กลั่นแกล้ง

หลังจากเมื่อวันก่อนที่ถูกเขาจับกินมาเกือบแทบทั้งวัน แถมยังโดนกักบริเวณให้อยู่เพียงแค่ในบ้านพักหลังนั้นกับเขายาวต่อไปอีกแทบทั้งคืน เช้านี้ฉัตรตะวันก็เลยยังคงต้องรีบแอบย่องเข้ามาเพื่อตระเตรียมอาหารเช้าเอาไว้ให้สำหรับเขาและอดีตคนรักตั้งแต่ไก่โห่

แน่นอนว่าคนที่นอนในบ้านนั้นยังไม่ทันได้แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาเธอก็เตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่ฉัตรตะวันเลือกที่จะทำแบบนี้ก็เพื่อเป็นการป้องกันตัวเองจากคนที่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่หาทางรังแกเธอเสีย ไม่มากก็น้อยก็ยังดี ยังพอให้เธอได้มีโอกาสหลบลี้หลีกหนีจากเขาได้บ้าง

หลังจากที่ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสร็จ จักรยานคันเดิมก็รีบปั่นมุ่งหน้ามาทางร้านคาเฟ่ต่อเลย เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ผู้คนต่างก็พากันมาใช้บริการกันอย่างคับคลั่ง ยิ่งในส่วนทางด้านสวนสัตว์มีลูกสัตว์หลายตัวเกิดใหม่ จึงทำให้ผู้คนต่างก็พากันหลั่งไหลเข้ามากันไม่หยุด หน้าที่ของเธอในช่วงนี้จึงถูกโยนให้มาประจำช่วยอยู่ที่คาเฟ่ในทุกๆเช้าก่อน แล้วตอนบ่ายค่อยไปทำอะไรอย่างอื่นไป

ด้วยความที่ก็อยู่ที่นี่มาตั้งสองปี พนักงานในร้านนี้กับเธอจึงรู้จักคุ้นเคยกันดี บางคนรุ่นพี่ บางคนก็รุ่นน้อง ตลอดสองปีมานี้ฉัตรตะวันถูกสั่งให้มาช่วยที่นี่หลายทีหลายหนจนชิน ซึ่งถ้าเทียบกันกับการที่ต้องออกไปอยู่ที่แปลงมะเขือเทศร้อนๆแล้ว การได้มาช่วยงานในร้านคาเฟ่จึงถูกจริตกับเธอมากกว่า จนบรรดาพวกเจ๊ๆของเธอต่างพากันน้อยอกใจกันใหญ่ยามที่เธอหายหน้าไปหลายๆวัน 

"แก้วนี้โต๊ะห้านะคะพี่ซัน"

"ได้จ๊ะดา เดี๋ยวพี่เอาถาดไปเก็บหลังร้านแป๊บนะ พี่ยกไปเสิร์ฟให้" ข้อมือน้อยยกขึ้นปาดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาทางหน้าผาก บรรยากาศตอนเที่ยงตรง ทำเอาเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่ทำงานได้อย่างไม่ทั่วถึง

"พี่ซันไม่ต้องหรอกครับเดี๋ยวบอสยกออกไปให้เอง"

"จ๊ะๆ ขอบใจนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะได้กลับไปล้างแก้วต่อ"

"แหมบอส คิดจะจีบพี่เขาน่ะหวังสูงเกินไปแล้วไหมเอ็ง เงินเดือนแค่นี้ดูหรือเปล่าว่าพี่ซันเขาขับรถอะไร"

"ไม่เกี่ยวหรอกว่ะดา ถ้าฉันจริงใจวันหนึ่งพี่ซันอาจจะเห็นใจฉันขึ้นมาก็ได้"

"เออๆ เป็นกำลังใจให้นะ"

สองชายหญิงเพื่อนซี้แอบยืนคุยกันอยู่ภายในเคาร์เตอร์ หลังจากพึ่งจะมีโอกาสได้พักดื่มน้ำพักหายใจตอนที่ลูกค้าเริ่มเบาลงแล้ว จึงใช้จังหวะนี้คุยกันถึงบุคคลที่สามที่กำลังตกเป็นประเด็นในการถูกพูดถึงอยู่ และดูท่าทีว่าเจ้าตัวเองก็คงจะไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เนื่องจากว่ายังง่วนอยู่กับการล้างจานล้างแก้วข้างใน ทำให้สองหนุ่มสาวมีเวลาในการปรึกษาปัญหาหัวใจกันเพลิน จนไม่ทันได้เห็นว่าที่ด้านข้างของผนังตรงเคาร์เตอร์นั้นหน้าต่างได้ถูกเปิดแง้มเอาไว้อยู่

"ได้ยินว่าใครจะจีบใคร"

เป็นเพราะไม่ทันได้สังเกตว่าลูกค้าชายหญิงคู่ที่พึ่งเข้ามานั่งใหม่ตรงที่นั่งติดผนังด้านนอกนั้นคือใคร ทำเอาตอนนี้เด็กหนุ่มกับเด็กสาวที่พึ่งจะพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันไปถึงกับหน้าซีดขึ้นมาฉับพลัน

"คุณคีย์"

"ฉันมานั่งตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมออกไปรับออเดอร์ ทำงานกันประสาอะไร หรือว่ามัวแต่สนใจเรื่องที่ไม่สมควรเอามาพูดในเวลาทำงานอยู่" คีตกานต์นั้นโหด พนักงานทุกๆคนต่างก็รู้ดี ยามใดที่อารมณ์ดีก็หน้าบึ้งอยู่แล้ว แต่ถ้าอยู่ในโหมดที่อารมณ์ไม่ดีล่ะก็ยิ่งน่ากลัวกว่า

"คือเราคิดว่าเดี๋ยวพี่ซันคงวิ่งออกไปน่ะค่ะ พอดีว่าเมื่อกี้ลูกค้าเยอะมากแล้วพี่ซันบอกว่าจะเป็นคนรับออเดอร์เอง หนูกับบอสก็เลยรอพี่ซัน" ดาริกาก้มหน้าก้มตาตอบเจ้านายหนุ่มออกไปอย่างหน้าเจื่อนๆ

"ถ้าอย่างงั้นก็ไปเรียกคนที่จะรับออร์เดอร์ออกมา!"

"ค่ะๆๆ" พนักงานสาวตัวน้อยทั้งรนรานและสั่นไปทั้งตัว เธอรีบวิ่งเข้าไปหาฉัตรตะวันที่หลังร้านทันทีที่ถูกน้ำเสียงดุๆนั้นตวาดใส่

"งั้นผมไปรับออร์เดอร์ให้เองครับคุณคีย์ พี่ซันน่าจะยังกำลังยุ่งอยู่" บวรวิทย์รีบเสนอตัวเองออกไปทันทีเพื่อหวังอยากที่จะช่วยแบ่งเบาหน้าที่ให้หญิงสาวที่ตนแอบมีใจ

"อยากจะโชว์แมน ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหรือยังไงนายน่ะ เอาไว้หาเงินเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนแล้วค่อยคิดอยากจะหาเมีย ลำพังเงินเดือนไม่ถึงสองหมื่นผู้หญิงคนนั้นไม่ชายตาแลนายหรอกบอส ฉันเตือนด้วยความหวังดี ไปเรียกฉัตรตะวันออกมา"

"ฉันอยู่นี่แล้วคุณจะรับอะไรก็สั่งมาสิคะ"

ภายใต้สีหน้าที่ปรับเป็นเรียบเฉยนั้นจริงๆแล้วฉัตรตะวันแอบเก็บความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่านเอาไว้อยู่ อันที่จริงเธอเริ่มได้ยินเสียงเขาดังเข้าไปในครัวแว่วๆตั้งแต่ตอนที่เขาขึ้นเสียงใส่รุ่นน้องทั้งสองคนนี่แล้ว แต่ก็ยังทำเป็นเฉยเสียเพราะไม่อยากออกมาประจันหน้าคนบ้าที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่ไม่วายในที่สุดเขาก็ทำให้เธอต้องออกมาเสียจนได้ ทั้งๆที่สองสามวันมานี้เธอพยายามหลบเขาแทบเป็นแทบตาย

"ออกไปรับออร์เดอร์ที่โต๊ะข้างนอก ฉันไม่ได้มาคนเดียว" ทันที่เดินออกมาแววตาก็แอบวูบไหวยามเมื่อได้เห็นว่าคีตกานต์นั้นมากับใคร ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าทั้งสองคนนี้นั้นอยู่ในสถานะไหน แต่ถ้าเป็นไปได้เธอก็ขอที่จะไม่เห็นได้หรือเปล่า 

"เนตรอยากดื่มอะไรครับ ที่นี่มีเมนูซิกเนเจอร์หลายตัวเลยนะ ผมว่าเนตรน่าจะชอบ" ใบหน้าหล่อเหลาหันไปยิ้มกับผู้หญิงที่เขานั่งข้างๆ ด้วยท่าทางที่ดูเอาอกเอาใจ ผิดกับเวลาที่อยู่กับเธอ ทั้งดุทั้งตะคอก มีก็แต่ความโกรธและความโมโหใส่ 

"อืม มีเยอะจริงๆด้วยค่ะเนตรเลือกไม่ถูกเลย คีย์สั่งให้หน่อยสิคะ"

"ร้อนๆแบบนี้ เอาเป็นอเมริกาโน่พีชดีไหมครับ เนตรจะได้ดื่มอเมริกาโน่ที่เนตรชอบด้วย"

"คีย์! นี่คีย์ยังจำได้อยู่อีกหรอคะว่าเนตรชอบดื่มอเมริกาโน่" ดวงตายิ้มหยีที่มีรอยยิ้มสุดหวานรีบหันไปมองทางคีตกานต์ทันทีที่เขาพูดจบ

"ผมคบเนตรมากี่ปี ถ้าเรื่องแค่นี้ผมจำไม่ได้ก็ไม่น่ายกให้ผมเป็นที่หนึ่งในใจอย่างที่เนตรพึ่งบอกไปเมื่อสักครู่นะครับ"

"คีย์น่ารักที่สุดเลยค่ะ" ใบหน้ายิ้มแย้มที่ดูราวกับว่าสุดแสนจะดีใจรีบโผใบหน้าเข้าไปซุกซบที่อกแกร่งทันที โดนไม่ได้สนว่ามันยังมีเธอยืนอยู่ตรงนั้น ทำราวกับว่าโลกนี้มีเพียงแค่เธอและผู้ชายที่ตัวเองกอดอยู่กันแค่สองคน

"ตกลงรับเป็นอเมริกาโน่พีชนะคะ"

"ค่ะ ของเนตรเป็นอเมริกาโน่พีช ส่วนของคีย์ชามะนาวน้ำผึ้งเข้มๆ" ว่าแล้วหญิงสาวคนเดิมก็หันไปยิ้มให้กับผู้ชายหน้าตึงที่กำลังมองมาที่เธออีก ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปทำหน้ายิ้มตอบกลับผู้หญิงนั้น

"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

"เดี๋ยวก่อน ที่ใต้โต๊ะมีลูกค้าคนก่อนทำน้ำหกเอาไว้อยู่เธอไปหาผ้ามาเช็ดด้วย ฉันไม่ชอบให้ร้านสกปรก"

ฉัตรตะวันเดินกลับเข้ามาหยิบผ้าถูพื้นในร้านก่อนจะเดินออกไปใช้ไม้ถูเช็ดที่บริเวณใต้โต๊ะตามที่คีตกานต์บอก มิหนำซ้ำพอเช็ดเสร็จเขาก็ยังบอกอีกว่ามันมีคราบหมากฝรั่งติดอยู่ที่พื้นตรงนั้นซึ่งเธอลองถูแล้วแต่มันก็ยังไม่ออก 

"ไปเอาผ้ามา แล้วมุดก้มเข้าไปถูข้างใน"ฉัตรตะวันพอได้ยินก็ได้แต่อึ้งในสิ่งที่คีตกานต์พูดออกมา ทั้งๆที่อันที่จริงจะรอให้เขากับผู้หญิงลุกออกไปก่อนแล้วค่อยเช็ดก็ได้ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้

"ต้องเช็ดตอนนี้เลยหรอคะ"

"ตอนนี้สิ บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบให้ร้านสกปรก"

จนในที่สุดมันก็ผ่านพ้นไป วันเวลาที่แสนยุ่งๆบวกกับต้องมาเจอคนกวนประสาทแบบคีตกานต์แกล้งเอา ฉัตรตะวันทั้งเจ็บใจทั้งโมโห ทั้งโกรธทั้งเกลียดที่เขาเลือกที่จะกลั่นแกล้งเธอต่อหน้าแฟนเก่า หรือไม่ก็อาจจะกำลังกลับมาเป็นแฟนใหม่ คอยดูทีของเธอบ้างเถอะ ถ้ามีโอกาสได้เอาคืนเขาเมื่อไหร่ล่ะก็ เธอจะไม่มีคำว่าเมตตากับเขาเลย

"ขอบใจมากนะบอสที่อุตส่าห์ขับมาส่งพี่"

"บอสเต็มใจครับพี่ซัน ถ้าเป็นไปได้บอสอยากขับมาส่งพี่ซันทุกวันเลยด้วยซ้ำ"

"อย่าเลยจ๊ะแค่นี้ก็รบกวนบอสแย่แล้ว ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ พี่เข้าบ้านก่อนนะ"

ว่าแล้วฉัตรตะวันก็รีบเดินกลับเข้าบ้านไปในทันที สายตาของชายหนุ่มรุ่นน้องที่ส่งมา มีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร อย่างเช่นตอนเมื่อกี้ก็เหมือนกัน พอรู้ว่าจักรยานของเธอนั้นยางแตกจนปั่นไม่ได้ บวรวิทย์ก็รีบคะยั้นคะยอขอขับมอเตอร์ไซด์มาส่งทันทีทั้งๆที่เธอปฏิเสธไปแล้ว

ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ บวรวิทย์ทำงานที่นี่มาก่อนเธอ และเธอกับเขาก็ทำงานด้วยกันมาหลายครั้งแล้ว บวกกับท่าทางซื่อๆใสๆและเป็นคนดีนั้นทำให้ฉัตรตะวันไม่อยากบุ่มบ่ามที่จะหักหาญน้ำใจหนุ่มรุ่นน้อง

แต่ทั้งมวลทั้งหมด เหตุผลที่ในวันนี้ฉัตรตะวันไม่อยากให้ชายหนุ่มรุ่นน้องนั้นขับมาส่งก็คงจะเป็นเพราะว่าตรงที่บริเวณลานใต้ต้นมะม่วงที่จะต้องขับผ่านไปนั้นมีกลุ่มคนงานรวมตัวกันตั้งวงนั่งดื่มอยู่ เธอไม่อยากให้คนที่เห็นนั้นเข้าใจผิดและเอาไปพูดต่อกันแบบผิดๆถึงความสัมพันธ์ของเธอกับรุ่นน้องหนุ่ม และที่สำคัญถ้าหากว่ามองไม่ผิด สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นว่าในนั้นมีคีตกานต์นั่งรวมอยู่ด้วย