหยุดเดิน จึงชนเข้ากับแผงอกแข็งแรงใบหน้านวลเนียนเกือบซุกเข้าไปในซอกคอของเขา

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบผละออก กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ ที่เธอเริ่มจะคุ้นเคยหอมติดจมูกกลับมา

“มัวมองอะไรอยู่”

“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้าแต่สายตากลมโตมันโกหกเขาไม่ได้หรอก

เพื่อนของพิชชาคนนี้นิสัยขี้เกรงใจคนอื่นขนาดไหน ทำไมเขาจะไม่รู้

“ส่งมือมาสิ” เขาพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาข้างหน้า จ้องหน้าเธออย่างรอคอย

ระหว่างที่มนต์มีนายังยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่นั้นพิชยะก็เป็นฝ่ายคว้ามือเล็กไปจับ กุมมือนุ่มนิ่มเพียงหลวม ๆ แต่ก็มั่นคงพอที่จะให้เขาเดินจับมือเธอเข้าไปในร้านด้วยกัน

การตกแต่งด้านนอกบ่งบอกถึงฐานะทางการเงินของผู้ที่มาใช้บริการได้เป็นอย่างดี แต่พอเดินเข้ามาข้างในร้านกลับยิ่งดูหรูหรา มนต์มีนาอดไม่ได้ที่จะดูแคลนตัวเอง ไม่ว่าเธอจะมองไปทางไหนลูกค้าของที่นี่ล้วนแต่ง