บททั้งหมดของ พ่ายรักเธอ: บทที่ 51 - บทที่ 60

รถเข็นของคีตภัทรถูกอรรถกรเข็นให้เข้ามาจอดอยู่ทางหน้าประตูก่อนจะเคลื่อนตัวมาใกล้ๆ หลังจากที่ทั้งสองพากันกลับเข้ามาจากการออกไปเดินเล่นเข้ามาพอดี จนทั้งผู้ที่เป็นทั้งยายและมารดาต่างก็หันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความแปลกใจว่าเหตุใดคีตภัทรถึงได้ยอมให้ฉัตรตะวันนั้นกลับเข้าม่อยู่ใกล้ๆ"จะดีเหรอยายหนูลูก ไหนบอกว่าเกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้ายังไง""เกลียด ก็ใช่ไงคะคุณยาย แต่ในเมื่อคนที่เราเกลียดเขาอยากจะขอโอกาสได้แก้ตัวเพื่อชดใช้ความผิด ดังนั้นครีมก็จะลองให้โอกาสดูค่ะ" สีหน้าที่เรียบเฉยหากแต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความเคืองแค้นของคีตภัทรนั้นทำเอาตรัยคุณเองแอบอดที่จะเป็นห่วงฉัตรตะวันไปเสียมิได้ฉัตรตะวันเดินตามหลังตรัยคุณที่เข็นรถเข็นของคีตภัทรเข้าไปในห้องที่่เอาไว้ใช้ในการทำกายภาพบำบัดโดยเฉพาะ พอเข้าไปถึงตรัยคุณก็บอกให้พยาบาลพิเศษช่วยเริ่มประครองคีตภัทรให้ลุกยืนขึ้น หากแต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธและเสนอให้ฉัตรตะวันเป็นคนเข้ามาช่วยประครองเเทน"พี่พยาบาลขยับออกไปค่ะ ส่วนเธอมาสิ อยากช่วยฉันไม่ใช่หรือไง"จากตอนแรกที่เธอทำเพียงแค่ยืนมอง ฉัตรตะวันก็เข้าไปช่วยประครองคีตภัทรให้ลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆ อาการเจ็บๆแสบที่เ

หลังจากที่คีตกานต์กลับออกไปจากบ้านตั้งนานแล้ว แต่คนที่ถูกขโมยหอมแก้มก็ยังคงยืนเอามือลูบแก้มตัวเองแอบเขินไปกันใหญ่ ทำอย่างกับว่าไม่เคยโดนเขาหอมแก้มอย่างนั้นแหละ มากกว่าหอมทั้งเธอและเขาก็ทำกันมาแล้ว พอคิดได้มาถึงตรงนี้ก็รีบสะบัดใบหน้าไปมาเพื่อเรียกสติ แถมก่อนออกไป เขายังสั่งย้ำกับเธออีกว่าวันนี้ไม่ต้องไปไหน ให้เธอรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวรอรับการลงโทษของเขาให้ดีเพียงเท่านั้นแค่คิดก็ใจเต้นจนอกแทบจะทะลุ ราวกับว่าเวลาที่ไม่ได้พบหน้ากันมานั้นมันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน สำหรับเธอแม้ว่ามันจะเป็นเพียงระยะเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ แต่เธอกลับรู้สึกราวกับว่าเขาหายออกจากไร่ไปนานนับเดือน ทุกๆอย่างรอบตัวดูเงียบเหงาเศร้าสร้อย ขาดการมีชีวิตชีวาจนดูน่าเบื่อทั้งๆที่เธอควรจะดีใจไปเสียด้วยซ้ำและนี่มันก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มตรงแล้ว ทำไมคีตกานต์ยังไม่เห็นยอมโผล่มา คีตกานต์หายไปไหนกันจนดึกจนดื่นขนาดนี้ ว่าแล้วเจ้าความรู้สึกปวดหนึบบริเวณหน้าอกก็ค่อยๆเริ่มปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ฉัตรตะวันเหลือบสายตามองไปยังนาฬิกาตั้งโต๊ะข้างหน้าจอทีวีหลายรอบแล้ว หากแต่ก็ยังคงไร้วี่แววว่าคีตกานต์จะมา ยิ่งพอมานึกได้ว่าคีตกานต์ออ

หลังจากที่ผ่านมาจนครบกำหนดการจัดงานเลี้ยงต้อนรับ ทุกคนต่างก็พากันมาร่วมแสดงความยินดีที่บ้านพีรวานิชย์กันยกใหญ่ บรรยากาศภายในงานเลี้ยงต้อนรับเป็นไปด้วยความชื่นมื่น ภายในงานถูกประดับตบแต่งด้วยดอกลิลลี่สีขาวปนชมพูแทบจะตลอดทั้งงาน เพราะมันเป็นดอกไม้ที่คีตภัทรชอบ งานทั้งงานถูกจัดขึ้นที่บริเวณเรือนกระจกทอดยาวออกไปยังสวนหลังบ้าน ภายในงานก็มีบรรดาเหล่าญาติๆคนที่สนิทและครอบครัวของทางฝั่งเนตรดาวที่ถือว่าเป็นแขกบ้านใกล้เรือนเคียงที่ถูกเชิญมาร่วมยินดีด้วย"พี่ยินดีด้วยนะคะน้องครีม ที่กลับมาเดินได้แทบจะเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว""ค่ะพี่เนตร ต้องขอบคุณคุณพี่หมอตินค่ะที่ทำให้ครีมกลับมาเดินได้เจนกือบจะเหมือนเดิมแบบนี้"คีตภัทรในวันนี้สามารถลุกยืนและเดินได้แล้ว แม้ว่าอาจจะมีบางช่วงบางตอนที่ก็ยังถือว่าไม่ค่อยจะคล่องดี แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นและมันก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหา และแน่นอนว่าความสำเร็จในครั้งนี้นั้นตรัยคุณคือผู้ที่ถูกกล่าวถึง โดยไร้ซึ่งชื่อของฉัตรตะวันโดยสิ้นเชิง แม้ว่าจะมีหลายคนที่รับรู้ หากแต่คีตภัทรก็เลือกปฏิเสธที่จะนับรวมเธอเข้าไปด้วยหลังจากคืนนั้นที่คีตกานต์ห้ามแล้วว่าไม่ให้ฉัตรตะวันเข้ามา

ในที่สุดคีตกานต์ก็พาตัวเองเดินเข้ามาถึงยังบ้านพักหลังดังกล่าว หากแต่รอบๆบริเวณบ้านนั้นกลับทั้งมืดและเงียบสนิทราวกับไม่ได้มีคนเข้ามาพักอยู่อาศัย ขายาวๆนั่นรีบกระโดดก้าวขึ้นไปยังบริเวณชานระเบียงบ้านพักในทันที ก่อนจะลองตรงเข้าไปกระชากบานประตูดูแต่ทุกอย่างกลับนิ่งสนิทจนใจเขาเริ่มเสียไม่มีคนอยู่ นี่อรรถกรพาตัวฉัตรตะวันไปที่ไหน ทำไมถึงไม่ใช่ที่นี่ ไหนคีตภัทรบอกเองว่าเธอนัดให้อรรถกรพาตัวฉัตรตะวันไปที่บ้านพักหลังไร่ในที่ดินของคุณอำนาจไง ยิ่งคิดไปใจก็ยิ่งกระวนกระวายเพราะเป็นห่วงจนแทบจะเป็นบ้านี่เขาจะไม่สามารถมีทางที่จะรู้ได้เลยหรือว่าอรรถกรพาเอาตัวฉัตรตะวันไปไว้ที่ไหน ทุกอย่างในความคิดเกือบแทบจะมืดสนิทลงโดยพลัน ทั้งความเป็นห่วง หึงหวงและยึดติดอยู่ในใจว่าฉัตรตะวันนั้นคือสมบัติของเขาแต่เพียงผู้เดียว จะไม่มีใครสามารถมาแตะต้องเธอได้ เขาจะไม่มีทางปล่อยให้ใครมาแตะต้องเธอ เขาให้สัญญากับตัวเอง เขาจะต้องหาเธอให้เจอ อีกทั้งภายในใจก็ได้แต่นึกภาวนาว่าขอให้อรรถกรรู้จักผิดชอบชั่วดีที่จะไม่ทำอะไรฉัตรตะวัน เพราะจากหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาเชื่อได้ว่าอรรถกรเองสามารถรับรู้ได้ว่าระหว่างเขากับฉัตรตะวันนั้นมีอ

หลังจากที่ปล่อยให้เธอได้อยู่เล่นน้ำต่ออีกสักพักจนพอใจ คีตกานต์จึงได้พาเธอกลับ ระหว่างทางเขาคว้ามือเธอมาจับกุมเอาไว้แล้วเดินต่อไปเงียบๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนยุ่ง ฉัตรตะวันเองก็พอที่จะเดาได้ว่าเขากำลังใช้ความคิดในเรื่องอะไร ส่วนเธอที่เดินตามเขาไปก็กำลังใช้ความคิดในเรื่องที่ถูกน้องสาวเขากระทำเช่นกันเรื่องการกระทำของคีตภัทรในครั้งนี้ ฉัตรตะวันถือว่ามันรุนแรงเกินกว่าที่เธอจะรับได้ มันไม่ใช่แค่การกลั่นแกล้งกันเหมือนอย่างที่เธอยอมอภัยให้อย่างที่ผ่านๆมา คิดดูหากว่าเมื่อคืนคนๆนั้นไม่ใช่อรรถกร ฉัตรตะวันก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไร"พามันกลับมาแล้วหรอคะ"ทันทีที่พาเธอเดินมาถึงบ้านในตอนสายๆ ทั้งคีตกานต์และเธอก็เจอกับคีตภัทรนั่งรออยู่ที่ระเบียงทางเข้าบ้าน สายตาท่าทางของคีตภัทรที่มองมาทำราวกับว่ากำลังต้องการเอาเรื่อง ส่วนตัวฉัตรตะวันเองก็พร้อมที่จะมีเรื่องเช่นกัน"ครีมมาทำอะไรที่นี่"คีตกานต์เห็นสายตาของน้องก็พอจะเดาได้ว่าคีตภัทรนั้นกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เขารู้ว่าคีตภัทรกำลังโกรธ สังเกตได้จากริมฝีปากบางที่ถูกกัดด้วยเรียวฟันเล็กๆนั่นเอาไว้แน่น ดวงตาแดงกล่ำมีน้ำตาคลอ แถมมือยังกำปั้นจิกเล็บเ