All Chapters of พ่ายรักเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากได้พ่นประโยคร้ายๆทั้งหมดนั้นไป มิวายคีตกานต์ยังกลับมาสั่งให้เธอไปจัดการทำความสะอาดรีสอร์ตทั้งหมดอีกจำนวนยี่สิบห้องต่อ ฉัตรตะวันยังคงก้มตาทำความสะอาดทุกๆห้องอย่างเร่งรีบ เพราะเมื่อสักครู่น้องชายของเธอพึ่งจะโทรมาบอกว่าบิดานั้นต้องแอดมิดและพึ่งถูกหามส่งเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากว่าหน้ามืดและลื่นล้มไปในห้องน้ำ ด้วยความเป็นห่วงบิดา จึงทำให้ฉัตรตะวันต้องทำใจกล้า โทรไปขออนุญาตคีตกานต์จนได้ ว่าถ้าหากเธอทำความสะอาดห้องพักทั้งหมดนี่เสร็จแล้ว เธอจะสามารถขออนุญาตออกไปเยี่ยมบิดาต่อได้หรือไม่"ได้สิ ถ้าหากว่าทำความสะอาดเสร็จหมดนี่แล้วเธอจะไปเยี่ยมพ่อเธอก็ได้ แต่ยังไงๆเสีย พรุ่งนี้เช้าเธอก็ต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม ทำได้หรือเปล่าล่ะ"และนั่นก็คือคำอนุญาตของเขา โดยที่เขาเอ่ยอนุญาตให้เธอกลับไปเยี่ยมบิดาได้ แต่พรุ่งนี้เช้าก็ยังคงต้องกลับมาทำงานตามเดิม ฉัตรตะวันทั้งรีบและทั้งเร่ง จวบจนกระทั่งสี่โมงเย็นทุกอย่างก็เป็นอันแล้วเสร็จ จากนั้นตัวเธอจึงได้รีบปั่นจักรยานกลับไปยังบ้านพัก พออาบน้ำอาบท่าเสร็จจึงได้รีบบึ่งรถขับออกไปทันที สองชั่วโมงกว่าๆก็ขับมาถึงโรงพยาบาล เธอไม่แวะเข้าไปที่บ้านเพราะนึกว่ายังไงเส

เสียงเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดดังสะท้อนเข้ามาในหู ซึ่งนั่นสร้างความหวาดหวั่นให้ฉัตรตะวันอย่างไม่น้อย ทันทีที่คีตกานต์โน้มใบหน้าลงมาตะโบมจูบหนักๆ มือเล็กจึงต้องไล่ทุบและตีลงไปบนไหล่แกร่งนั่นให้แรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ ยังไงเสียวันนี้เธอก็ต้องสู้ให้จนถึงที่สุด ฉัตรตะวันต้องการที่จะหลุดรอดออกไปจากอุ้งมือมารร้ายนี้เสีย ก่อนที่ทุกอย่างที่เธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นมันจะเลยเถิดตามมาใบหน้างามพยายามสะบัดหนี หากแต่มีหรือที่คีตกานต์จะปล่อยให้เธอได้ทำตามใจตัวเอง ในขณะที่ริมฝีปากร้ายคอยบังคับให้ฉัตรตะวันเปิดปากออกกว้างด้วยการสอดดันลิ้นเข้าไปเพื่อให้เธอตอบรับรสจูบ ฝ่ามือร้อนก็เริ่มรุกรานบีบคลำไปตามสองเต้าอวบ นิ้วร้ายคอยเขี่ยขยี้ไปตามตุ่มไตที่ไวต่อสัมผัส ไม่นานนักมันก็เริ่มพากันเต่งตึงและชูชันขึ้นตามการปลุกเร้าแม้ว่าทางด้านร่างกายจะถูกเขารุกหนัก หากแต่ภายในใจก็ยังคงดิ้นรนขัดขืนอย่างเต็มทีที่ ฉัตรตะวันทั้งทุบทั้งตี แต่คนที่กำลังพยายามบังคับจูบเธอก็กลับไม่ได้มีท่าทีว่าจะรู้สึกรู้สาเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนละจากการบดขยี้ที่ริมฝีปากเป็นซุกซอกใบหน้าลงมาไล่ขบเม้มไปตามซอกลำคอขาวของเธออย่างเอาแต่ใจแทนย

ที่บริเวณด้านหน้าของประตูทางเข้าร้านตอนนี้มีเรือนร่างสูงใหญ่สมชายชาตรียืนพิงขอบประตูที่เปิดอ้าไว้อยู่ เสื้อยืดสีขาวขนาดพอดีตัวกับกางเกงยีนต์สีซีดสวมคลุมทับด้วยเสื้อแขนยาวลายสก็อตอีกที และบนศรีษะยังคงมีหมวกปีกถักสานด้วยไม้ไผ้ใบประจำใส่ไว้อย่างเคยเขาคุยกับใคร ทั้งสองคนที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ต่างมองหน้ากันแล้วพากันนึกสงสัย เพราะในเมื่อคนพูดนั้นไม่ได้หันมองมาทางนี้ หากแต่กำลังก้มยืนพินิจพิจารณามองนับเล็บมือของตัวเองดูอยู่ ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องการคุยกับใคร"ฉันคุยกับเธอนั่นแหละฉัตรตะวัน ไม่ต้องทำเป็นมองหาว่าฉันคุยกับใครอยู่หรอก เช้าขนาดนี้ไม่เห็นหรือไงว่าในร้านยังไม่มีลูกค้าเลยสักคน"คีตกานต์รีบเฉลยความสงสัยให้คนสองคนตรงหน้าทันทีเมื่อเห็นท่าทีของสองคนนั่น ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนแสแสร้งทำเป็นแกล้งอายของผู้หญิงกับท่าทางวางมาดราวกับตัวเองดูดีนักหนาของฝ่ายชาย ทำเอาคีตกานต์เห็นแล้วออกอาการหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆตลอดสองปีมานี้เขายังไม่เคยพาใบหน้าหล่อๆของตัวเองให้มาประสบพบเจอกับผู้ชายสารเลวคนนี้แบบตรงๆ เพราะกลัวว่าจะอดควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้กระโดดเข้าไปกระทืบมันไม่ไหว เลยทำแค่เพ

"ไอ้คนทุเรศ นี่คุณคิดจะฆ่าฉันหรือไง"กำปั้นน้อยๆถูกทุบรัวลงไปบนไหล่แกร่งนั่นอย่างแค้นเคือง ใบหน้าเปียกชื้นเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำหากแต่ก็ปนเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยความตกอกตกใจ"ว่ายน้ำก็เป็นนี่จะต้องกลัวอะไร""แต่ฉันตกใจ นี่คุณเล่นบ้าอะไรของคุณ รู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้ฉันเกือบหมดอากาศหายใจไปแล้ว"ด้วยความตกใจแถมยังร้องไห้ไปด้วย จึงทำให้ฉัตรตะวันเหลืออดตะคอกกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า"แล้วหมดไหมล่ะ ก็เห็นเถียงฉันได้ถอดๆพูดเป็นฉากๆอยู่นี่ไง"สองร่างเปียกปอนยังคงเกาะลอยอยู่ที่ริมขอบสระโดยคีตกานต์ใช้ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกอดเกี่ยวที่เอวคอดไว้เพื่อดึงร่างงามให้แนบติดชิดอยู่กับลำตัว แม้ว่าฉัตรตะวันจะพยายามดิ้นรนผลักไสอย่างไรก็ยังไม่สามารถที่จะสู้เเรงเขาได้อยู่ดี"คุณคีย์!" ฉัตรตะวันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างเอาเรื่อง หากแต่ดูท่าแล้วคงเป็นคีตกานต์เสียมากกว่าที่กำลังอยากเอาเรื่องเธอ"อย่าบังอาจมาขึ้นเสียงใส่ฉันนะฉัตรตะวัน สิ่งที่ฉันปล่อยให้เธอทำอยู่นี่นับว่าฉันมีเมตตากับเธอมากพอแล้ว""งั้นคุณก็ปล่อยซันสิ จะมัวมากอดไว้อยู่ทำไม""ก็เพราะว่าเธอต้องถูกลงโทษก่อนไง โทษฐานที่บังอาจทำนอกเหนือจากคำสั่ง คิดว่า

"คีย์คะ"เสียงเรียกดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง เมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพยายามเรียกขานชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปครั้งหนึ่งแล้วแต่เขายังไม่ได้ตอบ จนกระทั่งต้องลองเรียกใหม่อีกรรั้ง"ครับ เนตรว่าอะไรนะครับ""เหม่อลอยอะไรคะเนี่ย""ขอโทษครับ คือว่าผมน่าจะเหนื่อยๆหน่อย ช่วงนี้ต้องขยายแปลงปลูกเพิ่ม ก็เลยต้องไปคุมงานเยอะเลย เมื่อกี้เนตรถามว่าอะไรนะครับ""เนตรถามว่าตอนนี้อาการน้องครีมเป็นอย่างไรบ้างคะ""ก็ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิมครับ ทำได้ก็แต่คอยดูแลแล้วก็รักษาไปตามอาการ ยังต้องรอจนกว่าจะถึงเดือนหน้าครับ พอดีผมพึ่งได้ศัลยแพทย์ประสาทและสมองฝีมือดีมา""หวังว่าการรักษาครั้งนี้จะสามารถทำให้น้องครีมฟื้นตื่นขึ้นมาได้เหมือนเดิมนะคะ เนตรเอาใจช่วย""ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ เพราะคนที่แนะนำคุณหมอท่านนี้มาบอกผมว่าเขาเป็นหมอที่เก่งมากๆ เดือนหน้าครับเขาถึงจะย้ายกลับมาอยู่ที่ไทย"บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงเป็นไปด้วยความเรียบๆ เนตรดาวแวะมาโดยไม่บอก คีตกานต์จึงทำได้แค่เพียงสปาเกตตี้ง่ายๆกับสลัดจานใหญ่อีกจานหนึ่งเพียงเท่านั้น แม้ว่าบุคคลตรงหน้าจะชวนคุยเสียแทบจะไม่ขาดปาก แต่สมองเขากลับคอยจะแวบไปคิดถึงภาพตรงบริ