บททั้งหมดของ พ่ายรักเธอ: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังจากที่เนตรดาวกลับมา ก็จะเป็นอันรู้กันของคนงานในไร่ว่ารถยนต์คันสวยที่ขี่เข้าๆออกๆภายในอาณาบริเวณไร่ช่วงสามสี่วันนี้คือของใคร ทุกเช้าเนตรดาวมักจะแวะเข้ามาทานมื้อเช้ากับคีตกานต์ที่บ้านพักก่อนเสมอ และหน้าที่ในการเตรียมอาหารเช้าก่อนที่เนตรดาวจะแวะเข้ามาก็คือหน้าที่ของฉัตรตะวัน โดยที่เธอต้องตื่นมาเตรียมของให้แต่เช้า หรือไม่ก็ถูกเขาบังคับว่าให้ต้องมานอนรอตั้งแต่ตอนกลางคืนฉัตรตะวันกำลังทนกล้ำกลืนกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจ ยอมให้คนใจร้ายได้ตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอในช่วงเวลาค่ำคืน แถมยังต้องตื่นขึ้นมานั่งเตรียมอาหารเช้าให้เขากับอดีตคนรักของเขาซึ่งอาจจะกลับกลายมารักกันใหม่ในช่วงเวลากลางวัน คิดเเล้วเรื่องนี้มันก็ช่างบัดซบเสียสิ้น"อย่านะคุณคีย์ ซันจะรีบเตรียมของ"ฉัตรตะวันเองถึงกับสะดุ้งตกใจยามเมื่อถูกคนตัวใหญ่ที่เมื่อสักครู่รีบผละลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำตามเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง"จะมาทำเป็นดีดดิ้นไปทำไม ทำอย่างกับว่าไม่เคย ทีเมื่อคืนแอ่นรับเวลาฉันกระแทกใส่ไม่เห็นเธอจะสะดีดสะดิ้งแบบนี้ มีแต่ร้องครางเรียกคุณคีย์คะ คุณคีย์ขา ช่วยซันด้วยนะคะ ซันเสียวไม่ไหวแล้ว เอาซันแรงๆอีกนะคะ

ปังๆๆ เสียงเคาะประตูด้านนอกที่ดังขึ้นไม่หยุด ทำเอาฉัตรตะวันที่พึ่งจะดับไฟนอนนั้นถึงกับต้องยกหมอนขึ้นมาปิดไว้ทั้งหน้าทั้งหู ใช่แน่ๆ ต้องใช่เขาแน่ๆ ยังไงๆเสียวันนี้เธอก็จะไม่มีทางเปิดประตูออกไปโดยเด็ดขาด ถ้าอยากเคาะนักก็เชิญเคาะให้มือหักกันไปเลยเถอะคืนนี้ จนกระทั่งไม่ถึงห้านาทีทุกอย่างก็เงียบไป ขาเรียวงามค่อยๆก้าวหย่อนลงมาจากเตียง พอลองเงี่ยหูฟังดูอีกครั้งเสียงเคาะประตูก็เงียบไปแล้ว มือน้อยยกขึ้นมาแนบอกเมื่อรู้ว่าผู้รุกรานนั้นกลับไป แต่ก็เพื่อความแน่ใจ จึงได้ค่อยๆเปิดประตูห้องนอนออกไปท่ามกลางความมืดที่ยังคงมีแสงไฟส่องเข้ามาสลัวๆแต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงยังบริเวณหน้าประตูดี จู่ๆไปในบ้านก็สว่างขึ้น และพอเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังบานประตูห้องนอนคือใคร หัวใจดวงน้อยๆก็กระตุกวาบ"นี่คุณเข้ามาได้ยังไง!" น้ำเสียงตวาดถูกสาดออกไปทันทีที่เรือนร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเข้ามา ฉัตรตะวันไม่รอช้า พอตั้งหลักได้ก็ทำท่าว่าจะหนีกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งแต่ก็ยังช้าอยู่ดี"พึ่งรู้ว่ากับไอ้บอสเธอก็ไม่เว้น"ฝ่ามือใหญ่จับหมับเข้าที่บานประตูไม้ ฉัตรตะวันทั้งดึงทั้งฉุดกระชากเอาไว้แค่มันก็ถูกเขาเปิดออกกว้างได้อย่างไม

ฉัตรตะวันรีบใส่เสื้อผ้าแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เรียกได้ว่าแทบจะวิ่งตามหลังคีตกานต์ออกไปเลยติดๆ พอออกไปก็เห็นร่างสูงยืนรออยู่ที่บนระเบียงบ้านอย่างโดดเด่น แบบนี้ไม่ดีแน่ ยิ่งง่ายต่อการถูกเห็นและตกเป็นเป้าสายตา"ไปกันเลยค่ะคุณคีย์ ร้านยาอยู่ทางไหนรีบนำไปเลยสิคะ" "ส่งกุญแจรถของเธอมาสิ เดี๋ยวฉันขับเอง""คะ?" "กุญ แจ รถ หรือเธอคิดว่าฉันจะพาเธอนั่งซ้อนเจ้านี่ไป" คีตกานต์โบ้ยปากไปทางเจ้ายามาฮ่าเอสซีอาร์เก้าร้อยห้าสิบสีดำวาววับตัดสลับแดงที่จอดอยู่ข้างบ้าน "เราไม่ได้จะเดินไปกันหรอกหรอคะ แถวๆนี้ไม่มีร้านขายยาเลยหรือไง" ฉัตรตะวันถามออกไปอย่างงงๆ ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่ อยู่นี่มาสองปีเคยป่วยเสียที่ไหน""แถวนี้ไม่มีหรอก ต้องขับออกไปอีกหน่อย" หลังจากขับออกมาจากไร่จนมาถึงหน้าร้านขายยาในตลาด คีตกานต์ก็บอกให้เธอรออยู่บนรถ เพราะเขาจะลงไปซื้อมาให้เธอเอง เพียงแค่แป๊บเดียวผู้ชายตัวสูงใหญ่ก็เดินกลับออกมาพร้อมกับมีถุงยาในมือยื่นให้"คงรู้นะว่าจะต้องกินยังไง แต่เอ๊ะ เธอพึ่งเคย..""ซันโตแล้วค่ะคุณคีย์ รู้ค่ะว่ายานี่ต้องกินยังไง" ไม่ต้องรอให้คีตกานต์เอ่ยออกมาจบจนฉัตรตะวันก็รีบสวนกลับแล้วฉวยจับถุงยา

เช้านี้คีตกานต์เรียกพบคุณอำนาจผู้จัดการไร่ตั้งแต่เช้าเพื่อเข้ามาสั่งงานที่ต้องดูแลจัดการแทนระหว่างที่เขาไม่อยู่ ในส่วนของการดูแลทุกๆอย่างในเดอะเรดการ์เด้นนั้นคีตกานต์ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ เพราะจะว่าไปคุณอำนาจนั้นช่วยบริหารจัดการมาตั้งแต่สมัย"ฝากทางนี้ด้วยนะครับคุณอำนาจ ผมจะไม่อยู่สักสามสี่วัน ต้องพายายครีมเข้าไปเริ่มประเมินอาการที่กรุงเทพ ตอนนี้คุณหมอท่านนั้นเขานัดให้ยายครีมเข้าไปเริ่มรักษาได้แล้วครับ""ได้ครับคุณคีย์ ทางนี้ผมจะดูแลให้เองไม่ต้องห่วง""ขอบคุณครับ แล้วก็อีกอย่าง ระหว่างที่ผมไม่อยู่ฝากคุณอำนาจช่วยจัดการให้ด้วยนะครับ ช่วงสามสี่วันนี้บอกฉัตรตะวันให้เข้าไปดูแลจัดการบ้านให้ผม พวกงานบ้านงานสวน ตัดหญ้า รดน้ำต้นไม้หรืออะไรก็ได้ หรือไม่ก็ให้คอยไปประจำอยู่ดูแลลักกี้ อย่าปล่อยให้มีโอกาสได้ไปเสนอหน้ายุ่งที่อื่นนะครับ โดยเฉพาะกับเจ้าอรรถ"แม้ว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบและเคร่งขรึม แต่ชายสูงวัยที่ยืนคอยรับฟังคำสั่งก็ดันอดที่จะแอบยิ้มออกมาทางสายตาและสีหน้าไม่ได้"ที่ยิ้มแบบนี้นี่ หรือว่าอยากจะได้ลูกสะใภ้เป็นผู้หญิงแบบนั้นครับ""คุณคีย์ไปเถอะครับ ทางนี้ไม่ต้

ใครจะคิดว่าทุ่งหญ้าที่เห็นจะกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ ซึ่งที่ผ่านมาเธอรู้แล้วว่าทุ่งหญ้าผืนนี้น่ะกว้างใหญ่ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะใหญ่จนไม่สามารถหาทางบรรจบลงได้อย่างนี้ ยิ่งพอมาถูกแกล้งให้เดินตามออกมาจนเสียไกล แข้งขาที่เคยไหวก็ชักจะเริ่มอ่อนเล้า และจากที่ดูๆแล้วว่าคนบ้าขี่ม้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดเสียด้วย"คุณคีย์ นี่คุณจะเดินต่อไปอีกนานไหม ซันเริ่มจะเดินตามไม่ไหวแล้วนะ" ฉัตรตะวันก้มลงหอบตัวงอ แถมมือไม้ก็บีบไล่ไปตามแขนขา"อยากรู้เธอก็ถามลักกี้มันเองสิ แล้วแต่ว่ามันจะอยากเดินไปไกลแค่ไหน""คิดว่าคนอื่นเขารู้ตามไม่ทันหรือยังไง เลิกแกล้งซันเสียทีเถอะคุณคีย์ สามสี่วันที่ผ่านมานี้ซันดูแลมันให้คุณเป็นอย่างดี แล้วคุณยังจะมีหน้ามาแกล้งซันแบบนี้อีก งั้นถ้าอยากเดินเล่นต่อกันนักก็เชิญเดินไปเองเลย ซันจะกลับแล้ว""อย่าขยับ"ไม่ต้องรอให้เขาอนุญาต และไม่ฟังคำสั่งห้ามใดๆทั้งนั้น ฉัตรตะวันหมุนหันตัวกลับไปทันทีที่พูดจบ แต่แล้วก็ต้องตกใจอย่างสุดขีดจนไม่สามารถฝืนขยับเท้าก้าวขาต่อไปอีกได้"หยุดเดี๋ยวนี้นะฉัตรตะวัน ฉันบอกแล้วว่าอย่าขยับ"หัวใจดวงน้อยนั้นแทบจะหยุดเต้นเมื่อหันไปเห็นผิวมันวาวสีดำตัวยาวค่อยๆเลื้อยผ่านหน้