ฉันเกลียดคุณ

ตรัยคุณจ้องมองไปยังหน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังครั้งแล้วครั้งเล่า จนทั้งเข็มสั้นและเข็มยาวชี้บอกว่าเป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรง ฉัตรตะวันก็ยังคงไม่โผล่มาตามที่รับปาก บรรยากาศด้านนอกเริ่มมืดลงเรื่อยๆและนี่มันก็น่าจะเป็นเวลาที่ฉัตรตะวันควรต้องเลิกงานมาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมถึงยังคงไร้วี่แววของคนที่ตนกำลังรอกันนะ นึกแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้เสียจริงๆ

ด้วยความกระวนกระวายและว้าวุ่นอยู่ในใจว่าฉัตรตะวันจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า คุณหมอหนุ่มก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเตรียมที่จะออกไปตามหา ยิ่งนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่ฉัตรตะวันนั้นเป็นลมหมดสติไปด้วยแล้ว ตรัยคุณก็ไม่คิดที่จะรอช้า จัดการปิดประตูล็อกบ้านเรียบร้อยแล้วจึงรีบเดินออกจากบ้านพักของตนไป

ระหว่างทางยังคงพอได้เดินสวนทางกับเหล่าคนงานที่พึ่งจะเลิกงานอยู่บ้าง หลังจากได้ถามทางกับคนที่เดินผ่านมาว่าทางไปไร่มะเขือเทศนั้นไปทางไหนจนได้คำตอบ ตรัยคุณก็รีบมุ่งหน้าที่จะเดินไปทางนั้นทันที

"ขอโทษนะครับ เห็นซันบ้างไหม" พอใกล้จะไปถึงยังที่ๆเป็นจุดหมาย ตรัยคุณก็แวะถามกับกลุ่มคนงานที่ยังคงนั่งตั้งวงดื่มเหล้าที่บริเวณลานใต้ต้นไม้ใหญ่หลังจากเลิกงานตามปกติอีกที