All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 81 - Chapter 90

คิ้วเรียวของคนเป็นแม่ขมวดฉับ ถึงเธอจะไม่ถือโทษคนตาย แต่คนเป็นก็ใช่ว่าจะให้อภัย“ดาดูแลลูกเองได้ค่ะ ไม่รบกวนคุณกิ่งดีกว่า” ไม่ใช่เพราะหญิงสาวคนนี้หรอกหรือที่สั่งคนในบ้านสามีไม่ให้เปิดประตูรับเธอกับลูก“ตายจริงน้องดา เรียกพี่กิ่งเหมือนเดิมสิคะ ทำไมเรียกกันเสียห่างเหิน” พี่สาวของอดีตสามีรีบเอ่ยประจบ เธอเห็นแล้วว่าน้องสะใภ้ผู้นี้มีพลังพิเศษ แถมยังรู้จักกับกลุ่มคนที่มาจากเมืองหลวง ถ้าอยากรอดตายต้องเกาะไว้ให้มั่น แถมดูท่าแล้วคงมีอาหารเก็บไว้แน่นอน ดูเสื้อผ้าของเธอสิ แม้จะเป็นชุดเดียวกันกับค่ำคืนนั้นแต่ก็สะอาดสะอ้าน ดูออกเลยว่าที่ผ่านมาคงไม่ได้รับความลำบากแต่อย่างใด“ไม่ดีกว่าค่ะ น้องดลครับ ไปนั่งเล่นกับลุงโจเซฟนะ แม่จะกลับไปพักผ่อน”เมื่อคนที่ทำงานหนักสุดเอ่ยปากอยากพัก กิ่งแก้วจึงไม่สามารถหาเหตุมารั้งให้ดาริณีอยู่ฟังตนพร่ำบอกความสนิทสนมแต่เดิมได้อีก จึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกลับไปรวมกลุ่มกับเหล่าแม่บ้านที่กำลังคัดเมล็ดธัญพืชถ้าเพียงแต่เธอสามารถกลับไปวางตัวเป็นพี่สะใภ้อีกฝ่ายได้อีกละก็ ความเป็นอยู่จะต้องดีกว่านี้แน่ ทั้งอาหารและความปลอดภัย ดีไม่ดีถ้าเกิดวันไหนพวกเขาอยากจะกลับเข้าค่ายที่เ

“อี๋” เด็กหญิงอายุ 7 ขวบเบือนหน้าหนี“เข้าไปเถอะ ยังไงก็ไม่มีน้ำราดอยู่แล้ว”ฝั่งผู้หญิงเรียกได้ว่าต้องกลั้นใจและเกร็งกล้ามขาสุดชีวิต ใครจะไปทำใจนั่งบนชักโครกแบบนี้ลง ตัดไปที่ฝั่งผู้ชาย พวกเขาเองก็ไม่กล้าฉี่ใส่โถฉี่ที่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ อีกทั้งยังมีแมลงสาบและแมลงชนิดอื่นอาศัยกันแน่นขนัด สุดท้ายจึงเลือกต้นไม้ด้านหลังห้องน้ำสักต้นปลดทุกข์“ตรงนี้ดีกว่าเห็น ๆ” หลังได้สูดอากาศบริสุทธิ์ก็พอจะลบล้างภาพห้องน้ำโสโครกนั่นไปได้บ้างหมับ“ใครจับไหล่กูวะ” จับแล้วไม่พูดเดี๋ยวก็ศอกให้เสียนี่กรรร…เพียงได้ยินเสียงคำรามในลำคอ จากที่กำลังเพลิดเพลินกับกลิ่นธรรมชาติหลังห้องสุขาเป็นต้องรีบเบี่ยงตัวกลับทั้งที่ยังไม่ได้รูดซิปกางเกงกึกเสียงฟันบนฟันล่างกระทบกันจนก้องอยู่ในหูหลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างรีบช่วยกันใช้ขวานหรืออาวุธที่อยู่ใกล้มือฟันไปที่คอของมันอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เกือบโดนกัดคอรีบสะบัดไหล่ของตนให้หลุดพ้นจากพันธนาการแล้วอ้อมไปอยู่ด้านหลังพี่น้องคนอื่นที่กำลังพยายามฆ่ามัน“รีบกลับไปที่รถเร็ว!” เมื่อซอมบี้ตนนั้นถูกฟันคอขาดก็มีอีกหลายตัวเดินโขยกเขยกออกมาจากห้องน้ำฝั่งผู้ชายความโกลาหลเล็ก ๆ

“โห เสียงโคตรอีโรติกเลยพี่เฟิง” ทีโอที่เพิ่งออกกำลังกายเช้าเสร็จเห็นสองหมีกระต่ายกำลังช่วยกันคูลดาวน์ร่างกายอยู่ แต่เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของคุณผู้ช่วยเชฟนั้นช่างทำให้คิดดีไม่ได้เลยดูหน้าหมอประจำทีมเขาสิ นิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นไปแล้วพี่ต้องอดทนมากเลยสินะครับ ผมเข้าใจ ๆ (ตบบ่าทิพย์)“ขะ ขนาดนั้นเลยเหรอ” เฉินเฟิงเองก็รู้สึกแปลกเช่นกัน เขาแค่รู้สึกผ่อนคลาย แต่เวลาที่ถูกกดหลังก็เหมือนถูกไล่ลมออกจากปอด เสียงที่ออกมาจึงค่อนข้างประหลาด แต่ไม่คิดว่าพอคนอื่นฟังกลับบอกว่ามันอีโรติกสาบานเลยว่าไม่ได้ตั้งใจ“ออกกำลังกายเสร็จแล้ว?” นิโคลัสชวนทีโอคุยเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น เห็นกระต่ายแก้มขาวหน้าแดงก็ดีอยู่หรอก แต่อยากให้แดงเพราะเขามากกว่าคนอื่น“เสร็จแล้ว” ทีโอเห็นใบหน้าคนชวนคุยจริงจังก็ยอมสงบปากไม่ชวนคุยเรื่องเดิมต่อ “จริงสิ หัวหน้าถามว่าเห็นลูกแก้วซอมบี้บ้างไหม เมื่อเช้าหัวหน้าเอากระเป๋าออกมาจัดเรียงแล้ววางตลับไว้ในห้องรับแขก พอออกไปข้างนอกกลับมา ลูกแก้วที่อยู่ในตลับมันหายไปสามเม็ด”“!!!” ทั้งเฉินเฟิงและนิโคลัสต่างรีบลุกขึ้นทันทีเป็นไปไม่ได้ที่จะมีของหายเกิดขึ้นในบ้านหลังนั้น ในเมื่อพวกเขาผลัดกันอ

แต่คิดอีกที…“เอาไปคืนพวกพี่ ๆ เขาดีกว่าไหมอะ” ใจมันก็เกิดป๊อดขึ้นมาเด็กชายดลมองเพื่อนทีกำลังเตรียมเอาลูกอมเข้าปาก ส่วนตนเองก็ไม่ต่าง หยิบมาจรดริมฝีปากแล้ว เหลือแค่อ้าปากโยนเข้าไปก็เป็นอันจบ“นั่นสิ” ปอนด์มองลูกอมในมืออย่างเสียดาย แม้จะอยากลิ้มรสชาติหวาน ๆ ของลูกอม แต่การกินของคนอื่นแบบนี้มันผิด“เอาไปคืนกันไหม” พลอยใสเสนอ“ขอโทษนะ” เด็กชายดลก้มหน้าต่ำขอโทษเพื่อนสนิททั้งสอง“ดลอยากปลอบใจพวกเราใช่ไหมล่ะ”“อืม” เด็กชายผู้มีความผิดติดตัวเผยสีหน้าเศร้า เขายังโชคดีที่มีพี่เฟิงและแม่คอยอยู่เคียงข้าง และพาเขาออกมาจากบ้านในตอนที่โจรร้ายบุกเข้ามา แต่เพื่อนทั้งสองคนกลับต้องกกกอดกันเองด้วยความสิ้นหวังเห็นใบหน้าหม่นหมองของดล เด็กสาวก็มองหน้าปอนด์เล็กน้อยเพื่อขอคำปรึกษา จริงอยู่ว่าการขโมยเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่เพื่อนเอามาให้เพราะปรารถนาดีนี่นา…“งั้นพลอยจะกิน” พลอยใสโยนลูกอมเข้าปากก่อนเป็นคนแรก “แล้วพวกเราค่อยไปขอโทษพร้อมกันทีหลัง หรือถ้าพี่เขาจะตี พลอยก็จะกอดอกหันหลังให้เป็นคนแรกเลย” เด็กหญิงยิ้มกว้างให้เพื่อน“ปอนด์ก็จะกิน” โยนเข้าปากบ้าง “ขอบคุณนะดล”“ทั้งสองคน” ดลมองเพื่อนซ้ายทีขวาที ก่อนตัดสิน

“ผมขอตัวไปดูเด็ก ๆ ก่อนนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากสำหรับอาหารเช้า” เจ้ากระต่ายยกมือไหว้ผู้สูงอายุกว่า“จ้ะ ไปเถอะ ยังไงก็แจ้งข่าวด้วยนะ ทุกคนเป็นห่วงเจ้าสามแสบประจำหมู่บ้านมาก” เคยเห็นวิ่งเล่นกันตั้งแต่เช้ายันเย็น มานอนซมแบบนี้ใครล่ะจะไม่เป็นห่วง“ครับคุณยาย” เฉินเฟิงเดินถือกระทงใบตองที่มีข้าวสวยโปะหน้าด้วยไข่เจียวหอมกรุ่นเข้ามาในบ้าน เห็นนิโคลัสรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนใหญ่พร้อมกับเสียงเอะอะจากด้านใน ทำให้เจ้ากระต่ายรีบวางทุกอย่างไว้ในห้องรับแขกแล้วตรงไปที่ห้องของพ่อแม่ตนที่กลายเป็นห้องพักฟื้นของเด็กซนทั้งสามแทน“ฮือ ๆ” พิมพากอดลูกสาวที่ลืมตามองเพดาน ในที่สุดลูกของเธอก็ฟื้น“แม่ครับ” เด็กชายดลมองมารดาที่นอนซบหน้าลงข้างเตียง ไม่มีทั้งเสียงสะอื้นแต่น้ำตาไหลไม่หยุด ตั้งแต่มารดาฆ่าซอมบี้เป็นครั้งแรก นับจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้อีกเลย “ขอโทษครับแม่” ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เด็กชายดลเลือกที่จะขอโทษออกไปก่อนความทรงจำสุดท้ายของเขาคือรสชาติลูกอมที่ขมยิ่งกว่าบอระเพ็ด และความเจ็บร้าวราวกับร่างกายถูกแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ“ปอนด์” ดลหันไปมองเพื่อนที่นอนอยู่ตรงกลาง เด็กชายมองเพดานด้วยดวงตาเลื่อนลอ