บททั้งหมดของ พ่ายรักเธอ: บทที่ 31 - บทที่ 40

เช้านี้พอตื่นขึ้นมาฉัตรตะวันก็มีเรื่องให้ต้องรีบออกจากบ้านไปแต่เช้า เมื่ออยู่ๆก็ได้รับคำสั่งมาจากคนขี้เอาแต่ใจว่าอยากให้เธอขับรถเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อโจ๊กเด็ดเจ้าดังมาให้หน่อย แม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกว่าโจ๊กสำหรับสองที่ที่ให้เธอไปซื้อมานั้นมีไว้สำหรับใคร หากแต่ภายในใจก็ดันแอบมีความหวังจนปรากฎรอยยิ้มน้อยๆขึ้นมาอย่างอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเขาคงจะไม่อยากทานมื้อเช้าคนเดียวแน่ๆ ถึงได้ทำแบบนี้หลังจากจอดรถเสร็จ ฉัตรตะวันก็เดินถือถุงโจ๊กสองถุงเข้าไปภายในตัวบ้าน เพียงแค่ก้าวผ่านประตูบ้านที่เปิดกว้างออกเอาไว้ คนที่สั่งให้เธอออกไปซื้อโจ๊กตั้งแต่เช้าก็ก้าวเดินออกมาจากภายในตัวบ้านคีตกานต์ในวันนี้ดูแปลกตาไป ใบหน้าออกจะบึ้งตึงบวกกับสายตาที่ดูแล้วช่างต่างจากเมื่อวานนี้ลิบลับทำให้ฉัตรตะวันสงสัยว่าเขาอาจจะมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า ยิ่งพอได้เห็นสายตาที่เขามองมาแล้ว ก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกมั่นใจในตอนแรกนั้นลดฮวบลงไปอีกสายตาที่เคยมองมา ตอนนี้มันต่างไปจากบางคราที่เคยได้พบ ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปฉัตรตะวันเองก็คิดว่าเธอยังแอบเคยได้สัมผัสถึงความอบอุ่นขี้เล่นเจือปนอยู่บ้างเวลาที่คีตกานต์เผลอแสดง

คีตกานต์ยืนนิ่งจ้องมองภาพเบื้องหน้าที่คุณหมอหนุ่มดึงหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปกอดด้วยอาการที่อธิบายไม่ถูก ราวกับมีอะไรบีบอัดมาตรงที่บริเวณหน้าอกเสียแน่นจนทำให้การหายใจเข้าไปนั้นดูค่อนข้างจะยากลำบากสำหรับเขา ราวกับว่าเข็มนาฬิกานั้นได้หยุดหมุนเดินไป จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด หากแต่หญิงสาวคนนั้นก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยและปล่อยให้คุณหมอหนุ่มนั้นกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนโดยไม่มีแม้แต่ท่าทีที่จะขัดขืน"ไม่คิดเลยว่าพี่จะได้มาเจอซันที่นี่"คีตกานต์ยังคงยืนมองการกระทำของคุณหมอหนุ่มอย่างนิ่งเงียบทั้งๆที่กำลังรู้สึกขัดใจ แม้ว่าภายนอกจะไม่มีการเคลื่อนไหว หากแต่ภายในกลับกำลังปั่นป่วน""พี่ตินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"ฉัตรตะวันก็ค่อยๆผลักดันตัวเองออกจากการโอบกอดอย่างช้าๆ ยิ่งพอเมื่อได้หันกลับไปเห็นสายตาคมที่กำลังจิกจ้องมองมานั่นด้วยแล้ว ก็ยิ่งต้องทำให้คนที่พึ่งจะถูกกอดจำต้องรีบดึงสีหน้าที่มึนงงนั้นให้กลับมาให้เป็นปกติที่สุด"คุณหมอตรัยคุณ เป็นคุณหมอที่มาทำการรักษาให้น้องสาวของฉัน ไม่ยักรู้นะว่าเธอกับคุณหมอรู้จักกันมาก่อนด้วย" ด้วยความร้อนรนทนยืนเป็นอากาศธาตุต่อไปไม่ไหว ทำให้คีตกานต์ที่ยืนเงียบมาสักพักเลือกที่จ

"ค่อยๆนะลูก ค่อยๆลุกขึ้น เอามือครีมเกาะแม่ไว้""โอ๊ย เจ็บค่ะแม่ครีมเจ็บ" "ถ้ายายครีมยังเดินไม่ไหวก็อย่าไปบังคับลูกเลยยายภา หลานฉันเจ็บขนาดนี้ฉันทนดูหลานเจ็บไม่ไหวหรอก" คุณยายประไพศรีรีบปรี่เข้ามาห้ามลูกสาวเอาไว้เมื่อเห็นสีหน้าความเจ็บปวดของหลานสาว"แต่ยังไงยายครีมต้องอดทนนะครับคุณยาย ถ้ายังอยากจะกลับมาเดินได้เหมือนกับเมื่อก่อน" เมื่อมีเสียงของบุคคลผู้ที่พึ่งจะมาใหม่ย่างกรายเข้ามา สามสี่สาวที่กำลังสาละวนกับการช่วยจับพยุงคีตภัทรให้ลองลุกขึ้นจึงต้องพากันละสายตาหันไปมองยังต้นทิศทางของเสียง"นี่ก็ใจร้ายกับน้องกับนุ่งได้อีกคน"คีตกานต์เดินเข้าบ้านไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ทุกคนกำลังช่วยกันทำกายภาพบำบัดให้กับคีตภัทรอยู่ ข้างๆคีตภัทรมีพยาบาลพิเศษที่คีตกานต์จ้างเอามาไว้กับพรประภามารดาของเขากำลังช่วยกันพยุงแขนทั้งสองข้างให้คีตภัทรค่อยๆได้ลุกยืนขึ้น หากแต่เจ้าตัวกลับทิ้งตัวให้นั่งกลับลงไปที่บนรถเข็นตามเดิมหลังจากฟื้นมาจากการรักษาของตรัยคุณ ทุกวันนี้ทุกคนในบ้านเวชธีรดลย์ก็ยังแทบจะไม่อยากเชื่อว่าคุณหมอหนุ่มผู้นั้นจะสามารถรักษาคีตภัทรให้หายมาได้ขนาดนี้ จากความหวังที่สุดแสนจะริบหรี่ ในที่สุดวันนี้คีต

หลังจากที่ไม่มีสมาธิในการทำงานมาเกือบจะแทบทั้งวันเพราะสิ่งที่อรรถกรพูด ตกเย็นมาคีตกานต์จึงได้ไปนั่งตั้งวงรวมอยู่ในกลุ่มกับเหล่าคนงานเอาเสียดื้อๆ ทั้งๆที่ปกติเขาไม่ใช่คนชอบดื่ม อาจจะมีบ้างที่เข้าไปนั่งพูดคุยด้วยก็เพียงเพราะว่าบางครั้งบางคราการลงไปทำตัวคลุกคลีสนิทสนมกับเหล่าคนงานด้วยนั้นก็เพื่อเป็นการทำให้เหล่าคนงานได้เกิดความสบายใจและไว้วางใจในการทำงานร่วมกันมากขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่เกิดช่องว่างในการทำงานระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง เหตุผลก็มีเท่านั้น แต่ในวันนี้เขาอยากดื่ม เพราะอยากจะให้เหล่าบรรดาเรื่องราวที่กำลังรบเร้าเช้ามาในหัวตั้งแต่เช้านั้นได้บรรเทาจางหายไป หมอตรัยคุณ คือแฟนเก่าของฉัตรตะวัน ส่วนไอ้ อรรถก็ดันอยากจะเป็นแฟนใหม่ แล้วคนที่ได้ครอบครองฉัตรตะวันมาตั้งแต่แรกและเป็นเพียงแค่คนเดียวอย่างเขาเล่าควรต้องทำอย่างไร คิดไปแล้วก็ได้แต่หงุดหงิด ทำไมฉัตรตะวันถึงได้มีผู้ชายมากหน้าหลายตาอยากจะเข้ามายุ่งเกี่ยวติดพันด้วยนัก ทำไมถึงได้ชอบหว่านเสน่ห์กับใครๆไปทั่วแทบทุกสารทิศแบบนี้ ที่ทุกวันนี้เขาต้องมานั่งทำตัวเป็นคนใจไม้ใจยักษ์ คอยรังแกกลั่นแกล้งผู้หญิงก็เพื่อต้องการแก้แค้นให้กับน้องสาว ทั้งๆ

คีตกานต์ใช้เวลาเพียงไม่นานในการกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนจะรีบตรงไปยังบ้านใหญ่ พอไปถึงก็มีทุกคนยืนรอรวมกันอยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว รวมถึงเนตรดาวด้วย"อ้าวคีย์มาเร็วลูกพระเดินมาโน่นแล้ว" พอเห็นว่ามารดากวักมือเรียก คีตกานต์ก็รีบจอดเจ้าจักรยานยนต์คู่ใจอย่างไว ก่อนจะเดินไปรวมอยู่ข้างๆตรงที่มีรถเข็นของคีตภัทรจอดอยู่ โดยมีเนตรดาวเดินเข้ามายืนอยู่ด้านข้างใกล้ๆ"นี่ปกติแล้วหนูเนตรก็เป็นคนตื่นเช้าเหมือนกันหรอกหรือลูก ถึงได้ตื่นมาใส่บาตรตอนเช้ากับครอบครัวยายได้""อ๋อใช่ค่ะคุณยาย มันคงน่าจะกลายเป็นนิสัยของเนตรไปแล้วน่ะค่ะ สมัยตอนเรียนอยู่นอกเนตรทำงานร้านเบเกอรี่ค่ะ ต้องออกจากบ้านไปอบขนมปังตั้งแต่ตีสี่""เออดีจริงเชียว ถือว่าหนูก็เป็นคนที่ขยันดีนะ ขนาดที่บ้านมีตังค์ แต่ก็ยังรู้จักทำงานหาเงินใช้เองอีกด้วย ดีๆขยันๆแบบนี้ยายจะได้เชียร์ได้เต็มที่หน่อยว่าไหมตาคีย์" คีตกานต์ไม่ได้ตอบหากแต่เพียงยิ้มกลับไปให้ผู้เป็นยายและหญิงสาวข้างตัวก็เท่านั้นหลังจากใส่บาตรเสร็จแล้วทุกคนก็เข้าไปนั่งทานมื้อเช้าด้วยกัน ระหว่างนั้นเนตรดาวก็ยังคงชวนทุกคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนคีตภัทรถึงแม้ว่าจะหยิบจับช้อนทาน